Ҳукми Рофиза الإمام مالك: روى الخلال عن أبي بكر المروذي قال: سمعت أبا عبد الله يقول، قال مالك: الذي يشتم أصحاب النبي - صلى الله عليه وسلم - ليس لهم اسم أو قال: نصيب في الإسلام. السنة للخلال ( 2 / 557 )Имом Молик رحمه الله гуфтанд: Онеки Саҳобагони Расулаллоҳро дашном медиҳад насибе аз Ислом надорад ( Яъне кофир аст). СУнна Халлал 2/557. وقال ابن كثير عند قوله - سبحانه وتعالى -: ( محمد رسول الله والذين معه أشداء على الكفار رحماء بينهم تراهم ركعاً سجداً يبتغون فضلاً من الله ورضواناً سيماهم في وجوههم من أثر السجود ذلك مثلهم في التوراة ومثلهم في الإنجيل كزرع أخرج شطئه فآزره فاستغلظ فاستوى على سوقه يعجب الزراع ليغيظ بهم الكفار..) قال: (ومن هذه الآية انتزع الإمام مالك رحمة الله عليه في رواية عنه بتكفير الروافض الذين يبغضون الصحابة - رضي الله عنهم - قال: لأنهم يغيظونهم ومن غاظ الصحابة - رضي الله عنهم - فهو كافر لهذه الآية ووافقه طائفة من العلماء - رضي الله عنهم - على ذلك) .(تفسير ابن كثير (4 / 219). Ибни Касир дар зери Ояти 27 Сураи Фатҳ гуфтанд: Имом Молик аз ҳамин оят ҳуҷҷат гирифтва Рофизаҳое, ки нисбати Саҳобагон буғзу бадбини доранд такфирашон кард: Гуфт: Рофизаҳо нисбати Саҳоба бадбиниву буғз доранд.Ва ҳар касеки Саҳобагонро бад бубинад кофир аст. Ба ин ҳукми Имрм Молик тоифае аз уламо мувофиқат намудаанд. Тафсири Ибн Касир 4/219 قال القرطبي: (لقد أحسن مالك في مقالته وأصاب في تأويله فمن نقص واحداً منهم أو طعن عليه في روايته فقد رد على الله رب العالمين وأبطل شرائع المسلمين). تفسير القرطبي (16 / 297 ) Қуртуби мегуянд: Ҳамоно Молик хуб кард дар суханаш, ( Такфири Рофиза) ва ба ҳақ мувофиқат намуд дар такфир намудвни Рофиза. Ҳар касеки камбини кунад нисбати яке аз онҳо ва таънае занад ба Саҳобагон, ба Аллрҳ рад зада ва Шариъати Исломро ботил кардааст. Тафсири Қуртуби 16/297 روى الخلال عن أبي بكر المروذي قال: سألت أبا عبد الله عمن يشتم أبا بكر وعمر وعائشة؟ قال: ما أراه على الإسلام Халлол ривоят мекунад аз Аби Бакри Марвази, ки гуфт: Абу Абдуллоҳ (Аҳмад бин Ҳанбал) ро суол намудам аз касеки Абу Бакр ва Умар ва Охишаро-ро дашном медиҳад? Гуфт: Ман уро дар Ислом намебинам. (Яъне Кофир аст) Сунна Халлал 557 وليست الرافضة من الإسلام في شيء ) السنة للإمام أحمد ص 82 Аҳмад бин Ҳанбал гуфтанд: Рофизаҳо ягон заррае аз Ислом нестанд. Снна аз Имом Аҳмад 82 сҳ قال - رحمه الله -: ما أبالي صليت خلف الجهمي والرافضي، أم صليت خلف اليهود والنصارى ولا يسلم عليهم ولا يعادون ولا يناكحون ولا يشهدون ولا تؤكل ذبائحهم. خلق أفعال العباد ص 125 Имом Бухори гуфтанд: Ба ман таъсире надорад ва ягон фарқе надорад, ки дар пушти Ҷаҳми ва Рофиза намоз гузоштам ваё дар пушти Яҳуду Насоро.Ва гуфтанд ба РофизаҳовуҶаҳмиҳо салом дода намешавад, ва маризҳояшонро иёдат карда намешавад, ва ба онҳо зандода намешавад ва (аз онҳо низ никоҳ карда намешавад) ва онҳоро шоҳид гирифта намешавад, ва забҳкардаҳои онҳоро хурда намешавад. Халқу Афъоли Иъбод 125сҳ Имом бо ин ибораҳо онҳоро ҳукм ба кофир намуда такфирашон кард. عبد القاهر البغدادي: وقال: وتكفير هؤلاء واجب . الملل والنحل ص 52 Абдул Қоҳири Бағдоди гуфтанд: Ва Такфири онҳо( Рофизаҳо) воҷиб аст. Ал Милал ва Ан Ниҳал 52сҳ : أحمد بن يونس: قال: لو أن يهودياً ذبح شاة، وذبح رافضي لأكلت ذبيحة اليهودي، ولم آكل ذبيحة الرافضي لأنه مرتد عن الإسلام .الصارم المسلول ص 570. Шайхул Ислам Аҳбад бин Юнус гуфтанд: Агар Яҳудие гусфандеро забҳ намояд, ва Рофизие гусфандеро забҳ намояд, ман аз забҳ кардаи Яҳуди тановул мекунам, ва аз забҳ кардаи Рофизи тановул намекунам зуро рофизи муртад аз Ислом аст. Соримул Маслул Ибн Таймия 570 السمعاني: قال - رحمه الله - : واجتمعت الأمة على تكفير الإمامية، لأنهم يعتقدون تضليل الصحابة وينكرون إجماعهم وينسبونهم إلى ما لا يليق بهم . الأنساب 6 / 341 Имом Самъони гуфтанд: Уммат иҷмо
Ривояти Аввал аз Саҳоба Ибни Аббосرضي الله عنهما عه أخرج اللالكائي بسنده عن ابن عباس رضي الله عنهما في قوله تعالى: يَ وْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ [آل عمران: 1 06]؛ "فأما الذين ابيضت وجوههم: فأهل السنة والجماعة وأولوا العلم، وأما الذين اسودت وجوههم: فأهل البدع والضلالة . Имоми "Аҳли Суннат вал Ҷамоъат" Ал-Лолакои رحمه الله ривоят мекунад аз Ибни Аббос رضي الله عنهما , дар шарҳи Қавли Аллоҳ قوله تعالى: يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ [آل عمران: 106 Рузеки руйҳо сафеду пур аз нур ва руйҳое сиёҳу торик мегарданд (Оли Имрон 106) Онҳоеки Руйҳояшон сефеду нуронист: Аҳли Суннат вал Ҷамоъат" ва Уламо (Уламои Аҳли Ҳақ) ҳастанд. Ва аммо касонеки руйҳояшон сиёҳу торик: Аҳли бидъату залолат мебошанд. Баъд аз ин марҳала, дар замони Тобеъин ва Табаа Тобеин رحمهم الله Истилоҳи "Аҳли Суннат" машҳур гашт, ки ҳоло якчанд суханҳои салафро зикр хоҳем кард. Ривояти 2)- Аввалин Кибори Тобеъине, ки баъд аз Ибни Аббос رضي الله عنه "Аҳли Суннат"-ро ҳамчун як лақаб, ва номи тоифаи мансура зикр намуд, ин Муҳаммад ибни Сирини رحمه الله буд. Чи хеле ки имом Муслим رحمه الله )дар Китоби Саҳеҳ Муслим) зикр мекунанд: Муҳаммад ибни Сирин мегуянд: Пеш, аз ба вуқуъ омадани ихтилоф (пеш пайдо шудани Хавориҷ ва Шиъа) ҳеҷ касе аз касе исноди ҳадисро талаб намекард. (Вақте ҳадисро касе ба касе мегӯфт ривояти ин ҳадисро касе аз касе намепурсид). Аммо вақте, ки фитна воқеъ шуд ва хавориҷу шиъа зуҳур карданд уламои Аҳли Ҳадис мегуфтанд: Ба ман он мардҳое, ки ин ҳадисро ривоят карданд бигӯ хабар деҳ то, ки фаҳмида шавад, ки ин ҳадис саҳеҳ аст ё заиф. Уламо назар мекарданд ба санади ривоят агар ривоят кунанда аз "Аҳли Суннат" бошад ҳадисашон гирифта мешуд, ва агар ривоят кунанда аз аҳли бидхат бошад, рад карда мешуд. Ривояти 3)- - أيوب السختياني (68-131هـ): فقد أخرج اللالكائي عنه أنه قال: "إني أخبر بموت الرجل من أهل السنة وكأني أفقد بعض أعضائي" وقال أيضاً: "إن من سعادة الحدث والأعجمي أن يوفقهما الله لعالم من أهل السنة" Сухани Айюби Сахтиёни (68/138ҳ)- ки Имом Ал-Лолакои аз эшон ривоят намудааст, ки гуфт: Замоне, ки хабари марги мареде аз Аҳли Суннат-ро мешунавам гуё,ки баъзе аз аъзи ҷисмамро гумкарда бошам. Айюби Сахтиёни инчунин гуфт: Аз хушбахтиву саъодати аҷам ин аст, ки Аллоҳ онҳоро муваффақ ба як олими Аҳли Суннат намояд. Ривояти 4)- - سفيان الثوري "ت 161هـ": قال: "استوصوا بأهل السنة خيراً فإنهم غرباء". وقال: "ما أقل أهل السنة والجماعة" . Имом Суфёни Саври رحمه الله (161 ҳ фавот) гуфт: Бо Аҳли Суннат меҳрубон бошед, ки онҳо ғурабо ҳастанд. (Ғурабо яъне:Дар байни мардум камёфт ҳастанд) Ривоти 5)- - الفضيل بن عياض "ت 187هـ": قال: "أهل الإرجاء يقولون: الإيمان قول بلا عمل، وتقول الجهمية: الإيمان المعرفة بلا قول ولا عمل، ويقول أهل السنة: الإيمان المعرفة والقول والعمل" Фузайл бин Иёз رحمه الله (187ҳ вафот) гуфт: Аҳли Ирво мегуянд: Имон қавл аст, ва амал аз имон нест. Ва Ҷаҳмиҳо мегуянд, ки Имон: Маърифа асту на қавлу на амал аст. Ва Аҳли Суннат мегуянд: Имон Қавл аст, ва Амал аст, ва Маърифа (эътиқод) аст. Ривояти 6)- - أبو عبيد القاسم بن سلام "157-224هـ": "... فإنك كنت تسألني عن الإيمان واختلاف الأمة في استكماله، وزيادته، ونقصانه، وتذكر أنك أحببت معرفة ما عليه أهل السنة من ذلك..." Абу Убайд Қосим бин Салам رحمه الله (157-224ҳ) ...Дар муқаддимаи Китоби Имон гуфт: Ба дурусти, ки ту маро суол намуди аз Имон, ва ихтилофи Уммат дар камолоташ, ва зиёдшавияш, ва кам шуданаш, ва зикр намуди, ки дуст медори, то Эътиқоди Аҳли Суннат ро дар интмасъала бифаҳми... Ривояти 7)- - الإمام أحمد بن حنبل "164 - 241هـ": "... هذه مذاهب أهل العلم وأصحاب الأثر وأهل السنة المتمسكين بعروتها، المعروفين بها المقتدى بهم فيها من لدن أصحاب النبي صلى الله عليه وسلم إلى يومنا هذا..." Имом Аҳмад бин Ҳанбал (164-241 ҳ) رحمه الله дар муқаддимаи Китоби Ас- Суннат гуфт: ...Ин Мазҳаби Уламо, ва Аҳли Асар, ва Аҳли Суннат мебошад, ки ба болотарин қулла чанг задаанд.....
Ривояти 8)- - الإمام ابن جرير الطبري "ت 310هـ": قال: "وأما الصواب من القول في رؤية المؤمنين ربهم عز وجل يوم القيامة وهو ديننا الذي ندين الله به، وأدركنا عليه أهل السنة والجماعة فهو أن أهل الجنة يرونه على ما صحت به الأخبار عن رسول الله صلى الله عليه وسلم" Имом ибн Ҷарири Табари (310ҳ вафот) رحمه اللهгуфт: Ва ам мо сухани саҳеҳ дар масалаи руъяти Муъминин Аллоҳро ( д идани Аллоҳ) дар рузи охират, ки ин Дини мост ва бо ҳамин эътиқод дорем, ва Аҳли Суннат вал Ҷамоъат-ро бо ҳамин эътиқод дарёфт кардем ин аст, ки Аллоҳро аҳли ҷаннат мебинанд, чигунае,ки ахбор аз Расулаллоҳ صلى الله عليه و سلم саҳеҳ ворид шудааст. Ривояти 9)- - أبو جعفر أحمد بن محمد الطحاوي "239 - 321هـ": قال : "... هذا ذكر بيان اعتقاد أهل السنة والجماعة..." Абу Ҷаъфар Аҳмад бин Муҳаммад Ат -Таҳови (239-321ҳ) رحمه الله дар муқаддимаи ақидаи машҳураш ( Ақидаи Таҳоаи) гуфт: Ин Зикру баён кардани Ақидаи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат аст. Ва бо ҳамин мегуем, ки ба ману шумо возеҳу ошкор гашт, ки лафзи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат дар назди Салафи Уммат аз Саҳоба رضي الله عنهم ва Тобеъин ва Уламои Уммат маъруф буд, ва дар байнашон паҳн шуда буд. Ва Аҳли Суннат-ро муқобили Аҳли Бидъат ба кор мебурданд, ва дар баён кардани Ақидаи Аҳли Суннат Китобҳо менавиштанд, ва байни Аҳли Суннат ва Аҳли Бидъат фарқ мегузоштанд. Чигунаеки Имом Таҳови ва ғайрашон н амалро карданд. Абу муҳаммади маданӣ.
بخشی از کتاب: 'مباحثی پیرامون نواقض اسلام' الله متعال، میفرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُۚ﴾[النساء: ۴۸]. « همانا الله این را که به او شرک ورزند، نمیآمرزد و جز شرک را برای هر که بخواهد میبخشد ». و میفرماید: ﴿إِنَّهُۥ مَن يُشۡرِكۡ بِٱللَّهِ فَقَدۡ حَرَّمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِ ٱلۡجَنَّةَ وَمَأۡوَىٰهُ ٱلنَّارُۖ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٖ ٧٢﴾[المائدة: ۷۲]. « بهراستی هر کس به الله شرک ورزد، الله بهشت را بر او حرام نموده و جایگاهش دوزخ است و ستمکاران هیچ یاوری ندارند ». از آن جمله، ذبح (قربانی کردن) برای غیر الله میباشد؛ مانند کسی که برای جن یا قبر، قربانی میکند.] شرک، بدین معناست که کسی یا چیزی را در ربوبیت و الوهیت، شریک الله میسازند که غالباً شرک در الوهیت، بیش از شرک در ربوبیت است. شرک، بزرگترین معصیت و نافرمانی از الله متعال است و بیشترین جرم را در میان نواقض اسلام دارد. الله متعال، بهروشنی بیان فرموده که گناه شرک را برای هیچ مشرکی نمیبخشد، مگر اینکه توبه نماید. چنانکه مشهور است برخی از اعمال نیک، کفارهی گناهان بزرگ محسوب میشود، ولی گناه شرک، هیچ کفارهای ندارد؛ و تنها عاملی که باعث بخشش این گناه میگردد، این است که مشرک، از شرک خود توبه کند. از اینرو الله متعال میفرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُ﴾[النساء: ۴۸]. « همانا الله این را که به او شرک ورزند، نمیآمرزد و جز شرک را برای هر که بخواهد میبخشد ». شرک، ظلم و گناهِ بسیار بزرگی است. الله عز و جل میفرماید: ﴿ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ يَلۡبِسُوٓاْ إِيمَٰنَهُم بِظُلۡمٍ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمُ ٱلۡأَمۡنُ وَهُم مُّهۡتَدُونَ ٨٢﴾[الأنعام: ۸۲]. « امنیت، از آنِ کسانی است که ایمان آوردند و ایمانشان را به شرک نیامیختند؛ آنان، هدایتیافتهاند ». احمد، بخاری و مسلم از سلیمان از ابراهیم از علقمه از عبدالله روایت کردهاند که وقتی این آیه - یعنی آیهی ۸۲ سورهی «انعام»- نازل شد، مفهوم این آیه برای اصحاب پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم ، دشوار بود. از اینرو گفتند: چه کسی از ما، بر خویشتن، ستم نمیکند؟ رسولالله صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: «آنگونه که شما میپندارید، نیست؛ بلکه مفهومش مانند سخن لقمان به فرزند اوست:﴿يَٰبُنَيَّ لَا تُشۡرِكۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡكَ لَظُلۡمٌ عَظِيمٞ﴾[۸]. امام احمد و بخاری و مسلم از منصور از ابووائل از عمرو بن شرحبیل از عبدالله روایت کردهاند: «سَأَلْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله و سلم أَيُّ الذَّنْبِ أَعْظَمُ عِنْدَ اللَّهِ قَالَ أَنْ تَجْعَلَ لِلَّهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ، قُلْتُ: إِنَّ ذَلِكَ لَعَظِيمٌ». یعنی: عبدالله بن مسعود سمیگوید: از پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم پرسیدم: بزرگترین گناه نزد الله چیست؟ فرمود: «اینکه کسی یا چیزی را با الله، شریک قرار دهی، حال آنکه الله، تو را آفریده است». عبدالله سمیگوید: گفتم: بهراستی که این، گناهِ بزرگی است. چرا بزرگترین گناه و بدترین ظلم نباشد در حالیکه شرک، برابر و همسان دانستن مخلوق است با خالق هستی؟ شرک، عیبی بزرگ و نکوهیده میباشد که الله متعال، خود را از آن پاک و دور دانسته است؛ لذا هرکس به الله شرک ورزد، به مخالفت با او برخاسته و کاستی و عیبی را به الله نسبت داده که شایستهی او نیست؛ زیرا الله متعال، از هر عیب و نقصی، پاک و منزّه است. الله عز و جل ، خود از حال و روز مشرکان و سخنانی که روز قیامت به معبودان باطل خویش میگویند، خبر داده و فرموده است: ﴿قَالُواْ وَهُمۡ فِيهَا يَخۡتَصِمُونَ ٩٦ تَٱللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٍ ٩٧ إِذۡ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ٩٨﴾[الشعراء: ۹۶-۹۸]. « و در دوزخ در حالى که با هم مشاجره مىکنند، (به معبودان خویش) مىگویند: سوگند به الله که ما در گمراهى آشکارى بودیم، چون شما را با پروردگار جهانیان برابر مىدانستیم ». بهشت بر مشرک، حرام است؛ همانگونه که الله عز و جل میفرماید: ﴿إِنَّهُۥ مَن يُشۡرِكۡ بِٱللَّهِ فَقَدۡ حَرَّمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِ ٱلۡجَنَّةَ وَمَأۡوَىٰهُ ٱلنَّارُۖ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٖ﴾[المائدة: ۷۲]. « بهراستی هر کس به الله شرک ورزد، الله بهشت را بر او حرام نموده و جایگاهش دوزخ است و ستمکاران هیچ یاوری ندارند ». همهی اعمال مشرک، تباه میگردد: ﴿وَلَوۡ أَشۡرَكُواْ لَحَبِطَ عَنۡهُم مَّا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾[الأنعام: ۸۸]. « و اگر شرک بورزند، اعمالشان نابود میشود.. ». همچنین میفرماید: ﴿لَئِنۡ أَشۡرَكۡتَ لَيَحۡبَطَنَّ عَمَلُكَ﴾[الزمر: ۶۵]. « اگر شرک بورزی، بهطور قطع عملت نابود و تباه میشود ». عمل که در این آیه شامل همه اعمال انسان می باشد، بیعنی همهی اعمال صالح تباه میشود. و چیزی جز شرک اکبر ،نمی تواند همهی اعمال را نابود کند. جان و مال مشرک، حلال میباشد؛ جز در مواردی که شریعت، مستثنا کرده است، مانند کافرِ ذمی و همپیمان.[۹]الله عز و جل میفرماید: ﴿فَٱقۡتُلُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَيۡثُ وَجَدتُّمُوهُمۡ وَخُذُوهُمۡ وَٱحۡصُرُوهُمۡ وَٱقۡعُدُواْ لَهُمۡ كُلَّ مَرۡصَدٖ﴾[التوبة: ۵]. « پس مشرکان را هر جا که یافتید، بکشید و آنان را بهاسارت بگیرید و محاصره نمایید و در هر کمینگاهی به کمینشان بنشینید ». ارسال شده به وسیلۀ: کتابخانه الکترونیکی قلم دانلود برنامۀ آیفون وآیپد: appsto.re/us/dr-52.i نسخۀ اندروید: goo.gl/ATGHt0
بخشی از کتاب: 'صد سوال و جواب پیرامون مسائل شرعی و اجتماعی' حکم همنشینی با مرتدین من یک دانشجوی مذهبی در تهران هستم اما هم اتاقیهایم انسانهای بیدینی هستند و مدام به خدا و پیامبر و صحابه و مقدسات دین اسلام توهین میکنند و من فقط ساکت میشوم به آنها کاری ندارم . میخواستم بپرسم آیا بر من گناه است که سکوت میکنم. الحمدلله، در این باره الله تعالی مومنین را راهنمایی نموده است: اول:اینکه بر مسلمان شایسته است که برای حفظ دینش با انسانهای مسلمان و صادق همراه شود چنانکه الله تعالی میفرمایند:﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ١١٩﴾[التوبة: ۱۱۹]. یعنی: اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا کنید و با راستان باشید . و الله تعالی در توصیف بندگان پرهیز گارش میفرماید:﴿وَٱلَّذِينَ لَا يَشۡهَدُونَ ٱلزُّورَ﴾[الفرقان: ۷۲] «آنان که در محل دروغ حاضر نمیشوند» پس نبایستی این ارشاد باری تعالی را ازیاد برد چرا که مایه حفظ دین و خوشنودی باری تعالی است. دوم:در مجلسی که محل استهزاء و کفر به دین است نباید حاضر شد و اگر مسیر مجلس به چنین امری رسید باید آن مجلس را تا زمانیکه از استهزاء دست بر میدارند،بیرون رفت: الله تعالی میفرماید:﴿وَإِذَا رَأَيۡتَ ٱلَّذِينَ يَخُوضُونَ فِيٓ ءَايَٰتِنَا فَأَعۡرِضۡ عَنۡهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦۚ وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَلَا تَقۡعُدۡ بَعۡدَ ٱلذِّكۡرَىٰ مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّٰلِمِينَ٦٨﴾[الأنعام: ۶۸]. «هرگاه کسانی را دیدی که در مورد آیات ما سخنان ناحق میگویند از آنان رویگردانی کن تا آن که به سخنی دیگر بپردازند، و اگر شیطان از یاد تو برد بعد از به یاد آوردن با گروه ستمگران منشین» . علما گفتهاند: پرداختن به آیات خدا در اینجا یعنی سخنی که با حق مخالف باشد از قبیل زیبا جلوه دادن سخنان باطل، دعوت به آن، ستودن اهل باطل و روی گردانی از حق و عیب جویی آن. این آیه دلیلی است بر این که همنشینی با اهل منکر جایز نیست. الله تعالی میفرماید:﴿وَقَدۡ نَزَّلَ عَلَيۡكُمۡ فِي ٱلۡكِتَٰبِ أَنۡ إِذَا سَمِعۡتُمۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ يُكۡفَرُ بِهَا وَيُسۡتَهۡزَأُ بِهَا فَلَا تَقۡعُدُواْ مَعَهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦٓ إِنَّكُمۡ إِذٗا مِّثۡلُهُمۡۗ﴾[النساء: ۱۴۰]. «و در کتاب قرآن برای شما نازل کرده است که هرگاه شنیدید که به آیات خدا کفر ورزیده میشود و مورد مسخره قرار میگیرند، با آنان ننشینید تا آنکه به سخنی دیگر بپردازند اگر با آنان بنشینید آنگاه شما همانند آنها خواهید بود». علما گفتهاند: آیه به طور عام حضور در مجالس گناه و فسادی را که در آن مجالس به اوامر و نواهی الله تعالی اهمیت داده نمیشود را شامل میشود. وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین حکم افرادی که از روی مزاح و شوخی سخنانی میگویند که در آن استهزا به الله و رسول و دین دیده میشود چیست؟ الحمدلله، استهزا به الله و رسول الله صلى الله عليه و سلم و دین و قرآن اگر چه بمنظور شوخی و مزاح و خنداندن دیگران باشد کفر و نفاق است. این موضوع دقیقاً شبیه جریانی است که در زمان رسول الله صلى الله عليه و سلم اتفاق افتاد. در ارتباط با گروهی که در مورد پیامبر صلى الله عليه و سلم و صحابه رضي الله عنهم به گمان خویش شوخی میکردند و میگفتند: از اینها شکم پرستتر، دروغگوتر و ترسوتر هنگام روبرو شدن با دشمن ندیدهایم. پس از آن، الله تعالی این آیه را نازل کرد:﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ﴾[التوبة: ۶۵] (واگر از آنان (دربارهی سخنان ناروا و کردارهای ناهنجارشان) باز خواست کنی، میگویند: (مراد ما طعن و مسخره نبوده و بلکه با همدیگر) برای سرگرمی و شوخی سخنانی میگفتیم.) این افراد نزد پیامبر صلى الله عليه و سلم آمدند و گفتند: ای رسول الله صلى الله عليه و سلم ما در راه با هم صحبت میکردیم تا دوری سفر و خستگی آن را احساس نکنیم. پیامبر صلى الله عليه و سلم مطابق با فرمان الهی به آنان گفت:﴿قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾[التوبة: ۶۵-۶۶]. (ای پیامبر! بگو: آیا الله و آیات او را و پیغمبرش را تمسخر میکردید، ( بگو: با چنین معذرتهای بیهوده عذر خواهی نکنید) شما پس از ایمان آوردن، کافر شدهاید) . بنابراین الله و رسول و دین از احترام ویژهای بر خوردار هستند، کسی اجازه ندارد از طریق شوخی، مسخره و خنداندن دیگران آیات الهی را به بازی بگیرد، اگر کسی چنین نمود کافر است؛ زیرا معلوم میشود ایشان، الله و رسول و کتاب و شریعت را به باد تمسخر گرفتهاند که این عملی منافقانه است. مرتکب چنین اعمالی باید توبه و استغفار نموده و خود را اصلاح نماید و محبت، تعظیم و خوف الله را در قلبش جای دهد. الشیخ ابن عثیمین- مجموع فتاوی و رسائل(۲/۱۵۶)
بسم الله الرحمن الرحیم مقدمه دهگانه که فهمیدن و دانستن اش پیش از آموختن علم عقیده ضرور است، تا علم عقیده را صحیح و درست بیاموزیم. ۱- مصدر و سرچشمه علم عقیده قرآن و سنت است. زمانی که اعتقاد اکثر مسلمانها از علم کلام و فلسفه و منطق منشأ گرفته و فهم صحیح قرآن و سنت در بین مردم کم باقی ماند الله مسلمانان را به ذلت و خواری گرفتار کرد. این امت اصلاح نمیشود مگر به آن چیزی که اول این امت به آن اصلاح شده بود. به سوی قرآن و سنت بشتابید تا رستگار شوید. ۲- باید تمام سخنها و عملها به سوی قرآن و سنت گردانیده و سنجیده شود. افسوس که سالهاست مسلمانان مشکلات و کمبودی و نا فهمی های خود را به سوی قانونهای دموکرات یهودی عرضه میکنند تا مشکلات خود را به این راه حل و فصل نمایند. ۳- درجه و مکانت عقل در شریعت در دایره و حدود معین کرده الله و رسولش است. و استفاده عقل بیرون از دایره و حدود شریعت این فساد و فتنه بزرگی را به امت اسلام بوجود میآورد. از اهل کلام و عقلانیان که از قرآن و سنت بیخبر اند و بجز سفسطه و شبهه افکنی خیری ندارند بپرهیزید تا دین و اعتقاد شما سالم بماند. ۴- اتفاق در لفظ معنیاش این نیست که اتفاق در تمام دلالت ها باشد. وقتی که اهل بدعت از این قاعدههای بزرگ بیخبر ماندند و فتنه تحریف و تمثیل و تعطیل و تکلیف دست زدند و اسما و صفتهای الله را رد کردند یا صفت های الله را تشبیه به مخلوقات کردند و این فهم خطا سبب کفر شان گشت. ۵- تمام چیزهای که مقتضی و سبب اش در حیات پیامبر وجود داشت اما رسول الله و بعد از او اصحاب این عمل را انجام ندادند پس این عمل از دین نیست؛ بمانند جشن گرفتن مولود نبوی که امروز اهل بدعت انجام میدهند. میخورند و میرقصند و شرکیات را انجام میدهند باز گمان میکنند که عمل به سنت رسول الله میکنند! الله و رسولش از شرک مشرکین بری و پاک است. ۶- فهم معنای کلمه مرادف (هممعنا) دانستن معنای کلمه مرادف سبب میشود که انسان مسئله را درست و صحیح بفهمد. ۷- الله و رسولش ﷺ جوامع الکلم را اعطا کرد (جمله کم و پرمعنا) تا امتش را با واضع ترین و آشکارترین بیان خطاب کند و امرها و نهی های الله را به بندگانش برساند. بزرگترین امر الله به بندگانش امر به توحید است و بزرگترین نهی الله نهی از شرک است. اما اهل هوا و هوس و بدعت بیخبر اند. ۸- تصدیق و ایمان آوردن به چیزی لازم نمیشمارد که این چیز دیده و چگونگی اش فهمیده شود. این قاعده بزرگ عقیده هر یک مسلمان است و رد بر ملحدان و شک آوردگان میباشد که به روز آخرت و به زنده شدن بعد از مرگ و به غیب ایمان نیاوردند. آنها فقط به چیزهای مخصوص ایمان میآورند و به غیب اصلاً قائل نیستند که البته این کفر است. ۹- ایمان آوردن به غیب، به وجودش و اثرهایش میباشد. شرط ایمان آوردن به غیب این است که باید انسان اعتقاد کند که غیب وجود دارد و اثرهایش هم است بمانند ایمان آوردن به بهشت و دوزخ که حالا وجود دارد. و هر قدر عمل خوب انجام دهی جایگاه ات در بهشت زیباتر آماده کرده خواهد شد یا ایمان به فرشتگان که حالا وجود دارند و هر یک از آنها به وظیفه های خود مشغول هستند. ۱۰- امت اسلام مکلف به آموختن علم و تبلیغ اش هستند کافران و دشمنان دین فهمیدن که زمانیکه مسلمانها از علم فرهنگ و از فهم درست صحیح قرآن و سنت دور میشوند همیشه مغلوب اند و در این حالت کافران بالای آنها تسلط و غالب میگردد و به همین خاطر با هزاران نقشه و فریب و دسیسه ها نمیگذارند تا قشر جوانان این امت مظلوم از علم و فرهنگ و اعتقاد صاف و بی غبار و از شجاعت مندی اجداد و گذشتگان شان باخبر باشند. علم بیاموزید معبود و رسول و دین خود را بشناسید و عمل نمائید و به قدر توان خود آموخته خود را به مردم برسانید و در این راه ثابت و صابر باشید تا الله عزت از بین رفته مسلمانان را دوباره برگرداند آمین یا رب العالمین. ابو محمد المدنی. بسم الله الرحمن الرحيم Муқаддимаи даҳгона,ки фаҳмидан ва донистанаш пеш аз омухтани иьлми ақида зарур аст,то илми ақидаро саҳеҳу дуруст омузем. 【1】масдар ва сарчашмаи иьлми Ақида,ин Қурон ва Суннат аст. Замонеки эьтиқоди аксари мусалмонон аз илми калом,ва фалсафаву мантиқ маншаь гирифт,ва фаҳми саҳеҳи Қурьону Суннат дар байни мардум кам боқи монд,Аллоҳ мусалмононро ба зиллату хори гирифторашон кард. Ин Уммат ислоҳ намешавад магар ба ончиеки аввали ин уммат ба он ислоҳшуда буд. Ба суи Қурьону Суннат биштобед то наҷот ёбед. 【2】Бояд тамоми суханҳо ва амалҳо ба сӯи Қурону Суннат гардонида ва санҷида шавад. Афуски солҳост мусалмонон мушкилот ва камбуди ва нофаҳмиҳои худро ба сӯи қонуни демокротии яҳуди арза мекунанд то мушкилоти худро бо ин роҳ ҳаллу фасл намоянд.
➖ اگر بداند که آنها دچار این نوع کفر شده اند و بعد از دانستن، تکفیرشان نکند تکفیر می شود، که امام ابن تیمیه در کتاب «الصارم المسلول» بر این قضیه اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر من اعتقد الوهيه علي كفر». ➖ ترجمه: «هر کس، شخصی را که اعتقاد به الوهیت علی را دارد تکفیر نکند، تکفیر می شود». و هیچ شکی در کفر کسی که در این تکفیر توقف کند نیست، و دلالت می کند بر آن حديث مالک الاشجعی: «من قال : لا إله إلا الله وكفر بما يعبد من دون الله محترم ماله وده...» [صحيح مسلم] ترجمه: «هر کس لا إله إلا الله بگوید و به آنچه که بغیر از الله عبادت میشود کافر شود، خون و مالش حرام است...». ➖ اما وجه دلالت: خون و مال شخص حرام نمی شود تا اینکه به آنچه که به غير الله عبادت میشود کافر شود، تکفیر اهل عبادت غير الله جزو همین کفر به عبادت غیر الله است. قسم سوم: آن دسته از طائفه هایی که اختلاف در تکفیرشان است، مثل جهمیه، مثلا هرکس به اعتقاد آنها علم داشته باشد، در حالی که دلایل بر کفرشان دلالت می کنند، بر شخص واجب است تکفیرشان کند، اما اگر با این حال تکفیرشان نکرد این ناقض بر روی این شخص تطبیق داده میشود (یعنی شخص تکفیر میشود) اما کسی که راجح پیشش این است که بخاطر وجود مانعی از موانع تکفیر، تکفیر نمی شوند، مثلا آنها عوام هستند یا آنها تأویل دارند یا اینکه مسئله برایشان شبهه دار شده (التباس) یا اینکه جهل دارند، کسانی که این قول را دارند تکفیر نمی شوند و این ناقض برایشان تطبیق داده نمیشود. ➖ اما این گفته ی امام «المشرکین» الف و لام برای عهد است، و منظور از مشرکین در اینجا دو صنف است: ١. مشرك اصلیای که منتسب به اهل قبله نیست. ۲. مشرک مرتدی که کفرش ثابت شده و منتسب به اسلام است و از کسانی است که لا إله إلا الله می گویند. 📒 [مذكرة في شرح نواقض الإسلام] ➖ ترجمه: ابوالحسن الشافعی -رحمه الله-. @sadoi_shaykh
▫️حکم عاذر (متوقف در تکفیر مشرکین) [۲] 🎙 توضيح شيخ على الخضير - فک الله اسره- پیرامون ناقض سوم 📜 شیخ على الخضير -فك الله أسره- می فرماید: ⚠️ ناقض سوم: تکفیر نکردن مشرکین؛ «من لم يكفر المشركين أو شك في كفرهم أو صحح مذهبهم كفر»؛ «کسی که مشرکان را کافر نداند یا در کفرشان شک کند یا مذهب و آیین آنان را درست بپندارد، کافر است». ➖ این ناقض شامل سه حالت است: ١. اینکه مشرکین را تکفیر نکند بخاطر اعتقاد نداشتن به کفر بودن کارهایشان و کافر نبودنشان، چنین حالتی داخل در قول امام می گردد با این همه که شرک آنها برایش واضح گشته است. ٢. اینکه در کفرشان شک کند و این قول امام که می فرماید: «أو»؛ (يا) که برای تنويع (انواع) آمده است دلالت می کند که این، نوع دیگر کفر است ٣. «صحح مذهبهم»؛ (صحیح دانستن مذهبشان) که این انواعی دارد، چراکه اولی اعتقادی است همچنین دومی هم اعتقادی است، اما سومی همراه با اعتقادی بودن، نسبت صحیح بودن را به مذهبشان می دهد، مثلا می گوید: «مذهبشان صحيح است» یا «آنها بر حق هستند» یا «دین شان باطل نیست». ➖ برای تکفیر کسی که مشرکان را تکفیر نمی کند، وجود دو شرط لازم است: شرط اول: اینکه از کتاب و سنت کفر آنها (مشرکان) برای شخص روشن می شود، اگر بعد از روشن شدن کفرشان، تکفیرشان نکند، تکفیر می شود، این را شیخ سلیمان بن عبدالله در مجموعة التوحید ذکر کرده است. شرط دوم: امثال این شخص، جاهل به کفر مشرکان نباشد، پس اگر امثال این شخص جاهل به کفرشان نباشد و بازهم تکفیرشان نکند، تکفیر می شود. ➖امام قاضی عیاض در کتابش «الشفاء جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱» اجماع را نقل می کند بر کفر کسی که مشرکین را تکفیر نکند و همچنین شیخ سلیمان بن عبدالله در رساله ی «اوثق عرى الإيمان، صفحه ی ١٢٦» از کتاب مجموعة التوحید این اجماع را نقل می کند و شیخ الاسلام ابن تیمیه هم این اجماع را در «مجموع الفتاوی جلد ۲ صفحهی ٣٦٣» نقل می کند. ➖و اما کفاری که تکفیرشان واجب است بر دو قسم هستند: ١. آنهایی که اهل قبله نیستند و علماء بر کفرشان اجماع کرده اند، مانند یهود و نصاری و مجوس و سیکها (نوعی دین و اعتقاد در هند) و غیره. ٢. کسی که ادعای اسلام می کند، منتسب به اسلام و از اهل قبله است، در حالی که دچار کفری یا ناقضی شده است که تکفیر می شود، علماء اجماع کرده که با این کفر تکفیر می شود و همچنین اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که این کفر را دارا باشد، مانند نصیریها که شیخ الاسلام فتوای تکفیرشان را داده است و می فرماید: «آنها از اکثر مشرکان کافرتر هستند». ▪️(قادیانی) که هیئت کبار علماء و همچنین علمای حکومت پاکستان فتوای کفرشان را صادر کردند. ▪️و همچنین همانند دروز و بهائیه و بابیه و رافضه و باطنیه مجموع الفتاوی جلد ۲ و در شرح البسام «نیل المآرب» در باب حکم مرتد، صفحهی ٥١٤. ▪️ و همچنین باز در مورد بهائیه و بابیه، مجمع فقهی اسلامی که در مکه مکرمه تشکیل شد، این مجمع تکفیرشان کرد. و تیجانی را لجنهی فتوا در فتوای شماره ی ٥٥٥٣ صفحه ی ۲۲۹ تکفیر کردند. ▪️(دروز) لجنهی فتوا در فتوای شماره ی ۱۱۸۰۰ جلد ۲ صفحه ی ۲۲۸ آنها را کفار ملحد ذکر کرده است. ▪️و اما علمانیهای (لائیک) زمان ما که فکر می کنند دین ناقص است و دین مانع پیشرفت است و اینکه سیاست داخل دین نیست، اینها کافر هستند و مثل شان آنهایی که جز اعضای ماسونی (شیطان پرستان) هستند و همچنین شیوعیها و آنهایی که مثل شیوعیها و بر اعتقادشان هستند، مانند اشتراکیها (کمونیستها) و قومیها (نژاد پرستها) بعثیها و همچنین رافضه، و قیاس می شود بر اینها هر طائفه ای که ادعای اسلام کند در حالی که دچار کفری شده اند که علماء اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که دچار این کفر شود. ▫️کسی که این سه اقسام را تکفیر نکند در حکم آن تفصیل است: قسم اول: آنهایی که علماء بر کفرشان اجماع کرده اند و از اهل قبله نیستند، مثل یهود و نصاری و هندوس هر کس اینها را تکفیر نکند تکفیر می شود، در این مورد امام ابن تیمیه اجماع را ذکر کرده است. می فرماید: «من شک في كفر اليهود و النصارى والمشركين فإنه کافر». [مجموع الفتاوی، جلد ۲ صفحهی ۳۸۳]؛ ترجمه: هرکس در کافر بدون یهود و نصاری و مشرکان شک کند، همانا او کافر است ➖ و همچنین امام قاضی عیاض در الشفا، جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱ اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر احدا من النصارى و اليهود و تردد في كفرهم او شک فانه کافر»؛ ترجمه: «هر کس یک نفر از نصاری و یهود را تکفیر نکند یا در تکفیرش شک یا تردید کند، او کافر است». قسم دوم: از منتسبین به اسلام کسی که لا إله إلا الله می گوید و سپس دچار کفری شده است، علماء اجماع کرده اند بر تکفیر او که دچار این کفر شده باشد که در این قسم تفصیل هست: @sadoi_shaykh 👇👇👇
▫️عقیده ▫️حکم عاذر قسمت اول 📜 علّامه شیخ عبدالعزیز الطویلعي -رَحمهُ الله- از علمای ربّانی بود که پس از سالها تحمل زندان در سعودی و مجنون شدن بدلیل شکنجههای بسیار وحشتناك، در نهایت به همراه ٤٦ تن از علمای اهل سنت و جماعت توسط دولتِ طاغوت آل سعود اعدام گشت و جام شهادت باذن الله را سر کشید، نمونهی بارزی از یك عالم راستینِ ثابت قدم بر عقیده اهل سنت و جماعت بودند،ایشان در کتابش در شرح بر ناقض سوم از نواقضِ اسلام میفرماید: 📃 ناقض سوم: کسی که کفار را تکفیر نکند و یا در کفرشان شک کند و یا مذهبشان را صحیح بداند. ➖ این سومین ناقضی است که امام محمد بن عبد الوهاب -رحمه الله- در ضمن نواقض اسلام نام برده است و تمام اهل علم نیز بر صحت آن اجماع کرده اند. و مرجع این ناقض و ضابط، تصدیق نصوص شرعی و قبول احکام الهی است، به طوری که هرکس کسانی را که الله، کافر معرفی کرده تکفیر نکند در حقیقت حکم الله را رد نموده و از عمل به آن امتناع کرده و خبرش را تکذیب نموده و با امرش معاندت کرده است. ➖ همانا اهل علم این قاعده را در مسائل مختلفی ذکر کرده اند؛ همانند کسی که تکفیر نمی کند کسی را که علی بن ابی طالب را به فریاد می خواند، و یا کسی که نصیری ها را تکفیر نمی کند، و کسی که یهود و نصارا را تکفیر نمی کند و امثالشان. و هر کس که ضوابط این ناقض را فهم نکند، دچار «تسلسل در تکفیر» می گردد، چیزی که جماعتهایی از غلات به آن دچار شدند، به عنوان مثال بارزترین جماعتی که به این تسلسل دچار شد «جماعت مسلح اسلامی الجزایر» بود که بعد از انحراف مسیرش به آن دچار شده و با طواغیت صلح کرد تا بتواند با مجاهدان در راه خدا بجنگد. ➖ و باید گفت؛ کسی که کافری را تکفیر نمی کند ممکن است اصلا از حال او خبر نداشته باشد، مثلا نمیداند که شخصی به نام «تركي الحمد» کفرگویی کرده است، پس چنین شخصی که او را تکفیر نکند معذور است و اصلا در این قاعده داخل نیست. ولی اگر از حال طرف مقابل خبر داشته باشد، پس به وضعیت او بر حسب کافری که تکفیر نکرده و یا در کفرش شک کرده و یا مذهبش را صحیح دانسته، نگریسته می شود. و آن هم چند قسم است: ▪️ قسمت اول: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» باشد، و هرکس آن را نداند از اهل اسلام نیست، همانند کسی که در کفر تمام بت پرستان و بودایی ها و تمام یهودیان و مسیحیان شک کند، پس هر کسی که در بعضی از این کفار هم شک کند او نیز همانند آنان کافر است ▪️ قسمت دوم: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» نباشد، ولی نصوص و دلایل شرعی بر کفر بودن آن دلالت قطعی می کنند، پس هر کسی که در کفر چنین کفاری شک کند، برایش دلایل و نصوص بیان و آشکار می گردد، اگر بعد از آن قبول نکرده و نپذیرفت کافر می گردد. به عنوان مثال در این قسمت می توان قبرپرستانی که منتسب به اسلام هستند را ذکر کرد که قبرها را به دعا می خوانند و برایشان نذر کرده و به سویشان حج می کنند. پس هر کس که در کفر اینان شک کند، برایش دلایل بیان گشته و توضیح داده می شود و اگر سپس آنها را تکفیر نکرد کافر می گردد ▪️ قسمت سوم: اینکه تکفیر آن کافر، احتمال شبهه را داشته باشد، مانند حکامی که به غیر ما انزل الله حکومت می کنند و امثالشان، هرچند که کفر چنین کسانی نزد اهل تحقیق که این مساله را پژوهش کرده اند، واضح و آشکار است، ولی باز هم برای دیگران احتمال ورود شبهه وجود دارد. پس کسی که آنان را تکفیر نکند، تکفیر نمی شود تا اینکه بر او اقامهی حجت گردد و از او شبهه رفع گشته و زایل شود و بداند که حكم الله در مورد آنها تکفیر است ▪️ قسمت چهارم: اینکه تکفیرش محل اجتهاد و یکی از مسائل اجتهادی باشد که در آن مساله مسلمانان اختلاف کرده اند. ➖ همانا شیخ محمد بن عبدالوهاب -رَحِمهُ الله- در این ناقض سه صورت را ذکر کرده است: صورت اول: هرکس که کفار را تکفیر نکند، توضیح این صورت در مطالب قبلی گذشت. صورت دوم: هرکس که در کفر کفار شک کند، این صورت نیز مربوط به صورت قبلی است و به همان ضوابط ذکر شده مفید است، چرا که هرکس کافر را تکفیر نکند، به خاطر تکذیب خبر الله و رد آن تکفیر می گردد، و نیز هرکسی که کافر را تکفیر نکند بخاطر شک در خبر الله و عدم قبول آن تکفیر میگردد صورت سوم: هرکسی که مذهب کفار را تصحیح کند، در حقیقت این صورت در ناقض چهارم داخل می گردد، امام آن را بخاطر مشابهتش به این مساله در این ناقض ذکر کرده است، نه اینکه آن را صورتی از صورت های این ناقض بداند، و در مورد این مساله بعدا سخن خواهیم گفت 📒[مسائل في الإعتقاد، ص ٢٣] ⚠️ ترجمه سخنانِ شیخ الطویلعي منقول است. @sadoi_shaykh
به اصطلاح عام میگه ده کجا درختا کجا فاتح صاحب صرف یک درخواست کرده بود از استاد راسخ و داعی که آیا شما با یک عده کسانیکه در فضای مجازی فعالیت دارند هم نظر استین یا خیر صرف همو موقف خوده بیان کنید شما بحث را به کجا میبرید نه اختلافی در کار است و نه دگه یک کمی دقیق باشید. طفلانه پیش نروید.
این یک حق عالم است که موقیت خود را درست اضهار کنند. اگر عالم که علم در یک مضمون و یا مطلب ندارد باید از جان خود افسانه های دروغین نگویید. یک تعداد علمای ما واقیعت را نمی پذیرند بخاطر پیش شاگردان خود و مقتدی های خوب کم می آیند
یک بحث علمی و برادرانه کنند تا معلوم شود که کی واقعا معلومات درست در دین دارند. چند سال دروس عقیده استاد داعی را تعقیب کردم ولی در این اواخر بعضی سخنانش افسانه لیت نه علمی. در خطبه های جمعه خود را یک بار عبور کند و با سند صحبت کنند.
Джазакаллаху Хайран бародарони мувахидам Аллох аз шумо рози бошад йо раб дуойи мо бандагони заифатро кабул бигардону нусратро насиби мувахидин бигардони йо Аллох
ماشاالله برادر عزیز. بی شک حقیقت گفتی. ماشاالله ❤
Джазакаллаху хайран ахи Абу ханзала ҷавонмард
جزاکلالله خیرااا
الله اکبر جزاک الله خیرا
❤ جوان مرد❤
جزاكم الله خيرا برادران موحد عجب حرف هاي خوب وبا منطقي گفتين
الله عبدالرحمن فاتح را هم هدايت كند
Маша Аллоҳ
ماشالله ☝️
حفظه الله استاد های گرامی
الله-ج-شما را حفاظت نماید-جوان مرد-
Ма ша Алла бродари мувахид гапи хак гут Алло шумора хифз кунад
1 имон овардан
2 Аъмалхои солех кардан
3 Якдигарро ба рохи хак насихат кардан
4 Якдигарро ба сабру тахаммул насихмт кардан,
1 Хуср, зиён дидан.
2 Тавосав якдигарро насихат кардан
3 солихот анчоми амалхои писандида
4 Алхакк бо адолат хукм пардан,
Аз Аллохи азза ва чалла битарсен,
асалом алейким аз Аллох бутарси кур кун йо худут мунофики йо ягон душмани ислом хасти
Дод аз дасти уламои исломи. 14 аср шуд факат моро ба чиходу горатгари сарбурию дастбури даьват мекунад. Худовандо хамин олимонатро хозир ба бихишти худ бардор май бинушон ва Хурашон бидех, МО ниез ба ин таълимот ва даьватхои бамаьни надорем. Ин даьватхо ба инсоният зарар дораду фоидааш нест.
Э рута сиёҳ кнм инсоният аку эээ игапои ту кӯҳна шид дигахел шайтони бсозен масалан бген мо мардуми мусиқии дӯст зино дуст ҳаром хур
Ть кадом оташпарасти чи
@@MUHOJIR222
🤝.Ягон гапи хато задам?
@@abdulmanonadbusator
🤝 Хамин адаби гуторатро аз Худо, Пайгомбар ва ë динат омухтай?
Мошо аллох устод абу Мухаммад мадани аллох шумора хифз куна устод
Интавр ки бошад, чида ба Искандари мадани икадар муъминони аъхли киблара такфир мекунад, оё муъмини аъхли кибларо такфир кардан чоизаст, ёке авал бо хучат даваташ кардан лозим аст бо сабр
Фотеҳ як мурҷиъаи озири ахмақай хубшон кардай устод доъи беҳтарин олимай
Ҳукми Рофиза
الإمام مالك:
روى الخلال عن أبي بكر المروذي قال: سمعت أبا عبد الله يقول، قال مالك: الذي يشتم أصحاب النبي - صلى الله عليه وسلم - ليس لهم اسم أو قال: نصيب في الإسلام. السنة للخلال ( 2 / 557 )Имом Молик رحمه الله гуфтанд:
Онеки Саҳобагони Расулаллоҳро дашном медиҳад насибе аз Ислом надорад ( Яъне кофир аст).
СУнна Халлал 2/557.
وقال ابن كثير عند قوله - سبحانه وتعالى -: ( محمد رسول الله والذين معه أشداء على الكفار رحماء بينهم تراهم ركعاً سجداً يبتغون فضلاً من الله ورضواناً سيماهم في وجوههم من أثر السجود ذلك مثلهم في التوراة ومثلهم في الإنجيل كزرع أخرج شطئه فآزره فاستغلظ فاستوى على سوقه يعجب الزراع ليغيظ بهم الكفار..)
قال: (ومن هذه الآية انتزع الإمام مالك رحمة الله عليه في رواية عنه بتكفير الروافض الذين يبغضون الصحابة - رضي الله عنهم - قال: لأنهم يغيظونهم ومن غاظ الصحابة - رضي الله عنهم - فهو كافر لهذه الآية ووافقه طائفة من العلماء - رضي الله عنهم - على ذلك)
.(تفسير ابن كثير (4 / 219).
Ибни Касир дар зери Ояти 27 Сураи Фатҳ гуфтанд:
Имом Молик аз ҳамин оят ҳуҷҷат гирифтва Рофизаҳое, ки нисбати Саҳобагон буғзу бадбини доранд такфирашон кард:
Гуфт: Рофизаҳо нисбати Саҳоба бадбиниву буғз доранд.Ва ҳар касеки Саҳобагонро бад бубинад кофир аст.
Ба ин ҳукми Имрм Молик тоифае аз уламо мувофиқат намудаанд.
Тафсири Ибн Касир 4/219
قال القرطبي: (لقد أحسن مالك في مقالته وأصاب في تأويله فمن نقص واحداً منهم أو طعن عليه في روايته فقد رد على الله رب العالمين وأبطل شرائع المسلمين). تفسير القرطبي (16 / 297 )
Қуртуби мегуянд: Ҳамоно Молик хуб кард дар суханаш, ( Такфири Рофиза) ва ба ҳақ мувофиқат намуд дар такфир намудвни Рофиза.
Ҳар касеки камбини кунад нисбати яке аз онҳо ва таънае занад ба Саҳобагон, ба Аллрҳ рад зада ва Шариъати Исломро ботил кардааст.
Тафсири Қуртуби 16/297
روى الخلال عن أبي بكر المروذي قال: سألت أبا عبد الله عمن يشتم أبا بكر وعمر وعائشة؟
قال: ما أراه على الإسلام
Халлол ривоят мекунад аз Аби Бакри Марвази, ки гуфт: Абу Абдуллоҳ (Аҳмад бин Ҳанбал) ро суол намудам аз касеки Абу Бакр ва Умар ва Охишаро-ро дашном медиҳад?
Гуфт: Ман уро дар Ислом намебинам. (Яъне Кофир аст)
Сунна Халлал 557
وليست الرافضة من الإسلام في شيء ) السنة للإمام أحمد ص 82
Аҳмад бин Ҳанбал гуфтанд:
Рофизаҳо ягон заррае аз Ислом нестанд.
Снна аз Имом Аҳмад 82 сҳ
قال - رحمه الله -: ما أبالي صليت خلف الجهمي والرافضي، أم صليت خلف اليهود والنصارى ولا يسلم عليهم ولا يعادون ولا يناكحون ولا يشهدون ولا تؤكل ذبائحهم. خلق أفعال العباد ص 125
Имом Бухори гуфтанд: Ба ман таъсире надорад ва ягон фарқе надорад, ки дар пушти Ҷаҳми ва Рофиза намоз гузоштам ваё дар пушти Яҳуду Насоро.Ва гуфтанд ба РофизаҳовуҶаҳмиҳо салом дода намешавад, ва маризҳояшонро иёдат карда намешавад, ва ба онҳо зандода намешавад ва (аз онҳо низ никоҳ карда намешавад) ва онҳоро шоҳид гирифта намешавад, ва забҳкардаҳои онҳоро хурда намешавад.
Халқу Афъоли Иъбод 125сҳ
Имом бо ин ибораҳо онҳоро ҳукм ба кофир намуда такфирашон кард.
عبد القاهر البغدادي:
وقال: وتكفير هؤلاء واجب . الملل والنحل ص 52
Абдул Қоҳири Бағдоди гуфтанд:
Ва Такфири онҳо( Рофизаҳо) воҷиб аст.
Ал Милал ва Ан Ниҳал 52сҳ
: أحمد بن يونس:
قال: لو أن يهودياً ذبح شاة، وذبح رافضي لأكلت ذبيحة اليهودي، ولم آكل ذبيحة الرافضي لأنه مرتد عن الإسلام .الصارم المسلول ص 570.
Шайхул Ислам Аҳбад бин Юнус гуфтанд:
Агар Яҳудие гусфандеро забҳ намояд, ва Рофизие гусфандеро забҳ намояд, ман аз забҳ кардаи Яҳуди тановул мекунам, ва аз забҳ кардаи Рофизи тановул намекунам зуро рофизи муртад аз Ислом аст.
Соримул Маслул Ибн Таймия 570
السمعاني:
قال - رحمه الله - : واجتمعت الأمة على تكفير الإمامية، لأنهم يعتقدون تضليل الصحابة وينكرون إجماعهم وينسبونهم إلى ما لا يليق بهم . الأنساب 6 / 341
Имом Самъони гуфтанд:
Уммат иҷмо
ШИЪАҲО КОФИРАНД:
Шайх Али Хузайр( حفظه الله و فك اسره) гуфт:
Рофизаҳо ( Шиъаҳои Дуваздаҳ имомия) ва Исмоъилияҳои ботини ва Нусайрияҳои Ботини ва Даррузи ботини.
Ин тоифаҳои чаҳоргона имруз худро ба Аҳли байт нисбат медиҳанд ва истиғоса ( талаби дуъо) менамоянд аз мурдагон.
Инҳо қубуриву мушрику куффор ҳастанд, ва аз ҷумлаи Мусалмонҳо нестанд, ва дар ин ҳукм ҳеҷ фарқе байни Уламояшон ва муқаллидҳои ҷоҳилашон нест ҳамаашон мушрику кофир буда мусалмон нестанд.
Ва ин тоифаҳоро дар қабр парастиву ширкашон узр бар ҷаҳл дода намешавад.
📖✍📖✍
Дарси 32
Ал Вала вал Баро
Таърифи луғавӣ:
Валло:
Калимаи ал-валло الولاء дар луғат ба маънои муҳаббат кардан аст.
Барро:
Ва калимаи ал-барро «البراء» масдарест ба маънои қатъ намудан, мисол: «بري القلم» «Қалам қатъ шуд».
🍀🌿☘🌿🍀☘🌿🍀☘
Таърифи истилоҳӣ:
Ал-валло:
Дуст доштани мусалмонон, нусрат додан, икрому эҳтиром намудан ва ба онҳо наздикӣ ҷустан.
Ал-барро:
Бад дидани кофирон ва дурӣ ҷустан аз онҳову тарки кумак ба онҳо.
Ақсоми дустӣ (муволот)
Муносибатҳои дустона ба ду қисм тақсим мешавад:
1. Ба дустӣ гирифтан (дуст шудан).
2. Муносибати дустона кардан.
🌹🍁🌹🍁🌹🍁🌹🍁🌹
Маънои дӯст гирифтан (тавалло -تولى):
Дуст доштани ширк ва аҳли он ва инчунин, дуст доштани куфру аҳли он.
Маънои дигараш:
Кофиронро кӯмак намудан бар алайҳи аҳли имон.
Ҳукмаш:
Ин амал куфри бузург ва хориҷ шудан аз Ислом аст.
Далелаш:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَىٰ أَوْلِيَاءَ ۘ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ ۚ وَمَن يَتَوَلَّهُم مِّنكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ
«Эй касоне, ки имон овардаед, яҳуд ва насороро ба дустӣ нагиред. Онон худ дустони якдигаранд. Ҳар кас аз шумо, ки эшонро дуст гирад, дар зумраи онҳост. Ва Аллоҳ ситамгоронро ҳидоят намекунад!» (Сураи моида, ояти: 51)
🌻💐🌾🌻💐🌾🌻💐🌾
Маънои موالاة - муносибати дӯстона кардан.
Таъриф ва қоидаи муволот:
Дуст доштани аҳли куфру аҳли ширк ба хотири дунё, вале ҳамроҳаш кумаки онҳо бар алайҳи аҳли имон нест. Агар чунин бошад, пас дар қисми аввал (تولى) дохил мешавад.
Ҳукмаш:
Ҳаром буда ва аз гуноҳони кабира мебошад.
Далелаш:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ...
«Эй касоне, ки имон овардаед, душмани ману душмани худро ба дустӣ ихтиёр макунед. Шумо бо онон тарҳи дусти меафканед...». (Сураи мумтаҳина, ояти: 1)
💮🌸🏵🌼🏵💮🌸🏵💮
Нишонаҳои дустӣ бо кофирон:
1. Худро ба онҳо ташбеҳ додан дар либосу сухан.
2. Сафар намудан ба давлатҳояшон ба хотири хушгузаронӣ ва истироҳат.
3. Ба хотири фирор аз дин дар ватани онҳо (аҳли куфр) истиқомат намудан ва дубора барнагаштан ба давлати мусалмонӣ.
4. Торихшуморӣ кардан бо таърихи онҳо, хусусан бо он таърихе, ки фаслҳову идҳои онҳо муайян шудааст, мисли таърихи милодӣ.
5. Дар идҳои онҳо ҳамроҳӣ кардан, барои барпо намудани идҳояшон ба онҳо кумак намудан, ба муносибати идашон онҳоро табрику таҳният гуфтан ва ё ҳузур доштан бо онҳо.
6. Бо номҳои онҳо номгузорӣ намудан.
🍃🍂🌱🌴🪴🌳🍃🍂🌱
Он гуруҳ мардуме, ки бо онҳо дустиву душманӣ кардан зарур аст.
Мардум дар мавриди дустӣ ва душманӣ ба се гуруҳ тақсим мешаванд:
1. Гуруҳе ба хотири Аллоҳ дуст дошта мешаванд, ки дар он дустиву муҳаббат, кинаву душманӣ нест. Онҳо муъминони холис ҳастанд.
2. Гуруҳе ба хотири Аллоҳ бад дида мешаванд, ки дар он муҳаббату дустӣ вуҷуд надорад. Онҳо кофирони холисанд.
3. Гуруҳи охир он мардумоне ҳастанд, ки аз як ҷиҳат дуст дошта мешаванд ва аз ҷиҳати дигар бад дида мешаванд. Онҳо муъминони гунаҳкоранд, ки ба хотири имоне, ки доранд дуст дошта мешаванд ва ба хотири он гуноҳоне, ки анҷом медиҳанд, ки дар он ширку куфр омехта нест, бад дида мешаванд.
🌹⚘🌷🥀🌹⚘🌷🥀🌹
#ШИРКИ ҲУКМ.
Куфр ва ширки Ҳукм намудан ба ғайри ҳукми Аллоҳ, фақат Эътиқоди нест, балки инчунин куфри Амали ва куфри қавлиҳам вуҷуд дорад.
1) Куфри ҳукми Эътиқоди
2) Куфри Ҳукми Амали
3) Куфри Ҳукми Қавли.
Аз ҳамин ҷиҳат агар як ҳоким бигуяд ки ҳукми Шариъат авзал аст аммо ба ҳукми ғайри Аллоҳ мутлақан ҳукм намояд кофир аст.
Куфраш куфри Амали ва Қавли аст.
Иҷмо ро дар ин масала Имом Шофеъи. Исҳоқ бин Роҳавайҳ ва Ибни ҳазм ва ибни Таймия رحمهم الله зикр мекунанд.
Аммо касонеки мегуянд:
Ҳукм намудан ба ғайри ҳукми Аллоҳ фақат куфри Эътиқоди аст ва куфри Амаливу Қавли вуҷуд надорад, онҳо Мурҷиъаҳои замона ҳастанд ки куфри Амали ва қавлиро қабул надоранд ва мухолифи Аҳли Суннат ва Салафи уммат мебошанд.
✍Абу Муҳаммад Маданӣ.
بسم الله الرحمن الرحيم
Ихтисори масалаи имон,ва зикри фирқаҳо дар ин масала.
Дар фаҳми имон мардум ба се фирқа тақсим шудаанд.
1)-АҳлиСунна вал Ҷамоьа мегуянд:
Имон ин қавл(сухан) аст,ва амал аст,зиёд мешавад ва кам мешавад.
Яьне имон аз 5 чиз иборат аст.
1)қавл(сухан)-и забон,мисли:гуфтани шаҳодатайн.
2)қавл(сухан)-и дил ба монанди:Эьтиқод,тасдиқ,Яқин,Инқиёд.
3)-Амали забон мисли зикру тасбеҳ ва тамҳид ва тамҷид.
4)-Амали дил ба монанди: Ният,ихлос,таваккал хавф,хашя,назр,муҳабба ва ғайра.
5)-Амали ҷавореҳ(ҷисм) ба монанди:Намоз,Руза,Ҳаҷ,закот,ва дигар тамоми намудҳои ибодати зоҳирии ҷисми.
Ва аҳли суннат мегуянд:
Асли имон дар қалб аст,ва боқимонда фарьи имон аст.
Ва мегуянд:Амал ин рукни имон ё шарти сиҳҳати имон аст,ва касеки амалро комилан тарк мекунад кофир мегардад.
Ва мегуянд:Истисно дар баёни имони комил ҷоиз аст,на дар шак,ба монанди гуфтани:Иншоаллоҳ ман муьмини комилам.
Ва мегуянд:Суол кардани мусалмон ба сиғаи,оё ту муьмин ҳасти,ҷоиз нест.
Ва мегуянд:Соҳибони гуноҳи кабира кофир намешаванд,балки мусалмони фосиқ ва заифул имон ва мустаҳиққи азоб ҳастанд,ва онҳо дар рузи қиёмат дар машиати (хости )Аллоҳ ҳастанд агар Аллоҳ хост мебахшвд,ва агар хост ба қадри гуноҳашон азоб хоҳад дод,аммо дар ҷаҳаннам абади намемонанд,балки оқибати онҳо ҷаннат аст.
Ва мегуянд:Имони ҳамаи инсонҳо баробар ва якранг нест,балки мутафовит ҳаст,ва имони ҳар кас ба қадри тоьат ва ибодаташ боло хоҳад шуд.
Саҳфаи 【1】
بسم الله الرحمن الرحيم
Баёни фирқаи дуввум дар фаҳми имон.
2)-Фирқаи Хавориҷ ва Муьтазилаҳо,мегуянд:
Имон қавл(сухан) аст,ва амал аст,аммо зиёд ва камшавии имонро қабул намекунан.
Хавориҷ ва Муьтазила эьтиқод доранд,ки имон як чиз аст ва кам ваё зиёд намешавад ва имон ҷузиёт надорад,ва мегуянд:
Касеки гоноҳи кабира кардааст(зино дузди шароб нуши мусиқи гушкардан ғайбат туҳмат ва ғайраҳо) ин кофир аст,ва агар бимирад ҳамеша ва абади дар ҷаҳаннам боқи мемонад,ва аммо муьтазилаҳо мегуянд:Соҳиби гуноҳи кабира дар ин дунё на мусалмон аст ва на кофир манзила байни ҳардуи инҳост,ва дар рузи қиёмат ба ҷаҳаннам ба ҳамешаги дохил ҳоҳад шуд,яьне муьтазила низ ақидааш нисбати соҳиби гуноҳи кабира дар охират мисли хавориҷ мебошад.
Ва мегуянд:Истисно дар имон Ҷоиз нест.
Ва мегуянд инсон ё кофир ё мусалмон аст,мусалмони гунаҳгор ё заифул имон вуҷуд надорад.
Саҳфаи 【2】
Ма ша Аллах Аллах хифзтон кнад уламои рабони. Ин фотех як саги иморати толибонай ва акидаи ботил дорад як хозири хизби мурджиа аст
TolibDin:
بسم الله الرحمن الرحيم.
НАШАТИ АҲЛИ СУННАТ ВАЛ ҶАМОЪАТ
Дар боло мо ба шумо маънойи Суннат ва маънои ҷамоъатро ҳам аз назари луғат, ва ҳам аз назари истилоҳи шаръи баён кардем, ва суханҳои уламои мутақаддимини “Аҳли суннат вал ҷамоат” -ро зикр кардем.
Ва аломатҳои "Аҳли Суннат вал Ҷамоъат"ро зикр намудем, ва масоъилҳоеки “Аҳли Суннат вал Ҷамоат” аз аҳли бидъат фарқ доранд ба шумо зикр карда шуд.
Этиқоди умумӣ “Аҳли суннат вал Ҷамоат”-ро ба шумо баён кардем то ки шумо "Аҳли Суннат вал Ҷамоъат"ро шиносед ва амал намоед.Ва инчунин мухолифони Аҳли Суннатро,ки аҳли бидъат ҳастанд шиносед ва аз онҳо дур бошед.
Нашати Мусталаҳи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат ва торихи номгузоршави.
“Аҳли суннат вал ҷамоат” номи фирқаи ҳақ дар кадом замон истифода карда шуд, ва дар кадом аср ин ном машҳуру шинохта шуд,
Дар замони Расули Акрам صلى الله عليه و سل дар замони Саҳобагони Расули Акрам رضى الله عنهم ба ин исм ва лақаб
ҳам чун "Аҳли Сунна вал Ҷамаъа" вуҷуд надошт .
Аммо чихеле ки дар боло зикр кардем калимаи Суннат дар Қуръон ва Суннат дар суханҳои Расулаллоҳ صلى الله عليه و سلم ворид шудааст, ва инчунин ҷамоат ворид шудааст.
Дар замони расулаллохصلى الله عليه و سلم ، ва дар замони Саҳобагон رضي الله عنهم Суннат ва Ҷамоъат маъруф гашта буд.
Аммо ҳамчун ном истифода намешуд сабабаш ин аст, ки Саҳобагони расулуллоҳ صلى الله عليه و سلم ҳама дар як манҳаҷу роҳ буданд дар байни онҳо ҳеҷ ихтилофе вуҷуд надошт.
Агар дар байни онҳо ихтилофи ҷузъие буд онҳо ба инобат гирифта намешавад зеро ин ихтилоф ихтилофи асли набуд. Дар масоили усули дар байни Саҳобагон رضى الله عنهم ҳеҷ ихтилофе вуҷуд надошт. Онҳо миллати ягона буданд, ва ҳама бар Суннати Расуллаоҳ صلى الله عليه و سلم ҷамъ буданд.
Торихи пайдоиши фирқаҳои ботил, ва мухолифони Суннати Расулаллоҳ صلى الله عليه و سلم.
баъд аз вафоти халифаи аввали Мусалмонҳо Абубакри Сиддиқ رضى الله عنه, ва кушта шудани Умар ибни Хаттоб رضي الله عنه аз дасти Абу Луълуи Маҷусӣ, ва кушта шудани Усмон ибни Афвон رضي الله عنه Аз ҷониби аҳли бидъат.
Дар замони хилофати Алӣ ибни Абутолиб رضي الله عنه фитна зоҳир шуд.
Аввалин фирқае, ки дар Ислом пайдо шуд худро аз Саҳобагон رضي الله عنهم ва оммаи муслимин ҷидо кард, ва ба худ ақидаву манҳаҷи хос, ва фикру тафаккури хосеро ба вуҷуд овард, ин фирқа ва Мазҳаби Хавориҷ буд.
Хавориҷҳо дар аввал ба Али رضي الله عنه ихтилоф карданд, ва ақидаи ботилеро ба худ гузоштанд.
Аз ҷумлаи эътиқоди ботили Хавориҷ
1)-Соҳиби гуноҳи кабираро кофир медонистанд:
Шароб нуши, дузди, ва зино, ва рибо, ва ғайраҳо азгуноҳи кабираро касе анҷом диҳад Хавориҷҳо такфираш мекарданд (кофир медонистанд)
2)-Хавориҷ хуну моли Мусалмонҳо, ва инчунин хуни моли хулафо ва умаро ва ҳуккоми мусалмонҳоро ҳалол медонистанд.
3)-Ва ададе аз Саҳобагон رضي الله عنهم -ро такфир мекарданд.
Инчунин ақидаҳое ботили дигаре, ки Хавориҷҳо доштанд дар оянда ба шумо зикр хаҳем кард.
Ва баъд аз фитнаи Хавориҷ фитнаи Шиъа ба вуҷуд омад, ки оқибати ин фитна ҳазорҳобор сахтар аз фитнаи Хавориҷ шуд.
Пайдоиши Шиъа ин аз "Абдуллоҳ ибни Сабаъ ибни салули Яҳуди" буд, ки аз яман ба хотири фитна кардан дар байни мусалмонҳо бардуруғ исломро қабул карду аммо яҳудияти худро пинҳон медошт, Исломро қабулкарданаш дуруғин буд ва сабаби кушташудани Усмон رضي الله عنه шуд. Ва сабаби пайдо шудани Фирқа ва Мазҳаби ботили Шиъа гардид.
Шиъаҳо бо раҳбарии Абдуллоҳ бин Сабаъи Яҳуди дар ҳаққи Али رضي الله عنه ғулув намуда ва Али رضى الاه عنه- ро Илоҳу маъбуди худ хонданд, ки ин амали Шиъаҳо боъиси ғазаби сахи Али шуд ва Али Шиъаҳоро дар як хандақе ҷамъ кардаву онҳоро бо оташ сузонид.
Баъд аз ин фитнаҳо Саҳобагон رضي الله عنهم, ва ва Аҳли Ҳадис, Аҳли Суннат вал Ҷамоъат" аз аҳли хавориҷ ва аҳли шиъа (рофиза) ҷудо шуданд, ва ин фирқа,ва мазҳабҳои нав пайдо шударо номгузори карданд ба Хавориҷу Шиъа.
Итлоқи ин лафз (Аҳли Суннат вал Ҷамоъат) боз мегардад ба садри Ислом, ба асри Набувват ва қуруни Муфаззала, чигунаки ривоятҳо ворид шудааст.
Ривояти Аввал аз Саҳоба Ибни Аббосرضي الله عنهما عه
أخرج اللالكائي بسنده عن ابن عباس رضي الله عنهما في قوله تعالى: يَ
وْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ [آل عمران: 1
06]؛ "فأما الذين ابيضت وجوههم: فأهل السنة والجماعة وأولوا العلم، وأما الذين اسودت وجوههم: فأهل البدع والضلالة .
Имоми "Аҳли Суннат вал Ҷамоъат" Ал-Лолакои رحمه الله ривоят мекунад аз Ибни Аббос رضي الله عنهما , дар шарҳи Қавли Аллоҳ
قوله تعالى: يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ [آل عمران: 106
Рузеки руйҳо сафеду пур аз нур ва руйҳое сиёҳу торик мегарданд (Оли Имрон 106)
Онҳоеки Руйҳояшон сефеду нуронист: Аҳли Суннат вал Ҷамоъат" ва Уламо (Уламои Аҳли Ҳақ) ҳастанд.
Ва аммо касонеки руйҳояшон сиёҳу торик: Аҳли бидъату залолат мебошанд.
Баъд аз ин марҳала, дар замони Тобеъин ва Табаа Тобеин رحمهم الله Истилоҳи "Аҳли Суннат" машҳур гашт, ки ҳоло якчанд суханҳои салафро зикр хоҳем кард.
Ривояти 2)-
Аввалин Кибори Тобеъине, ки баъд аз Ибни Аббос رضي الله عنه "Аҳли Суннат"-ро ҳамчун як лақаб, ва номи тоифаи мансура зикр намуд, ин
Муҳаммад ибни Сирини رحمه الله буд.
Чи хеле ки имом Муслим رحمه الله )дар Китоби Саҳеҳ Муслим) зикр мекунанд:
Муҳаммад ибни Сирин мегуянд: Пеш, аз ба вуқуъ омадани ихтилоф (пеш пайдо шудани Хавориҷ ва Шиъа) ҳеҷ касе аз касе исноди ҳадисро талаб намекард. (Вақте ҳадисро касе ба касе мегӯфт ривояти ин ҳадисро касе аз касе намепурсид).
Аммо вақте, ки фитна воқеъ шуд ва хавориҷу шиъа зуҳур карданд уламои Аҳли Ҳадис мегуфтанд:
Ба ман он мардҳое, ки ин ҳадисро ривоят карданд бигӯ хабар деҳ то, ки фаҳмида шавад, ки ин ҳадис саҳеҳ аст ё заиф. Уламо назар мекарданд ба санади ривоят агар ривоят кунанда аз "Аҳли Суннат" бошад ҳадисашон гирифта мешуд, ва агар ривоят кунанда аз аҳли бидхат бошад, рад карда мешуд.
Ривояти 3)-
- أيوب السختياني (68-131هـ):
فقد أخرج اللالكائي عنه أنه قال: "إني أخبر بموت الرجل من أهل السنة وكأني أفقد بعض أعضائي" وقال أيضاً: "إن من سعادة الحدث والأعجمي أن يوفقهما الله لعالم من أهل السنة"
Сухани Айюби Сахтиёни (68/138ҳ)- ки Имом Ал-Лолакои аз эшон ривоят намудааст, ки гуфт: Замоне, ки хабари марги мареде аз Аҳли Суннат-ро мешунавам гуё,ки баъзе аз аъзи ҷисмамро гумкарда бошам.
Айюби Сахтиёни инчунин гуфт: Аз хушбахтиву саъодати аҷам ин аст, ки Аллоҳ онҳоро муваффақ ба як олими Аҳли Суннат намояд.
Ривояти 4)-
- سفيان الثوري "ت 161هـ":
قال: "استوصوا بأهل السنة خيراً فإنهم غرباء". وقال: "ما أقل أهل السنة والجماعة" .
Имом Суфёни Саври رحمه الله
(161 ҳ фавот) гуфт: Бо Аҳли Суннат меҳрубон бошед, ки онҳо ғурабо ҳастанд. (Ғурабо яъне:Дар байни мардум камёфт ҳастанд)
Ривоти 5)-
- الفضيل بن عياض "ت 187هـ":
قال: "أهل الإرجاء يقولون: الإيمان قول بلا عمل، وتقول الجهمية: الإيمان المعرفة بلا قول ولا عمل، ويقول أهل السنة: الإيمان المعرفة والقول والعمل"
Фузайл бин Иёз رحمه الله
(187ҳ вафот) гуфт:
Аҳли Ирво мегуянд: Имон қавл аст, ва амал аз имон нест.
Ва Ҷаҳмиҳо мегуянд, ки Имон: Маърифа асту на қавлу на амал аст.
Ва Аҳли Суннат мегуянд: Имон Қавл аст, ва Амал аст, ва Маърифа (эътиқод) аст.
Ривояти 6)-
- أبو عبيد القاسم بن سلام "157-224هـ":
"... فإنك كنت تسألني عن الإيمان واختلاف الأمة في استكماله، وزيادته، ونقصانه، وتذكر أنك أحببت معرفة ما عليه أهل السنة من ذلك..."
Абу Убайд Қосим бин Салам رحمه الله
(157-224ҳ)
...Дар муқаддимаи Китоби Имон гуфт: Ба дурусти, ки ту маро суол намуди аз Имон, ва ихтилофи Уммат дар камолоташ, ва зиёдшавияш, ва кам шуданаш, ва зикр намуди, ки дуст медори, то Эътиқоди Аҳли Суннат ро дар интмасъала бифаҳми...
Ривояти 7)-
- الإمام أحمد بن حنبل "164 - 241هـ":
"... هذه مذاهب أهل العلم وأصحاب الأثر وأهل السنة المتمسكين بعروتها، المعروفين بها المقتدى بهم فيها من لدن أصحاب النبي صلى الله عليه وسلم إلى يومنا هذا..."
Имом Аҳмад бин Ҳанбал (164-241 ҳ) رحمه الله дар муқаддимаи Китоби Ас- Суннат гуфт:
...Ин Мазҳаби Уламо, ва Аҳли Асар, ва Аҳли Суннат мебошад, ки ба болотарин қулла чанг задаанд.....
Ривояти 8)-
- الإمام ابن جرير الطبري "ت 310هـ":
قال: "وأما الصواب من القول في رؤية المؤمنين ربهم عز وجل يوم القيامة وهو ديننا الذي ندين الله به، وأدركنا عليه أهل السنة والجماعة فهو أن أهل الجنة يرونه على ما صحت به الأخبار عن رسول الله صلى الله عليه وسلم"
Имом ибн Ҷарири Табари (310ҳ вафот) رحمه اللهгуфт:
Ва ам
мо
сухани саҳеҳ дар масалаи руъяти Муъминин Аллоҳро ( д
идани Аллоҳ) дар рузи охират, ки ин Дини мост ва бо ҳамин эътиқод дорем, ва Аҳли Суннат вал Ҷамоъат-ро бо ҳамин эътиқод дарёфт кардем ин аст, ки Аллоҳро аҳли ҷаннат мебинанд, чигунае,ки ахбор аз Расулаллоҳ صلى الله عليه و سلم саҳеҳ ворид шудааст.
Ривояти 9)-
- أبو جعفر أحمد بن محمد الطحاوي "239 - 321هـ":
قال : "... هذا ذكر بيان اعتقاد أهل السنة والجماعة..."
Абу Ҷаъфар Аҳмад бин Муҳаммад Ат -Таҳови (239-321ҳ) رحمه الله дар муқаддимаи ақидаи машҳураш ( Ақидаи Таҳоаи) гуфт: Ин Зикру баён кардани Ақидаи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат аст.
Ва бо ҳамин мегуем, ки ба ману шумо возеҳу ошкор гашт, ки лафзи Аҳли Суннат вал Ҷамоъат дар назди Салафи Уммат аз Саҳоба رضي الله عنهم ва Тобеъин ва Уламои Уммат маъруф буд, ва дар байнашон паҳн шуда буд.
Ва Аҳли Суннат-ро муқобили Аҳли Бидъат ба кор мебурданд, ва дар баён кардани Ақидаи Аҳли Суннат Китобҳо менавиштанд, ва байни Аҳли Суннат ва Аҳли Бидъат фарқ мегузоштанд.
Чигунаеки Имом Таҳови ва ғайрашон н амалро карданд.
Абу муҳаммади маданӣ.
МУНОЗАРАИ ИМОМ ШОФЕЪИ БО ЯКЕ АЗ МУРҶИЪАҲО:
Имом Шофеъи ба мурҷиъа гуфт: Аз куҷо гуфти, ки амал ба имон дохил намешавад?
َ
️Мурҷиъа гуфт: Аз Каломи Аллоҳ Таъоло:
{ ﺇﻥ ﺍﻟﺬﻳﻦ آﻣﻨﻮﺍ "ﻭ" ﻋﻤﻠﻮا ﺍﻟﺼﺎﻟﺤﺎﺕ }
Ҳамоно онҳоке имон оварданд "ва" амалҳои солеҳро анҷом доданд.
Дар ин Оят ҳарфи "вов" ҷудокунанда байни "имон" ва "амал" омадааст. Бинобарин имон қавл аст ва амалҳо шароеъ аз фуруъот аст.
Имом Шофеъи гуфт: Дар назди ту ҳарфи "вов" фасл кунанда аст ( ҷудокунанда ) ??
Мурҷиъа гуфт: Бале Оре.
Имом Шофеъи гуфт: Пас агар чунин бошад, ту ду илоҳро (Маъбуд) ибодат мекардаи: Илоҳе дар машриқ, ва Илоҳе дар мағриб!!
Зеро ҳамоно, ки Аллоҳ мегуяд
ﺍﻟﻠﻪ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﻳﻘﻮﻝ : { ﺭﺏّ ﺍﻟﻤﺸﺮﻗﻴﻦ
"ﻭ" ﺭﺏّ ﺍﻟﻤﻐﺮﺑﻴﻦ } !!
Робби ду машриқ "ва" Робби ду мағриб.
Мурҷиъи дар ҳол ба ғазаб омаду гуфт: Субҳана Аллоҳ ! Оё маро васани ( мушрик ) қарор доди ?!
Имом Шофеъи гуфт: Балки ту нафсатро ҳамчунин қарор доди.
Мурҷиъа гуфт : Чигуна ?
Имом Шофеъи гуфт : Ба ҳамон даъвои кардаат, ки гуфти ҳарфи "вов" фасл ( ҷудокунанда) аст.
Мурҷиъа гуфт : Ман тавба менамоям азон чизеки гуфтам, ва ҳамоно, ки ман Робби ягонаро иъбодат менамоям, ва баъд аз им руз ҳеҷгоҳ ҳарфи "Вов"-ро фасл намегуям.
Мегуям: Имон қавл аст ва Амал аст, ва зиёду кам мешавад.
Абу Муҳаммад Маданӣ.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ﺣﻠﻴﺔ ﺍﻷﻭﻟﻴﺎﺀ ﻭﻃﺒﻘﺎﺕ ﺍﻷﺻﻔﻴﺎﺀ ؛ ﻷﺑﻲ ﻧﻌﻴﻢ اﻷﺻﺒﻬﺎﻧﻲ ( ١١٠/٩) .
بخشی از کتاب: 'مباحثی پیرامون نواقض اسلام'
الله متعال، میفرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُۚ﴾[النساء: ۴۸]. « همانا الله این را که به او شرک ورزند، نمیآمرزد و جز شرک را برای هر که بخواهد میبخشد ». و میفرماید: ﴿إِنَّهُۥ مَن يُشۡرِكۡ بِٱللَّهِ فَقَدۡ حَرَّمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِ ٱلۡجَنَّةَ وَمَأۡوَىٰهُ ٱلنَّارُۖ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٖ ٧٢﴾[المائدة: ۷۲]. « بهراستی هر کس به الله شرک ورزد، الله بهشت را بر او حرام نموده و جایگاهش دوزخ است و ستمکاران هیچ یاوری ندارند ». از آن جمله، ذبح (قربانی کردن) برای غیر الله میباشد؛ مانند کسی که برای جن یا
قبر، قربانی میکند.] شرک، بدین معناست که کسی یا چیزی را در ربوبیت و الوهیت، شریک الله میسازند که غالباً شرک در الوهیت، بیش از شرک در ربوبیت است. شرک، بزرگترین معصیت و نافرمانی از الله متعال است و بیشترین جرم را در میان نواقض اسلام دارد. الله متعال، بهروشنی بیان فرموده که گناه شرک را برای هیچ مشرکی نمیبخشد، مگر اینکه توبه نماید. چنانکه مشهور است برخی از اعمال نیک، کفارهی گناهان بزرگ محسوب میشود، ولی گناه شرک، هیچ کفارهای ندارد؛ و تنها عاملی که باعث بخشش این گناه میگردد، این است که مشرک، از شرک خود توبه کند. از اینرو الله متعال میفرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا يَغۡفِرُ أَن يُشۡرَكَ بِهِۦ وَيَغۡفِرُ مَا دُونَ
ذَٰلِكَ لِمَن يَشَآءُ﴾[النساء: ۴۸]. « همانا الله این را که به او شرک ورزند، نمیآمرزد و جز شرک را برای هر که بخواهد میبخشد ». شرک، ظلم و گناهِ بسیار بزرگی است. الله عز و جل میفرماید: ﴿ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمۡ يَلۡبِسُوٓاْ إِيمَٰنَهُم بِظُلۡمٍ أُوْلَٰٓئِكَ لَهُمُ ٱلۡأَمۡنُ وَهُم مُّهۡتَدُونَ ٨٢﴾[الأنعام: ۸۲]. « امنیت، از آنِ کسانی است که ایمان آوردند و ایمانشان را به شرک نیامیختند؛ آنان، هدایتیافتهاند ». احمد، بخاری و مسلم از سلیمان از ابراهیم از علقمه از عبدالله روایت کردهاند که وقتی این آیه - یعنی آیهی ۸۲ سورهی «انعام»- نازل شد، مفهوم این آیه برای اصحاب پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم ، دشوار بود. از اینرو گفتند: چه کسی از ما، بر خویشتن، ستم نمیکند؟ رسولالله صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: «آنگونه که
شما میپندارید، نیست؛ بلکه مفهومش مانند سخن لقمان به فرزند اوست:﴿يَٰبُنَيَّ لَا تُشۡرِكۡ بِٱللَّهِۖ إِنَّ ٱلشِّرۡكَ لَظُلۡمٌ عَظِيمٞ﴾[۸]. امام احمد و بخاری و مسلم از منصور از ابووائل از عمرو بن شرحبیل از عبدالله روایت کردهاند: «سَأَلْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله و سلم أَيُّ الذَّنْبِ أَعْظَمُ عِنْدَ اللَّهِ قَالَ أَنْ تَجْعَلَ لِلَّهِ نِدًّا وَهُوَ خَلَقَكَ، قُلْتُ: إِنَّ ذَلِكَ لَعَظِيمٌ». یعنی: عبدالله بن مسعود سمیگوید: از پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم پرسیدم: بزرگترین گناه نزد الله چیست؟ فرمود: «اینکه کسی یا چیزی را با الله، شریک قرار دهی، حال آنکه الله، تو را آفریده است». عبدالله سمیگوید: گفتم: بهراستی که این، گناهِ بزرگی است. چرا بزرگترین گناه و بدترین ظلم نباشد در حالیکه شرک، برابر و همسان دانستن مخلوق است با خالق هستی؟ شرک، عیبی بزرگ و نکوهیده میباشد که الله
متعال، خود را از آن پاک و دور دانسته است؛ لذا هرکس به الله شرک ورزد، به مخالفت با او برخاسته و کاستی و عیبی را به الله نسبت داده که شایستهی او نیست؛ زیرا الله متعال، از هر عیب و نقصی، پاک و منزّه است. الله عز و جل ، خود از حال و روز مشرکان و سخنانی که روز قیامت به معبودان باطل خویش میگویند، خبر داده و فرموده است: ﴿قَالُواْ وَهُمۡ فِيهَا يَخۡتَصِمُونَ ٩٦ تَٱللَّهِ إِن كُنَّا لَفِي ضَلَٰلٖ مُّبِينٍ ٩٧ إِذۡ نُسَوِّيكُم بِرَبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ٩٨﴾[الشعراء: ۹۶-۹۸]. « و در دوزخ در حالى که با هم مشاجره مىکنند، (به معبودان خویش) مىگویند: سوگند به الله که ما در گمراهى آشکارى بودیم، چون شما را با پروردگار جهانیان برابر مىدانستیم ». بهشت بر مشرک، حرام است؛ همانگونه
که الله عز و جل میفرماید: ﴿إِنَّهُۥ مَن يُشۡرِكۡ بِٱللَّهِ فَقَدۡ حَرَّمَ ٱللَّهُ عَلَيۡهِ ٱلۡجَنَّةَ وَمَأۡوَىٰهُ ٱلنَّارُۖ وَمَا لِلظَّٰلِمِينَ مِنۡ أَنصَارٖ﴾[المائدة: ۷۲]. « بهراستی هر کس به الله شرک ورزد، الله بهشت را بر او حرام نموده و جایگاهش دوزخ است و ستمکاران هیچ یاوری ندارند ». همهی اعمال مشرک، تباه میگردد: ﴿وَلَوۡ أَشۡرَكُواْ لَحَبِطَ عَنۡهُم مَّا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ﴾[الأنعام: ۸۸]. « و اگر شرک بورزند، اعمالشان نابود میشود.. ». همچنین میفرماید: ﴿لَئِنۡ أَشۡرَكۡتَ لَيَحۡبَطَنَّ عَمَلُكَ﴾[الزمر: ۶۵]. « اگر شرک بورزی، بهطور قطع عملت
نابود و تباه میشود ». عمل که در این آیه شامل همه اعمال انسان می باشد، بیعنی همهی اعمال صالح تباه میشود. و چیزی جز شرک اکبر ،نمی تواند همهی اعمال را نابود کند. جان و مال مشرک، حلال میباشد؛ جز در مواردی که شریعت، مستثنا کرده است، مانند کافرِ ذمی و همپیمان.[۹]الله عز و جل میفرماید: ﴿فَٱقۡتُلُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَيۡثُ وَجَدتُّمُوهُمۡ وَخُذُوهُمۡ وَٱحۡصُرُوهُمۡ وَٱقۡعُدُواْ لَهُمۡ كُلَّ مَرۡصَدٖ﴾[التوبة: ۵]. « پس مشرکان را هر جا که یافتید، بکشید و آنان را بهاسارت بگیرید و محاصره نمایید و در هر کمینگاهی به کمینشان بنشینید ».
ارسال شده به وسیلۀ: کتابخانه الکترونیکی قلم
دانلود برنامۀ آیفون وآیپد:
appsto.re/us/dr-52.i
نسخۀ اندروید:
goo.gl/ATGHt0
بخشی از کتاب: 'صد سوال و جواب پیرامون مسائل شرعی و اجتماعی'
حکم همنشینی با مرتدین من یک دانشجوی مذهبی در تهران هستم اما هم اتاقیهایم انسانهای بیدینی هستند و مدام به خدا و پیامبر و صحابه و مقدسات دین اسلام توهین میکنند و من فقط ساکت میشوم به آنها کاری ندارم . میخواستم بپرسم آیا بر من گناه است که سکوت میکنم. الحمدلله، در این باره الله تعالی مومنین را راهنمایی نموده است: اول:اینکه بر مسلمان شایسته است که برای حفظ دینش با انسانهای مسلمان و صادق همراه شود چنانکه الله تعالی میفرمایند:﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ١١٩﴾[التوبة: ۱۱۹]. یعنی: اى کسانى که ایمان آوردهاید از خدا پروا
کنید و با راستان باشید . و الله تعالی در توصیف بندگان پرهیز گارش میفرماید:﴿وَٱلَّذِينَ لَا يَشۡهَدُونَ ٱلزُّورَ﴾[الفرقان: ۷۲] «آنان که در محل دروغ حاضر نمیشوند» پس نبایستی این ارشاد باری تعالی را ازیاد برد چرا که مایه حفظ دین و خوشنودی باری تعالی است. دوم:در مجلسی که محل استهزاء و کفر به دین است نباید حاضر شد و اگر مسیر مجلس به چنین امری رسید باید آن مجلس را تا زمانیکه از استهزاء دست بر میدارند،بیرون رفت: الله تعالی میفرماید:﴿وَإِذَا رَأَيۡتَ ٱلَّذِينَ يَخُوضُونَ فِيٓ ءَايَٰتِنَا فَأَعۡرِضۡ عَنۡهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦۚ وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ ٱلشَّيۡطَٰنُ فَلَا تَقۡعُدۡ بَعۡدَ ٱلذِّكۡرَىٰ مَعَ ٱلۡقَوۡمِ ٱلظَّٰلِمِينَ٦٨﴾[الأنعام:
۶۸]. «هرگاه کسانی را دیدی که در مورد آیات ما سخنان ناحق میگویند از آنان رویگردانی کن تا آن که به سخنی دیگر بپردازند، و اگر شیطان از یاد تو برد بعد از به یاد آوردن با گروه ستمگران منشین» . علما گفتهاند: پرداختن به آیات خدا در اینجا یعنی سخنی که با حق مخالف باشد از قبیل زیبا جلوه دادن سخنان باطل، دعوت به آن، ستودن اهل باطل و روی گردانی از حق و عیب جویی آن. این آیه دلیلی است بر این که همنشینی با اهل منکر جایز نیست. الله تعالی میفرماید:﴿وَقَدۡ نَزَّلَ عَلَيۡكُمۡ فِي ٱلۡكِتَٰبِ أَنۡ إِذَا سَمِعۡتُمۡ ءَايَٰتِ ٱللَّهِ يُكۡفَرُ بِهَا وَيُسۡتَهۡزَأُ بِهَا فَلَا تَقۡعُدُواْ مَعَهُمۡ حَتَّىٰ يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيۡرِهِۦٓ إِنَّكُمۡ إِذٗا مِّثۡلُهُمۡۗ﴾[النساء: ۱۴۰]. «و در کتاب قرآن برای شما نازل کرده
است که هرگاه شنیدید که به آیات خدا کفر ورزیده میشود و مورد مسخره قرار میگیرند، با آنان ننشینید تا آنکه به سخنی دیگر بپردازند اگر با آنان بنشینید آنگاه شما همانند آنها خواهید بود». علما گفتهاند: آیه به طور عام حضور در مجالس گناه و فسادی را که در آن مجالس به اوامر و نواهی الله تعالی اهمیت داده نمیشود را شامل میشود. وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین
حکم افرادی که از روی مزاح و شوخی سخنانی میگویند که در آن استهزا به الله و رسول و دین دیده میشود چیست؟ الحمدلله، استهزا به الله و رسول الله صلى الله عليه و سلم و دین و قرآن اگر چه بمنظور شوخی و مزاح و خنداندن دیگران باشد کفر و نفاق است. این موضوع دقیقاً شبیه جریانی است که در زمان رسول الله صلى الله عليه و سلم اتفاق افتاد. در ارتباط با گروهی که در مورد پیامبر صلى الله عليه و سلم و صحابه رضي الله عنهم به گمان خویش شوخی میکردند و میگفتند: از اینها شکم پرستتر، دروغگوتر و ترسوتر هنگام روبرو شدن با دشمن ندیدهایم. پس از آن، الله تعالی این آیه را
نازل کرد:﴿وَلَئِن سَأَلۡتَهُمۡ لَيَقُولُنَّ إِنَّمَا كُنَّا نَخُوضُ وَنَلۡعَبُۚ﴾[التوبة: ۶۵] (واگر از آنان (دربارهی سخنان ناروا و کردارهای ناهنجارشان) باز خواست کنی، میگویند: (مراد ما طعن و مسخره نبوده و بلکه با همدیگر) برای سرگرمی و شوخی سخنانی میگفتیم.) این افراد نزد پیامبر صلى الله عليه و سلم آمدند و گفتند: ای رسول الله صلى الله عليه و سلم ما در راه با هم صحبت میکردیم تا دوری سفر و خستگی آن را احساس نکنیم. پیامبر صلى الله عليه و سلم مطابق با فرمان الهی به آنان گفت:﴿قُلۡ أَبِٱللَّهِ وَءَايَٰتِهِۦ وَرَسُولِهِۦ كُنتُمۡ تَسۡتَهۡزِءُونَ٦٥ لَا تَعۡتَذِرُواْ قَدۡ كَفَرۡتُم بَعۡدَ إِيمَٰنِكُمۡۚ﴾[التوبة: ۶۵-۶۶]. (ای پیامبر! بگو: آیا الله و آیات او را و پیغمبرش را تمسخر میکردید، ( بگو: با چنین معذرتهای بیهوده عذر خواهی نکنید) شما پس از ایمان آوردن، کافر
شدهاید) . بنابراین الله و رسول و دین از احترام ویژهای بر خوردار هستند، کسی اجازه ندارد از طریق شوخی، مسخره و خنداندن دیگران آیات الهی را به بازی بگیرد، اگر کسی چنین نمود کافر است؛ زیرا معلوم میشود ایشان، الله و رسول و کتاب و شریعت را به باد تمسخر گرفتهاند که این عملی منافقانه است. مرتکب چنین اعمالی باید توبه و استغفار نموده و خود را اصلاح نماید و محبت، تعظیم و خوف الله را در قلبش جای دهد. الشیخ ابن عثیمین- مجموع فتاوی و رسائل(۲/۱۵۶)
بسم الله الرحمن الرحیم
مقدمه دهگانه که فهمیدن و دانستن اش پیش از آموختن علم عقیده ضرور است، تا علم عقیده را صحیح و درست بیاموزیم.
۱- مصدر و سرچشمه علم عقیده قرآن و سنت است.
زمانی که اعتقاد اکثر مسلمانها از علم کلام و فلسفه و منطق منشأ گرفته و فهم صحیح قرآن و سنت در بین مردم کم باقی ماند الله مسلمانان را به ذلت و خواری گرفتار کرد. این امت اصلاح نمیشود مگر به آن چیزی که اول این امت به آن اصلاح شده بود.
به سوی قرآن و سنت بشتابید تا رستگار شوید.
۲- باید تمام سخنها و عملها به سوی قرآن و سنت گردانیده و سنجیده شود. افسوس که سالهاست مسلمانان مشکلات و کمبودی و نا فهمی های خود را به سوی قانونهای دموکرات یهودی عرضه میکنند تا مشکلات خود را به این راه حل و فصل نمایند.
۳- درجه و مکانت عقل در شریعت در دایره و حدود معین کرده الله و رسولش است. و استفاده عقل بیرون از دایره و حدود شریعت این فساد و فتنه بزرگی را به امت اسلام بوجود میآورد.
از اهل کلام و عقلانیان که از قرآن و سنت بیخبر اند و بجز سفسطه و شبهه افکنی خیری ندارند بپرهیزید تا دین و اعتقاد شما سالم بماند.
۴- اتفاق در لفظ معنیاش این نیست که اتفاق در تمام دلالت ها باشد. وقتی که اهل بدعت از این قاعدههای بزرگ بیخبر ماندند و فتنه تحریف و تمثیل و تعطیل و تکلیف دست زدند و اسما و صفتهای الله را رد کردند یا صفت های الله را تشبیه به مخلوقات کردند و این فهم خطا سبب کفر شان گشت.
۵- تمام چیزهای که مقتضی و سبب اش در حیات پیامبر وجود داشت اما رسول الله و بعد از او اصحاب این عمل را انجام ندادند پس این عمل از دین نیست؛ بمانند جشن گرفتن مولود نبوی که امروز اهل بدعت انجام میدهند. میخورند و میرقصند و شرکیات را انجام میدهند باز گمان میکنند که عمل به سنت رسول الله میکنند! الله و رسولش از شرک مشرکین بری و پاک است.
۶- فهم معنای کلمه مرادف (هممعنا)
دانستن معنای کلمه مرادف سبب میشود که انسان مسئله را درست و صحیح بفهمد.
۷- الله و رسولش ﷺ جوامع الکلم را اعطا کرد (جمله کم و پرمعنا) تا امتش را با واضع ترین و آشکارترین بیان خطاب کند و امرها و نهی های الله را به بندگانش برساند. بزرگترین امر الله به بندگانش امر به توحید است و بزرگترین نهی الله نهی از شرک است. اما اهل هوا و هوس و بدعت بیخبر اند.
۸- تصدیق و ایمان آوردن به چیزی لازم نمیشمارد که این چیز دیده و چگونگی اش فهمیده شود. این قاعده بزرگ عقیده هر یک مسلمان است و رد بر ملحدان و شک آوردگان میباشد که به روز آخرت و به زنده شدن بعد از مرگ و به غیب ایمان نیاوردند. آنها فقط به چیزهای مخصوص ایمان میآورند و به غیب اصلاً قائل نیستند که البته این کفر است.
۹- ایمان آوردن به غیب، به وجودش و اثرهایش میباشد.
شرط ایمان آوردن به غیب این است که باید انسان اعتقاد کند که غیب وجود دارد و اثرهایش هم است بمانند ایمان آوردن به بهشت و دوزخ که حالا وجود دارد. و هر قدر عمل خوب انجام دهی جایگاه ات در بهشت زیباتر آماده کرده خواهد شد یا ایمان به فرشتگان که حالا وجود دارند و هر یک از آنها به وظیفه های خود مشغول هستند.
۱۰- امت اسلام مکلف به آموختن علم و تبلیغ اش هستند کافران و دشمنان دین فهمیدن که زمانیکه مسلمانها از علم فرهنگ و از فهم درست صحیح قرآن و سنت دور میشوند همیشه مغلوب اند و در این حالت کافران بالای آنها تسلط و غالب میگردد و به همین خاطر با هزاران نقشه و فریب و دسیسه ها نمیگذارند تا قشر جوانان این امت مظلوم از علم و فرهنگ و اعتقاد صاف و بی غبار و از شجاعت مندی اجداد و گذشتگان شان باخبر باشند.
علم بیاموزید معبود و رسول و دین خود را بشناسید و عمل نمائید و به قدر توان خود آموخته خود را به مردم برسانید و در این راه ثابت و صابر باشید تا الله عزت از بین رفته مسلمانان را دوباره برگرداند آمین یا رب العالمین.
ابو محمد المدنی.
بسم الله الرحمن الرحيم
Муқаддимаи даҳгона,ки фаҳмидан ва донистанаш пеш аз омухтани иьлми ақида зарур аст,то илми ақидаро саҳеҳу дуруст омузем.
【1】масдар ва сарчашмаи иьлми Ақида,ин Қурон ва Суннат аст.
Замонеки эьтиқоди аксари мусалмонон аз илми калом,ва фалсафаву мантиқ маншаь гирифт,ва фаҳми саҳеҳи Қурьону Суннат дар байни мардум кам боқи монд,Аллоҳ мусалмононро ба зиллату хори гирифторашон кард.
Ин Уммат ислоҳ намешавад магар ба ончиеки аввали ин уммат ба он ислоҳшуда буд.
Ба суи Қурьону Суннат биштобед то наҷот ёбед.
【2】Бояд тамоми суханҳо ва амалҳо ба сӯи Қурону Суннат гардонида ва санҷида шавад.
Афуски солҳост мусалмонон мушкилот ва камбуди ва нофаҳмиҳои худро ба сӯи қонуни демокротии яҳуди арза мекунанд то мушкилоти худро бо ин роҳ ҳаллу фасл намоянд.
➖ اگر بداند که آنها دچار این نوع کفر شده اند و بعد از دانستن، تکفیرشان نکند تکفیر می شود، که امام ابن تیمیه
در کتاب «الصارم المسلول» بر این قضیه اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر من اعتقد الوهيه علي كفر».
➖ ترجمه: «هر کس، شخصی را که اعتقاد به الوهیت علی را دارد تکفیر نکند، تکفیر می شود».
و هیچ شکی در کفر کسی که در این تکفیر توقف کند نیست، و دلالت می کند بر آن حديث مالک الاشجعی: «من قال : لا إله إلا الله وكفر بما يعبد من دون الله محترم ماله وده...» [صحيح مسلم]
ترجمه: «هر کس لا إله إلا الله بگوید و به آنچه که بغیر از الله عبادت میشود کافر شود، خون و مالش حرام است...».
➖ اما وجه دلالت: خون و مال شخص حرام نمی شود تا اینکه به آنچه که به غير الله عبادت میشود کافر شود، تکفیر اهل عبادت غير الله جزو همین کفر به عبادت غیر الله است.
قسم سوم: آن دسته از طائفه هایی که اختلاف در تکفیرشان است، مثل جهمیه، مثلا هرکس به اعتقاد آنها علم داشته باشد، در حالی که دلایل بر کفرشان دلالت می کنند، بر شخص واجب است تکفیرشان کند، اما اگر با این حال تکفیرشان نکرد این ناقض بر روی این شخص تطبیق داده میشود (یعنی شخص تکفیر میشود)
اما کسی که راجح پیشش این است که بخاطر وجود مانعی از موانع تکفیر، تکفیر نمی شوند، مثلا آنها عوام هستند یا آنها تأویل دارند یا اینکه مسئله برایشان شبهه دار شده (التباس) یا اینکه جهل دارند، کسانی که این قول را دارند تکفیر نمی شوند و این ناقض برایشان تطبیق داده نمیشود.
➖ اما این گفته ی امام «المشرکین» الف و لام برای عهد است، و منظور از مشرکین در اینجا دو صنف است:
١. مشرك اصلیای که منتسب به اهل قبله نیست.
۲. مشرک مرتدی که کفرش ثابت شده و منتسب به اسلام است و از کسانی است که لا إله إلا الله می گویند.
📒 [مذكرة في شرح نواقض الإسلام]
➖ ترجمه: ابوالحسن الشافعی -رحمه الله-.
@sadoi_shaykh
▫️حکم عاذر (متوقف در تکفیر مشرکین) [۲]
🎙 توضيح شيخ على الخضير - فک الله اسره- پیرامون ناقض سوم
📜 شیخ على الخضير -فك الله أسره- می فرماید:
⚠️ ناقض سوم: تکفیر نکردن مشرکین؛ «من لم يكفر المشركين أو شك في كفرهم أو صحح مذهبهم كفر»؛ «کسی که مشرکان را کافر نداند یا در کفرشان شک کند یا مذهب و آیین آنان را درست بپندارد، کافر است».
➖ این ناقض شامل سه حالت است:
١. اینکه مشرکین را تکفیر نکند بخاطر اعتقاد نداشتن به کفر بودن کارهایشان و کافر نبودنشان، چنین حالتی داخل در قول امام می گردد با این همه که شرک آنها برایش واضح گشته است.
٢. اینکه در کفرشان شک کند و این قول امام که می فرماید: «أو»؛ (يا) که برای تنويع (انواع) آمده است دلالت می کند که این، نوع دیگر کفر است
٣. «صحح مذهبهم»؛ (صحیح دانستن مذهبشان) که این انواعی دارد، چراکه اولی اعتقادی است همچنین دومی هم اعتقادی است، اما سومی همراه با اعتقادی بودن، نسبت صحیح بودن را به مذهبشان می دهد، مثلا می گوید: «مذهبشان صحيح است» یا «آنها بر حق هستند» یا «دین شان باطل نیست».
➖ برای تکفیر کسی که مشرکان را تکفیر نمی کند، وجود دو شرط لازم است:
شرط اول: اینکه از کتاب و سنت کفر آنها (مشرکان) برای شخص روشن می شود، اگر بعد از روشن شدن کفرشان، تکفیرشان نکند، تکفیر می شود، این را شیخ سلیمان بن عبدالله در مجموعة التوحید ذکر کرده است.
شرط دوم: امثال این شخص، جاهل به کفر مشرکان نباشد، پس اگر امثال این شخص جاهل به کفرشان نباشد و بازهم تکفیرشان نکند، تکفیر می شود.
➖امام قاضی عیاض در کتابش «الشفاء جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱» اجماع را نقل می کند بر کفر کسی که مشرکین را تکفیر نکند و همچنین شیخ سلیمان بن عبدالله در رساله ی «اوثق عرى الإيمان، صفحه ی ١٢٦» از کتاب مجموعة التوحید این اجماع را نقل می کند و شیخ الاسلام ابن تیمیه هم این اجماع را در «مجموع الفتاوی جلد ۲ صفحهی ٣٦٣» نقل می کند.
➖و اما کفاری که تکفیرشان واجب است بر دو قسم هستند:
١. آنهایی که اهل قبله نیستند و علماء بر کفرشان اجماع کرده اند، مانند یهود و نصاری و مجوس و سیکها (نوعی دین و اعتقاد در هند) و غیره.
٢. کسی که ادعای اسلام می کند، منتسب به اسلام و از اهل قبله است، در حالی که دچار کفری یا ناقضی شده است که تکفیر می شود، علماء اجماع کرده که با این کفر تکفیر می شود و همچنین اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که این کفر را دارا باشد، مانند نصیریها که شیخ الاسلام فتوای تکفیرشان را داده است و می فرماید: «آنها از اکثر مشرکان کافرتر هستند».
▪️(قادیانی) که هیئت کبار علماء و همچنین علمای حکومت پاکستان فتوای کفرشان را صادر کردند.
▪️و همچنین همانند دروز و بهائیه و بابیه و رافضه و باطنیه مجموع الفتاوی جلد ۲ و در شرح البسام «نیل المآرب» در باب حکم مرتد، صفحهی ٥١٤.
▪️ و همچنین باز در مورد بهائیه و بابیه، مجمع فقهی اسلامی که در مکه مکرمه تشکیل شد، این مجمع تکفیرشان کرد.
و تیجانی را لجنهی فتوا در فتوای شماره ی ٥٥٥٣ صفحه ی ۲۲۹ تکفیر کردند.
▪️(دروز) لجنهی فتوا در فتوای شماره ی ۱۱۸۰۰ جلد ۲ صفحه ی ۲۲۸ آنها را کفار ملحد ذکر کرده است.
▪️و اما علمانیهای (لائیک) زمان ما که فکر می کنند دین ناقص است و دین مانع پیشرفت است و اینکه سیاست داخل دین نیست، اینها کافر هستند و مثل شان آنهایی که جز اعضای ماسونی (شیطان پرستان) هستند و همچنین شیوعیها و آنهایی که مثل شیوعیها و بر اعتقادشان هستند، مانند اشتراکیها (کمونیستها) و قومیها (نژاد پرستها) بعثیها و همچنین رافضه، و قیاس می شود بر اینها هر طائفه ای که ادعای اسلام کند در حالی که دچار کفری شده اند که علماء اجماع کرده اند بر تکفیر کسی که دچار این کفر شود.
▫️کسی که این سه اقسام را تکفیر نکند در حکم آن تفصیل است:
قسم اول: آنهایی که علماء بر کفرشان اجماع کرده اند و از اهل قبله نیستند، مثل یهود و نصاری و هندوس هر کس اینها را تکفیر نکند تکفیر می شود، در این مورد امام ابن تیمیه اجماع را ذکر کرده است. می فرماید: «من شک في كفر اليهود و النصارى والمشركين فإنه کافر». [مجموع الفتاوی، جلد ۲ صفحهی ۳۸۳]؛ ترجمه: هرکس در کافر بدون یهود و نصاری و مشرکان شک کند، همانا او کافر است
➖ و همچنین امام قاضی عیاض در الشفا، جلد ۲ صفحه ی ۲۸۱ اجماع را نقل می کند. می فرماید: «من لم يكفر احدا من النصارى و اليهود و تردد في كفرهم او شک فانه کافر»؛ ترجمه: «هر کس یک نفر از نصاری و یهود را تکفیر نکند یا در تکفیرش شک یا تردید کند، او کافر است».
قسم دوم: از منتسبین به اسلام کسی که لا إله إلا الله می گوید و سپس دچار کفری شده است، علماء اجماع کرده اند بر تکفیر او که دچار این کفر شده باشد که در این قسم تفصیل هست:
@sadoi_shaykh 👇👇👇
▫️عقیده
▫️حکم عاذر قسمت اول
📜 علّامه شیخ عبدالعزیز الطویلعي -رَحمهُ الله- از علمای ربّانی بود که پس از سالها تحمل زندان در سعودی و مجنون شدن بدلیل شکنجههای بسیار وحشتناك، در نهایت به همراه ٤٦ تن از علمای اهل سنت و جماعت توسط دولتِ طاغوت آل سعود اعدام گشت و جام شهادت باذن الله را سر کشید، نمونهی بارزی از یك عالم راستینِ ثابت قدم بر عقیده اهل سنت و جماعت بودند،ایشان در کتابش در شرح بر ناقض سوم از نواقضِ اسلام میفرماید:
📃 ناقض سوم: کسی که کفار را تکفیر نکند و یا در کفرشان شک کند و یا مذهبشان را صحیح بداند.
➖ این سومین ناقضی است که امام محمد بن عبد الوهاب -رحمه الله- در ضمن نواقض اسلام نام برده است و تمام اهل علم نیز بر صحت آن اجماع کرده اند. و مرجع این ناقض و ضابط، تصدیق نصوص شرعی و قبول احکام الهی است، به طوری که هرکس کسانی را که الله، کافر معرفی کرده تکفیر نکند در حقیقت حکم الله را رد نموده و از عمل به آن امتناع کرده و خبرش را تکذیب نموده و با امرش معاندت کرده است.
➖ همانا اهل علم این قاعده را در مسائل مختلفی ذکر کرده اند؛ همانند کسی که تکفیر نمی کند کسی را که علی بن ابی طالب را به فریاد می خواند، و یا کسی که نصیری ها را تکفیر نمی کند، و کسی که یهود و نصارا را تکفیر نمی کند و امثالشان. و هر کس که ضوابط این ناقض را فهم نکند، دچار «تسلسل در تکفیر» می گردد، چیزی که جماعتهایی از غلات به آن دچار شدند، به عنوان مثال بارزترین جماعتی که به این تسلسل دچار شد «جماعت مسلح اسلامی الجزایر» بود که بعد از انحراف مسیرش به آن دچار شده و با طواغیت صلح کرد تا بتواند با مجاهدان در راه خدا بجنگد.
➖ و باید گفت؛ کسی که کافری را تکفیر نمی کند ممکن است اصلا از حال او خبر نداشته باشد، مثلا نمیداند که شخصی به نام «تركي الحمد» کفرگویی کرده است، پس چنین شخصی که او را تکفیر نکند معذور است و اصلا در این قاعده داخل نیست. ولی اگر از حال طرف مقابل خبر داشته باشد، پس به وضعیت او بر حسب کافری که تکفیر نکرده و یا در کفرش شک کرده و یا مذهبش را صحیح دانسته، نگریسته می شود. و آن هم چند قسم است:
▪️ قسمت اول: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» باشد، و هرکس آن را نداند از اهل اسلام نیست، همانند کسی که در کفر تمام بت پرستان و بودایی ها و تمام یهودیان و مسیحیان شک کند، پس هر کسی که در بعضی از این کفار هم شک کند او نیز همانند آنان کافر است
▪️ قسمت دوم: اینکه کفر آن کافر از «مسائل معلوم من الدين بالضرورة» نباشد، ولی نصوص و دلایل شرعی بر کفر بودن آن دلالت قطعی می کنند، پس هر کسی که در کفر چنین کفاری شک کند، برایش دلایل و نصوص بیان و آشکار می گردد، اگر بعد از آن قبول نکرده و نپذیرفت کافر می گردد. به عنوان مثال در این قسمت می توان قبرپرستانی که منتسب به اسلام هستند را ذکر کرد که قبرها را به دعا می خوانند و برایشان نذر کرده و به سویشان حج می کنند. پس هر کس که در کفر اینان شک کند، برایش دلایل بیان گشته و توضیح داده می شود و اگر سپس آنها را تکفیر نکرد کافر می گردد
▪️ قسمت سوم: اینکه تکفیر آن کافر، احتمال شبهه را داشته باشد، مانند حکامی که به غیر ما انزل الله حکومت می کنند و امثالشان، هرچند که کفر چنین کسانی نزد اهل تحقیق که این مساله را پژوهش کرده اند، واضح و آشکار است، ولی باز هم برای دیگران احتمال ورود شبهه وجود دارد. پس کسی که آنان را تکفیر نکند، تکفیر نمی شود تا اینکه بر او اقامهی حجت گردد و از او شبهه رفع گشته و زایل شود و بداند که حكم الله در مورد آنها تکفیر است
▪️ قسمت چهارم: اینکه تکفیرش محل اجتهاد و یکی از مسائل اجتهادی باشد که در آن مساله مسلمانان اختلاف کرده اند.
➖ همانا شیخ محمد بن عبدالوهاب -رَحِمهُ الله- در این ناقض سه صورت را ذکر کرده است:
صورت اول: هرکس که کفار را تکفیر نکند، توضیح این صورت در مطالب قبلی گذشت.
صورت دوم: هرکس که در کفر کفار شک کند، این صورت نیز مربوط به صورت قبلی است و به همان ضوابط ذکر شده مفید است، چرا که هرکس کافر را تکفیر نکند، به خاطر تکذیب خبر الله و رد آن تکفیر می گردد، و نیز هرکسی که کافر را تکفیر نکند بخاطر شک در خبر الله و عدم قبول آن تکفیر میگردد
صورت سوم: هرکسی که مذهب کفار را تصحیح کند، در حقیقت این صورت در ناقض چهارم داخل می گردد، امام آن را بخاطر مشابهتش به این مساله در این ناقض ذکر کرده است، نه اینکه آن را صورتی از صورت های این ناقض بداند، و در مورد این مساله بعدا سخن خواهیم گفت
📒[مسائل في الإعتقاد، ص ٢٣]
⚠️ ترجمه سخنانِ شیخ الطویلعي منقول است.
@sadoi_shaykh
Шумо кай кунковира бас мекуне! Аллох хамата хидоят кунад
Бародаро ин хама фитнахо аз яхудихо ва насронийон мебошад илтимос бародарро душмани байни мусулмонон набошад душмани мо давлатхоеки куфрияан анахамунхояан аз чумла мардуме ки мусулмон худшона мегиран аммо сахобагони Пайгамбар салалоху алайхи васаламро дашном медиханд максад мардуме ки пайрави устоди хомани кавру бало худшона мегиран
Асли масъала дар чист бародар? Аз куҷо гап бромад?
САЙТИ АБДУРАҲМОНИ ФОТЕҲ БДРО МЕБИНИ
@@ustodrosikh4808 силкаи групаи хамиёра дори бародар да кчо гап задестан агар боша бнавис
@@guraa_tj6667
t.me/fath_ullmajid
@@ustodrosikh4808 ИЛТИМОС АМИ СИЛКОХОМ АМИЕРА БТЕ ДАР КЧО БАРОМАД МЕКНАН ГАП ЗАНЕМ КАТИШОН ИЛТИМОС БАРОДАРИЧОН
@@hamzaprosto8673 равон кадм ку бдро да телеграм редка меша
Чаро шумо дар барномаи Муҳаммад ансори занг намезанед мардонавор ҷавоб гӯед
Автор мунофиқ ту ҳасти ки байни мардум тафриқа медози инҳо ҳамааш олими дин ҳастанд худшон масъалаи байни хушона ҳал мекнанд ту фосиқ мардумро парешон накун
به اصطلاح عام میگه ده کجا درختا کجا فاتح صاحب صرف یک درخواست کرده بود از استاد راسخ و داعی که آیا شما با یک عده کسانیکه در فضای مجازی فعالیت دارند هم نظر استین یا خیر صرف همو موقف خوده بیان کنید شما بحث را به کجا میبرید نه اختلافی در کار است و نه دگه یک کمی دقیق باشید. طفلانه پیش نروید.
سلام علیکم
تو خودت که هستی اول خودت زبانتراپاک کن بعدش خود را نشان داده سخن گوی
این یک حق عالم است که موقیت خود را درست اضهار کنند. اگر عالم که علم در یک مضمون و یا مطلب ندارد باید از جان خود افسانه های دروغین نگویید. یک تعداد علمای ما واقیعت را نمی پذیرند بخاطر پیش شاگردان خود و مقتدی های خوب کم می آیند
یک بحث علمی و برادرانه کنند تا معلوم شود که کی واقعا معلومات درست در دین دارند. چند سال دروس عقیده استاد داعی را تعقیب کردم ولی در این اواخر بعضی سخنانش افسانه لیت نه علمی. در خطبه های جمعه خود را یک بار عبور کند و با سند صحبت کنند.