Wysłuchałam rozmowy o męskim stroju z prawdziwą przyjemnością! Jesteście znawcami tematu i to było naprawdę smakowoite! Pozwólcie, że jako prządka-pasjonatka dodam małe sprostowanie. Inne jest wyjaśnienie powstawania wełny czesankowej w znanej mi publikacji naukowej na temat historii włókiennictwa. W XIX i XX wieku nie korzystano już na podane cele z ras owiec, które gubiły runo (rasy prymitywne dające runo słabej jakości, które linieją), ale owoec szlachetnych typu merynos. Owce tak czy tak strzyżono, inna praktyka byłaby okrucieństwem. Inną opcją jest tylko wełna garbarska, czyli pozyskana ze skór zabitych owiec, posypanych wapnem, na skutek czego włos wypada. Była to wełna gorszej jakości. Tutaj mówimy o wełnie lepszej, tzw. żywej, z żywych, strzyżonych owiec. Podział na wełnę czesankową albo zgrzebną odbywał na podstawie długości runa. Włos gorszej jakości, zazwyczaj krótszy niż 6 cm to była wełna zgrzebna i szarpano ją zgrzebłami. Mówimy o wełnie już "zdjętej" z owcy. Można ją było wykorzystać na filc albo na wątek do produkcji sukna. Włókna wełniane lepszej jakości, dłuższe były przeznaczone na czesankę i właśnie rozczesywano je specjalnymi grzebieniami. Zamiast je szarpać w różnych kierunkach, włókna układały się w równoległe pasma, dzięki czemu powstawała gładka i mocna przędza. Wykorzystywano ją na osnowę do produkcji sukna (przetykano wątkiem zgrzebnym, a potem pilśniono tkaninę i drapano) albo z czesankowego wątku i czesankowej osnowy do produkowano tkaninę czesankową, która była gładka, błyszcząca i trwała.
Wysłuchałam rozmowy o męskim stroju z prawdziwą przyjemnością! Jesteście znawcami tematu i to było naprawdę smakowoite! Pozwólcie, że jako prządka-pasjonatka dodam małe sprostowanie. Inne jest wyjaśnienie powstawania wełny czesankowej w znanej mi publikacji naukowej na temat historii włókiennictwa. W XIX i XX wieku nie korzystano już na podane cele z ras owiec, które gubiły runo (rasy prymitywne dające runo słabej jakości, które linieją), ale owoec szlachetnych typu merynos. Owce tak czy tak strzyżono, inna praktyka byłaby okrucieństwem. Inną opcją jest tylko wełna garbarska, czyli pozyskana ze skór zabitych owiec, posypanych wapnem, na skutek czego włos wypada. Była to wełna gorszej jakości. Tutaj mówimy o wełnie lepszej, tzw. żywej, z żywych, strzyżonych owiec. Podział na wełnę czesankową albo zgrzebną odbywał na podstawie długości runa. Włos gorszej jakości, zazwyczaj krótszy niż 6 cm to była wełna zgrzebna i szarpano ją zgrzebłami. Mówimy o wełnie już "zdjętej" z owcy. Można ją było wykorzystać na filc albo na wątek do produkcji sukna. Włókna wełniane lepszej jakości, dłuższe były przeznaczone na czesankę i właśnie rozczesywano je specjalnymi grzebieniami. Zamiast je szarpać w różnych kierunkach, włókna układały się w równoległe pasma, dzięki czemu powstawała gładka i mocna przędza. Wykorzystywano ją na osnowę do produkcji sukna (przetykano wątkiem zgrzebnym, a potem pilśniono tkaninę i drapano) albo z czesankowego wątku i czesankowej osnowy do produkowano tkaninę czesankową, która była gładka, błyszcząca i trwała.