Βίκυ Μοσχολιού - Τα δειλινά - Γ. Ζαμπέτας

Στους γονείς μου - που εκτός των άλλων - με μεγάλωσαν με τέτοια τραγούδια...
Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας.
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας.
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού, δίσκος 45 στροφών, 1965.

Έφυγες και πήγες μακριά,
σύννεφα σκεπάσαν την καρδιά,
σβήσαν απ' τα χείλη τα τραγούδια,
γύρω μαραθήκαν τα λουλούδια.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Στους μεγάλους δρόμους περπατώ,
με το βλέμμα μου σ' αναζητώ,
λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου
και ο πόνος με τραβάει κοντά σου.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δεν θα γυρίσεις πια.
Στα κλαδιά σωπαίνουν τα πουλιά,
έρημη η παλιά μας η φωλιά,
φύτρωσε στην πόρτα μας χορτάρι,
απ' τα χέρια μου σ' έχουνε πάρει.
Μα τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
You left and moved faraway;
clouds covered my heart;
from my silenced lips the songs have vanished;
and all around the flowers have faded.
But at the sunset time,
a voice is secretively whispering to me
that you will not come back anymore.
As I walk in the great avenues,
my glance is looking for you;
its as if your steps resonate
and my distress drives me back to you.
But at the sunset time,
a voice is secretively whispering to me
that you will not come back anymore.
On the boughs, the birds have remained silent;
our old nest has been deserted;
grass has grown at our home-door,
and you have been taken out of my hands.
But at the sunset time,
a voice is secretively whispering to me
that you will not come back anymore.