Ռուբեն Հախվերդյան-Գազանանոց
HTML-код
- Опубликовано: 21 сен 2024
- Գազանանոց
Նույնիսկ ընձուղտը տարօրինակ մի երգ է,
Բայց որ փակված է վանդակում դա արդեն երգ չէ։
Որքան չերգված երգեր կան փակ վանդակներում,
Որքան երգեր, որոնք երբեք չեն լսվելու.
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է գարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգր թռիչքի է պատրաստվում։
Երգը լռում է ու քնած ձևանում.
Գալիս է պահը նա պայթում է, պայթում։
Գիշերը հանգիստ քնած էր գետաձին.
Եվ անշարժ էր նրա հաստ մարմինը,
Խելագար ամբոխի թշվառ ծաղրածուն
Առյուծը նախկին, մրափում էր.
Եվ միայն գայլն էր անհանգիստ վանդակում.
Գայլը ոռնում էր, անընդհատ ոռնում.
Նրան միս տվեցին, բայց նա միսը չվերցրեց,
Նրան միս շպրտեցին, բայց նա չլռեց։
Գայլը հիշել էր տափաստանն իր արձակ,
Ու խենթացել էր գայլը միայնակ։
Եվ լսվեց կրակոց, և ոռնոցը լռեց,
Եվ լուսինն իր արծաթն իր երգչին նվիրեց։
Լուսնի արծաթում կարմիր արյան լճակ,
Մեռնում էր վանդակում գայլը միայնակ։
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է գարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգր թռիչքի է պատրաստվում։
Գայլը մեռնում էր ժպիտը դեմքին,
Հիմա նա ագատ էր ու վազում էր կրկին.
Աչքին երևում էր տափաստանն իր արձակ.
Կողքից վագում էր մոխրագույն գայլուհին.
Հրաշք! 👏👏👏
Ջան Ռուբեն՝ հուպ տուր:
Nmany chka-koxqic vazym er moxragujn gajluhin....aranc huzvelu hnaravor chi lsel ajs gajli patmutjuny
Չկա այլևս նման երգահանէ👍👍👍👍
Es ench lav barer en
👍👍👍👍👍
👍
Նույնիսկ ընձուղտը տարօրինակ մի երգ է,
Բայց որ փակված է վանդակում, դա արդեն երգ չէ:
Որքա՜ն չերգված երգեր կան փակ վանդակներում,
Որքա՜ն երգեր, որոնք երբեք չեն լսվելու:
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է զարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգը թռիչքի է պատրաստվում:
Երգը լռում է ու քնած ձևանում.
Գալիս է պահը, նա պայթում է, պայթում:
Գիշերը հանգիստ քնած էր գետաձին,
Եվ անշարժ էր նրա հաստ մարմինը,
Խելագար ամբոխի թշվառ ծաղրածուն՝
Առյուծը նախկին, մրափում էր:
Եվ միայն գայլն էր անհանգիստ վանդակում.
Գայլը ոռնում էր, անընդհատ ոռնում:
Նրան միս տվեցին, բայց նա միսը չվերցրեց,
Նրան միս շպրտեցին, բայց նա չլռեց:
Գայլը հիշել էր տափաստանն իր արձակ
Ու խենթացել էր գայլը միայնակ:
Եվ լսվեց կրակոց, և ոռնոցը լռեց,
Եվ լուսինն իր արծաթն իր երգչին նվիրեց:
Լուսնի արծաթում՝ կարմիր արյան լճակ.
Մեռնում էր վանդակում գայլը միայնակ:
Գայլը մեռնում էր՝ ժպիտը դեմքին,
Հիմա նա ազատ էր ու վազում էր կրկին.
Աչքին երևում էր տափաստանն իր արձակ,
Կողքից վազում էր մոխրագույն գայլուհին:
Երբ երգը դառնում է վախեցած գազան
Ու փակված վանդակում ճաղերին է զարկվում,
Երգը դառնում է վիրավոր լուսան,
Երգը թռիչքի է պատրաստվում: