28.05.2024 Wystawa rzeźb i rysunków w Galerii WIEŻA artysty rzeźbiarza śp. Mariana Kurjaty

Marian Kurjata urodzony 17 października 1913 r. w Hipolitówce na Wołyniu jako syn Teofila i Heleny z domu Łoś. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Kostopolu kształcił się w Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem (1929 - 1932) m.in. w klasie Wojciecha Brzegi. Następnie ukończył Warszawską Miejską Szkołę Sztuk Zdobniczych i Malarstwa (1937). Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby rozpoczęte w 1937 r. w pracowni prof. Tadeusza Breyera przerwała II Wojna Światowa - dyplom uzyskał w 1947 r. W latach 1946-1951 był zatrudniony jako starszy asystent na Wydziale Rzeźby ASP w katedrze prof. Tadeusza Breyera, a następnie prof. Bohdana Pniewskiego.
Od 1946 mieszkał i tworzył na Saskiej-Kępie w Warszawie.
Twórczość Mariana Kurjaty jest różnorodna zarówno co do formy, treści jak i materiału. Tworzył rzeźby figuralne, portrety, projekty kompozycji do przestrzeni otwartych, małe formy do wnętrz a także rzeźby o tematyce wojennej i wojskowej.
Wziął udział w kilkudziesięciu wystawach ogólnopolskich i okręgowych w Warszawie i innych miastach oraz w wystawach międzynarodowych i wystawach Sztuki Polskiej za granicą - Carrara, Moskwa 1957, Budapeszt 1969, Paryż 1975. Wystawy indywidualne w Warszawie w latach: 1958, 1978, 1986. Uczestniczył w wielu konkursach zdobywając nagrody i wyróżnienia m.in. konkurs na rzeźbę sportową (1946), na pomnik Tadeusza Kościuszki w Łodzi (1947), Fryderyka Chopina w Warszawie (1951), Bohaterów Warszawy (1957).
W latach 1951-1964 wykonał prace rzeźbiarskie - projekty rzeźb / płaskorzeźb do gmachu Sejmu. Pracował przy odbudowie pomnika Chopina w Warszawie (model 1:2, 1955r.). Zajmował się też konserwacją - wykonał rekonstrukcję 6 rzeźb (popiersia filozofów) na ścianie gmachu Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego (1960) przy Krakowskim Przedmieściu.
Niektóre rzeźby i realizacje:
Warszawa w sierpniu 1944 (1945/46), Juliusz Słowacki (1956-58), Odpoczynek (1964), Henryk Sienkiewicz (1965), Słupy graniczne - grupa figuralna (1968), Monte Cassino-Falaise-Chambois (1974), Karol Szymanowski (1976), Teresa Żylis-Gara (1978) Janusz Groszkowski (1979), Władysław Sikorski (1981), Słowianka (1959-1972) rzeźba plenerowa - srebrny medal na IV Festiwalu Sztuk Pięknych w Zachęcie W-wa 1972, pomnik Powstańcom Styczniowym 1863 w Woli Cyrusowej (1938), pomnik ku pamięci zamordowanych przez hitlerowców Staszka i Janka Lilpopów w 1944 r. w Podkowie Leśnej (1948), pomniki na Powązkach w Alei Zasłużonych Aleksandra Janowskiego (1951) i Jana Bułhaka (1959), figura św. Teresy (biały marmur) w kaplicy kościoła św. Józefa w Toruniu (1967), pomnik Pamięci Mieszkańców Sulejówka poległych w latach okupacji hitlerowskiej z rzeźbą pt. Rozstrzelanym i partyzantom (1971). Powyższe prace znajdują się wśród zdjęć pokazanych wśród zdjęć na planszach prezentowanych na wystawie.
Kurjata był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, Sekcji Rzeźby od 1945 do jego rozwiązania w 1983 r. W latach 1958-1962 pełnił funkcję Przewodniczącego Zarządu Sekcji Rzeźby Okręgu Warszawskiego ZPAP. W tym samym czasie również pełnił funkcję Zastępcy przewodniczącego Komisji ds. ocen i wycen rzeźby w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Był członkiem Rady Artystycznej Sekcji Rzeźby Zarządu Okręgu Warszawskiego w latach 1977-1983.
W 1980 r. uchwałą Zarządu Głównego przyznano mu Złotą Odznakę ZPAP za szczególny wkład w realizację statutowych celów i zadań ZPAP.
W uznaniu jego twórczości otrzymał odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (1955), medale brązowy (1973) i srebrny (1980) za Zasługi dla Obronności Kraju oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980).
Zmarł 5 września 1989 r w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Fotoreportaż pod linkiem:
ewinia-nowyekr...

[@Ewinia1]

Komentarz Hanny H. Bardzo dziękuję za film - za niezwykły dokument.
Takich rzeźb i rysunków - takich wzruszeń od lat nie pamiętam.
Codziennie śledzę promocje wydarzeń kulturalnych na świecie … w Polsce.
Dostaję zalew eksponowanych działań artystycznych; jazgotliwych -
pozbawionych praktycznie umiejętności warsztatu działań „artystycznych”
- pozbawionych przesłań budowania wartości - inspirujących do refleksji.
W wypadku sztuki Polskiej - pozbawione całkowicie pamięci - tożsamości historycznej.
Zakopane całe sektory naszej kultury… musimy wydobywać spod powierzchni ziemi.
To szczególnie boli, bo jesteśmy potomkami unikalnych doświadczeń historycznych.