تصنیف حماسی و زیبای «زبان آتش» استاد محمد رضا شجریان تفنگت را زمین بگذار

تُفنگت را زَمین بُگــذار!!
که من بیزارم از دیــدار، این خون بارِ ناهنجـار…♫
تفنگِ دست تو یعنی؛ زبان آتش و آهن!!
من امّا پیش این اهریمنـی، ابزار بُنیان کُـن…♫
ندارم جُز زبانِ دل، دلی لبریزِ مِهر تو!!
تو اِی! با دوستـی دُشمن…♫ زبان آتش و آهن…♫
زبانِ خَشــم و خونریــزی ست!! زبان قَهر چَنگیــزی ست!!
بیا بنشین! بگو، بشنو سُخن…♫
شاید، فُروغِ آدمیت! راه در قلبِ تو بگشاید!!
برادر گَر که میخوانــی مرا، بنشین برادر وار…♫
تفنگت را زمین بگــذار!! تفنگت را زمین بگــذار!!
تا از جسمِ تو، این دیو انسان کُــش بُرون آید…♫
تو از آیین انسانی چه میدانی؟؟
اگر جان را خدا داده ست!! چرا باید تو بِستانی؟!
چرا باید که با یک لحظه غفلت، این برادر را به خاک و خون بغَلتانی؟؟
گرفتم در همه احوال حَق گویی…♫ و حق جویی…♫
و حَق با تــوست!!
ولی حق را برادر جان، به زور این زبان نافهم آتشبار نباید جُست!!
اگر اینبار شد وُجدانِ خواب آلوده ات بیــدار…♫
تُفنگت را زمین بگــذار!!