pov açıklamada

pov: iki genc vardi, iki guzel genc.. birbirlerinden hoslaniyorlardi, ama soylemeye firsat ne yazik ki bulamadilar. gunun birinde, kız, yani asya kacirildi. cok aradilar, ama bulamadilar.. oglan, yani iskender, hem vicdan azabi cekiyor, hemde deli gibi korkuyordu. kabuslarinda asyayi kaybettigini, asyanin kendisine seslendigini gorup gorup duruyordu. artik aklini yitirmisti, onu kurtarabilirdim diye diye geciriyordu gunlerini.. her yerde onun sesini duyuyor, onu görüyordu. yalvariyordu adeta, lutfen ona bisey olmasin diye, duymicagini bile bile ozurler haykiriyordu, etrafi dagitiyordu. etrafinda ki insanlar iskenderin bu durumunu gorunce, asyaya ait sahte bir mezar yaptilar. en azindan oraya gidip icini doksun, aklini kaybetmesin diye. gecenin korunde iskender tekrar gitti oraya. asyasini bulamamasini, ona bisey olmasini yediremiyordu kendine. mezarin basinda dualar ediyor, onunla olan bir kac anilari dusunerek agliyordu. ama kendine güveniyordu, bulucakti, bulmaliydi onu. soz vermişti kendine, asya yoksa iskender hic yoktu.