Ես չեմ կարող չհառաչել... Պատահել Է, Ո՞վ իմանա, որ աշխարհից, Տղան եկել Ու հոր տունը չի ճանաչել, Չի ճանաչել երդին ու դուռ, Որովհետև տան կտուրին Փուշ է աճել, Շեմքի վրա՝ սունկ ու մամուռ։ Մի այդպիսի տուն հիշելիս Ես չեմ կարող չհառաչել։ Պատահել է, Էլ ո՞ւր մնաց հայրը որդուն, Որդին նայել հայելու մեջ Ինքը իրեն չի ճանաչել։ Այդպիսի հոր հանդիպելիս Ես չեմ կարող չհառաչել, Պատահել է, Մարդը տարել արտ է ցանել, Ցանած արտը չի կանաչել, Այդ խեղճ մարդուն հանդիպելիս Ես չեմ կարող չհառաչել։ Քանի անմեղ մարդ են տարել Քրիստոսի նման խաչել, Դրա համար մինչև անգամ Խաչերկաթի հանդիպելիս Ես չեմ կարող չհառաչել։ Ես չեմ կարող չհառաչել Քանի դեռ այս անտեր աշխարհն Ինքն իրեն չի տիրապետում, Ինքը իրեն չի նվաճել։ Աշխարհն եկել կանգ է առել Մի այնպիսի բախտի աոաջ, Որ ուզում է իրեն խաչել... Միտք եմ անում Այս աշխարհի բախտի վրա Ու չեմ կարող չհառաչել; Եվ վերջապես, Ես չեմ կարող չհառաչել, Որովհետև Այսքան տարի չարչարելով՝ Աշխարհը մեզ, ու մենք՝ իրեն, Իրար, կարգին չենք ճանաչել։
Հորս կյանքի ու տան դուռն էլ, Ավաղ թակել է ձախորդությունը, Եղել է այսպես,որ ջահել հայրը Չար բախտի հորձանուտում, Առողջությունն է կորցրել, Կես մարդ դարձել։ Ձեռքը հիվանդ լյարդին դրած, Աշխատել է,չի երկնչել, Որ որդիները սովորեն, Մարդիք դառնան,կիրթ,պիտանի, Հասկացել եմ հորս ցավն ու նպատակը՝ Ջանացել եմ,որ կատարեմ, Երբ որ արդեն մարդ եմ դառել, Շատ ու քչից,շրջապատում՝ Հարգանք,պատիվ ձեռք բերել, Ու իմ վաստակը վայելել, Չեմ մոռացել. Հորս ասած ու ցույց տված Մի անկյունում տուն եմ սարքել, Ու որդուս էլ՝ հորս սիրած գիտնականի անունը դրել՝ Աստված ձեր արևը պահի, Հայրս արդեն լուսահոգի, Ավագ որդու արած֊չարարածից Ոչինչ այլևս չի վայելել, Հորս ապրած տխուր կյանքից, Հոգիս է շարունակ ցավել, Թեկուզ խրատներն էլ կատարած՝ Հա՛մ լացել եմ,հա՛մ հառաչել։
Առանց արտասվելու հնարավոր չէ լսել այ քեզ պոետ իրենով եմ ոգեշնչվում և գրում բրավո❤❤❤
Շնորհակալություն ՄԵԾ ՎԱՐՊԵՏ և շատ սիրելի Հարություն Ֆոդուլյան: Որքա՞ն այժմեական է, կարծես այսօր է գրված:
От
ՄԵԾՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ՄԻ ՊԱՏԱՌԻԿ ՎԱՅԵԼԵՑԻ......ԻՆՉ ԼԱՎ ԱՍՄՈՒՆՔԵՑԻՔ.ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ.
Մի տեղ շինում ենք, մի ուրիշ տեղ քանդում, բարեխիղճ աշխարհ:
Мард, барерн анимаст ен.
аргели арутюн фодулян ес дзес ишум ем ерб дук дер ереванум еик татрони тахандавор дерасан еик иск има лселов дзе асмункн мер чнашхарик амо саяани банастехцутюнн иацац ем дзер катарумов браво шноракалутюн
Zangezur lernashxarhi taxandavor ev bnutjan sirahar banastexs Hamo Sahjann mesutjun er ev ajdpes el kmna iren @ntersoxneri srtum .
🙏🙏
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՆՔ ՎԱՐՊԵՏ.ՔՈ ՓԻԼԻՍՈՓԱՅԱԿԱՆ ԱՆԳԻՆ ՄՏՔԵՐԻ ՇԱՐԱՆԻ.ՈՐ ՀԱՍԿԱՑՈՂԻ ՀԱՄՍՐ ԱՆԳԻՆ.Է ՑԱՆԿԱՑԱԾ ԴԱՐԱՇՐՋԱՆՈԻՄ..ԴՈՒՔ ՀԱՆՃԱՐ.ԵՔ ՉՀԱՍԿԱՑՈՂԸ ՁԵԶ ՇԻ ՃԱՆԱՉԵԼ....
Ես չեմ կարող չհառաչել...
Պատահել Է,
Ո՞վ իմանա, որ աշխարհից,
Տղան եկել
Ու հոր տունը չի ճանաչել,
Չի ճանաչել երդին ու դուռ,
Որովհետև տան կտուրին
Փուշ է աճել,
Շեմքի վրա՝ սունկ ու մամուռ։
Մի այդպիսի տուն հիշելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Պատահել է,
Էլ ո՞ւր մնաց հայրը որդուն,
Որդին նայել հայելու մեջ
Ինքը իրեն չի ճանաչել։
Այդպիսի հոր հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել,
Պատահել է,
Մարդը տարել արտ է ցանել,
Ցանած արտը չի կանաչել,
Այդ խեղճ մարդուն հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Քանի անմեղ մարդ են տարել
Քրիստոսի նման խաչել,
Դրա համար մինչև անգամ
Խաչերկաթի հանդիպելիս
Ես չեմ կարող չհառաչել։
Ես չեմ կարող չհառաչել
Քանի դեռ այս անտեր աշխարհն
Ինքն իրեն չի տիրապետում,
Ինքը իրեն չի նվաճել։
Աշխարհն եկել կանգ է առել
Մի այնպիսի բախտի աոաջ,
Որ ուզում է իրեն խաչել...
Միտք եմ անում
Այս աշխարհի բախտի վրա
Ու չեմ կարող չհառաչել;
Եվ վերջապես,
Ես չեմ կարող չհառաչել,
Որովհետև
Այսքան տարի չարչարելով՝
Աշխարհը մեզ, ու մենք՝ իրեն,
Իրար, կարգին չենք ճանաչել։
Որքան արդիական է հնչում...
Հորս կյանքի ու տան դուռն էլ,
Ավաղ թակել է ձախորդությունը,
Եղել է այսպես,որ ջահել հայրը
Չար բախտի հորձանուտում,
Առողջությունն է կորցրել,
Կես մարդ դարձել։
Ձեռքը հիվանդ լյարդին դրած,
Աշխատել է,չի երկնչել,
Որ որդիները սովորեն,
Մարդիք դառնան,կիրթ,պիտանի,
Հասկացել եմ հորս ցավն ու նպատակը՝
Ջանացել եմ,որ կատարեմ,
Երբ որ արդեն մարդ եմ դառել,
Շատ ու քչից,շրջապատում՝
Հարգանք,պատիվ ձեռք բերել,
Ու իմ վաստակը վայելել,
Չեմ մոռացել.
Հորս ասած ու ցույց տված
Մի անկյունում տուն եմ սարքել,
Ու որդուս էլ՝ հորս սիրած գիտնականի անունը դրել՝
Աստված ձեր արևը պահի,
Հայրս արդեն լուսահոգի,
Ավագ որդու արած֊չարարածից
Ոչինչ այլևս չի վայելել,
Հորս ապրած տխուր կյանքից,
Հոգիս է շարունակ ցավել,
Թեկուզ խրատներն էլ կատարած՝
Հա՛մ լացել եմ,հա՛մ հառաչել։
Շնորհակալություն,ասմունքը ոգևորող ու շատ զգայուն էր։
Շատ ոգեշնչող էր գրված և լավատեսական