Kwitnące ciernie - o. Augustyn Pelanowski

Księga Izajasza (33, 10-14):
«Teraz powstanę - mówi Pan -
teraz się podniosę, teraz stanę wysoko.
Poczniecie siano, zrodzicie słomę,
me tchnienie jak ogień was pożre.
Staną się ludy wypalonym wapnem,
jak ścięte ciernie w ogniu spłoną.
Słuchajcie, najdalsi, co uczyniłem,
poznajcie, najbliżsi, mą siłę!»
Grzesznicy na Syjonie się zlękli,
bezbożnych chwyciło drżenie:
«Kto z nas wytrzyma przy trawiącym ogniu?
Kto z nas wytrwa wobec wieczystych płomieni?»
Ewangelia według św. Jana (J 19, 1-5):
Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: «Witaj, Królu Żydowski!» I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: «Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy». Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: «Oto Człowiek».