Przemijanie. Rzecz o poetkach. Odcinek 2

Przed nami kolejna literacka oferta Oleśnickiej Biblioteki Publicznej.
Zapraszamy na cykliczne, comiesięczne spotkania z poezją.
Bohaterkami będą poetki nieznane, zapomniane, ale również sławne i uznane. Wiersze poetek będą dla Państwa czytać bibliotekarze i przyjaciele biblioteki.
Antonina Niemiryczowa z domu Jełowicka (1700 - 1780), poetka, tłumaczka. Uczyła się w klasztorze bernardynek we Lwowie, a następnie razem z bratem kontynuowała naukę w ramach prywatnej edukacji domowej. Biegle posługiwała się w piśmie i mowie językiem francuskim, włoskim oraz niemieckim. Odebrała wykształcenie muzyczne i malarskie. W 1719 roku wzięła ślub z Karolem Józefem Niemiryczem, późniejszym oboźnym polnym litewskim. Wraz z mężem posiadali pokaźną bibliotekę, którą zaopatrywali w nowości. Jako poetka zadebiutowała w 1743 roku i niedługo potem zdobyła uznanie m.in. Józefa Aleksandra Jabłonowskiego, Józefa Andrzeja Załuskiego, Jana Daniela Janockiego. Wiersze Niemiryczowej przypomniał Witold Gomulicki w rozprawie „Zapomniana poetka polska z wieku XVIII-go”.
Nie chcę rwać kwiatu - wolę frukt dojrzały;
Frukt wielki profit - z kwiatu bardzo mały.
Niech się, kto chce, rwie; ja o kwiat nie stoję,
W frukcie ja swoje gusta zaspokoję.
(Pod figurą panny i pani, i kawalera, kwiatu i fruktu)
Spacer piękny i wdzięczny bez miary,
Gdy w tym ogrodzie jedna, nie dwie pary.
Spokojność mają i sekret w tej mierze,
Co z sobą mówią - ci ja temu wierzę.
(Pod figurą kawalera z damą spacerujących po ogrodzie)
Zdzisław Libera - Poezja Polska VXIII wieku
Sylwia Kawska. Wydział Filologiczny Uniwersytetu Gdańskiego. Dialogi damy z kawalerem. Uwagi o poezji miłosnej Antoniny Niemiryczowej.
Wiersz Antoniny Niemiryczowej czyta Anna Zielińska-Rybak z Oleśnickiej Biblioteki Publicznej im. M. Reja