✍:☆Just BTS☆ 👥:Kim Vien ~ Jeon Jungkook 📍İyi okumalar... Ece'nin yazımıyla (•Ladybug Sevilla_Army•🍷) Yağan yağmurdan kurtulmak için hızlı adımlarla ilerliyordum. Binanın önüne gelince elimdeki poşetleri bırakıp nefesimi düzene sokmaya çalıştım. Sırılsıklam olmuştum. Hemen binadan içeriye girip kendi evime doğru merdivenlerden çıktım. Anahtarlarımı güçlükle çıkarıp kapıyı açtım ve bedenimi hemen içeriye attım. Poşetleri mutfağa bırakıp odama geçip üstümü değiştirdim. Saçlarımı taradıktan sonra pembe pofuduk terliğimle oturma odasına doğru ilerledim. Odaya ayak basmamla sıçramam bir oldu... Odanın tam ortasında bir beden duruyordu arkası dönük bir şekilde. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Gözlerimi ellerimle ovup tekrar baktım... "Yok,yok ben çok yoruldum saçmalamaya başlıyorum galiba..."diye fısıldadım. Hareket de etmiyordu... Yanda duran komodinin üstündeki vazoyu alıp yavaş adımlarla bedene yaklaştım. Önüne geçtim ve yüzüne doğru tuttum elimdekini, her an birşey yapabilir diye... Ama gözleri kapalıydı. Erkekti... Aklıma tek takılan şey teni oldu... Çok parlak görünüyordu. Elimi yavaşça yanağına doğru götürüp okşadım. Mükemmeldi... Ama bir şey vardı. Yüzü olduğundan biraz daha sertti. Dudaklarımı büzüp okşamaya devam ederken gözleri açıldı. Tabii bende korkak olduğum için sıçrayarak bir kaç adım geriye gitmiştim. Gözleri kırmızıydı. Kan kırmızısı. Bakışları beni bulduğunda hafifçe bir titredim. Jk: "Ne yaptığını zannediyorsun?" Kaşlarımı çattım. Adama bak. Hem evimin ortasında duruyor hem benden hesap soruyor... Hah, gülünç! Vn: "Asıl sen ne yaptığını zannediyorsun! Evimde ne işin var!" Süzdü odayı gelişi güzel. Jk: "Hm, senin evin miymiş?" Adamın yüzünde tek bir ifade yoktu. Yani ne bileyim kızgınlık, mutluluk, şok... Vn: "Evet, ne işin var burda!" Boş bir yüz ifadesiyle baktı yüzüme. Sonra dudaklarını aralayıp konuşmaya başladı. Jk: "Siz insanlar hep böyle yüksek sesle mi konuşursunuz?" 'Siz insanlar' mı? Neydi bu? Uzaylı felan mı? Vn: "Niye sen insan değil misin?" Başını olumsuz anlamda sakladığında istemsizce "nE!" Diye bağırdım. Vn: "Neysin lan o zaman? Evimde ne işin var?!" Başını yavaşça yana doğru yatırdı. Ne yapmaya çalıştığını anlamadım ama yaparken biraz zorlandmıştı. Ya da ben öyle zannediyordum, ki her hareketi yavaştı. Jk: "Robot." Vn: "Hadi canım, bende Namık Kemal."deyip kahkaha attım. Yüzüme tekrar boş bir şekilde baktı. Nedense bu bakışlardan korkmuştum. Düşünsenize, boş... Hiç bir ifade yok... Gözleri dikkatimi çekti... Mavi olmuştu. Ne yani? Cidden bir insan dışı varlık mıydı? Jk: "O kim?" Gözlerimi büyütüp baştan aşağı süzdüm onu. Vn: "Ne yani, bir robot musun?" Jk: "Az önce ne dedim?" Vn: "İnanmıyorum!" Jk: "İnanma."dedi tekdüze bir sesle. Ve koltuğa doğru ilerledi. Oturup başını geriye yasladı. Gözlerini kapattı. Yürüyüşü biraz farklıydı insan gibiydi ama biraz daha... ne diyebilirim ki? Dimdik önüne bakarak işte... Bir asker edasıyla! Hah! Elimdeki vazoyu yutkunarak yere bırakarak yavaşça ilerledim ona doğru. Yanına oturup yüzünü incelemeye başladım. İkinci defa diyorum, mükemmeldi... Kolundaki bir iz dikkatimi çekmişti. Bakışlarım orayı bulduğunda gözlerimi kocaman açtım. Kesilmişti. Ama kan değil, kablolar falan vardı. Düşünün, bir teknolojik aleti kırdınız, içindeki kabloları vs görüyorsunuz. İşte böyleydi... Ne yani? Doğru muydu? Yüzüne şaşkınlıkla baktım. Elimi yavaşça yaraya değdirdim... Birden kafasını kaldırıp eliyle kolumu kavradı. Gözleri... Kan rengine bürünmüştü. Korkuyla yutkundum. Yüzüme yaklaşıp öfkeyle fısıldadı "Ne yapıyorsun sen?" İşte. Yüzünde bu sefer öfke vardı. Kaşları çatılmıştı. Gözünde öfke vardı. Vn: "Ben... Sadece-" Jk: "Kimsin??" Vn: "Ne...? Nasıl?" Jk: "Ajan falan mısın?" Vn: "Ne ajanı, ne diyorsun?" Jk: "Tabii ya... beni takip ediyorsun değil mi? Onun adamısın." Vn: "Kim? Kim gönderdi?" Gözlerimin en derinine baktı. Sonra kolumu bırakarak ayağı kalktı. Öfkeyle ayağı kalktım bende. Elimle kapıyı işaret ederek bağırdım "Çık evimden!" Şaşırmıştı ama belli etmemişti. Öfkeyle soluyordum... Vn: "Çık evimden, polisi arayacağım!" Sadece baktı. Vn: "Tamam sen bilirsin!" Dedim ve cebimden telefonumu çıkardım. Bir, on saniye sonra kulağıma götürürken telefonu tuttu ve çekti. Şaşırarak "Ne yapıyorsun?!"dedim. Telefonu çok rahat bir şekilde koltuğun üstüne fırlattı. Jk: "Siz insanlar ne korkaksınız..." Vn: "Be-" Jk: "Of tamam anladık sus. Değilsin ajan falan otur." Dedi ve tekrar koltuğa oturdu. Delirecektim. Vn: "Şimdi bana her şeyi anlatıyorsun. Kimsin, ne işin var evimde vs her şey!?" Jk: "Aah... Tamam. Yeterki sus. Adım Jeon Jungkook. X evreninden geliyorum. Bir robotum. Evrende bazı hatalar sonucu düzen bozuldu ve bazı yapılma evresinde olan robotlar veya yeni yapılmış robotlar kontrolden çıktı. Her yer savaş alanına döndü falan... Ve..." Sustu. Bir şey demek istiyordu ama diyemiyordu... Vn: "Ee, söyle?" Jk: "İnsanlara güvenmem. En son güvendim de noldu?" Vn: "Noldu?"dedim arsızca. Gözlerime baktı. Jk: "Kandırdı beni. İlk önce... İlk önce kendine aşık ettirdi sonra da çekip gitti." Aşık olmuştu. Ve onu kandırmışti... Yanına geçip oturdum. Konuşmaya ihtiyacı vardı. Hissediyordum. Vn: "Bana istediğin her şeyi anlatabilirsin... Sır tutmasını bilirim."dedim elimi ağzımda fermuar kapatır gibi yaparak. Biraz durdu ve baktı... Jk: "Ona benziyorsun." Ona mı? Vn: "Anlatacak mısın?" Jk: "İsmin ne?" Vn: "anlat... Söz söylicem!" Jk: "Ben 200 yaşındayım." Vn: "Yok deve!" Jk: "Gerçek... Her neyse. Yıllar önce buraya gelmiştim. Ve bir kıza aşık olmuştum. Çok güzeldi... Yani ben aşık olduğum için miydi bilmiyordum. Ben öyle görüyordum onu. Temizdi, herşeyi çok güzeldi. Sesi, konuşması... Bir gün ona onu sevdiğimi söyledim. O da beni... Bende saf gibi inandım. İki üç gün sonra taşındı. Ondan hiçbir haber alamadım. Tek bir şansım vardı. Kendi evrenimdeki gizli odadan öğrenebilirdim. Ama bu yasaktı. Aylar sonra bir mektup geldi. Evlenmiş... Bizim evrende bir insana karşı duygu beslemek, onunla iletişim halinde olmak yasak. Ben bunu çiğnemiştim. Neyse işte kimse öğrenmedi bende vazgeçtim ondan. Ta ki bugüne kadar. Robotların daha yeni yapılmış olanlarından bir kaçı gizli odadan öğrenmişlerdi. Yeni yapıldıkları için bizden daha zekiler... Beni yakalayıp güçlerimi alacaklardı. Bende buraya kaçtım..." Hikayesi tam filme yakışacak bir konuydu. Vn: "Şey... O yara?" Jk: "Onlar yaptı." Vn: "Bak ne diyeceğim. Bir süre burda kalabilirsin. Ama temizliğimi yapmam şartıyla. Ve erzak doldurduğum odada kalacaksın? Senin için uygun mu?" Gözlerini kıstı. Jk: "İsmini söylemicek misin?" Takmıştı bu bana. İnadına demicektim. Vn: "Tamam uygunsa bana da uygun şimdi odama git." 3 hafta sonra• 3 hafta boyunca bir robot ile aynı evde yaşamıştım. Tabii varlığı yokluğu belli değildi. Sadece belirli saatlerde odadan çıkıp temizlik yapıyor ve tekrar birdahaki günün temizlik saati için odasına çekiliyordu. Garipti... Konuşmuyordu pek fazla... Bugün işten geç dönmüştüm. Telefonumun şarjı bitmişti ve akşam yağan yağmurun altında yavaşça yürüyordum. Kolumdaki saate baktığımda saat 23.07 gösteriyordu. Hızlı adımlarla eve doğru ilerledim... Kapıyı anahtarlarımla açtım ve topuklu ayakkabılarımı çıkardım. Oturma odasının ışığı açıktı. Kaşlarımı çatarak oraya doğru yöneldim. Ayakta ordan oraya yürüyen Jeon'u gördüm. Beni fark edince hışımla yanıma geldi. Jk: "Nerdesin sen!?" Korkmuştum. Vn: "Geç çıkacaktım bugün." Jk: "Telefon denen şey neden var acaba??" Vn: "Şarjı yoktu. Yoksa bende akıl ediyorum arayıp haber vermeyi." Yutkundu. İkimizde sustuk ve birbirimize baktık. Sessizlik hakimdi şu an. Sadece dışarıda yağan yağmurun sesi vardı birde... Bir süre sonra konuşmaya başladı. Jk: "Biliyor musun? Geceleri uyurken seni izliyorum." Gözlerimi büyüterek, sertçe yutkundum. Ne? Neden? Vn: "Neden ki?" Çok, çok güzeldi... Mükemmeldi hatta. Bu kelimeyi onun için daha kaçıncı defa değişim bilmiyorum ama cidden öyleydi. Mükemmelliğin beden bulmuş hali.
Jk: "Çok soru sorma, isimsiz." Evet. İsmini ona hâlâ dememiştim. O da pek konuyu açmamışti. Alt dudağımı ısırdığımda bakışları dudaklarımı buldu. İçimde bir şey vardı. Bir his ama ne? Nedensiz bir şekilde onu istiyordum. Benim olsun, istiyordum. Seviyor muydum? Bilmiyorum... Birden hiç beklemediğim bir şekilde kendine çekti ve öptü beni... O kadar şaşırmıştım ki ne yapacağımı bilememiştim... Bir kaç saniye sonra ayrıldı. Hala şokun etkisindeydim... Jk: "İsmini söylemicek misin?" Vn: "B-ben... Vien... Kim Vien." Kaşları çatıldı. Jk: "Annenin ismi?" Vn: "Kim Hana... Neden ki?" Yutkundu ve bir kaç adım geriye gitti. Başını hayır anlamında iki yana salladı. Vn: "İyi miisin?"dedim endişeli sesim ile. Yüzündeki ifade, her an ağlayacakmış gibiydi. Robotlar ağlar mıydı? Sorduğum soruya bak... X evreninden gelmiş. Bunlar yemek bile yiyor? Jk: "Annene benziyorsun... Hemde çok." Annemi nerden biliyordu? Annem ölmüştü. 3 yıl önce... Babam yüzünden. Sevmemişti onu. Babamı sevmemişti. Zorla evlenmişti... Vn: "Annemi nerden tanıyorsun?" Dedim kaşlarımı çatarak. İçimde bir korku vardı. Gülümsedi. Onunla karşılaştığımdan beri ilk defa... Gülüşü çok güzeldi... Jk: "Ona noldu? Babanı, benim onu sevdiğim kadar sevebildi mi bari?" Sustum. Nasıl olabilirdi? O muydu annemin her gün bana anlattığı sevdiği... Her gün mükemmel olduğunu anlatırdı bana... Bir masal misali anlatırdı... Göz yaşlarım firar ederken zar zor konuştum. Vn: "N-ne?" Başını olumlu anlamda sallarken gözünden düşen göz yaşlarını izledim... Jk: "Ben şimdi onun kızına aşık oldum..." Vn: "Jeon ben..."konuşamıyordum. Annem benim en zayıf noktamdı. Onun her gün anlattığı adam, bana aşık olmuştu. Bende ona... Ben annemin aşkına aşık olmuştum. Deli gibi... Jk: "Sende bırakır mısın beni?" Başımı olumsuz anlamda salladım ve koşarak sarıldım ona. Aynı şekilde karşılık verdi. Vn: "O hep seni sevdi... Asla sevmedi babamı... Hiç sevmedi. Babam öldürdü onu... Kendini de öldürdü. Her gün seni anlattı bana. 'O mükemmedi kızım...' derdi bana. Doğru demiş..." Ayrıldı ve yüzüme gülümseyerek baktı. Jk: "Seni seviyorum..." Vn: "Bende Jeon..." -The End🍷 -Uyy bu hikayeyi yazarken çok farklı duygular yaşadım aww. Aslinda böyle yazmayacaktim, daha farklı bir şekilde ama böyle yazdım birden fkfjdhdg. -Bu arada ben ve Deniz birşey yapmaya karar verdik. Şimdi bir renk seçecez, sonra bir hafta boyunca, profil fotomuz, bannerimiz ve yazacağımiz hikayelerin kapaklari o renk olacak... Tam 7 gün geçmesi gerekiyor. Bu günden başlıyoruz. İlk rengimiz mor💜~Ece
Gece kuşları, yeni hikaye geldiiii, biliyorum biraz geç geldi ama bu aralar kendimi derse biraz daha verdim ve psikolojik olarak iyi değilim. Deniz de telefon bozukluğu yaşıyor. Her neyse sizi seviyoruz❤️~Ece
✍:☆Just BTS☆
👥:Kim Vien ~ Jeon Jungkook
📍İyi okumalar...
Ece'nin yazımıyla (•Ladybug Sevilla_Army•🍷)
Yağan yağmurdan kurtulmak için hızlı adımlarla ilerliyordum. Binanın önüne gelince elimdeki poşetleri bırakıp nefesimi düzene sokmaya çalıştım. Sırılsıklam olmuştum. Hemen binadan içeriye girip kendi evime doğru merdivenlerden çıktım. Anahtarlarımı güçlükle çıkarıp kapıyı açtım ve bedenimi hemen içeriye attım. Poşetleri mutfağa bırakıp odama geçip üstümü değiştirdim. Saçlarımı taradıktan sonra pembe pofuduk terliğimle oturma odasına doğru ilerledim. Odaya ayak basmamla sıçramam bir oldu... Odanın tam ortasında bir beden duruyordu arkası dönük bir şekilde. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Gözlerimi ellerimle ovup tekrar baktım...
"Yok,yok ben çok yoruldum saçmalamaya başlıyorum galiba..."diye fısıldadım. Hareket de etmiyordu... Yanda duran komodinin üstündeki vazoyu alıp yavaş adımlarla bedene yaklaştım. Önüne geçtim ve yüzüne doğru tuttum elimdekini, her an birşey yapabilir diye... Ama gözleri kapalıydı. Erkekti... Aklıma tek takılan şey teni oldu... Çok parlak görünüyordu. Elimi yavaşça yanağına doğru götürüp okşadım. Mükemmeldi... Ama bir şey vardı. Yüzü olduğundan biraz daha sertti. Dudaklarımı büzüp okşamaya devam ederken gözleri açıldı. Tabii bende korkak olduğum için sıçrayarak bir kaç adım geriye gitmiştim. Gözleri kırmızıydı. Kan kırmızısı. Bakışları beni bulduğunda hafifçe bir titredim.
Jk: "Ne yaptığını zannediyorsun?"
Kaşlarımı çattım. Adama bak. Hem evimin ortasında duruyor hem benden hesap soruyor... Hah, gülünç!
Vn: "Asıl sen ne yaptığını zannediyorsun! Evimde ne işin var!"
Süzdü odayı gelişi güzel.
Jk: "Hm, senin evin miymiş?"
Adamın yüzünde tek bir ifade yoktu. Yani ne bileyim kızgınlık, mutluluk, şok...
Vn: "Evet, ne işin var burda!"
Boş bir yüz ifadesiyle baktı yüzüme. Sonra dudaklarını aralayıp konuşmaya başladı.
Jk: "Siz insanlar hep böyle yüksek sesle mi konuşursunuz?"
'Siz insanlar' mı? Neydi bu? Uzaylı felan mı?
Vn: "Niye sen insan değil misin?"
Başını olumsuz anlamda sakladığında istemsizce "nE!" Diye bağırdım.
Vn: "Neysin lan o zaman? Evimde ne işin var?!"
Başını yavaşça yana doğru yatırdı. Ne yapmaya çalıştığını anlamadım ama yaparken biraz zorlandmıştı. Ya da ben öyle zannediyordum, ki her hareketi yavaştı.
Jk: "Robot."
Vn: "Hadi canım, bende Namık Kemal."deyip kahkaha attım.
Yüzüme tekrar boş bir şekilde baktı. Nedense bu bakışlardan korkmuştum. Düşünsenize, boş... Hiç bir ifade yok... Gözleri dikkatimi çekti... Mavi olmuştu. Ne yani? Cidden bir insan dışı varlık mıydı?
Jk: "O kim?"
Gözlerimi büyütüp baştan aşağı süzdüm onu.
Vn: "Ne yani, bir robot musun?"
Jk: "Az önce ne dedim?"
Vn: "İnanmıyorum!"
Jk: "İnanma."dedi tekdüze bir sesle. Ve koltuğa doğru ilerledi. Oturup başını geriye yasladı. Gözlerini kapattı. Yürüyüşü biraz farklıydı insan gibiydi ama biraz daha... ne diyebilirim ki? Dimdik önüne bakarak işte... Bir asker edasıyla! Hah! Elimdeki vazoyu yutkunarak yere bırakarak yavaşça ilerledim ona doğru. Yanına oturup yüzünü incelemeye başladım. İkinci defa diyorum, mükemmeldi... Kolundaki bir iz dikkatimi çekmişti. Bakışlarım orayı bulduğunda gözlerimi kocaman açtım. Kesilmişti. Ama kan değil, kablolar falan vardı. Düşünün, bir teknolojik aleti kırdınız, içindeki kabloları vs görüyorsunuz. İşte böyleydi... Ne yani? Doğru muydu? Yüzüne şaşkınlıkla baktım. Elimi yavaşça yaraya değdirdim... Birden kafasını kaldırıp eliyle kolumu kavradı. Gözleri... Kan rengine bürünmüştü. Korkuyla yutkundum. Yüzüme yaklaşıp öfkeyle fısıldadı "Ne yapıyorsun sen?"
İşte. Yüzünde bu sefer öfke vardı. Kaşları çatılmıştı. Gözünde öfke vardı.
Vn: "Ben... Sadece-"
Jk: "Kimsin??"
Vn: "Ne...? Nasıl?"
Jk: "Ajan falan mısın?"
Vn: "Ne ajanı, ne diyorsun?"
Jk: "Tabii ya... beni takip ediyorsun değil mi? Onun adamısın."
Vn: "Kim? Kim gönderdi?"
Gözlerimin en derinine baktı. Sonra kolumu bırakarak ayağı kalktı. Öfkeyle ayağı kalktım bende. Elimle kapıyı işaret ederek bağırdım "Çık evimden!"
Şaşırmıştı ama belli etmemişti. Öfkeyle soluyordum...
Vn: "Çık evimden, polisi arayacağım!"
Sadece baktı.
Vn: "Tamam sen bilirsin!" Dedim ve cebimden telefonumu çıkardım. Bir, on saniye sonra kulağıma götürürken telefonu tuttu ve çekti. Şaşırarak "Ne yapıyorsun?!"dedim. Telefonu çok rahat bir şekilde koltuğun üstüne fırlattı.
Jk: "Siz insanlar ne korkaksınız..."
Vn: "Be-"
Jk: "Of tamam anladık sus. Değilsin ajan falan otur."
Dedi ve tekrar koltuğa oturdu. Delirecektim.
Vn: "Şimdi bana her şeyi anlatıyorsun. Kimsin, ne işin var evimde vs her şey!?"
Jk: "Aah... Tamam. Yeterki sus. Adım Jeon Jungkook. X evreninden geliyorum. Bir robotum. Evrende bazı hatalar sonucu düzen bozuldu ve bazı yapılma evresinde olan robotlar veya yeni yapılmış robotlar kontrolden çıktı. Her yer savaş alanına döndü falan... Ve..."
Sustu. Bir şey demek istiyordu ama diyemiyordu...
Vn: "Ee, söyle?"
Jk: "İnsanlara güvenmem. En son güvendim de noldu?"
Vn: "Noldu?"dedim arsızca. Gözlerime baktı.
Jk: "Kandırdı beni. İlk önce... İlk önce kendine aşık ettirdi sonra da çekip gitti."
Aşık olmuştu. Ve onu kandırmışti... Yanına geçip oturdum. Konuşmaya ihtiyacı vardı. Hissediyordum.
Vn: "Bana istediğin her şeyi anlatabilirsin... Sır tutmasını bilirim."dedim elimi ağzımda fermuar kapatır gibi yaparak. Biraz durdu ve baktı...
Jk: "Ona benziyorsun."
Ona mı?
Vn: "Anlatacak mısın?"
Jk: "İsmin ne?"
Vn: "anlat... Söz söylicem!"
Jk: "Ben 200 yaşındayım."
Vn: "Yok deve!"
Jk: "Gerçek... Her neyse. Yıllar önce buraya gelmiştim. Ve bir kıza aşık olmuştum. Çok güzeldi... Yani ben aşık olduğum için miydi bilmiyordum. Ben öyle görüyordum onu. Temizdi, herşeyi çok güzeldi. Sesi, konuşması... Bir gün ona onu sevdiğimi söyledim. O da beni... Bende saf gibi inandım. İki üç gün sonra taşındı. Ondan hiçbir haber alamadım. Tek bir şansım vardı. Kendi evrenimdeki gizli odadan öğrenebilirdim. Ama bu yasaktı. Aylar sonra bir mektup geldi. Evlenmiş... Bizim evrende bir insana karşı duygu beslemek, onunla iletişim halinde olmak yasak. Ben bunu çiğnemiştim. Neyse işte kimse öğrenmedi bende vazgeçtim ondan. Ta ki bugüne kadar. Robotların daha yeni yapılmış olanlarından bir kaçı gizli odadan öğrenmişlerdi. Yeni yapıldıkları için bizden daha zekiler... Beni yakalayıp güçlerimi alacaklardı. Bende buraya kaçtım..."
Hikayesi tam filme yakışacak bir konuydu.
Vn: "Şey... O yara?"
Jk: "Onlar yaptı."
Vn: "Bak ne diyeceğim. Bir süre burda kalabilirsin. Ama temizliğimi yapmam şartıyla. Ve erzak doldurduğum odada kalacaksın? Senin için uygun mu?"
Gözlerini kıstı.
Jk: "İsmini söylemicek misin?"
Takmıştı bu bana. İnadına demicektim.
Vn: "Tamam uygunsa bana da uygun şimdi odama git."
3 hafta sonra•
3 hafta boyunca bir robot ile aynı evde yaşamıştım. Tabii varlığı yokluğu belli değildi. Sadece belirli saatlerde odadan çıkıp temizlik yapıyor ve tekrar birdahaki günün temizlik saati için odasına çekiliyordu. Garipti... Konuşmuyordu pek fazla... Bugün işten geç dönmüştüm. Telefonumun şarjı bitmişti ve akşam yağan yağmurun altında yavaşça yürüyordum. Kolumdaki saate baktığımda saat 23.07 gösteriyordu. Hızlı adımlarla eve doğru ilerledim...
Kapıyı anahtarlarımla açtım ve topuklu ayakkabılarımı çıkardım. Oturma odasının ışığı açıktı. Kaşlarımı çatarak oraya doğru yöneldim. Ayakta ordan oraya yürüyen Jeon'u gördüm. Beni fark edince hışımla yanıma geldi.
Jk: "Nerdesin sen!?"
Korkmuştum.
Vn: "Geç çıkacaktım bugün."
Jk: "Telefon denen şey neden var acaba??"
Vn: "Şarjı yoktu. Yoksa bende akıl ediyorum arayıp haber vermeyi."
Yutkundu. İkimizde sustuk ve birbirimize baktık. Sessizlik hakimdi şu an. Sadece dışarıda yağan yağmurun sesi vardı birde... Bir süre sonra konuşmaya başladı.
Jk: "Biliyor musun? Geceleri uyurken seni izliyorum."
Gözlerimi büyüterek, sertçe yutkundum. Ne? Neden?
Vn: "Neden ki?"
Çok, çok güzeldi... Mükemmeldi hatta. Bu kelimeyi onun için daha kaçıncı defa değişim bilmiyorum ama cidden öyleydi. Mükemmelliğin beden bulmuş hali.
Jk: "Çok soru sorma, isimsiz."
Evet. İsmini ona hâlâ dememiştim. O da pek konuyu açmamışti. Alt dudağımı ısırdığımda bakışları dudaklarımı buldu. İçimde bir şey vardı. Bir his ama ne? Nedensiz bir şekilde onu istiyordum. Benim olsun, istiyordum. Seviyor muydum? Bilmiyorum... Birden hiç beklemediğim bir şekilde kendine çekti ve öptü beni... O kadar şaşırmıştım ki ne yapacağımı bilememiştim... Bir kaç saniye sonra ayrıldı. Hala şokun etkisindeydim...
Jk: "İsmini söylemicek misin?"
Vn: "B-ben... Vien... Kim Vien."
Kaşları çatıldı.
Jk: "Annenin ismi?"
Vn: "Kim Hana... Neden ki?"
Yutkundu ve bir kaç adım geriye gitti. Başını hayır anlamında iki yana salladı.
Vn: "İyi miisin?"dedim endişeli sesim ile.
Yüzündeki ifade, her an ağlayacakmış gibiydi. Robotlar ağlar mıydı? Sorduğum soruya bak... X evreninden gelmiş. Bunlar yemek bile yiyor?
Jk: "Annene benziyorsun... Hemde çok."
Annemi nerden biliyordu? Annem ölmüştü. 3 yıl önce... Babam yüzünden. Sevmemişti onu. Babamı sevmemişti. Zorla evlenmişti...
Vn: "Annemi nerden tanıyorsun?"
Dedim kaşlarımı çatarak. İçimde bir korku vardı.
Gülümsedi. Onunla karşılaştığımdan beri ilk defa... Gülüşü çok güzeldi...
Jk: "Ona noldu? Babanı, benim onu sevdiğim kadar sevebildi mi bari?"
Sustum. Nasıl olabilirdi? O muydu annemin her gün bana anlattığı sevdiği... Her gün mükemmel olduğunu anlatırdı bana... Bir masal misali anlatırdı... Göz yaşlarım firar ederken zar zor konuştum.
Vn: "N-ne?"
Başını olumlu anlamda sallarken gözünden düşen göz yaşlarını izledim...
Jk: "Ben şimdi onun kızına aşık oldum..."
Vn: "Jeon ben..."konuşamıyordum. Annem benim en zayıf noktamdı. Onun her gün anlattığı adam, bana aşık olmuştu. Bende ona... Ben annemin aşkına aşık olmuştum. Deli gibi...
Jk: "Sende bırakır mısın beni?"
Başımı olumsuz anlamda salladım ve koşarak sarıldım ona. Aynı şekilde karşılık verdi.
Vn: "O hep seni sevdi... Asla sevmedi babamı... Hiç sevmedi. Babam öldürdü onu... Kendini de öldürdü. Her gün seni anlattı bana. 'O mükemmedi kızım...' derdi bana. Doğru demiş..."
Ayrıldı ve yüzüme gülümseyerek baktı.
Jk: "Seni seviyorum..."
Vn: "Bende Jeon..."
-The End🍷
-Uyy bu hikayeyi yazarken çok farklı duygular yaşadım aww. Aslinda böyle yazmayacaktim, daha farklı bir şekilde ama böyle yazdım birden fkfjdhdg.
-Bu arada ben ve Deniz birşey yapmaya karar verdik. Şimdi bir renk seçecez, sonra bir hafta boyunca, profil fotomuz, bannerimiz ve yazacağımiz hikayelerin kapaklari o renk olacak... Tam 7 gün geçmesi gerekiyor. Bu günden başlıyoruz. İlk rengimiz mor💜~Ece
Kızım bu mühteşem olmuuuuş.Benim de gözyaşlar firar et-ti...😭😭😭
@@tuanatopcuoglu2426 uyy
@@justbts._ ❤️❤️❤️
Gece kuşları, yeni hikaye geldiiii, biliyorum biraz geç geldi ama bu aralar kendimi derse biraz daha verdim ve psikolojik olarak iyi değilim. Deniz de telefon bozukluğu yaşıyor. Her neyse sizi seviyoruz❤️~Ece
Olmmm çok güzel olmuş ellerine sağlık
Ayayay teşekkür ederim güzelim, benimde içimde bir kuşku vardı güzel değil mi diye😚~Ecw
Aklımdaki tek soru çocukları nasıl olucak ve asıl soru bir robot nasıl aşık olabilir?! lan kafamda deli sorular skzskzskzskz😆😅😂
Hadi robot nasıl aşık olur sorusunu geçtim. Olm nasıl çocuk yaptıklarını niye mrk ediyon? jkdfght - Deniz
@@justbts._ ne biliyim aklıma geldi sonuçta o bir robot bu kız diyecek bir çocuğum olsun eeee nasıl olacak tövbeyşın 🤲
@@skzcase1434 İmanlı time jgfgd -Deniz
@@justbts._ eheheeh 😅
Bu kurguyu yazarken ne yaşadın çok merak ediyorum 😂 mükemmellik ama 👀💙
Bende bilmiyorum sjshstdgdg
Sen daha mükemmelsin❤️~Ece
@@justbts._ 😋💙
Bu arada istek bir hikayeydi~Ece