Heel fijn jullie podcast en respect voor de openheid van deze moeder. Knap en helpend. Ik werk zelf ook in het onderwijs en heb een zoon van 18 die op 13/14 jarige leeftijd besloot niet meer naar school te willen. Niets hielp. Zeer herkenbaar ook de vooroordelen. Mijn zoon zit al langer in een hulptraject en is voor veel dingen angstig. Als hij bij iets spannends zegt dat hij er geen zin in heeft is dat 9 van de 10 keer omdat hij het te eng vindt. Een diagnose heeft hij (nog) niet, is wel bezig met onderzoek, maar ook dat gaat heel erg moeizaam. Hij wil zo sterk die controle houden. Wat er precies op die middelbare school gebeurd is, is nog steeds onduidelijk. Hij heeft zich wel erg buitengesloten gevoeld. Voor mijn ouders, een heel andere generatie, is dit allemaal heel lastig te begrijpen. Ik zie gelukkig nog veel positieve dingen en hij maakt heel kleine stapjes voorwaarts. De volgende stap is een klein bijbaantje in de vorm van 1x pw een regioblaadje rondbrengen. Maar dat zal ik heel goed moeten uitpluizen en alle puzzelstukjes van te voren helder moeten hebben en waarschijnlijk ook eerst samen moeten doen. Ik vind het trouwens wel herkenbaar en soms ook erg lastig in te schatten wanneer je inderdaad nu iets vertelt. Kort of lang van te voren. Zoals bij dit regioblaadje. Moet ik tegen hem zeggen wanneer ik daarvoor ga bellen en informatie ga vragen (de puzzelstukken). Zoiets.. Maar dan nog moet ik er rekening mee houden dat hij het te spannend vindt. Het blijft soms ook schipperen. Hoe dan ook..complimenten voor jullie podcast en deze moeder❤
Ik hoor jullie zeggen dat ouders veranderingen als rouw kunnen voelen, omdat je een bepaald beeld had over je kind/gezin/toekomst. Hoewel ik het hier mee eens ben, wil ik hier iets aan toevoegen: Levend verlies. Wanneer je een kind met ASS hebt, zul je altijd blijven ervaren dat dingen anders gaan dan hoe je het ‘had verwacht’. Voorbeeld vanuit mezelf: Met mijn zoontje leuk mee willen op schoolreisje’. Dit kan dus absoluut niet, want mama hoort bij thuis en niet bij school. Of dat zoontje zo ongelooflijk veel begeleiding nodig heeft tijdens spelen met een ander kind en dat ik, als ouder, weet dat zoon hierdoor een buitenstaander kan worden met alle gevolgen van dien. Wat kan autisme dan even ongelooflijk k*t zijn en ik heb in de avond echt een potje zitten huilen. Dit soort momenten zullen er altijd zijn, omdat de ontwikkeling van mijn zoontje nu eenmaal anders verloopt. Dit heeft iemand eens Levend verlies genoemd en dit vond ik echt de spijker op zijn kop. Dit korte moment van rouw/verlies mag er zijn. Laat het er zijn in plaats binnen te houden. Dit heeft mij in elk geval echt goed gedaan en daarmee onze zoon ook.
Heel fijn jullie podcast en respect voor de openheid van deze moeder. Knap en helpend.
Ik werk zelf ook in het onderwijs en heb een zoon van 18 die op 13/14 jarige leeftijd besloot niet meer naar school te willen. Niets hielp. Zeer herkenbaar ook de vooroordelen.
Mijn zoon zit al langer in een hulptraject en is voor veel dingen angstig. Als hij bij iets spannends zegt dat hij er geen zin in heeft is dat 9 van de 10 keer omdat hij het te eng vindt.
Een diagnose heeft hij (nog) niet, is wel bezig met onderzoek, maar ook dat gaat heel erg moeizaam. Hij wil zo sterk die controle houden. Wat er precies op die middelbare school gebeurd is, is nog steeds onduidelijk. Hij heeft zich wel erg buitengesloten gevoeld.
Voor mijn ouders, een heel andere generatie, is dit allemaal heel lastig te begrijpen.
Ik zie gelukkig nog veel positieve dingen en hij maakt heel kleine stapjes voorwaarts. De volgende stap is een klein bijbaantje in de vorm van 1x pw een regioblaadje rondbrengen.
Maar dat zal ik heel goed moeten uitpluizen en alle puzzelstukjes van te voren helder moeten hebben en waarschijnlijk ook eerst samen moeten doen.
Ik vind het trouwens wel herkenbaar en soms ook erg lastig in te schatten wanneer je inderdaad nu iets vertelt. Kort of lang van te voren.
Zoals bij dit regioblaadje.
Moet ik tegen hem zeggen wanneer ik daarvoor ga bellen en informatie ga vragen (de puzzelstukken). Zoiets..
Maar dan nog moet ik er rekening mee houden dat hij het te spannend vindt. Het blijft soms ook schipperen.
Hoe dan ook..complimenten voor jullie podcast en deze moeder❤
Ik hoor jullie zeggen dat ouders veranderingen als rouw kunnen voelen, omdat je een bepaald beeld had over je kind/gezin/toekomst. Hoewel ik het hier mee eens ben, wil ik hier iets aan toevoegen:
Levend verlies.
Wanneer je een kind met ASS hebt, zul je altijd blijven ervaren dat dingen anders gaan dan hoe je het ‘had verwacht’. Voorbeeld vanuit mezelf: Met mijn zoontje leuk mee willen op schoolreisje’. Dit kan dus absoluut niet, want mama hoort bij thuis en niet bij school. Of dat zoontje zo ongelooflijk veel begeleiding nodig heeft tijdens spelen met een ander kind en dat ik, als ouder, weet dat zoon hierdoor een buitenstaander kan worden met alle gevolgen van dien.
Wat kan autisme dan even ongelooflijk k*t zijn en ik heb in de avond echt een potje zitten huilen. Dit soort momenten zullen er altijd zijn, omdat de ontwikkeling van mijn zoontje nu eenmaal anders verloopt. Dit heeft iemand eens Levend verlies genoemd en dit vond ik echt de spijker op zijn kop.
Dit korte moment van rouw/verlies mag er zijn. Laat het er zijn in plaats binnen te houden.
Dit heeft mij in elk geval echt goed gedaan en daarmee onze zoon ook.