Bardo dobre wykłady. Czy macie jakieś rekomendacje na temat literatury dialektycznej oprócz klasyków tj. Platon, Arystoteles, Plotyn, Jan z Damaszku, św. Augustyn, Szkot Eriugena, Pseudo-Dionizy Areopagita, Teologia negatywna, Mikołaj z Kuzy, Giordano Bruno, Bohme, Kant, Hegel, Fichte, Marksizm, Gonseth, Bachelard, Adorno, Sartre, Gurvitch, Barth czy Tillich?
Bardzo zawężyłeś wybór, ale znajdzie się jeszcze kilku autorów, którzy - moim zdaniem - ciekawie piszą o dialektyce 🙂 • Slavoj Žižek - „Less Than Nothing” oraz „Absolute Recoil” (na Twojej liście nie ma Žižka, co trochę dziwi - można różne rzeczy o nim uważać, ale na pewno jego interpretacja dialektyki jest czymś istotnym w najnowszej filozofii) • George Ciccarielo-Maher - „Decolonizing Dialectics” (bardzo ciekawa próba zaprzęgnięcia dialektyki do teorii postkolonialnej, krytyczna zarówno wobec Žižka i Badiou jak i anty-heglizmu spod znaku Deleuze’a; w rolach głównych Sorel, Fanon i Dussel) • Małgorzata Kowalska - „Dialektyka poza dialektyką” (ciekawe i pionierskie - ze wszystkimi tego wadami - zestawienie interpretacji dialektyki w powojennej filozofii francuskiej; występują: Bataille, Lévinas, Sartre, Merlau-Ponty, Lévi-Strauss, Althusser, Foucault, Aron, Lyotard, Derrida, Deleuze, Lacan) • Alain Badiou - „Théorie du sujet” (wyd. ang. „Theory of the Subject”) (Badiou pod koniec swoich „maoistowskich lat” sięgał już po Lacanowsko-matematyczne inspiracje, próbując jak najbardziej sformalizować filozofię - w dużym skrócie takiemu zabiegowi poddał w tej książce również dialektykę; ciekawa, miejscami trudna i dziwna rzecz, ale przede wszystkim ciekawa) • August Cieszkowski - „Prolegomena do historiozofii” (polski heglista, który wyprzedził Marksa o 5 lat formułując dialektyczną filozofię czynu) • Michaił Bakunin - „Reakcja w Niemczech” (nieco zapomniana awangarda młodoheglizmu, ciekawa interpretacja Heglowskiej dialektyki, którą szerzej omówił Jacek Uglik w książce „Michała Bakunina filozofia negacji”) Na razie tyle rzeczy mi przychodzi do głowy. Daj znać, czy cokolwiek Cię zainteresowało. Pozdrawiam!
Nie spotkałem się z czymś takim (a może po prostu już nie pamiętam). Natomiast ostatnio w książce Beaty Sierockiej, „Prolegomena do filozofii krytycznej”, wyłapałem kilka fragmentów (s. 25-26, 40-41), w których autorka fajnie tłumaczy o co chodziło z dialektyką oświecenia. Może chociaż to Ci pomoże. Jak coś, to książka jest na LibGenie. Daj znać, czy urządzają Cię też omówienia na anglojęzycznym RUclips, bo jest kilka godnych polecenia 🙂
Naprawdę bardzo pro wykonanie, jak na taką niszę! Gratki!
Wartościowy materiał.
Gratuluję pomysłu i życzę znacznego zwiększenia popularności.
Jest mi bardzo miło, że mogłam wystąpić jako Hegel obok takich sław, jak Pan N. Teraz jeszcze muszę zrozumieć to, co przeczytałam ;)
Dzięki za pomoc! Spoko, ja też niektóre wykłady Adorna musiałem po parę razy czytać zanim zatrybiło 🙂
Bardo dobre wykłady. Czy macie jakieś rekomendacje na temat literatury dialektycznej oprócz klasyków tj. Platon, Arystoteles, Plotyn, Jan z Damaszku, św. Augustyn, Szkot Eriugena, Pseudo-Dionizy Areopagita, Teologia negatywna, Mikołaj z Kuzy, Giordano Bruno, Bohme, Kant, Hegel, Fichte, Marksizm, Gonseth, Bachelard, Adorno, Sartre, Gurvitch, Barth czy Tillich?
Bardzo zawężyłeś wybór, ale znajdzie się jeszcze kilku autorów, którzy - moim zdaniem - ciekawie piszą o dialektyce 🙂
• Slavoj Žižek - „Less Than Nothing” oraz „Absolute Recoil” (na Twojej liście nie ma Žižka, co trochę dziwi - można różne rzeczy o nim uważać, ale na pewno jego interpretacja dialektyki jest czymś istotnym w najnowszej filozofii)
• George Ciccarielo-Maher - „Decolonizing Dialectics” (bardzo ciekawa próba zaprzęgnięcia dialektyki do teorii postkolonialnej, krytyczna zarówno wobec Žižka i Badiou jak i anty-heglizmu spod znaku Deleuze’a; w rolach głównych Sorel, Fanon i Dussel)
• Małgorzata Kowalska - „Dialektyka poza dialektyką” (ciekawe i pionierskie - ze wszystkimi tego wadami - zestawienie interpretacji dialektyki w powojennej filozofii francuskiej; występują: Bataille, Lévinas, Sartre, Merlau-Ponty, Lévi-Strauss, Althusser, Foucault, Aron, Lyotard, Derrida, Deleuze, Lacan)
• Alain Badiou - „Théorie du sujet” (wyd. ang. „Theory of the Subject”) (Badiou pod koniec swoich „maoistowskich lat” sięgał już po Lacanowsko-matematyczne inspiracje, próbując jak najbardziej sformalizować filozofię - w dużym skrócie takiemu zabiegowi poddał w tej książce również dialektykę; ciekawa, miejscami trudna i dziwna rzecz, ale przede wszystkim ciekawa)
• August Cieszkowski - „Prolegomena do historiozofii” (polski heglista, który wyprzedził Marksa o 5 lat formułując dialektyczną filozofię czynu)
• Michaił Bakunin - „Reakcja w Niemczech” (nieco zapomniana awangarda młodoheglizmu, ciekawa interpretacja Heglowskiej dialektyki, którą szerzej omówił Jacek Uglik w książce „Michała Bakunina filozofia negacji”)
Na razie tyle rzeczy mi przychodzi do głowy. Daj znać, czy cokolwiek Cię zainteresowało. Pozdrawiam!
@@pppracy Dzięki bardzo, taka lista mi wystarczy do przeczytania na najbliższy czas.
Mam pytanie, może troche nie na temat, ale czy jest jakieś dobre opracowanie "dialektyki oświecenia"?
Nie spotkałem się z czymś takim (a może po prostu już nie pamiętam). Natomiast ostatnio w książce Beaty Sierockiej, „Prolegomena do filozofii krytycznej”, wyłapałem kilka fragmentów (s. 25-26, 40-41), w których autorka fajnie tłumaczy o co chodziło z dialektyką oświecenia. Może chociaż to Ci pomoże. Jak coś, to książka jest na LibGenie. Daj znać, czy urządzają Cię też omówienia na anglojęzycznym RUclips, bo jest kilka godnych polecenia 🙂
@@pppracy dzięki wielkie, na razie wystarczy.