Legenda o Królewnie Wandzie | Polish legends and fairy tales | Legend

Witajcie Kochani!
Zapraszam Was dzisiaj do posłuchania pięknej - Legendy o Królewnie Wandzie, według Anny Świrszczyńskiej.
Zapytacie, kim była Wanda?
...
Wanda, to legendarna władczyni Polski, córka Kraka, siostra Kraka młodszego. Według najbardziej znanej wersji legendy była polską księżniczką, która nie zgodziła się na małżeństwo z księciem niemieckim, Rytygierem. W odpowiedzi urażony tyran lemański najechał ze swoimi wojskami ziemie polskie. Armia pod dowództwem Wandy zdołała odeprzeć atak. Wanda jednak zdecydowała się na samobójstwo, rzucając się w nurt Wisły, aby nie prowokować kolejnych najazdów (według innej wersji była to ofiara za odniesione zwycięstwo).
Serdecznie Was pozdrawiam i zapraszam do posłuchania.
Valdi vel Duński
Legenda (to coś, co należy przeczytać; coś do czytania; od łac. legere - czytać) - opowieść albo zbiór opowieści o postaci czy postaciach historycznych lub uważanych za historyczne. Zazwyczaj przekazywana w formie ustnej na długo przed utrwaleniem na piśmie. Legendy opowiadają o mędrcach, świętych, władcach, politykach, wojownikach lub innych popularnych bohaterach. Składają się często z nieprawdopodobnych albo nierealnych motywów. Różnią się od mitów tym, że mają podstawy historyczne i opowiadają o ludziach, a nie bogach - chociaż niekiedy różnica trudna jest do wytyczenia.
Nazwa wywodzi się z terminologii średniowiecznej i przyjęła się w językach zachodnich. W uroczystości świętych należało podczas liturgii czytać (łac. legendae erant) opowieści o ich życiu i cudach. W XII wieku, w źródłach francuskich, słowo legenda oznaczało dzieła hagiograficzne; już w późnym średniowieczu zaczęto je stosować także do opowieści o bohaterach historycznych. W XIX wieku badacze zaczęli terminem legenda określać gatunek literacki[3]. We współczesnym piśmiennictwie legenda bywa mylona z mitem, baśnią i bajką, ponieważ niektórzy autorzy błędnie używają tych terminów zamiennie
Legendy wywodzą się z ustnej tradycji, niekiedy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Niezapisane jeszcze, nowożytne legendy, badacze zazwyczaj zaliczają do folkloru. Ustna forma legendy jest żywa współcześnie, gdyż każde ważne wydarzenie, w którym uczestniczą ludzie - osobiście lub poprzez informacje w mediach - jest relacjonowane z różnych, subiektywnych punktów widzenia. W ten sposób tworzy się legenda tego wydarzenia, przeciwstawiana - trudnej często do zdefiniowania - prawdzie obiektywnej o nim.
W ustnej tradycji, przekazywanej przez wieki, niełatwo było zachować wszystkie dokładne szczegóły wydarzeń. Jeszcze trudniej było wyjaśnić ich przyczyny w taki sposób, aby nie było wątpliwości, co do możliwych motywów, które skłoniły bohaterów do takiego, a nie innego działania. Pozostawało więc szerokie pole dla wypełniania luk w opowieści poprzez intuicyjne łączenie różnych znanych faktów, miejsc i osób. Często pomijano jakieś wydarzenia, a nadmiernie eksponowano inne - na ogół w zależności od poglądów opowiadającego, co wprowadzało element subiektywny. Wersja najbardziej popularna i znana legendy, często znacznie różni się od jej wersji pierwotnej.
To, co odróżnia legendę od mitu, bajki czy baśni, to właśnie jej związki z wydarzeniami i postaciami historycznymi, a także z realną topografią. Legenda odnosi się zawsze do jakiegoś wydarzenia lub osoby, które lokalizuje w dokładnie określonym miejscu. Jeżeli, według współczesnej wiedzy, bohater legendy nie był postacią historyczną, to jednak za takiego uważali go ci, którzy legendy opowiadali. W takim sensie badacze piszą, na przykład, o legendzie Aleksandra Wielkiego czy Juliusza Cezara, a z drugiej strony o legendzie opowiadającej o założeniu Rzymu przez Romulusa i Remusa.
Punktem wyjściowym legendy był jakiś fakt historyczny. Stawał się on pretekstem dla dalszej narracji - jako pierwszy istotny element gatunku. Drugim elementem było rozwinięcie opowieści w oparciu o poglądy opowiadającego, jego stereotypy i wyobraźnię. Oba elementy mogły zostać połączone w bardzo nierównych proporcjach, od których zależało, czy w legendzie przeważała prawda historyczna, czy też fikcja. Stąd też we współczesnym piśmiennictwie stosuje się niekiedy termin „legenda”, niezbyt poprawnie, na określenie zniekształconej prawdy historycznej.

[@jarekgajewski7054]

JA MIAŁEM TOM KSIĄŻKĘ BARDZO FAJNA JEST ONA

[@veldunski]

Tak, fajna i jakoś tak cudnie się ją czyta, jak i słucha😀. Pozdrawiam serdecznie i dzięki za komentarz.👋😀👍