Prachtige en treffende video. Momenteel voel ik me erg eenzaam; vooral in de liefde. Het vreet toch wel aan mij dat ik al meer dan 20 jaar niets meer heb gehad, van een relatie oid. Lange tijd heb ik dit onderdrukt. Het is mij echter onlangs toch wel naar de keel gevlogen. En het kwam erg hard aan. Ik weet dat zelfliefde erg belangrijk is. Toch voel ik me vaak weinig verbonden met mensen. Het lijkt echt alsof ik een totale eenling ben.
Dank je wel Jeroen voor je reactie. Als eerste, je bent geen eenling, je bent "mens" en dat betekend dat het allemaal zoeken is in het leven, en het is niet eenvoudig... Je verlangens en tegelijk de realiteit dat die verlangens nog niet zijn uitgekomen is soms hard werken om toch gelukkig te blijven.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een jong meisje die helemaal niet vooruit kan komen, altijd alleen is en veel meegemaakt heeft en nog steeds mee maakt. maar wel weet wat goed voor haar is. maar niet doet. Omdat ze bang is dat dingen anders zullen lopen dan ze denkt.
Ja dat herken ik, niet je hele verhaal natuurlijk, maar wel de kern. Als mensen vinden we het super spannend om door die angst heen te breken. Het is als een deur die geopend moet worden. Je hebt de sleutel, je weet waar de deur staat maar je bent te bang om er doorheen te gaan. Een vraag die ik mij stel: "Wat heb ik nu echt te verliezen? Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" Deze twee vragen antwoorden en dan de vraag: "Overleef ik dat?"
Als ik in de spiegel kijk zie ik een droevige vent die veel te veel meegemaakt heeft vooral in z'n jeugd. Ik voel me verdrietig als ik in de spiegel kijk
Uhhh nee ik wil niet dit lichaam zijn wat ik ben en daarom en daardoor heb ik andere mensen helaas egt hard nodig!!!!! En/if een WONDER🙏🏻💯 En als ik in de spiegel kijk zie ik iemand die ik niet ken, ik zie iemand maar niet mezelf. In haar ogen zie ik kapot veel pijn en verdriet en haat... zelfhaat... maar ook haat naar alle monsters die zichzelf mensen noemen die haar alleen maar gesloopt hebben puur in het belang van die monsters hun eigen portomoné... En ik, ik zie 2 ogen die strak staan van de drugs en drank nu, en vol haat boosheid en afschuw en vooral pijn kijken en mij vragen waarom ik geen wraak neem!!! En dan kijk ik beter, en dan zie ik heel heel ver weg in die zelfde ogen, een meisje dat helemaal kapot gemaakt is zowel van buiten alsvvan binnen en ze is al decennia's lang ontroostbaar, en ze heeft niemand, en ook niemand die haar begrijpt of wel egt wil helpen... dit meisje heeft geen muur om haar heen gebouwd, maar een mega grote bunker. Die nix of niemand weet af te breken, ze laat alleen mensen binnen waarvan ze hoopt dat die haar geen pijn gaan doen, en dus is ze heel voorzichtig wie ze wel en niet binnenlaat, in het verleden liet ze mensen binnen, en dankzij die mensen... Heeft dit meisje vol pijn nu een extreem dikke grote bunker om haar heen gebouwd en gniffeld ze ze als mensen zeggen door haar muurtje heen te gaan prikken, maar wanneer ze in haar bunker binnen in de spiegel kijkt, barst ze in huilen uit, alweer. Het meisje smeekt elke keer wanneer ze haar bunker uitklimpt om hulp, maar elke keer wanneer ze die moet heeft zijn er wel weer monsters (psychiaters psychologen haters aanranders verkrachters familie huisartsen politie ziekenhuizen betweters en die zogenaamde ROTHULPVERLENERS🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮 etc...) die haar een keiharde trap geven waardoor ze terug de bunker in valt harder dan ooit ervoor, en er steeds minder durft uit te komen, zelfs gewapend is ze nog doodsbang, dit meisje wil weg, ver weg van haar bunker, maar helaas weet ze niet hoe. Het enigste wat ze wou, was een normaal leven LEIDEN ipv een leven 30 jaar lamg nu LIJDEN, en mee mogen doen aan en met de maatschappij en wel vriendinnen en vrienden hebben... en ze zit nu weer te huilen in haar bunker, de buitenwereld ziet nix, ze kijken niet eens naar haar om... en elke dag... pakt ze een wapen in haar bunker op en zet het tegen haar hoofd aan... en denkt, ik word nooit gelukkig... Totdat ze een gedachte weet hoord, genaamd "hoop", en dan legt ze het wapen weg, en besesft dat hoop, het enigste is wat haar in leven houd... ookal haat ze het, maar opgeven zit er helaas niet in, het lukt haar gewoon niet, al hoopt ze dat ze doodgaat, ze weet zeker dat als ze reïncarneerd ze beter af zal zijn dan nu, iig sneller dan dat ze nog de rest van haar leven ogelukkig gaat zijn en niet haarzelf en eenzaam zal zijn! En dit meisje gaa tg m aar weer verder en door mst pijn lijden en het leven lijden, helemaal alleen...😒
Dank je wel voor je delen. Moedig om het zo op te schrijven en wat bijzonder dat ik (wij) dit mogen lezen. Ik dacht bij het lezen van jou reactie aan de volgende video: ruclips.net/video/9QsgvhmwLZ0/видео.html Misschien dat je die kan kijken als je dat zou willen. Lieve groet, Steven
Ja dat snap ik Rafal's. Een gedachten die bij mij op komt en een vraag die mij helpt is deze: Wat kan ik voor andere mensen doen? Wie kan ik helpen ergens mee? Doordat je de ander helpt is het extra effect dat jezelf ook meer mensen spreekt. Doordat de andere mensen blij met jou worden maak je een verbinding met ze waardoor je je misschien ook minder alleen gaat voelen.
Ikook, wanneer je ze het hardst nodig hebt, steken ze je in je rug altijd!!! Wanneer zr blut zijn weten ze je te vinden, anders nooit, plus je bent bang ze te verliezen alsnog, omdat je dan letterlijk niemand meer hebt, ookal heb je die in feite nu al niet, ik spreek uit ervaring!
Heel hartelijk ❤😢
Prachtige en treffende video.
Momenteel voel ik me erg eenzaam; vooral in de liefde.
Het vreet toch wel aan mij dat ik al meer dan 20 jaar niets meer heb gehad, van een relatie oid.
Lange tijd heb ik dit onderdrukt.
Het is mij echter onlangs toch wel naar de keel gevlogen.
En het kwam erg hard aan.
Ik weet dat zelfliefde erg belangrijk is.
Toch voel ik me vaak weinig verbonden met mensen.
Het lijkt echt alsof ik een totale eenling ben.
Dank je wel Jeroen voor je reactie. Als eerste, je bent geen eenling, je bent "mens" en dat betekend dat het allemaal zoeken is in het leven, en het is niet eenvoudig... Je verlangens en tegelijk de realiteit dat die verlangens nog niet zijn uitgekomen is soms hard werken om toch gelukkig te blijven.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een jong meisje die helemaal niet vooruit kan komen, altijd alleen is en veel meegemaakt heeft en nog steeds mee maakt. maar wel weet wat goed voor haar is. maar niet doet. Omdat ze bang is dat dingen anders zullen lopen dan ze denkt.
Ja dat herken ik, niet je hele verhaal natuurlijk, maar wel de kern. Als mensen vinden we het super spannend om door die angst heen te breken. Het is als een deur die geopend moet worden. Je hebt de sleutel, je weet waar de deur staat maar je bent te bang om er doorheen te gaan. Een vraag die ik mij stel: "Wat heb ik nu echt te verliezen? Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" Deze twee vragen antwoorden en dan de vraag: "Overleef ik dat?"
Als ik in de spiegel kijk zie ik een droevige vent die veel te veel meegemaakt heeft vooral in z'n jeugd. Ik voel me verdrietig als ik in de spiegel kijk
... komt allemaal wel goed maat, focus je op de toekomst. Er zijn genoeg mensen die je lief hebben.
Uhhh nee ik wil niet dit lichaam zijn wat ik ben en daarom en daardoor heb ik andere mensen helaas egt hard nodig!!!!! En/if een WONDER🙏🏻💯 En als ik in de spiegel kijk zie ik iemand die ik niet ken, ik zie iemand maar niet mezelf. In haar ogen zie ik kapot veel pijn en verdriet en haat... zelfhaat... maar ook haat naar alle monsters die zichzelf mensen noemen die haar alleen maar gesloopt hebben puur in het belang van die monsters hun eigen portomoné... En ik, ik zie 2 ogen die strak staan van de drugs en drank nu, en vol haat boosheid en afschuw en vooral pijn kijken en mij vragen waarom ik geen wraak neem!!! En dan kijk ik beter, en dan zie ik heel heel ver weg in die zelfde ogen, een meisje dat helemaal kapot gemaakt is zowel van buiten alsvvan binnen en ze is al decennia's lang ontroostbaar, en ze heeft niemand, en ook niemand die haar begrijpt of wel egt wil helpen... dit meisje heeft geen muur om haar heen gebouwd, maar een mega grote bunker. Die nix of niemand weet af te breken, ze laat alleen mensen binnen waarvan ze hoopt dat die haar geen pijn gaan doen, en dus is ze heel voorzichtig wie ze wel en niet binnenlaat, in het verleden liet ze mensen binnen, en dankzij die mensen... Heeft dit meisje vol pijn nu een extreem dikke grote bunker om haar heen gebouwd en gniffeld ze ze als mensen zeggen door haar muurtje heen te gaan prikken, maar wanneer ze in haar bunker binnen in de spiegel kijkt, barst ze in huilen uit, alweer. Het meisje smeekt elke keer wanneer ze haar bunker uitklimpt om hulp, maar elke keer wanneer ze die moet heeft zijn er wel weer monsters (psychiaters psychologen haters aanranders verkrachters familie huisartsen politie ziekenhuizen betweters en die zogenaamde ROTHULPVERLENERS🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮🤮 etc...) die haar een keiharde trap geven waardoor ze terug de bunker in valt harder dan ooit ervoor, en er steeds minder durft uit te komen, zelfs gewapend is ze nog doodsbang, dit meisje wil weg, ver weg van haar bunker, maar helaas weet ze niet hoe. Het enigste wat ze wou, was een normaal leven LEIDEN ipv een leven 30 jaar lamg nu LIJDEN, en mee mogen doen aan en met de maatschappij en wel vriendinnen en vrienden hebben... en ze zit nu weer te huilen in haar bunker, de buitenwereld ziet nix, ze kijken niet eens naar haar om... en elke dag... pakt ze een wapen in haar bunker op en zet het tegen haar hoofd aan... en denkt, ik word nooit gelukkig... Totdat ze een gedachte weet hoord, genaamd "hoop", en dan legt ze het wapen weg, en besesft dat hoop, het enigste is wat haar in leven houd... ookal haat ze het, maar opgeven zit er helaas niet in, het lukt haar gewoon niet, al hoopt ze dat ze doodgaat, ze weet zeker dat als ze reïncarneerd ze beter af zal zijn dan nu, iig sneller dan dat ze nog de rest van haar leven ogelukkig gaat zijn en niet haarzelf en eenzaam zal zijn!
En dit meisje gaa tg m aar weer verder en door mst pijn lijden en het leven lijden, helemaal alleen...😒
Dank je wel voor je delen. Moedig om het zo op te schrijven en wat bijzonder dat ik (wij) dit mogen lezen. Ik dacht bij het lezen van jou reactie aan de volgende video: ruclips.net/video/9QsgvhmwLZ0/видео.html
Misschien dat je die kan kijken als je dat zou willen.
Lieve groet, Steven
Helemaal 😢
Ik spreek wel eens met andere maar voel me alleen
Ja dat snap ik Rafal's. Een gedachten die bij mij op komt en een vraag die mij helpt is deze: Wat kan ik voor andere mensen doen? Wie kan ik helpen ergens mee? Doordat je de ander helpt is het extra effect dat jezelf ook meer mensen spreekt. Doordat de andere mensen blij met jou worden maak je een verbinding met ze waardoor je je misschien ook minder alleen gaat voelen.
Ikook, wanneer je ze het hardst nodig hebt, steken ze je in je rug altijd!!! Wanneer zr blut zijn weten ze je te vinden, anders nooit, plus je bent bang ze te verliezen alsnog, omdat je dan letterlijk niemand meer hebt, ookal heb je die in feite nu al niet, ik spreek uit ervaring!