Sahel Tavalaei ساحل تولایی

‘’ بوطیقای ویرانگی - Poetics of Ruins’’
چنین برمی‌آید که بنیادی ترین عنصر بوطیقای‌ ویرانگی را همان ماخولیا‌ی خاموشی شکل می‌دهد که بر انسان به وقت تامل یا چه بسا مواجهه ناگهانی با ویرانی در شکل فیزیکی آن مستولی می‌شود؛ به ویژه، به هنگام برخورد با نمونه‌ای از طبیعت یا طبیعت ثانوی که تجسدِ مستقیمِ تباهی است و یا آن را تداعی می‌کند.آنچه در این میان به «بوطیقای» ویرانگی تعلق دارد، نه خودِ ویرانه ها، که همین تاثیرسوبژکتیو آنها است که بر نظاره‌گر چیره می‌شود. این تاثیر سوبژکتیو بیش از هر چیز به زمان‌مندی و در نتیجه به تاریخ اشاره می‌کند: به ویرانگری زمان. در این تجربه، ما با تاریخ طبیعی رو در ‌رو می‌شویم، با طبیعتی که در ویرانی خود، گذشت زمان و سیر تاریخ را به نمایش می‌گذارد.
از کتاب تاریخ طبیعی زوال | نویسنده باران عمادیان
It appears that the most fundamental element of the poetics of ruins is the same silent melancholy that becomes cogitative for the abrupt encounter with physical destruction, especially when confront with a sample of nature or secondary nature that directly embodies or reflects it.
What belongs to the philosophy of destruction in this regard is not the destruction itself, but rather its subjective impact on the observer. This subjective impact, more than anything, refers to timing and therefore to history. We are confronted with the temporality of destruction in this experience, facing a nature that has passed through its own destruction, displaying the passage of time and the course of history.
From the book "Natural History of Decay"
Baran Emadian
ساحل تولایی
@saheltavallaei
‘’ویدیو شماره۲۳’’
🔸تهیه شده در استودیو چوم ویو
@choom.view
@choomgallery
امیرحسین نعیما
@amirhosseinnaeima
طاها یحیایی
@tahayahyaeii_