Miña nai

Poema de Isabel Cid inspirado na copla tradicional “Miña nai, miña naiciña,/ como a miña nai, ningunha,/ que me quentaba a cariña/ co caloriño da súa”.
Miña nai
Miña nai, miña naiciña,
como a miña nai, ningunha.
A miña nai deume a voz
pra poder cantarlle á lúa.
E coa voz tamén os versos,
palabriñas cantadoras,
coas que susurrar ó vento
coas que lle falar á aurora.
Miña nai, miña naiciña,
como a miña, outra non hai.
A miña nai deume o alento
para lle escribir ao ar.
Que ti podes, miña filla!
Que ti vales máis co ouro!
Ti es o meu ben máis querido!
Ti es o meu sol, meu tesouro!
Miña nai, miña naiciña,
miña nai non é calquera.
A miña nai deumo todo,
máis daría se poidera!
Deume tardes cheas de contos
pra camiñar entre estrelas.
Tardes de azucre e de amor,
tardes de mel nas merendas.
Miña nai, miña naiciña,
como a miña nai, ningunha.
A miña nai deume a vida
e por min tamén dá a súa.
- Isabel Cid -
Poema, voz e montaxe: Isabel Cid
Pintura: Leandro Lamas
Música: Atlantic Folk Trio