Это видео недоступно.
Сожалеем об этом.
Syndrom oszusta i czarno-białe myślenie
HTML-код
- Опубликовано: 14 авг 2024
- W poprzednich filmach wspomniałam o dwóch rodzajach perfekcjonizmu - tym pozytywnym, adaptacyjnym który sprawia, że chcemy się doskonalić i czerpiemy z tego radość oraz jesteśmy zmotywowani do dalszego działania i o tym negatywnym, który charakteryzuje się poczuciem, że „nigdy nie jestem wystarczająco dobry”. Ten negatywny perfekcjonizm ma różne oblicza, jest nim na przykład syndrom oszusta i czarno-białe myślenie. Obydwa charakteryzują się destrukcyjnymi mechanizmami, które prowadzą do ciągłego niezadowolenia z siebie, wypalenia zawodowego, a nawet depresji.
Jeśli zdiagnozowałeś u siebie ten problem, to pewnie zadajesz sobie pytanie jak z tego wyjść. Przede wszystkim trzeba poznać swojego wroga, zrozumieć mechanizmy nim rządzące, żeby z nim walczyć i jest to stopniowy proces zmiany myślenia, w którym rozbijasz stare, wadliwe mechanizmy myślenia i wprowadzasz nowe.
Kurs dla rodziców, którzy oczekują pierwszego dziecka:
kursy.kasiasaw....
Film o perfekcjonizmie:
• Jak uniknąć pułapki pe...
MAIL/ COLLABORATION:
k.sawickam@wp.pl
ZNAJDŹ MNIE W SIECI:
Facebook: / rodzinne-puzzle-650720...
Instagram: ...
NAJPOPULARNIEJSZE FILMY:
Toksyczni ludzie:
• TOKSYCZNI LUDZIE - 8 c...
Toksyczny Narcyz:
• TOKSYCZNY NARCYZ - 10 ...
Osobowość BORDERLINE:
• Osobowość BORDERLINE -...
SERIA DLA RODZICÓW:
• Jak kształtować od naj...
➡➡➡ Mam na imię Kasia, mam 158 cm wzrostu, mieszkam w Gdyni. Z wykształcenia pedagog, mam piątkę dzieci. Wiele lat spędziłam w terapii pedagogicznej, pracując z dziećmi, które miały problemy z czytaniem oraz byłam trenerem szybkiego czytania i technik pamięciowych. Moje ulubione tematy to: indywidualne podejście do dzieci, nastolatki, rozwój osobisty, dysfunkcje w rodzinie.
Mam ten syndrom. Zawsze miałam ambicje, jednak spotykałam się tylko z krytyką. Wszystkiego, każdego mojego ruchu i pomysłu. Wiecznie byłam niewystarczająco dobra, przez co w pewnym momencie zaczęłam unikać nawet kontaktów z ludźmi. Studiowałam, obroniłam dyplom inżyniera, ale kariery nie zrobiłam, bo nie dałam sobie szansy. Sama neguję swoje osiągnięcia, każdy mały błąd przeżywam dniami i nocami. Doszłam do punktu, w którym wykonuję idiotyczną pracę, i nie podejmuję żadnych wysiłków rozwoju. Mimo, że chcę zrobić wiele, to blokuje mnie przekonanie, że znowu polegnę, że nie umiem, że się nie nadaję, że najem się albo wstydu, albo utwierdzę się w tym, co mi mówiono od dziecka. No i tak od lat trzydziestu... Próbuję walczyć z tym sama, ale zawsze odbijam się od ściany własnej krytyki i niskiego poczucia własnej wartości. Mam wrażenie, że nie mam po prostu nic do zaoferowania światu.
Najbardziej wartościowy kanał na polskim youtube! :)
Pani Kasiu dokładnie tak jest❤ syndrom oszusta towarzyszy wielu z nas... Jednym z wielu smutnych efektów, które widzę jest to, że czujemy się niewystarczający do sięgania po dobro, miłość i radość. Z przyjemnością oglądam Pani filmy te starsze i te nowe. ❤ pozdrawiam serdecznie
W gimnazjum zapisałam się na zajęcia taneczne. Porzuciłam je, choć były moim motorem napędowym, bo nie byłam najlepsza, tylko taka sobie. Lata zajęło mi, by przestać biczować się za to. Teraz tańczę dla przyjemności i chodzę na różne kursy.
Kolejny rewelacyjny film, gdzie istotne treści są podane w naturalny i łatwo przyswajalny sposób. Aż szkoda, Pani Kasiu, że kontakt bezpośredni raczej niemożliwym jest :( Gratuluję dużej wiedzy, pozytywnej energii i wielkiej mądrości. Pozdrawiam serdecznie!
Dziękuję, że jest Pani wśród nas.
To o mnie.. Nawet kiedy mąż mówi że mnie kocha i że jestem piękna to naprawdę myślę sobie, że on myśli odwrotnie bo to nie może być prawda.. Skończyłam ASP z wyróżnieniem ale to też uznałam za "fuksa" i nie maluje.. Mam jakby blokadę, że to będzie za słabe więc nie zaczynam. To bardzo męczące
znam to...aż za dobrze
Gdzie jest najnowsze Q&A Pani Kasi?
Może warto napisać plan i małymi krokami zacząć tworzyć na nowo .... bez presji tak dla siebie ....z potrzeby serca ...?
Matko słucham i to jest o mnie..tak bardzo o mnie...jestem masażystka od 6 lat i instruktorem fitness od 10. Pamiętam jakie mialam objekcje żeby wysłać cv do jednego z najlepszych klubów w moim mieście. Ciagle mi się wydawało, że jestem za słaba, że za mało umiem, że są osoby dużo lepsze i bardziej kompetentne ode mnie. I w moim wymarzonym klubie zaczęli pracować instruktorzy wcale nie lepsi ode mnie, nie z większą ilością szkoleń tylko po prostu z większą wiarą w siebie i swoje umiejętności...uwierzyłam w siebie dopiero, gdy managerka tego klubu zadzwoniła do mnie sama, zapraszając na rozmowę. Glupio mi sie zawsze było przyznac do tego że czegoś nie wiem. Gdy klienci na masazu zaczęli mnie polecac i teraz naprawdę mam sporą bazę zadowolonych ludzi,którzy przychodzą do mnie regularnie to nie mogłam w to uwierzyć. Że Ale jak to...jedt tylu lepszych masażystów i fizjoterapeutów ode mnie. Dodam że ja jestem tylko technikiem masażysta. Ale od pewnego czasu po pracy z psychologiem zmienilam front. Jeśli czegoś nie wiem to mówię wprost I odsyłam do tych, którzy wiedzą więcej. Uczę się od kolegów i koleżanek po fachu. Nie wstydze sie przyznać że czegoś nie umiem. Ale za to moi klienci to doceniają i wracają do mnie bo widzą że jestem szczera. Koledzy fizjo odsylaja do mnie ludzi na masaże. Jak klient chce iść na mocny trening polecam tych którzy daj A większy wycisk ode mnie za to oni odsylaja do mnie tych, którym zależy bardziej na pracy prozdrowotnej. Walczę z perfekcjonizmem. Chorym perfekcjonizmem. Jeszcze nie zawsze mi się udaje Ale już coraz częściej. I później nie analizuje 500 razy co mogłabym zrobić lepiej i nie porównuje się z innymi Choc to trudne. Ale w koncu się nauczę. Dziękuję Pani Kasiu ❤
To gratuluję. Ja tez jestem technik masazysta, ale tez swiezym mgr fizjo, pracuje juz od dwóch lat i mam to samo. Caly czas myślę ze umiem za malo, ze inni są lepsi. Wielu rzeczy, ktore całkiem nieźle umiem, w ogóle nie wykorzystuję. Bo jezeli nie jestem pewny, ze zrobię to idealnie to wolę w ogóle nie próbować i caly czas robię same najprostsze rzeczy. Ciagle się stresuje, że zaraz wyjdzie na jaw, że czegos nie umiem, chyba pomimo krotkiego stażu pracy juz lapie mnie wypalenie zawodowe. Po prostu za duza presja i niespelnione oczekiwanka wobec samego siebie, a przeciez nikt nie narzeka na moją pracę, nawet ludzie mnie chwalą często i polecają.
Kiedy zrobię w pracy cos dobrze i jestem chwalony, nie moge się pozbyc uczucia, ze nie zasluzylem na ta pochwalę...
@Adela Švončinárová dobrze mówisz! (i to jest pochwała ;))
Mam to samo....😶
Jest Pani wspaniała. Dziękuję bardzo ❤
Pani Kasiu- dziękuję za przyczynek do refleksji! Ja swoim chorym perfekcjonizmem i naburmuszeniem zatruwam życie nie tylko sobie, ale i mężowi...
Jezus! Nigdy i tym nie słyszałam! Ale choć nie mam stanowiska tak mega wysokiego... To samo mam! W szoku jestem!
pani Kasiu, studiuję medycynę i to częste zjawisko wśród moich bliskich znajomych, nigdy nie czujemy się wystarczająco dobrze nauczeni danego materiału, bo przecież ktoś umie lepiej, a tematy są tak obszerne, że ucząć się nowego zapominamy stare - to demotywuje, ale musieliśmy nauczyć sobie z tym radzić, odpuszczać.. a było ciężko bo w liceach zawsze świadectwo z czerwonym paskiem itp. Zawsze jak ktos mowi ze mam duza wiedze to czuje zaklopotanie. Jednak staram się to zmienić, bo punkt widzenia zależy od pktu siedzenia, sam fakt obecności na tych studiach to przecież osiągnięcie ;)
Z fizjoterapią mam to samo. Zawsze jest cos, czego nie pamiętam i milion rzeczy które muszę się nauczyć i zawsze myślę, że inni to umią wszystko, tylko ja jeden jestem taki glupi. A nawet jak coś calkiem dobrze umiem to dalej nie jestem pewny czy umiem na tyle dobrze, zeby pomóc pacjentowi. A jezeli mam spróbować i ma się nie udać to wolę w ogóle nie próbować. Nie wiem jak z tego wyjść
Pani Kasiu dziękuje za te słowa: Ważne, że sprawia mi to radość chociaż nie jest doskonałe! Niby takie oczywiste słowa ale jakie potrzebne :) zapisuje!
Dziękuje za cudowna wiedzę i pozdrawiam 😊
bardzo dziękuję Kasiu :) Chciałam dodać, iż dysfunkcyjny dom np. u mnie wiązał się z niedostępnością rodzica (ojca) oraz rozwodem rodziców. Dziecko naturalnie poszukuje przyczyny w sobie, traci sprawczość- to może też wykształcić poczucie NEVER ENOUGH- bo gdybym była bardziej, to wtedy to by się nie wydarzyło, to wtedy ojciec poświęcił mi czas etc. I to wszystko skutkuje Syndromem Oszusta, bez nadmiernego krytycyzmu. Oj różne są oblicza :) Dzięki jeszcze raz, bardzo wartościowe materiały!
Jest Pani kochana. Dziękuję za ten i inne filmy!
Dziękuję za ten film. Niestety u mnie tak samo panuje zasada "wszystko albo nic". Pozdrawiam
Mój syndrom oszusta dotyczy mojego macierzyństwa. Krytykuje się za to, że nie jestem idealna matka. Na 50 rzeczy będę rozpamiętywać to, że raz straciłam cierpliwość. Szok! Dziękuję Pani za ten film.
Ja mam na odwrót mnie krytykował dwa razy mój mąż. Że on lepiej zmieni pampers 🙈😁👋😂 jesteś super mama nie ma ideałów uczymy się całe życie.
Wielkie dzięki za ten materiał Pani Kasiu! Wróciłam na kanał po paru miesiącach i mam bardzo dużo do nadrobienia - SUPER!!
Ja jestem idealnym przykładem na syndrom oszusta. Niestety powstrzymuje mnie to przed podjęciem działania. Mam nadzieję, że dzięki Pani filmikom uda mi się popracować nad tym:) Świetny filmik jak zawsze, pozdrawiam Panią serdecznie :)
Dziękuję za ten film Pani Kasiu, trafia w samo sedno i pomaga w zrozumieniu siebie.
Nie porównujmy się, cieszmy się życiem. Dziękuję!
Pani Kasiu, ten kanał to moje odkrycie wszechczasów 😘 Bardzo pomaga poukładać pewne rzeczy w głowie, pozdrawiam
Świetny materiał i jakże ważny oraz potrzebny temat... Super! :)
Trochę jestem w szoku, bo dla mnie to wszystko było dość odkrywcze!... :-) Dziękuję :)
Absolutnie uwielbiam Panią i Pani filmiki Pani Kasiu :-) Bardzo dziękuję, że je Pani nagrała :-) PS Jak wybucha Pani śmiechem, to ja też, bardzo to lubię.
Dziękuje Kasiu kochana. Wiele rzeczy, o których mówisz,mam wrażenie,ze mówisz o mnie i moich problemach. Jestem na psychoterapii i już widzę efekty jednak jest czasami ciężko. Krytyka wobec siebie samej jest przytłaczająca ale się nie poddaje.
Dziękuje, ze dla nas nagrywasz.
Jakie to jest dobre!
Ja mam takie doswiasczenie ze bedac w podstawowce, w 4. Klasie zatajalam oceny z jednego przedmiotu. To ze nie umialam mowic o tym ze miala problem z nauka i to nie bralo sie z powietrza (problemy w domu) to jedno, ale kiedy to wyszlo ze defacto bylam klamczucha (zatajalam 3. Kiedy moja mama myslala ze mialam 5.) To byla afera na cala rodzine. To wydarzenie bardzo umocnilo we mnie to bialoczarne myślenie. Perfekcjonim sie we mnie umocnil tak bardzo ze promieniuje to na wszystkie sfery mojego zycia nie tylko w kwestii nauki.
Pani Kasiu, ja poprostu Panią ... kocham 🍀
Pozdrawia w 100 % ach heterosexualna Joanna 😉
Dziękuję Ci za ten film.
Ja pamiętam sytuacje, kiedy nauczycielka powiedziała w podstawówce do mnie "Czy możesz się wreszcie przestać o wszystko pytać, jak czegoś nie wiesz to sobie w domu sprawdź" Przy czym to było bardzo niemile powiedziane, cała klasa wgapiona we mnie, ma-sa-kra! Czułam się tak podle, że do dzisiaj pamiętam... ale robię co mogę, żeby przekuć w coś dobrego takie wspomnienia, tak więc jestem wdzięczna, że dzięki tej uwadze odkryłam wikipedię;D Pozdrawiam Pani Kasiu!:)
Miałam to samo w szkole. Wszelka kreatywność była zabijana. Moja wychowawczyni zawsze twierdziła że talent plastyczny jest kompletnie nie ważny w życiu. Po co ja zdaję do liceum plastycznego? Przy moim zdrowiu? Odwiedziła moją mamę od tego pomysłu. Potem jeszcze byłam pracoholiczką i w ogóle mimo wysokich oceń i stypendiów naukowych wydawało mi się że nie zasługuję na to wszystko i te pochwały od wykładowców
Dziękuję serdecznie za ten materiał. Będzie bardzo przydatny w zdejmowaniu tych okrutnych blokad w głowie. Gorąco pozdrawiam
Uwielbiam Panią, jest Pani perfekcyjna w swojej nieperfekcyjności! Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Nawet, jeśli temat mnie nie dotyczy, to klikam dla samej przyjemności słuchania mądrej osoby. Jestem ogromnie wdzięczna za ten filmik. Życzę wszystkiego, co szczęściem się zwie :)
Jest Pani cudowna, i pomaga Pani Nam zwykłym ludziom zrozumieć siebie, dziękujęmy za Panią. Pozdrowienia dla męża i całej rodzinki, pewnie Oni też są cudowni tak jak Pani.
Czy byłaby taka szansa na jakiś filmik z Pani całą rodziną, myślę że to byłoby bardzo ciekawe. 😘😘😘
Robie juz od lat te rzeczy o ktorych Pani mowi i zyje mi sie coraz lepiej. Liczy sie kazdy najdrobniejszy nawet krok na drodze do zmian. Zdrowych i wesolych swiat zycze.
Dziękuję, wiele zrozumiałam ze swojego życia, jakże mi to będzie pomagać :) ❤️
Świetny filmik, pani Kasiu! Od około tygodnia codziennie po troszeczku staram się realizować cos, co wczesniej pewnie sprintem chcialabym osiagnac w ciagu 1 dnia. Oczywiscie byloby to zupelnie niemozliwe. Dzieki Pani filmikowi utwierdzilam sie w przekonaniu, ze robie dobrze i nabralam dalszej motywacji! Dziekuje! ❤
Ależ się cieszę że trafiłam na Pani kanał, w końcu powoli zaczynam rozumieć moje reakcje i mechanizmy które dotąd mną kierowały. Wielki szacunek dla Pani!
Uwielbiam panią, pozdrawiam! ❤️
Rewelacyjny materiał! Bardzo potrzebny. Uwielbiam Ciebie za ten uśmiech i pozytywną energię. Dało mi to ogrom motywacji. Dziękuję. :) :)
Dziękuję! ❤
Dziękuję za kolejne bardzo przydatne treści :)
Pani Kasiu, bardzo dziękuję. Uwielbiam Pani filmiki.
Ojej to o mnie. Uwielbiałam robić zdjęcia ale na kółku CZASEM prowadzący NIEKTÓRE negatywnie oceniał. Nie widziałam już tych momentów gdy była ocena pozytywna. Niestety totalnie się zraziłam, a to dawało mi radość. Postaram się to odkręcić :)
Kasiu wybacz że ja z innej beczki. Ale jestem załamana. W związku z epidemia mój ośrodek gdzie chodzę na terapię zamknęli i od miesiąca nie mam kontaktu z terapeutą. Mam 33 lata, swoją kochana rodzinę, ale życie mojej mamy i ojca wisi na włosku. Kłótnie, bluzganie, straszenie rozwodem. Tak bardzo się boję. Bo choć jestem DDA i wiele za mną (ojciec alkoholik, matka DDA i po chorobie nowotworowej) to kocham ich i boję się ich rozstania. Najgorsze że sama już 4 lata leczę depresję chodzę na terapię i już nie daje rady. Mama naciska, żebym wstawiła się za nią u ojca, powiedziała mu coś. A ja nie potrafię, boję się go (powtarzam mam 33 lata), boję się jego reakcji. Uważam, że problem leży po środku choć tato ostatnio przesadza i mam podejrzenia że zdradza matkę. Ale nie umiem z nim rozmawiać, matka wzbudza we mnie poczucie winy, czemu nic nie pomogę, nie pogadam z nim.
Dzięki jeżeli choć jedna osoba to przeczyta, dobrze mi się było wygadać!
😥🐣🐣🌷🌷 życzę Ci dużo siły. Pozdrawiam serdecznie
Widac, że rodzice od zawsze wciągali Cię w swoje problemy i teraz będąc już dorosła nadal czujesz się za nich odpowiedzialna. Musisz zrozumieć, że każdy jest odpowiedzialny za swoje życie i że to oni ponoszą konsekwencje swoich zachowań i tego co się działo przez lata. Możesz jedynie wyrazić żal i okazać wsparcie, ale musisz wyznaczyć granicę i im powiedziec, że oni musza podjąć decyzję. P. S. Na rozwodzie swiat się nie kończy
Kasieńko...znajdź chwilę na słowa o.Adasia Szustaka ...Nie żyj przeszłością ani przyszłością!
Wyszukaj kilka filmów,poczujesz ulgę...wystarczy,że wpiszesz ,,Szostak przeszłość,, i słuchaj,słuchaj...
Powodzenia kochana!
@@MW-hd6uh Dziękuję 💞
@@kasiar.3124 💕Bardzo Ci dziękuję za wsparcie
Samo oglądanie Pani kanału relaksuje mnie!! Uwielbiam :)
Pani Kasiu, jesteś Wybitnym Słuchaczem. 🌷👍
Świetny filmik. ❤️
Temat bardzo mi bliski. Cudownie się słucha.
Kilka zdań wstępu i już wiem, że to o mnie... dziękuję za filmik 😍
Dziękuję⚘👍🍀🎆✨🎇
Kasiu jesteś Doskonała 🌺 uwielbiam Twoje filmiki i cieszę się bardzo,ze jesteś tutaj Potrzebuje tego jak trawa dzdzu 😄😘❣️🌹💞
Pani Kasiu, filmik bardzo pomocny i obejrzany "jednym tchem". Bardzo proszę o nagranie jakiś rad dla rodziców jak motywować trudne dziecko do nauki. Tak, żeby mu nie pobłażać ale też nie zrobić krzywdy na przyszłość. Mamy w domu wielkiego małego człowieka, który z różnych względów (między innymi sprawy poruszane w tym filmiku) nie chce się uczyć. Nauka zdalna przebiega u nas strasznie.
Przeczytałam komentarze i wysłuchałam dokładnie. Złożyłam w całość wczorajszą domową dyskusję z refrenem: " Wiem, umiem wykonać, rozumiem tylko nie podejmuję działania by zrobić." - Wczoraj, wypisałam długą listę przekonań w celu naprawy i dziś rano dostałam ten film. Tytuł - nagłówek do tej listy: "Syndrom oszusta". - Mam to, tylko nie miałam pojęcia, jak to nazwać. Tydzień temu przeczytałam książkę Christel Petitcollin - "Jak mniej myśleć." - wiele mi "odpuściło", ale nadal czułam "blokera" już jednego z ostatnich. W procesie intensywnego oczyszczania :) jestem conajmniej od 5 lat, a... zaczęłam regularną pracę nad sobą w 2005 r. ) Wspomagam się też Pani wiedzą w życiu codziennym i dziękuję za obecność w sieci. Załapałam w czym problem... ;) Jeszcze raz... Dziękuję...
Pozdrawiam i dziękuje ...😊
zawsze najlepsza w szkole, raz przełozyłam egzamin na drugich studiach, bo nie mogłam wyrobić się w pracy. Od tego czasu ciagłe sny, że nie zdałam ...matury, że powtarzam rok na studiach, a matura była 30 lat temu. Koszmar.
Najserdeczniej. Dziękuję 🖐️🖐️🖐️🖐️🖐️🖐️🖐️🖐️ ♥️
Dziękuję 0ani Kasiu ❤
Bardzo dziękuję za te słowa o flegmatyku. Mam synka w 3 klasie, w ogonie... Zmagamy się, pracujemy bardzo ciężko nad nadrabianiem. Liczę że się rozkręci bo na razie nadal jeszcze za wolno pracuje, łatwo się dekoncentruje. Podkreślam mu zawsze że jest bardzo pracowity i że wszyscy wielcy ludzie osiągnęli wielkość przede wszystkim pracowitością i wytrwałością. Martwię się co będzie dalej bo mamy z wyższych klas mówią że 4,5 klasa to dramat a my już się zmagamy...Ech...
Dziękuję
Pani Kasiu, po pierwsze uwielbiam Panią, uwielbiam Pani filmy, uwielbiam Pani słuchac. Oglądam Pani wykłady od ponad roku, ale dopiero teraz zamieszczam pierwszy komentarz, właśnie pod tym filmem, bo to on mnie zmotywował do tego, żeby w ogóle coś napisać. A dlaczego dopiero teraz? Bo problem sprawia mi choćby napisanie takiego komentarza. Ja muszę mieć na to po pierwsze czas(który oczywiście mam, ale wszystko musi być perfekcyjne, więc odkładam „na później”), dokładnie przemyśleć co ma być w Nim napisane, nigdy nie chcę napisać czegoś, co mogłoby być nie do końca dopracowane. I choć oczywiście nie jest doskonałe, odważyłam się choćby na ten krok. Oczywiście jak zawsze zachłysnę się tym co Pani mówi, bo opis ten jak najbardziej do mnie pasuje. Jestem z DDA, wykonuje pewnien zawód, w który na co dzień jest wpisana rywalizacja, talent, umiejętności, dyscyplina, a proces uczenia się trwał od małego dziecka. Jestem wobec siebie i swoich umiejętności bardzo krytyczna, nigdy wystarczająco dobra, co szczerze mówiąc, potrafi nieźle zdemotywować do dalszego działania. Nie liczą się dla mnie moje osiągnięcia, studia ukończone z wyróżnieniem z oceną celującą, moje umiejętności i wysiłek włożony w cały ten proces. I tak zawsze czuje się mniejsza od tych „wszystkich innych”. Ale tak jak wspomniałam wcześniej, oglądając Pani filmiki tłumaczę siebie, dlaczego tak się zachowuje, dlaczego we mnie zachodzą pewne procesy, a potem i tak na nic się to zdaje, bo wracam do pierwotnego myślenia, że się tylko usprawiedliwiam. Chociaż sama bardzo interesuję się paychologią, niezwykle ciekawe i fascynujące są wszystkie zagadnienia związane z psychiką, z funkcjonowaniem człowieka i od wielu lat, od czasów liceum moim jakimś cichym marzeniem było zrobienie studiow w tym kierunku, jako drugie studia, bo zajmuję się czymś zupełnie z innej dziedziny, ale nigdy się na to nie odważyłam, bo przecież „oszust” zawsze ma myślenie, że nie jest wystarczająco dobry czy to w czymś, w czym się specjalizuje czy to w czymś nowym. I tak rok po roku, człowiek sam siebie „zabija” wewnętrznie, swoje marzenia, swoje możliwości, swoje pragnienia, a potencjalne umiejętności zamyka w szafie, czasem do niej zaglądając, ale jeszcze szybciej zamykając jej drzwi, oby tylko nic z niej nie wypadło. Bardzo Pani dziękuję, że jest Pani dla Nas, za włożony wysiłek w nagrywanie tych filmów, bo wiem, że na to składa się nie tylko samo nagrywanie, Pani wiedza, przemyślane scenariusze, ale wiele innych czynników. Bardzo Pani dziękuję i serdecznie pozdrawiam! 😊🌷🌹
Dziękuję! Bardzo dla mnie cenny filmik!♥️
Trafiłaś w 10, bo akurat jestem fizjoterapeutą mam tą przypadłość. Ciągle mi się wydaje, że umiem za mało, że inni to są 100X lepsi. Najgorsze jest to, że nie wykorzystuję swojej wiedzy i umiejętności, bo boję się że zrobię coś źle i wyjdzie na jaw, że nie jestem doskonały. Mam milion rzeczy które mógłbym robić, ale ich nie robię i cala nauka idzie na marne. Ciągłe odwlekanie wszystkiego i prokrastynacja, a w koncu robienie czegoś pod presją, byle jak, "na odpier*ol", bo juz nie ma czasu ani energii zeby się postarać. A jak mam próbować i sie nie udać, to wolę w ogóle nie próbować.
Swietny film...DZIEKUJE...
😊🐌To właśnie bezstresowa droga. Pozdrawiam Panią serdecznie.
Pani Kasiu kolejny filmik Perfekcyjny mimo że Pani nie jest nie chce być perfekcyjna i dlatego JEST. Pani Kasiu Pani jest CHRYSTUSEM w Żeńskim wykonaniu.
Pani Kasiu przypomina mi Pani o tych wydarzeniach z dzieciństwa, które już zapomniałam, ale gdy tylko powiedziała Pani: moja córka przyszła ze szkoły i mówi, że jest głupia to... TAK BYŁO! pamiętam! Mama pocieszała, ale moja męczarnia z matematyką, trwała do liceum i zawsze musiałam pracować więcej. Mówiłam sobie, że skoro w szkole mi nie idzie to na zajęciach tanecznych muszę być najlepsza. No i tak zostałam perfekcjonistką. W końcu kiedy mój taneczny pokaz dyplomowy poszedł celująco i nic nie mogłam sobie zarzucić poczułam się dziwnie. Zaczęłam się zastanawiać dlaczego się nie cieszę? i przetrawiłam w sobie ten sukces i musiałam sobie tłumaczyć, halo poszło super uruchom się dopamino ! Myślałam, że jestem jakaś dziwna, dzięki Pani wiem, że to "normalne".
Uwielbiam Pani filmiki! ❤️
Pani Kasiu, jak ja Panią lubię!!! Radosnych Świąt!
Podziwiam osoby które tworzą różne rzeczy, wychodzą z tym do ludzi i widze że to ma wzięcie, jednak gdy ja coś robie to niby fajnie ale jak mam pokazać to stwierdzam ze to nie jest dość dobre i kto by to chciał wiec bach do szuflady. Zawsze lubiłam cos robić rysować rzeźbić w glinie i wiele osób mówiło, że fajne ale zawsze musiałam sie z tym kryć, bo w domu słyszałam, że po co to, że to do niczego nie sluzy, że nie jest przydatne itd. Tak mi weszlo to w krew, że nawet teraz przed mężem sie chowam, a jak przypadkiem zobaczy że coś robie to czekam kiedy powie że marnuję czas i zebym sie wziela za cos pozytecznego, choc nigdy tak nie powiedział. Widzi gotowe rzeczy wie, że je zrobiłam ale nie potrafie robić przy nim. Podobnie mam z jazda samochodem potwornie sie tego boje choć chcialabym jezdzić. W domu słyszałam, że ja nie będe jeździc bo mam wzrok słaby ale znajomi mnie namówili i poszlam i trafiłam na okropnego instruktora jedyne co pamiętam z tamtych lekcji to fak czekania kiedy moja godzina sie skonczy i bede mogla wysiasc oraz cb radio przez ktore instruktor nasmiewal sie z kolegą z błedów kursantow. Przerwałam to i po kilku latacha znow dałam sie namowic tym razem instruktor był spokojny i bardzo w porzadku zdałam za pierwszym razem a mimo to nie jeżdze bo strasznie sie boje a do tego co jakis czas pytania czemu nie jezdzisz przeciez masz prawko, nie tacy jezdza...
Moja koleżanka jeździła po mieście np o 1-2 w nocy kiedy ruch był bardzo mały i przyzwyczaiła się do rozwiazań na drodze. Potem jeździła w ciągu dnia, ale poza szczytem komunikacyjnym, aż czuła się gotowa do jazdy w największym natężeniu ruchu. Ja pokracznie parkuje równolegle do jezdni, ale wiem, ze jak nie spróbuję to nie będę umiała. Niestety sabotuje siebie jeśli chodzi o kompetencje zawodowe, ale staram się to zmienić chociaż to trudne.
Kiedyś myślałam, że nigdy w życiu nie opanuję jazdy samochodem - za dużo czynności na raz do opanowania i wykonania, a przecież inni jeździli. Jak to robili? Zazdrościłam im. W końcu sytuacja życiowa zmusiła mnie do nabycia tej umiejętności - ze względu na osobę z mojej rodziny. Niezapomniane uczucie, kiedy samochód jechał tam, gdzie chciałam, po placu manewrowym. Zdałam egzamin, dostałam prawo jazdy i następnego dnia przejechałam sama, choć głównie po bocznych szosach, ponad sto kilometrów.
Dziś byłam na przeglądzie auta. Pan stwierdził, że dużo przejechałam w ciągu roku - 18 tysięcy kilometrów. Tak, a zrobiłam to głównie dla przyjemności, choć dzięku autu szybciej załatwiam różne sprawy. Naprawdę lubię jeździć samochodem. :)
To, czego najbardziej żałuję, to fakt, że zbyt długo się bałam prowadzić samochód. Przez swoje lęki straciłam tak dużo czasu. To dlatego po wypadku z cudzej winy (oberwał głównie mój samochód, a ja miałam niewielkie obrażenia), kiedy przejęta tym, co się stało, zadałam sobie pytanie: jeździć dalej czy nie jeździć? - stwierdziłam, że jeżeli się teraz poddam lękowi, to już nigdy nie zrobię tego, co lubię, i nie dotrę tam, gdzie chcę dotrzeć. Tak więc po naprawie samochodu wsiadłam za kierownicę i zaczęłam jeździć. Co więcej, wyjechałam daleko na długi weekend, tak jak to planowałam przed wypadkiem. Owszem, przez dość długi czas przejeżdżałam koło miejsca swojego wypadku z obawami, ale w końcu mi one przeszły. Czas uleczył rany.
Po przerwie od jeżdżenia trzeba się na nowo oswoić z samochodem. Najlepiej wykupić kilka lekcji dla przypomnienia (powiedzieć instruktorowi, że się odświeża swoje umiejętności), a potem już wybierać do samodzielnej jazdy - tzn. bez kogoś, kto siedzi obok i na dodatek krytykuje, zamiast wspierać - mniej ruchliwe, ale znane sobie trasy i pokonywać je soboty po południu oraz niedziele i święta, kiedy jeździ mniej samochodów. Powoli dojdzie się do wprawy. Na początek może będzie jakieś uszkodzenie zderzaków, jakaś rysa na karoserii, ale nie zrażać się tym i jeździć dalej. Takie zarysowania i pęknięcia trzeba wliczyć w koszta nauki. W początkach mojej jazdy uderzyłam w betonową podmurówkę płotu, bo za blisko zaparkowałam, potem w schody, które były za autem, a gdy nie zaciągnęłam hamulca ręcznego na spadku, auto zjechało i pocałowało betonowy płotek. Trudno. Płaciłam za naprawy zderzaków i... mądrzałam. ;)
Kiedyś o tych kosztach, które trzeba wliczyć w naukę, nie wiedziałam i każde uszkodzenie auta z mojej winy przeżywałam jak największą życiową porażkę, ale... niepotrzebnie. Nie od razu przecież stajemy się mistrzami kierownicy. Stopniowo nabieramy pewności. Za to możemy cieszyć się z efektów, kiedy coś nam się udało. Gdzie to ja potem nie byłam samochodem...! To są moje sukcesy, które przewyższają wszystkie samochodowe porażki razem wzięte. Powodzenia! :)
@@oroyama Pięknie napisane!👏👏👏
@@aniaANIAS2608 Dziękuję. :)
bardzo dziękuje za ten film!
Świetne! Jestem zainspirowana na max!!! :D
dziekuje Pani Kasiu za prace
Ja oprócz krytycznej rodziny oraz szkoły dodałabym represyjny system religijny. Nie piszę kościół, bo nie chodzi mi o oskarżanie tej czy innej religii lub kościoła. Piszę o zjawisku i inaczej mówiąc: uważam , że na perfekcjonizm i na ukształtowanie wewnętrznego krytyka bardzo wpływa źle przekazana wiara, czy wręcz jakaś postać presji w systemie religijnym lub po prostu zbyt duży akcent na prawo, surowość. Jak pani Kasia powiedziała: w domu wysokie wymagania połączone w krytycyzmem, a później szkoła gdzie można trafić na podobny klimat. Jeśli mały perfekcjonista trafi na źle przekazany system religijny może sam z rozpędu wybierać z niego wyłącznie kolejne hiper-wymagania i hiperkrytycyzm obracając tak naprawdę religię przeciwko sobie. Aż chciało by się powiedzieć: chrońmy perfekcjonistów przed samozagładą :)
Nie wiedziałam, że TO ma nazwę... Nieustannie mam poczucie, że inni wiedzą lepiej, umieją lepiej, robią lepiej, nawet wyglądają lepiej. Robię kursy, studiuję podyplomowo - i w trakcie zajęć ze zdziwieniem odkrywam, że wcale nie jestem taka najgorsza. Nie potrafię jednak przełożyć tego na trwałą zmianę myślenia o sobie.
Dziękuję.
[Q] Witam. Dzieki za filmiki, są dużą pomocą. Czy będzie kiedyś poruszona na kanale tematyka cienia/ integracji cienia Junga ? Jakie ma Pani zdanie na ten temat ? Pozdrawiam
"Wstań rano, popatrz w lustro, przeczesz włosy i od**ol się od siebie!"🙏👌😜👍👍
Dobre :D
Wydaje mi się, że mogło Pani chodzić o książkę "Czego najbardziej żałują umierający"- Bronnie Ware :) również ją bardzo polecam
Super Filmik
Na końcu filmu wspominasz o książce, wydaje mi się, że masz na myśli: „Czego najbardziej żałują umierający” :)
Pani Kasiu jak ja się w tym odnajduję... patrzę teraz na swoją przeszłość i zrobiłam magistra fizjoterapii stwierdziłam że nie jestem dość dobra w tym, a międzyczasie podziwiałam swoje koleżanki jakie one pewnie siebie przecież potrafią tyle co ja...
odbyłam tylko staż, urodziłam drugie dziecko ,nie poszłam do pracy bo przecież nie byłam dość dobra, poszłam na kolejne studia. Stwierdziłam teraz się przyłożę będę się uczyć i już będę wystarczająco dobra w tej dziedzinie. Mam teraz licencjat z pielęgniarstwa, oczywiście uważam że znowu tak mało wiem urodziłam trzecie dziecko ma już rok i tak bardzo chcę iść do szpitala do pracy ale jestem pełna obaw. Wszyscy mówią mi że smacznie gotuję, ale ja wiecznie uważam że mogła bym lepiej zrobić, doprawić itp...
Kocham szyć, ale jestem w tym beznadziejna. Założyłam firmę, mam maszyny przemysłowe, pokończyłam kursy a od roku nie pracuję, bo kilka osób powiedziało mi, że jestem słabą krawcową.
Trzymam firmę, płacę zus, ale nie mam odwagi rozwinąć skrzydeł.
Kasiu nagraj proszę wideo o istocie i ważności seksu w związkach.
O wow! Ja to mam! Moja choroba to syndrom oszusta 🤪
Boskie. Myślę, że dużo osób ma z tym problem. A system szkolnictwa i nauczyciele wspierają taki anty rozwój.
Najpierw jesteś never enough dla rodzica i wszystko robisz źle, następnie krytykuje, że masz czarno-białe myślenie i "Ty to tak wszystko widzisz albo czarne albo białe... nie ma czegoś takiego, nie można tak do wszystkiego podchodzić... dziwnie myślisz.." ;)
Pani Kasiu, dziękuję za te super filmik! Normalnie usłyszałam o sobie... wszystko czarno białe, albo wszystko albo nic. Tak wielu rzeczy się nawet nie podejmuje, bo 'i tak się nie uda tak, jak mi się wymarzyło'. Ale czy to ma sens? Sensem jest mieć radość z rzeczy i czynów, niekoniecznie patrząc na to ja nam wychodzą !
Tylko jak siebie z tym poradzić..? Po prostu robić (w moim wypadku malowanie, uczenie się ciekawych rzeczy) pomimo złych mysli, aż mój mózg zobaczy, że jednak można I tak?
Rozpisać plan i działać małymi kroczkami ...
Do tego mega chwalić się za każdy wysiłek ...
Może poszukać kogoś kto pomoże , zachęci , zrozumie ....
cóż za jakość obrazu! woow!
Jak ja to dobrze znam. Nie mogę być w czymś idealna - nawet nie próbuję się za to zabrać...
Najlepsze co może być to traktować każdy dzień jako okazję do nauczenia się czegoś nowego, a sytuacje kiedy życie daje w kość jako okazję do szlifowania osobowości. ♥️ Nieraz jest ciężko, ale satysfakcja nieustanna.
Brawo ...:)💪🏽🔥
Czytając tytuł myślałam że będzie o narcyzmie,oni też chyba tylko czarno biało myślą.
Mieszkam w UK i pracuję w obsłudze klienta biznesowego (rozmawiam po angielsku). To co się dzieje w mojej głowie kiedy mówię, tylko ja wiem i dobry Bóg 😂 Nie mówię idealnie, ale nigdy nie otrzymałam negatywnego komentarza, a wręcz przeciwnie czesto np. a skąd jest ten uroczy akcent? 😆 i wciąż ten perfekcyjny oszust wiesza mi makaron na uszach, że czaaaarno, jest bardzo czarno 😡 a won!
wychodzi na to, że najlepiej mieć autyzm a dzięki niemu cały świat wiadomo gdzie ;)
Kochana P. Kasiu oj znany znany...
A co jesli ktos jest krytyczny dla siebie I innych..?
WOW! Czemu dopiero teraz trafiłam na ten film... a może - jak dobrze, że w końcu trafiłam! Co kilka miesięcy zastanawiałam się, jak to jest, że tak wiele rzeczy mi się nie udaje, bo przeważnie ja sama zapętlam się w negatywnych myślach o sobie tak mocno, że nie ma innego wyjścia jak tylko rezygnacja. Chyba najmocniejszym przykładem są moje studia - kierunek ścisły i bardzo ciężki, wokół mnie mnóstwo pasjonatów, a ja w sumie taka zagubiona i nie do końca wiedząca co z tym fantem dalej. Ciągle porównywałam się do kolegów, którzy szli jak burza, a ja ciągle jak skończona oferma. Mimo że uczyłam się dużo, to tylko tróje i tróje. Jako chyba jedyna na roku poszłam na bezpłatne praktyki, bo przecież "jestem tak beznadziejna, że nie należą mi się pieniądze, przecież ktoś zobaczy, że jestem beznadziejna". I z żalem wysłuchiwałam opowieści jak jeden dostał na sam start 5k na rękę, drugi 3k, a ja.. pracowałam za darmo. No ale przecież ja wiedziałam, że jestem do niczego. Aż przypadkiem trafiłam do pracy w innej branży, ale również inżynieryjnej, musiałam wszystkiego nauczyć się od zera i po roku mój szef powiedział mi, że mieli bardzo dużo asystentów, ale nikt nie był tak dobry jak ja i gdyby było ich stać na etat, to chętnie by mnie zatrzymali. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam i przez kilka dni dochodziłam do siebie. Mam wrażenie, że nie osiągnęłam zbyt wiele na studiach, bo ciągle uważałam, że mnie stać tylko na 3, więc uczyłam się na 3. Absurdalnie błędne koło. Niestety zauważam takich rzeczy w swoim życiu więcej, ale teraz chociaż wiem, że ma to nazwę i z czego mogło się brać. Tak więc Kasieńko, dziękuję za ten odcinek, otwierasz mi oczy i niesamowicie pomagasz.
W prywatnym gimnazjum (sióstr zakonnych) wiecznie dostawałam ochrzan, że za mało przykładam się do nauki, a za dużo bujam w obłokach. Prawda była taka, że byłam przytłoczona nadmiarem materiału i ucieczka w świat fantazji to był mój azyl, dzięki któremu nie zwariowałam. Jak na ironię przytłaczającą większość z tego, co musiałam wtedy zakówać dawno zapomniałam i ZUPEŁNIE mi się nie przydało, za to wciąż mam zacięcie pisarskie i jestem w trakcie pisania opowieści
Czy strach przed porażką i rezygnowanie z podejmowania działania przez myśl, że na pewno nie wyjdzie idealnie, też ma związek z perfekcjonizmem? P.S. Jest Pani wyjątkowa :)