Συμπαθώ πολύ τον Ρένο Αποστολίδη και τον εκτιμώ για πολλά. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τον Καζαντζάκη διότι δεν έχω διαβάσει κανένα του βιβλίο. Στο σημείο όμως που αναφέρεται στην κάρτα που έστειλε ο συγγραφέας στον πατέρα του, λέγοντας: "Ηρακλή, βρήκα τον Θεό! Βρίσκομαι στον ορισμό του", εκεί ο Ρένος ξεκινά με λάθος κρίση διότι δεν κατάλαβε τί εννοούσε ο Καζαντζάκης. Όταν ένας πιστός λέει πως βρίσκεται στον ορισμό του Θεού, εννοεί υπό το θέλημα του Θεού! Σε ό,τι ορίζει ο Θεός του! Δεν έννοει πως ψάχνει να ορίσει τί είναι ο Θεός! Εδώ κυριαρχεί η αντιπάθεια η προσωπική του Ρένου προς τον Καζαντζάκη, καθαρά. Δεν είναι κακό απαραίτητα αυτό, αλλά να συμβαίνει. Είναι φυσικό πολλές φορές, για διάφορους λόγους. Από αυτό και μόνο το λάθος - το οποίο τυχαίνει να κατάλαβα - δεν μπορώ να μην αμφιβάλλω και για την ακεραιότητα της όλης του κριτικής ως προς αυτόν τον συγγραφέα....
Η κριτική του Ρένου είναι εμπεριστατωμένη, ολόσωστη, αλλά και κατά σημεία υπερβολική. Παρολαυτά, δεκτή και στις υπερβολές της, γιατί υπερβολική και η εκτίμηση στον Καζαντζάκη εναντίον της οποίας καταφέρεται. Το κακό το χτυπάς με σφοδρότητα, ενίοτε και με υπερβολή.
Γράφει πολύ εύστοχα ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο επίμετρο του βιβλίου του «Ο Θεός φταίει που έκανε τον κόσμο τόσο ωραίο: Αλληγορίες από τον Καζαντζάκη»: «Κοντά μισό αιώνα τώρα που δημοσιεύω, βλέπω το ντόπιο λογοτεχνικό σινάφι να δυσφορεί με τον Καζαντζάκη. Συνήθως αποφεύγουν να το κάνουν δημοσίως, αφού η υποκρισία στη μικροαστική πατρίδα μας θριαμβεύει. Η αλήθεια είναι ότι ως συγγραφέας ο δημιουργός του Ζορμπά δεν συγκρίνεται με τους περισσότερους από εμάς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη μοναδική θεματολογία του, για την οποία επίσης τον κατηγόρησαν, υποτιμώντας την ως φολκλόρ. Ή για την καταλυτική παρουσία του στοχασμού και των φιλοσοφικών ιδεών στο έργο του. Κυρίως, είναι η τερατώδης, ασυναγώνιστη διεθνής επιτυχία του αυτή που κάνει οποιονδήποτε ντόπιο συνάδελφό του να νιώθει απέναντί του μειονεκτικά. Αν δεν είσαι προσγειωμένος και στη θέση σου, αν έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, ο Καζαντζάκης γίνεται κόψη ξυραφιού, επάνω στην οποία πετσοκόβεσαι. Οπότε και, περιφρονώντας τον, ξεμπερδεύεις».
Επίσης στον α τόμο της ανθολογίας έχει αποσπάσματα από τις Τερτσίνες του Καζαντζάκη, το θεατρικό έργο Χριστός και λίγους στίχους από τη Δ και την Υ ραψωδια.
(Δυο μήνες πάνε πια στης πλούσιας Πύλος τ' αμμουδερά ακρογιάλια που περνούσα.... ) που βρίσκετε ο ποιητής όταν βιγλιζει τον Δυσσεα? Στη παραλία ή σε πλοίο που περνά απ τ αμμουδερά ακρογιάλια? Υπάρχει κάποιος να απαντήσει?
Ένας καλός και αξιόπιστος κριτικός, ένας "επαΐων", όφειλε να γνωρίζει πως το ταξίδι του Καζαντζάκη στην Ιταλία όπου πήρε συνέντευξη από τον Μουσολίνι και το 3o ταξίδι του στην Ισπανία όπου αντίστοιχα συνάντησε τον Ουναμούνο, πραγματοποιήθηκαν με απόσταση 10 ετών (1926 και 1936 αντίστοιχα) και όχι έτσι όπως τα παρουσιάζει ο Ρένος Αποστολίδης, δηλ. το ένα αμέσως μετά το άλλο, σε απόσταση μόλις «δεκαπέντε σελίδων», παραπλανώντας για άλλη μια φορά το ακροατήριό του. Ο Αποστολίδης υπολόγιζε προφανώς στο γεγονός πως κανένας από τους ακροατές του δε θα τον αμφισβητήσει, δε θα τον ελέγξει και άρα δε θα κρίνει τον "επαΐοντα". Πέραν, όμως, από τα απαράδεκτα σφάλματα στις ημερομηνίες, αν διαβάσουμε και αν ελέγξουμε τα όσα γράφει ο Καζαντζάκης σχετικά με τη συνάντησή του με τον Μουσολίνι, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη πως π ο υ θ ε ν ά δεν γράφει ο Καζαντζάκης όσα του καταλογίζει ο Αποστολίδης, προκειμένου να τον χαρακτηρίσει συγγραφέα με «μυαλό κότας». Όλοι οι ισχυρισμοί του Ρένου είναι αποκυήματα της φαντασίας του και ο καθένας είναι σε θέση να ελέγξει την αλήθεια των λεγομένων του. Νομίζω, λοιπόν, πως συσσωρεύονται ολοένα και περισσότερες βάσιμες υποψίες που θέτουν την επάρκεια του κριτικού και την εγκυρότητα της κριτικής του υπό αμφισβήτηση, ειδικά μάλιστα όταν α) μιλάει με τόση απροκάλυπτη εμπάθεια και β) όταν τα όσα ισχυρίζεται είναι εντελώς ανυπόστατα, εφόσον δεν επαληθεύονται μέσα από τις πρωτότυπες πηγές, δηλ. τα κείμενα του Καζαντζάκη, από τα οποία δήθεν τα αντλεί ο Ρένος. Επομένως, με τι είδους κριτική έχουμε να κάνουμε όταν τα ίδια επιχειρήματα στα οποία βασίζεται, δεν ευσταθούν και δεν αντέχουν σε έλεγχο; Το δήθεν ποίημα του Καζαντζάκη που απαγγέλει ο Αποστολίδης, στην ουσία δεν είναι καθαυτό ποίημα. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από έναν μονόλογο του Οδυσσέα μέσα από το θεατρικό «Οδυσσέας» (1915) του Καζαντζάκη. Και φυσικά ο λόγος είναι, όπως πάντα στον Καζαντζάκη, ποιητικός, παρά τα όσα λέει ο Ρένος για το κατεξοχήν ποιητικό έργο του συγγραφέα.
3:34 Λάθος ο Ρένος, στην Ανθολογία στον α τόμο έχει ανθολογησει στίχους από τη Δ και την Υ ραψωδια, ίσως βέβαια να τα είχε βάλει ο πατέρας του όπως λέει.
@@cowboy7785 τι ευχαριστείς ρ φίλε σε μπέρδεψε ο άλλος δε λέει αυτό ..ειρωνικά το λέει... Δηλαδή όποιος μεγαλοπιανεται συμπεριλαμβανομένου κ του ίδιου, οι άλλοι αν δεν έχουν κριτικη σκέψη μπορεί να πιστέψουν ότι είναι ισάξιος των μεγάλων
@@mour13 Το διατυπώνει περίεργα ο Αποστολίδης. Τελοσπαντων, δεν είναι και τα λόγια κάποιου προφήτη που πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας να αποκωδικοποιήσουμε τα κρυφά νοήματά του. Μ έκανε εντύπωση πώς το διατύπωσε, απλά. Ειπα πώς συγκρίνει δυο πεζογράφους της γενιάς του '30 με δύο αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους σε κουβέντα για τον Καζαντζάκη
θεός ο ρένος!! Αυτός και ο Πετρόπουλος και δε θέλω τίποτε άλλο.
Mεγαλος Δασκαλος.
Περιττή η παρουσία του δημοσιογράφου!
Μεγαλη μορφη μαγκας και αρσενικος,ονομαζεται ρενος αποστολιδης!!!
Συμπαθώ πολύ τον Ρένο Αποστολίδη και τον εκτιμώ για πολλά. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τον Καζαντζάκη διότι δεν έχω διαβάσει κανένα του βιβλίο. Στο σημείο όμως που αναφέρεται στην κάρτα που έστειλε ο συγγραφέας στον πατέρα του, λέγοντας: "Ηρακλή, βρήκα τον Θεό! Βρίσκομαι στον ορισμό του", εκεί ο Ρένος ξεκινά με λάθος κρίση διότι δεν κατάλαβε τί εννοούσε ο Καζαντζάκης. Όταν ένας πιστός λέει πως βρίσκεται στον ορισμό του Θεού, εννοεί υπό το θέλημα του Θεού! Σε ό,τι ορίζει ο Θεός του! Δεν έννοει πως ψάχνει να ορίσει τί είναι ο Θεός!
Εδώ κυριαρχεί η αντιπάθεια η προσωπική του Ρένου προς τον Καζαντζάκη, καθαρά. Δεν είναι κακό απαραίτητα αυτό, αλλά να συμβαίνει. Είναι φυσικό πολλές φορές, για διάφορους λόγους.
Από αυτό και μόνο το λάθος - το οποίο τυχαίνει να κατάλαβα - δεν μπορώ να μην αμφιβάλλω και για την ακεραιότητα της όλης του κριτικής ως προς αυτόν τον συγγραφέα....
Πολὺ σωστὴ παρατήρηση! «Μὲ ὁρίζει ὁ Θεός», δηλαδή. Μεγάλη ἀστοχία τοῦ Ῥένου. (Ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες.) Καὶ ναί, αὐτὸ τὸ φάουλ άπὸ μόνο του ὑπονομεύει ὅλη τὴν κριτική του... Καὶ ἐννοεῖται ὅτι δὲν εἶναι τυχαῖος ὁ Ῥένος, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ὁ Καζαντζάκης. (Ὁ δὲ Ῥένος πάντοτε διεκδικοῦσε τὸν ρόλο τοῦ «αἰρετικοῦ», τοῦ ἀσυμβίβαστου, τοῦ κατεδαφιστῆ τῶν πάντων - κάποιες φορὲς δικαίως καὶ κάποιες ἀδίκως.)
Η κριτική του Ρένου είναι εμπεριστατωμένη, ολόσωστη, αλλά και κατά σημεία υπερβολική. Παρολαυτά, δεκτή και στις υπερβολές της, γιατί υπερβολική και η εκτίμηση στον Καζαντζάκη εναντίον της οποίας καταφέρεται. Το κακό το χτυπάς με σφοδρότητα, ενίοτε και με υπερβολή.
τετοιοι ανθρωποι, υπαρχουν σημερα;
Γράφει πολύ εύστοχα ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο επίμετρο του βιβλίου του «Ο Θεός φταίει που έκανε τον κόσμο τόσο ωραίο: Αλληγορίες από τον Καζαντζάκη»:
«Κοντά μισό αιώνα τώρα που δημοσιεύω, βλέπω το ντόπιο λογοτεχνικό σινάφι να δυσφορεί με τον Καζαντζάκη. Συνήθως αποφεύγουν να το κάνουν δημοσίως, αφού η υποκρισία στη μικροαστική πατρίδα μας θριαμβεύει. Η αλήθεια είναι ότι ως συγγραφέας ο δημιουργός του Ζορμπά δεν συγκρίνεται με τους περισσότερους από εμάς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη μοναδική θεματολογία του, για την οποία επίσης τον κατηγόρησαν, υποτιμώντας την ως φολκλόρ. Ή για την καταλυτική παρουσία του στοχασμού και των φιλοσοφικών ιδεών στο έργο του. Κυρίως, είναι η τερατώδης, ασυναγώνιστη διεθνής επιτυχία του αυτή που κάνει οποιονδήποτε ντόπιο συνάδελφό του να νιώθει απέναντί του μειονεκτικά. Αν δεν είσαι προσγειωμένος και στη θέση σου, αν έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου, ο Καζαντζάκης γίνεται κόψη ξυραφιού, επάνω στην οποία πετσοκόβεσαι. Οπότε και, περιφρονώντας τον, ξεμπερδεύεις».
😊😊😊
Επίσης στον α τόμο της ανθολογίας έχει αποσπάσματα από τις Τερτσίνες του Καζαντζάκη, το θεατρικό έργο Χριστός και λίγους στίχους από τη Δ και την Υ ραψωδια.
Επιλογές του πατέρα Ηρακλή Αποστολίδη.
(Δυο μήνες πάνε πια στης πλούσιας Πύλος
τ' αμμουδερά ακρογιάλια που περνούσα.... ) που βρίσκετε ο ποιητής όταν βιγλιζει τον Δυσσεα? Στη παραλία ή σε πλοίο που περνά απ τ αμμουδερά ακρογιάλια? Υπάρχει κάποιος να απαντήσει?
Ένας καλός και αξιόπιστος κριτικός, ένας "επαΐων", όφειλε να γνωρίζει πως το ταξίδι του Καζαντζάκη στην Ιταλία όπου πήρε συνέντευξη από τον Μουσολίνι και το 3o ταξίδι του στην Ισπανία όπου αντίστοιχα συνάντησε τον Ουναμούνο, πραγματοποιήθηκαν με απόσταση 10 ετών (1926 και 1936 αντίστοιχα) και όχι έτσι όπως τα παρουσιάζει ο Ρένος Αποστολίδης, δηλ. το ένα αμέσως μετά το άλλο, σε απόσταση μόλις «δεκαπέντε σελίδων», παραπλανώντας για άλλη μια φορά το ακροατήριό του.
Ο Αποστολίδης υπολόγιζε προφανώς στο γεγονός πως κανένας από τους ακροατές του δε θα τον αμφισβητήσει, δε θα τον ελέγξει και άρα δε θα κρίνει τον "επαΐοντα". Πέραν, όμως, από τα απαράδεκτα σφάλματα στις ημερομηνίες, αν διαβάσουμε και αν ελέγξουμε τα όσα γράφει ο Καζαντζάκης σχετικά με τη συνάντησή του με τον Μουσολίνι, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη πως π ο υ θ ε ν ά δεν γράφει ο Καζαντζάκης όσα του καταλογίζει ο Αποστολίδης, προκειμένου να τον χαρακτηρίσει συγγραφέα με «μυαλό κότας».
Όλοι οι ισχυρισμοί του Ρένου είναι αποκυήματα της φαντασίας του και ο καθένας είναι σε θέση να ελέγξει την αλήθεια των λεγομένων του. Νομίζω, λοιπόν, πως συσσωρεύονται ολοένα και περισσότερες βάσιμες υποψίες που θέτουν την επάρκεια του κριτικού και την εγκυρότητα της κριτικής του υπό αμφισβήτηση, ειδικά μάλιστα όταν α) μιλάει με τόση απροκάλυπτη εμπάθεια και β) όταν τα όσα ισχυρίζεται είναι εντελώς ανυπόστατα, εφόσον δεν επαληθεύονται μέσα από τις πρωτότυπες πηγές, δηλ. τα κείμενα του Καζαντζάκη, από τα οποία δήθεν τα αντλεί ο Ρένος. Επομένως, με τι είδους κριτική έχουμε να κάνουμε όταν τα ίδια επιχειρήματα στα οποία βασίζεται, δεν ευσταθούν και δεν αντέχουν σε έλεγχο;
Το δήθεν ποίημα του Καζαντζάκη που απαγγέλει ο Αποστολίδης, στην ουσία δεν είναι καθαυτό ποίημα. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από έναν μονόλογο του Οδυσσέα μέσα από το θεατρικό «Οδυσσέας» (1915) του Καζαντζάκη. Και φυσικά ο λόγος είναι, όπως πάντα στον Καζαντζάκη, ποιητικός, παρά τα όσα λέει ο Ρένος για το κατεξοχήν ποιητικό έργο του συγγραφέα.
θα τα πούμε αύριο Ρένο
3:34 Λάθος ο Ρένος, στην Ανθολογία στον α τόμο έχει ανθολογησει στίχους από τη Δ και την Υ ραψωδια, ίσως βέβαια να τα είχε βάλει ο πατέρας του όπως λέει.
O Unamuno αναρχικος? Δεν νομίζω.
Ο Ρένος θεωρούσε αναρχικό όποιον ήταν υπέρ της ελευθερίας και της αυτονομίας, όχι όποιον ήταν αριστερός.
1:55
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τον ειρμό του στον παραλληλισμό που κάνει με Βενέζη, Θεοτοκά και Αριστοτέλη, Ηράκλειτο. Κατάλαβε κανείς;
Λεει πως είναι χάσιμο χρόνου να ασχολείται με Βενέζη και Θεοτοκά αντί να ασχολειται με Ηράκλειτο και Αριστοτέλη.
@@theologos2023 Ευχαριστώ για την απάντηση
@@cowboy7785 Παρακαλώ.
@@cowboy7785 τι ευχαριστείς ρ φίλε σε μπέρδεψε ο άλλος δε λέει αυτό ..ειρωνικά το λέει... Δηλαδή όποιος μεγαλοπιανεται συμπεριλαμβανομένου κ του ίδιου, οι άλλοι αν δεν έχουν κριτικη σκέψη μπορεί να πιστέψουν ότι είναι ισάξιος των μεγάλων
@@mour13 Το διατυπώνει περίεργα ο Αποστολίδης. Τελοσπαντων, δεν είναι και τα λόγια κάποιου προφήτη που πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας να αποκωδικοποιήσουμε τα κρυφά νοήματά του. Μ έκανε εντύπωση πώς το διατύπωσε, απλά. Ειπα πώς συγκρίνει δυο πεζογράφους της γενιάς του '30 με δύο αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους σε κουβέντα για τον Καζαντζάκη
MALAKIES!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!