Γιώργος Βάσσος - Γηροκομείο η θαλπωρή

μουσική - στίχοι - ηχογράφηση φωνής: Γιώργος Βάσσος
ενορχήστρωση- programming - μίξη: Άννα Μανωλαράκη @Groove house studios
Γηροκομείο "η θαλπωρή"
Το λέγαν το ξενοδοχείο της ντροπής
γιατί το αντριλίκι του μπορούσε κανείς εκεί να βρει
Ξεσηκώθηκαν μάνες, θρησκευόμενοι ,παιδιά
"Τι πράγματα είναι αυτα; Τα σόδομα φέρατε στην πόρτα μας μπροστά; Να φύγετε από εδώ! Οπωσδήποτε να φύγετε από εδώ!"
Κι έτσι μαζεύτηκαν οι αμαρτωλοί
να σκεφτούν τι επιχείρηση θα μπορούσε να συμβεί.
Κι αποφάσισαν να φτιάξουν το γηροκομείο "η θαλπωρή"
"Αυτό μάλιστα βρε αδελφέ!Να μπορεί ο ανήμπορος παππούς γιαγιά να πιεί έναν καφέ! Ένα πιάτο ζεστό φαϊ!"
Γέλια χαρές στη γειτονιά
κι όλα αλλάξανε με γρήγορους ρυθμούς
Τα δωμάτια από ροζ τώρα γίνανε γκρι
Κόσμος συνωστισμός χαμός
κι όμως ο καθένας είναι τόσο μοναχός....
Να σε μια γωνιά ο Μέρμυγκας
χρόνια δουλειάς, τον έφαγε το γιαπί
5 παιδιά μεγάλωσε
Κι όμως στο κομπολόι στα ροζιασμένα χέρια του
τ'απέμεινε παρηγοριά
ο καθένας είναι τόσο μοναχός...τόσο μόνος...
Να κι η κυρά Μαντώ
την κόρη της περιμένει για να δει
κι όμως τη δικαιολογεί
τι να σου κάνει κι αυτή
Να πλύνει; να μαγειρέψει; να σιδερώσει;
Λάστιχο έχει γίνει το παιδί, τι να πρωτοπρολάβει;
Έχει καριέρα κι ένα μικρό παιδί
και στη σκέψη της βυθίζεται λυπημένη και αυτή
ο καθένας είναι τόσο μοναχός...τόσο μόνος... μα τόσο μόνος...
Να κι ο Παντελής δακρυσμένος
τη μάνα του δεν πρόλαβε να τη δει
Παραμιλάει..."όλα μου τα δωσε με απλοχεριά κ γω της φέρθηκα τόσο αχάριστα. Για μιας γυναίκας την καρδιά..."
ο καθένας είναι τόσο μοναχός...τόσο μόνος...μα τόσο μόνος
Κι εγώ που ζω σε αυτή τη γειτονιά
Ποιος με ρωτάει πλέον για όλα αυτά
Και ποιον ενδιαφέρει άλλωστε
Αλλά αναρωτιέμαι τι είναι τελικά αυτό που λέμε προστυχιά
Τι είναι αυτό που λέμε προστυχιά!
Σκέφτομαι κάτι πρέπει να σκεφτώ
όχι στο γηροκομείο "θαλπωρή" δεν θέλω να βρεθώ
Σκέφτομαι κάτι πρέπει να σκεφτώ κάτι πρέπει να σκεφτείς
κάτι πρέπει να σκεφτούμε
Κάτι να αλλάξουμε μπορούμε!
κάτι πρέπει όλοι να σκεφτούμε όλοι μαζι, κάτι να αλλάξουμε μπορούμε
Μπορούμε!