Rodzinny dom przed laty opuściłem I z miasta, gdzie każdy każdego zna, Jak stałem, tak przed siebie wprost ruszyłem, Zdobywać świat - nieważne, gdzie i jak. Kazałem z forsy moc uszyć sobie Garnitur szyk - błękitny mody szał, Troskom śmiałem się w nos I marzyłem, by los Artystą być, artystą być mi dał Już widziałem, jak Ludzie przed afiszem Przystawali i Powtarzali w głos: "Patrzcie, to jest on!" Już widziałem, jak Portier ciężko dysząc, Powstrzymywał tłum, Który pragnąc mnie, Parł ze wszystkich stron Uwielbienia szmer Zmieniał bez ustanku W ósmy świata cud Każde z moich słów, Każdą z ról i gaf. Rosła ilość zer Na mym koncie w banku, Mogłem kupić fart, Nie czekając na Dobry losu traf Zaproszeń stos przewalał Się po garderobie, Już widziałem dni, Kiedy liczba ich Dosięgała stu Czytałem je niedbale I myślałem sobie, Kto zasłużył, bym Obecnością swą Zaszczyt sprawił mu Byłem jednym z tych, W tym okrutnym fachu, Co poznali smak Pocałunków Muz, Uwielbienia mas. Byłem jednym z tych, Co nie czują strachu, Kiedy zabrzmi gong I oślepi cię Reflektorów blask Garnitur ten trzydzieści lat już noszę I szukam wciąż, nieważne, jak i gdzie, Okazji, by zarobić parę groszy, Nikt z moich ról nie śmieje się - prócz mnie. Pociągiem tłukę się w noc na chałtury, W walizkach dwóch od wielu mieszkam lat, Komplet widzów w dwa dni, Czasem kucharek łzy, To musi mi zastąpić sławy smak. I nie widzę wciąż Ludzi przed afiszem, Na mój widok nikt Nie powtarza w głos: "Patrzcie, to jest on!" A już jeśli coś Na mój temat słyszę, To od nowa znów Stek złośliwych kpin, Kpin ze wszystkich stron. Żeby sławę mieć Choćby przez godzinę, Próbowałem już I błazeńskich fars, I ponurych dram. W końcu - pal to sześć To nie moja wina, Że publiczność wciąż Nie docenia ról, Które dla niej gram. Nie raz się tak składało, Że bez braw schodziłem, Bo sławniejszy ktoś Umiał przedtem już Tłum wprowadzić w trans. Choć mnie się nie udało, Zazdrosny nie byłem, Taki mam już los, Który nie dał mi Wygrać żadnej z szans. Kocham każdą z chwil W tym okrutnym fachu, Gdzie spotyka się Upokorzeń dno Albo pełnię łask. Żaden świata cud Nie ma dla mnie smaku Małej chwili, gdy Ma oślepić mnie Reflektorów blask.
![Serge Lama - Je suis malade (chœurs) (1973) [BDFab karaoke]](http://i.ytimg.com/vi/risBDRl0nKw/mqdefault.jpg)
MERCIIIII pour toutes ces BDFab Karaoke!!! Elles sont parfaites.
Avec plaisir Cathy
❤ merci ❤
Rodzinny dom przed laty opuściłem
I z miasta, gdzie każdy każdego zna,
Jak stałem, tak przed siebie wprost ruszyłem,
Zdobywać świat - nieważne, gdzie i jak.
Kazałem z forsy moc uszyć sobie
Garnitur szyk - błękitny mody szał,
Troskom śmiałem się w nos
I marzyłem, by los
Artystą być, artystą być mi dał
Już widziałem, jak
Ludzie przed afiszem
Przystawali i
Powtarzali w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
Już widziałem, jak
Portier ciężko dysząc,
Powstrzymywał tłum,
Który pragnąc mnie,
Parł ze wszystkich stron
Uwielbienia szmer
Zmieniał bez ustanku
W ósmy świata cud
Każde z moich słów,
Każdą z ról i gaf.
Rosła ilość zer
Na mym koncie w banku,
Mogłem kupić fart,
Nie czekając na
Dobry losu traf
Zaproszeń stos przewalał
Się po garderobie,
Już widziałem dni,
Kiedy liczba ich
Dosięgała stu
Czytałem je niedbale
I myślałem sobie,
Kto zasłużył, bym
Obecnością swą
Zaszczyt sprawił mu
Byłem jednym z tych,
W tym okrutnym fachu,
Co poznali smak
Pocałunków Muz,
Uwielbienia mas.
Byłem jednym z tych,
Co nie czują strachu,
Kiedy zabrzmi gong
I oślepi cię
Reflektorów blask
Garnitur ten trzydzieści lat już noszę
I szukam wciąż, nieważne, jak i gdzie,
Okazji, by zarobić parę groszy,
Nikt z moich ról nie śmieje się - prócz mnie.
Pociągiem tłukę się w noc na chałtury,
W walizkach dwóch od wielu mieszkam lat,
Komplet widzów w dwa dni,
Czasem kucharek łzy,
To musi mi zastąpić sławy smak.
I nie widzę wciąż
Ludzi przed afiszem,
Na mój widok nikt
Nie powtarza w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
A już jeśli coś
Na mój temat słyszę,
To od nowa znów
Stek złośliwych kpin,
Kpin ze wszystkich stron.
Żeby sławę mieć
Choćby przez godzinę,
Próbowałem już
I błazeńskich fars,
I ponurych dram.
W końcu - pal to sześć
To nie moja wina,
Że publiczność wciąż
Nie docenia ról,
Które dla niej gram.
Nie raz się tak składało,
Że bez braw schodziłem,
Bo sławniejszy ktoś
Umiał przedtem już
Tłum wprowadzić w trans.
Choć mnie się nie udało,
Zazdrosny nie byłem,
Taki mam już los,
Który nie dał mi
Wygrać żadnej z szans.
Kocham każdą z chwil
W tym okrutnym fachu,
Gdzie spotyka się
Upokorzeń dno
Albo pełnię łask.
Żaden świata cud
Nie ma dla mnie smaku
Małej chwili, gdy
Ma oślepić mnie
Reflektorów blask.