Θερμές ευχαριστίες και για τον Ήλιο και Χρόνο και γι αυτό! Η καλύτερη εκτέλεση, κατά την ταπεινή γνώμη μου, το έχω σε βινύλιο (εισαχθέν παρανόμως, τότε...)
Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς καμιά φωτιά στη κορυφή του βραδιάζει Κράτησα τη ζωή μου στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατό σου τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία" Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.
The blooming sea and the mountains in the moonlight the big stone near the prickly pears and daffodils the pitcher that didn't want to run dry at the end of the day and the closed bed near the cypresses and your hair golden stars of Cygnus and that star Aldevaran I kept my life I kept my life traveling among yellow trees in slanting rain on silent slopes laden with beech leaves no fire on top of it gets dark I kept my life in your left hand a line a scratch on your knee so that they exist in the sand of last summer let them stay where the north wind blew as I listen around the frozen lake the foreign voice The faces I see don't even ask the woman walking stooped sucking her child I climb the mountains with bruised lashes the snowy plain, as far as the snowy plain they ask nothing not the weather shut in mute chapels nor the hands that are stretched out to turn, nor the roads I kept my life whispering in the vast silence I no longer know how to speak or reason whispers like the breath of the cypress that night like the human voice of the night sea on the gravels like the memory of your voice saying "happiness" I close my eyes, looking at the secret meeting of the waters under the ice the smile of the sea the closed wells palpating with my own veins the veins that elude me where the water flowers end and this man who steps blindly on the snow of silence I kept my life, with him, looking for the water that touches you rained heavily on the green leaves, on your face in the empty garden, sent to the still tank finding a swan dead in its white wings trees alive and your eyes fixed This road does not end, it has no change, as long as you turn to remember your childhood, those who are gone who perished in their sleep in pelagic graves as long as you ask the bodies you loved to bend under the hard boughs of the sycamores there who stood a ray of the sun naked and a dog squealed and your heart fluttered the road has no change, I kept my life The snow and the water frozen on the horses' feet.
Correction: I climb the mountains with bruised lashes the snowy plain, as far as the snowy plain they ask nothing not time shut in mute chapels nor the hands that are stretched out to turn, nor the roads Further corrections welcome.
🙏🏻🙏🏻🙏🏻
Ύψιστη ερμηνεία!!!η καλύτερη όλων!!!!
Θερμές ευχαριστίες και για τον Ήλιο και Χρόνο και γι αυτό! Η καλύτερη εκτέλεση, κατά την ταπεινή γνώμη μου, το έχω σε βινύλιο (εισαχθέν παρανόμως, τότε...)
Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν
Κράτησα τη ζωή μου
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στη κορυφή του βραδιάζει
Κράτησα τη ζωή μου στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου
τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού
τάχα να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή
Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της
Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές
ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια
μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ
ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν
την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία"
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.
6:32
The blooming sea and the mountains in the moonlight
the big stone near the prickly pears and daffodils
the pitcher that didn't want to run dry at the end of the day
and the closed bed near the cypresses and your hair
golden stars of Cygnus and that star Aldevaran
I kept my life
I kept my life traveling
among yellow trees in slanting rain
on silent slopes laden with beech leaves
no fire on top of it gets dark
I kept my life in your left hand a line
a scratch on your knee
so that they exist in the sand of last summer
let them stay where the north wind blew as I listen
around the frozen lake the foreign voice
The faces I see don't even ask the woman
walking stooped sucking her child
I climb the mountains with bruised lashes
the snowy plain, as far as the snowy plain they ask nothing
not the weather shut in mute chapels
nor the hands that are stretched out to turn, nor the roads
I kept my life whispering in the vast silence
I no longer know how to speak or reason
whispers like the breath of the cypress that night
like the human voice of the night sea on the gravels like
the memory of your voice saying "happiness"
I close my eyes, looking at the secret meeting of the waters
under the ice the smile of the sea the closed wells
palpating with my own veins the veins that elude me
where the water flowers end and this man
who steps blindly on the snow of silence
I kept my life, with him, looking for the water that touches you
rained heavily on the green leaves, on your face
in the empty garden, sent to the still tank
finding a swan dead in its white wings
trees alive and your eyes fixed
This road does not end, it has no change, as long as you turn
to remember your childhood, those who are gone
who perished in their sleep in pelagic graves
as long as you ask the bodies you loved to bend
under the hard boughs of the sycamores there
who stood a ray of the sun naked
and a dog squealed and your heart fluttered
the road has no change, I kept my life
The snow
and the water frozen on the horses' feet.
Correction: I climb the mountains with bruised lashes
the snowy plain, as far as the snowy plain they ask nothing
not time shut in mute chapels
nor the hands that are stretched out to turn, nor the roads
Further corrections welcome.
Ιερή προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό .Άξιοι όλοι αυτοί που θεράπευσαν το έργο του Υψίστου Δημιουργου