Kościół katolicki od IV w. do XVIII-XIX w. był częścią instutcji państwowej skąd uzyskiwał liczne przywileje (prawa i fundusze) oraz obowiązki. Kościół Jezusa nie był i nie jest tego typu instytucją.
@@TomMy-ob8ym No i dobrze, że ludzie dają na Kościół, bo to jest osobista sprawa każdego członka wspólnoty Kościoła. Rozwiązania są różne. W Polsce nie ma podatku na Kościół, tak jak np w Austrii, czy w Niemczech, dlatego Kościół może być dotowany przez państwo i prywatnie. Kościół Jezusa to Kościół Piotra, w którym złożone jest prawdziwe magisterium nauki naszego Pana. Bo przecież do Piotra Jezus powiedział "Paś owce Moje" i to jemu dał laskę pasterską. Kolejny papież jest następcą św. Piotra i przejmuje jego charyzmat.
@@alekwalasek6436 Efez. 4.11-13 11. _I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami* i nauczycielami,_ 12. _Aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego,_ 13. _Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej,_ _pasterzami_ - liczba mnoga W kościele ewangelicznym odpowiednikiem słowa "pasterz" jest słowo "pastor". Co do Piotra, prymat papieża dotyczył i dotyczy tylko zachodniego Kościoła rzymsko-katolickiego i to dopiero od VIII wieku. Do tego czasu o nominacji biskupa rzymskiego decydował cesarz, co nie budziło niczyjego - tzn. pozostałych biskupów - zdziwienia, ani sprzeciwu.
Nie można być osobą "mega grzeszną", kiedy odzyskałeś wiarę, bo jesteś innym człowiekiem i masz świadomość, że ranisz Boga i raczej masz wstręt do grzechu. Życie w Duchu Świętym to spoiwo z Bogiem, i dusza wie że Bóg jest. Człowiek, który doświadcza łaski wiary, ma świadomość obecności Ducha Świętego, który wszystko widzi. Zatem jak może taki człowiek bez hamulców "mega-grzeszyć" przeciw Bogu? I to mi się nie zgadza w pana wypowiedzi. Duch człowieka dotknięty przez Ducha Świętego powinien zapanować nad ciałem i popędami. Poza tym jak kogoś kochasz, to nie wyrządzasz mu przykrości, prawda? Wolną wolę wykorzystuję tak, aby nie robić Bogu przykrości, bo mam świadomość Jego obecności w każdym aspekcie mojego życia. Miłość nie powinna ranić Tego, który daje ci to uczucie miłości. To relacja z Bogiem. Każdy mający wiarę, która jest łaską od Boga, może popełnić błąd mową uczynkiem, zaniedbaniem, ale w trakcie każdego działania w życiu swoim ma świadomość obecności Boga. Zatem kiedy popełni błąd w trakcie podejmowania swoich decyzji, będzie natychmiast miał wyrzut sumienia i będzie cierpiał. Człowiek żyjący w Duchu Chrystusa jest przebóstwiany przez Niego w zależności od tego na ile Bogu na to pozwala i ile dusza jest zdolna przyjąć. Na drodze wiary człowiek uczy się odpowiadać na Jego miłość i uczy się żyć w Jego woli. Ja tak to rozumiem i przepraszam za długą wypowiedź.
To, co mówisz jest zgodne z Twoim rozumieniem i być może dotychczasowym doświadczeniem, ale nie z rzeczywistością kościoła i rzeczywistością o której mówi NT. Wszystkie księgi o tym wspominają, np. List do Koryntian wskazuje, że "wierzący" dopuszczali się rzeczy, których nie spotykano nawet u niewierzących.
@@alekwalasek6436 List do hebrajczyków, 2 List Piotra i wiele innych miejsc potwierdza, że ludzie, którzy doświadczyli życia (duchowego) w Królestwie, jego łask, wracali do poprzednich zwyczajów, mówi też o tym Leszek - 12.15 "Obecność Ducha Świętego nie likwiduje wolnej woli (...) wszystko jest kwestią naszego wyboru (...) dla niektórych lepiej byłoby nie poznać drogi prawdy, niż pozawszy ją odrzucić." (2 Piotr. 2.21) Powiedział też o szansie powrotu ...
@@TomMy-ob8ym "teoretycznie" wierzący, czyli nie mający jeszcze łaski wiary mogli się takich rzeczy dopuszczać. Można być wierzącym tylko na ustach, pokazywać to ludziom zewnętrznie, ale nie w duchu. Jeśli by naprawdę poznali Jezusa, a powrócili do grzechu, to sugeruję przeczytać (2P 2, 20-22) Dlatego tu się przewraca ten konstrukt myślowy pana Leszka, że wierzący mogą ciągle "mega grzeszyć".
@@alekwalasek6436Nawrócenie jest procesem, a jego oblicze nadaje osobowość nawróconego, decyzje podejmowane każdego dnia - jedno padło na drogę, inne grunt skalisty, inne między ciernie, inne na ziemię dobrą (Mar.4.4-9)
@@TomMy-ob8ym Mówimy o nawróceniu i uzyskaniu łaski wiary. Zatem mówimy już o "ziemi", która ma się stawać urodzajna i przynosić owoce. Procesem jest budowanie przez Chrystusa nowego człowieka po jego nawróceniu i odzyskaniu wiary. Jego światło działa na tyle na ile dusza jest zdolna otworzyć się i je przyjąć. Ten proces może przebiegać szybciej, albo wolniej, ale ten, kto odzyskał wiarę jest już na drodze, którą i na której jest Jezus. Nie możesz Go ranić kolejnymi grzechami. Dusza z powrotem nie może się brudzić i powracać znowu do tego samego grzechu. Zatem z "kochanką-grzechem" rozstajesz się na zawsze, a wracasz do rodziny. Bóg jest Miłosierny, jest Miłością, ale jest też w takim samym stopniu Sprawiedliwy. I Jego sprawiedliwość zawsze się wypełnia.
Amen❤
Dziękuję 😊
Ps Leszek jak zwykle z dobrym poczuciem humoru, tak trzymać! 😂😂😂
Dziękuję Pastorze za nauczanie. Byłam na obozie💯 . To dobre pytanie dla całego Kościoła. Błogosławię całą wspólnotę ZOE. 🤍🤍🤍
🕊💜
Kościołowi zawdzięczamy szpitalnictwo i szkolnictwo. Kościołowi Katolickiemu.
Kościół katolicki od IV w. do XVIII-XIX w. był częścią instutcji państwowej skąd uzyskiwał liczne przywileje (prawa i fundusze) oraz obowiązki. Kościół Jezusa nie był i nie jest tego typu instytucją.
@@TomMy-ob8ym No i dobrze, że ludzie dają na Kościół, bo to jest osobista sprawa każdego członka wspólnoty Kościoła. Rozwiązania są różne. W Polsce nie ma podatku na Kościół, tak jak np w Austrii, czy w Niemczech, dlatego Kościół może być dotowany przez państwo i prywatnie.
Kościół Jezusa to Kościół Piotra, w którym złożone jest prawdziwe magisterium nauki naszego Pana. Bo przecież do Piotra Jezus powiedział "Paś owce Moje" i to jemu dał laskę pasterską. Kolejny papież jest następcą św. Piotra i przejmuje jego charyzmat.
@@alekwalasek6436 Efez. 4.11-13
11. _I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami* i nauczycielami,_
12. _Aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego,_
13. _Aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej,_
_pasterzami_ - liczba mnoga
W kościele ewangelicznym odpowiednikiem słowa "pasterz" jest słowo "pastor". Co do Piotra, prymat papieża dotyczył i dotyczy tylko zachodniego Kościoła rzymsko-katolickiego i to dopiero od VIII wieku. Do tego czasu o nominacji biskupa rzymskiego decydował cesarz, co nie budziło niczyjego - tzn. pozostałych biskupów - zdziwienia, ani sprzeciwu.
niech Pan zmieni ta fryzure na litosc boską!
Misz masz. Niech Pan dużo czyta książek, bo rzetelna wiedza miesza się z ignorancją.
Nie można być osobą "mega grzeszną", kiedy odzyskałeś wiarę, bo jesteś innym człowiekiem i masz świadomość, że ranisz Boga i raczej masz wstręt do grzechu. Życie w Duchu Świętym to spoiwo z Bogiem, i dusza wie że Bóg jest. Człowiek, który doświadcza łaski wiary, ma świadomość obecności Ducha Świętego, który wszystko widzi. Zatem jak może taki człowiek bez hamulców "mega-grzeszyć" przeciw Bogu? I to mi się nie zgadza w pana wypowiedzi.
Duch człowieka dotknięty przez Ducha Świętego powinien zapanować nad ciałem i popędami. Poza tym jak kogoś kochasz, to nie wyrządzasz mu przykrości, prawda? Wolną wolę wykorzystuję tak, aby nie robić Bogu przykrości, bo mam świadomość Jego obecności w każdym aspekcie mojego życia. Miłość nie powinna ranić Tego, który daje ci to uczucie miłości. To relacja z Bogiem.
Każdy mający wiarę, która jest łaską od Boga, może popełnić błąd mową uczynkiem, zaniedbaniem, ale w trakcie każdego działania w życiu swoim ma świadomość obecności Boga. Zatem kiedy popełni błąd w trakcie podejmowania swoich decyzji, będzie natychmiast miał wyrzut sumienia i będzie cierpiał. Człowiek żyjący w Duchu Chrystusa jest przebóstwiany przez Niego w zależności od tego na ile Bogu na to pozwala i ile dusza jest zdolna przyjąć. Na drodze wiary człowiek uczy się odpowiadać na Jego miłość i uczy się żyć w Jego woli. Ja tak to rozumiem i przepraszam za długą wypowiedź.
To, co mówisz jest zgodne z Twoim rozumieniem i być może dotychczasowym doświadczeniem, ale nie z rzeczywistością kościoła i rzeczywistością o której mówi NT. Wszystkie księgi o tym wspominają, np. List do Koryntian wskazuje, że "wierzący" dopuszczali się rzeczy, których nie spotykano nawet u niewierzących.
@@alekwalasek6436 List do hebrajczyków, 2 List Piotra i wiele innych miejsc potwierdza, że ludzie, którzy doświadczyli życia (duchowego) w Królestwie, jego łask, wracali do poprzednich zwyczajów, mówi też o tym Leszek - 12.15 "Obecność Ducha Świętego nie likwiduje wolnej woli (...) wszystko jest kwestią naszego wyboru (...) dla niektórych lepiej byłoby nie poznać drogi prawdy, niż pozawszy ją odrzucić." (2 Piotr. 2.21) Powiedział też o szansie powrotu ...
@@TomMy-ob8ym "teoretycznie" wierzący, czyli nie mający jeszcze łaski wiary mogli się takich rzeczy dopuszczać. Można być wierzącym tylko na ustach, pokazywać to ludziom zewnętrznie, ale nie w duchu. Jeśli by naprawdę poznali Jezusa, a powrócili do grzechu, to sugeruję przeczytać (2P 2, 20-22)
Dlatego tu się przewraca ten konstrukt myślowy pana Leszka, że wierzący mogą ciągle "mega grzeszyć".
@@alekwalasek6436Nawrócenie jest procesem, a jego oblicze nadaje osobowość nawróconego, decyzje podejmowane każdego dnia - jedno padło na drogę, inne grunt skalisty, inne między ciernie, inne na ziemię dobrą (Mar.4.4-9)
@@TomMy-ob8ym Mówimy o nawróceniu i uzyskaniu łaski wiary. Zatem mówimy już o "ziemi", która ma się stawać urodzajna i przynosić owoce.
Procesem jest budowanie przez Chrystusa nowego człowieka po jego nawróceniu i odzyskaniu wiary. Jego światło działa na tyle na ile dusza jest zdolna otworzyć się i je przyjąć. Ten proces może przebiegać szybciej, albo wolniej, ale ten, kto odzyskał wiarę jest już na drodze, którą i na której jest Jezus. Nie możesz Go ranić kolejnymi grzechami. Dusza z powrotem nie może się brudzić i powracać znowu do tego samego grzechu. Zatem z "kochanką-grzechem" rozstajesz się na zawsze, a wracasz do rodziny.
Bóg jest Miłosierny, jest Miłością, ale jest też w takim samym stopniu Sprawiedliwy. I Jego sprawiedliwość zawsze się wypełnia.