ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ | ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Archive | Official Audio Release

Από την νέα κυκλοφορία ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ "Λίγο πριν γίνει Ύποπτος"
Στίχοι Μουσική Ερμηνεία Κιθάρες Χρήστος Θηβαίος
Ενορχήστρωση Κοντραμπάσο Αλέκος Βασιλάτος
Art Work Ελένη Άνινου
Κυκλοφορία Μικρός Ήρως p&c 2023
1994 ήρθαν στα χέρια μου τέσσερεις κασέτες που στην ράχη τους είχαν γραμμένο καλλιγραφικά «Χρήστος Θηβαίος». Ήταν τραγούδια σε στίχους και μουσική του Θηβαίου σε ενορχήστρωση του φίλου του Αλέκου Βασιλάτου. Παρ΄όλον ότι η εργασία ήταν προσωπική, είχα την τρελή ιδέα να τα παρουσιάσω σαν υλικό συγκροτήματος. Συγκρότημα δεν υπήρχε. Το φτιάξαμε . Τους βάφτησα «Συνήθεις Ύποπτοι». Τα τραγούδια τα επεξεργαστήκαμε κατά την ηχογράφηση. Μοιράστηκαν σε δύο δίσκους. Οι δίσκοι ήταν «Μέρες Αδέσποτες» και «Είμαι αυτό που κυνηγάω». Οι «Μέρες Αδέσποτες» για πολλά χρόνια ψηφιζόταν από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών.
Εδώ σε αυτήν την έκδοση είναι το πρωτογενές υλικό. Η πρόταση που ήρθε στα χέρια μου χωρίς καμία παρέμβαση. Μετά 30 χρόνια σας παρουσιάζουμε το αρχειακό υλικό που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Άλλα έχουν τον βασικό ενορχηστρωτικό γνώμονα όπως τα αγαπήσατε. Άλλα άλλες αναζητήσεις. Παρουσιάζουμε και ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι. Το κενό.
Άγγελος Σφακιανάκης 2024
Διαθέσιμα και στις ψηφιακές πλατφόρμες
www.deezer.com/album/509519941
itunes.apple.com/album/id/171...
open.spotify.com/album/5MCwxR...
Τόσα χρόνια μες στους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ
στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλια
ν’ αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου.
Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό, στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.
Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακούστει σαν αλμυρό
τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό.
Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.
Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ’ ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.
Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.
Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ σαν αλμυρό νερό
στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό.
Κι ας το ξέρω πως του λόγου του στην ανεμόσκαλα εκεί,
με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.
Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν’ οι κορφές του παραδείσου.
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά, μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι’ αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.
Και μπροστά απ’ τους κολασμένους περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά.
Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί.