Annem Öldü
HTML-код
- Опубликовано: 27 сен 2024
- Ölüm kaçınılmaz. Sevdiklerimizin ölümü ise içimizi bir başka yakıyor. Yas süreci içine girmemiz normal. Muhtemelen de bir depresyon yaşamamız. Peki çaresiz miyiz? Ölüm karşısında, sevdiklerimizin ölümü karşınızda yapabileceklerimiz neler? Ölüme nasıl yaklaşabiliriz, ne yapabiliriz?
Hocam, Türkiye’de psikoloji alanında Doğan Cüceloğlu ne ise sosyoloji alanında da siz “O” sunuz bence. Bi yakınımın aşamadığı psikolojik sorunları vardı. Sizin kitabınızı ve videolarınızı tavsiye ettim ve izlemesi için ısrarlı davrandım. Bi süre sonra dönüş yaptı. Bana artık bambaşka biri olduğunu söyledi. Yorumları okuyanlar için yazıyorum. İyi ki varsınız hocam. Çok yaraya merhem oluyorsunuz. Çünkü somut çözümler sunan nadir RUclipsber lardan birisiniz. Var olun
1 yıl önce babamı, 57 gün önce de annemi kaybettim.Hepsi nur içinde yatsın.Hayat kalanlar için devam ediyor, onlar bizim hep iyi olmamızı ister, o nedenle acimizla beraber yaşamaya devam.
Allah rahmet eylesin...Hocam her anımızda sizin yanımızda olmanız çok değerli. Çok sevgiler
Öncelikle arkadaşımıza başı sagolsun diyorum anaciginin mekanı cennet kabri nur olsun demek isterim.Hocam ben annemi 9 yıl önce kaybettim ben de arkadaşımız gibi bekar diğer kardeşleri şehir dışında babasıyla yaşayan biriydim.Allah a çok şükür hala beraber yaşıyoruz arkadaşımız gibi ben de her işe yetmeye çalışarak kendimi daha çok uzuyordum annemle herseyi paylaştığımız için o gittiği için hicbirsey yapmak istemiyordum depresyona girmiştim ama sonra fark ettim ki babamla güzel vakit geçirebilirim.inanin böyle düşününce hem kendini daha iyi hissediyorsun hem de hayatta olan babanla da kaliteli zaman geçiriyorsun.Uzun oldu biliyorum ama hocam bu videoda rastladım size söylediklerinize yürekten katılıyorum sevgiler
Paylaşım içim teşekkürler, sabırlar diliyorum.🙏
Benim de babam vefat etti . Bazen büyük bir özlem oluyor , o duyguyu yaşıyorum sonra geçiyor . Bence insanlara gereğinden fazla anlam yüklüyoruz, üzüntü ve acı tabi ki normal ama kaç günümüz kaldığı belli olmayan bu hayatta kalan ömrü anlamlı , keyifli yaşamak gerekir diye düşünüyorum.
Hocam merhabalar sizi çok uzun zamandır severek takip ediyorum. Bana ve gelişimime çok şey kattınız teşekkür ederim. Hocam ben 24 yaşındayım okuduğum bölüm sosyoloji ve kendimi çok değersiz hissediyorum. Tekrardan sınava girmek ve toplum tarafından daha prestijli görünen bir bölüm okumak istiyorum o değersizdir hissini bastırmak için aynı zamanda bu yaşta da bir kaç senemi bir iyi bir bölüm kazanmak için feda etmek istemiyorum. Şu an olduğum kendime bir yatırım da yapamıyorum çünkü o kadar değersiz bir bölüm olduğunu düşünüyorum ki ve bölümün değersizliğiyle büyük ihtimalle kendi değersizliğimi örtüştürüyorum. Bu bakış açısından nasıl çıkabilirim ?
Nurlar içinde uyusun. İnsanın bir yarısı gidiyor annesi gidince ama zamanla yokluğunu kabullenmeye başlıyoruz, Hocam çok haklı,güzel Çocukluk yaşatan büyüklerimizin vedası uzun ve ağır geçiyor sanırım.
7 yaşında annemi
10 yaşında babamı ve kardeşimi
12 yaşında en yakın arkadaşımı kaybettim
Ve şuanki tek korkum kardeşim annemi asla özlemiyorum 7 yaşıma kadar beni evden bile attı ama ablam ve babamın ölümünün benim suçum olduğunu düşünüyorum ve bu düşüncem asla değişmiyor her akşam o gün ben olmasaydım araba kazası olmiycaktı diyorum ve gözlerim kanayana kadar ağlıyorum.hayatımdaki iki kişi için korkuyorum şu ana kadar intihar etmemi 12 kez engelleyen 7 yıllık arkadaşım ve kardeşim hariç kimse yok ve insanlara derdimi anlatmaya çalışırken daha ilk kelimemde" o da bişey mi knk benimki daha kötü"diyorlar ve anlatmaktan vaz geçiyorum. Okuldaki bazı insanlar bana babasız piç diyerek dalga geçiyor ve bunun ne kadar canımı acıttığını bile düşünmeden beni zorbaliyorlar o kadar olaydan sonra hala nasıl 16 yaşıma kadar geldiğimi bile anlamıyorum.
Özellikle herşeyimi anlattığım dünyadaki en sevdiğim kişilerden biri olan ablamdan sonra annemle babamın her kavgasında kapıyı kilitleyip bizim yanımıza gelmesini bize hiçbiz zarar gelmediğinden emin olmak için bir saat basımızda beklemesinden sonra kendimi affedemiyorum.
Aynı zamanda 6 yıldır kardeşime yetemediğimi düşünüyorum bir işte çalışıyorum bursum var eve erken gelmek için okuldan çıktığım gibi üstümü deģiştirip işe gidiyorum. Bazı insanların ölenle ölünmüyor demesi de saçma geliyor arkadaşım ve ben ölürsen kardeşime ne olacak korkusu olmasa ilk denemede direk intihar etmiştim.
Merhaba,
Nacizane size bazı şeyler yazmak istiyorum, kabul ederseniz.
Yazdıklarınızdan sizin bu yaşta ne kadar güçlü birisi olduğunuzu gördüm. Yaşadıklarınız gerçekten çok zormuş. Herşey kötü gitmiş olsa da siz hayattasınız, şuan en önemlisi bu. Kardeşiniz iyi ki var. O da biraz daha büyüyünce birbirinize destek olucaksınız. Arkadaşınızın da desteği çok kıymetli. Birgün yıllar geçmiş olucak. İşiniz, aileniz olucak. Kardeşinizin de aynı şekilde. O zaman iyi ki dimdik ayakta durabildim diyeceksiniz. Yaşınız çok gençmiş ama kocaman bir yüreğiniz var. Sevgilerimi gönderiyorum size ve kardeşinize.
Allah rahmet etsin