E Kalman KSIĘŻNICZKA CZARDASZA akt I

Spektakl w wykonaniu Czechowickiego Teatru Muzycznego Movimento, zarejestrowany 5 stycznia 2020.
reżyseria i przygotowanie solistów - BARBARA BIELACZYC
kierownictwo muzyczne - NATALIA FIRLEJ
choreografia - WIOLETA WALICZEK
przygotowanie chóru - EWELINA STANCLIK
Sylwia - ZUZANNA KŁAPTOCZ
Edwin - PIOTR BROŻEK
Stasi - ANNA ŚMIERZCHALSKA
Boni - RADOSŁAW SZOSTAK
Feri - PIOTR MAGA
Księżna - URSZULA SIUDAK
Książę - STANISŁAW WOJDYŁO
Miksa - SEBASTIAN MICOR
Kisz, Ambasador - MACIEJ BIAŁEK
Rohnsdorf - MARCIN BINKIEWICZ
Endrey - MACIEJ PACH
Vihat - SZYMON BŁOTKO
Juliszka - GABRIELA LACHENDRO
Aranka - EMILIA PIJANOWSKA
Pokojówka - JULIA PASZEK
Artystki:
PATRYCJA STEBEL
ANNA sKRBEŃSKA
ALEKSANDRA BORGIEŁ
JULIA PASZEK
ROKSANA WIERCIGROCH
JAGODA GOREL
OLGA KRZEMIEŃSKA
JULIA KREMSER
światło - KAMIL KRZANOWSKI
dźwięk - WOJCIECH WOJTUSZKO
kamera - EWA BROŻEK
montaż - BARBARA BIELACZYC
Księżniczka czardasza stanowi największy sukces Emmericha Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej. Do najsłynniejszych przebojów należą duet Edwina i Sylvii: Choć na świecie dziewcząt mnóstwo, duet Boniego i Feriego: Artystki, artystki, artystki z variété, stanowiący motyw przewodni całego utworu i duet Edwina i Sylvii z II aktu: W rytm walczyka serce śpiewa - kochaj mnie, stanowiący odpowiedź Kálmána na Usta milczą, dusza śpiewa z Wesołej wdówki. Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu Nie szukaj szczęścia na szerokim oceanie, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku.