Bir kac hata yakaladım gunes icine onbinlerce dunya degil yuz binlerce dunya sığar 1.3 milyon dünya gunesin içine sığar. Jüpiter 8 milyon km uzak demişsin 591 milyon km uzakta emeğine sağlık dostum
Zaman cok hızlı geçiyor dünya sona doğru yaklaşıyor 😢 Cok üzgünum çünkü yetmedi güzel dünyayı kurtarmaya gücüm Tecrübesiz insan oğulları dünyayı da hak etmedi
Gönderi 1: I. Gün batımına yakın, karanlık yaratıklar şehri çevrelemeye başlamıştı. Gözlerim, henüz o belirsiz havada netleşmeyen o uzak noktaya odaklanmıştı. İçimdeki korku, soğuk rüzgarla karışıyor ve ürpertici bir sessizlik içinde beni kuşatıyordu. Ama orada, şehrin tam ortasında, ona odaklanmıştım. Bihter. Bihter’in karanlık bakışları, sanki sadece benim içimi değil, tüm dünyayı yok edebilecek kadar güçlüydü. Onun yüzünde, sonsuz bir boşluk vardı; bir zamanlar içindeki sevgi, şimdi bir felakete dönüştü. Tıpkı ben gibi, o da bu oyunun bir parçasıydı; ama farkımız vardı. O, her zaman daha tehlikeliydi. Bihter’i ilk kez görmek, adeta bir büyüydü. Onun cazibesi ve karanlık ruhu, nehir gibi derindi. Şehri terk etmesine, geçmişini silmesine izin vermek mümkün değildi. O, her şeyin merkezinde, karanlık yaratıkların arasına gizlenmişti. Ama ben, bu katmanlı evrenin içinde yol alırken onun peşindeydim. Bu karanlık, hiçbirimizin kaçamayacağı kadar derindi. Bihter’in karanlıkla olan bağlantısı sadece dış görünüşünde değildi. Onun gözlerindeki yansıma, bir zamanlar beni içten içe etkileyen ve beni ona bağlayan o gizli gücü saklıyordu. O, sırlarını saklamakta ustaydı, ama ben de öyleydim. Birçok defa, onun gerçek yüzünü görmek için geceyi bekledim. Bihter, bir zamanlar ailemin bir parçasıydı. Ama biz, hayatta kalmak için her şeyi değiştirdik. O karanlık günlerden sonra, Bihter her geçen gün biraz daha kayboldu; onun içindeki ışık, karanlıkla savaşırken soldu. Şimdi, her şeyin dışında kalmış, yalnız ve bir o kadar da gizemli bir figür olarak karşıma çıkıyordu. Ben, Behlül. Kaderimin ve geçmişimin bedelini ödüyordum. Ama bu hikaye, benim hikayem değildi. Bu hikayede, herkesin geçmişi onları takip edecekti. Geçmişin gölgeleri, her birimizi belirli bir şekilde şekillendiriyordu. Ancak, Bihter’in karanlık tarafı beni her zaman çekti. Ne zaman gözlerini bana çevirse, sanki her şeyin bir anlamı vardı. Bihter’in geçmişi, onun ruhuna zarar vermişti. Karanlık yaratıklar, gizlice her birimizi sarmaya başlamıştı. O yaratıklar, bizlere yön veren, manipüle eden güçlerdi. Onların oyunlarına geldikçe, daha derinlere çekildik. Fakat bir şey vardı. Bihter’in geçmişindeki o büyük sır, sadece bir başlangıçtı. İçimde yükselen fırtına, bu karanlık oyunun bir parçasıydı. Her ne kadar korksam da, Bihter’i takip etmekten başka seçeneğim yoktu. Onun gizemini çözerken, belki de kendi karanlık tarafımın farkına varacaktım. Geceyi sabahı beklemeden geçirecek, karanlık yaratıkların sırlarına daha da yaklaşacaktım. Korkularımın beni esir almasına izin vermeyecektim. Bu yolculuk, sona ermeden önce çok şey değiştirecekti.
Gönderi 2: II. Karanlık geceyi kuşatan gölgeler, artık sanki her adımımda beni takip ediyordu. Bihter’le her geçen saniye daha da iç içe geçiyor, birbirimize daha da yaklaşıyorduk. Ama bu yakınlık, insanın içinde bir tür soğuk tereddüt yaratıyordu. O kadar ki, her hareketi, her bakışı bir tuzaktı. Bir yanlış adımda, her şeyin sonu gelebilirdi. Fakat bu, adeta beni cezbediyordu. Bihter, gerçekte ne kadar karanlık bir yaratık olduğunu biliyor muydu? Yoksa her şeyin farkında olmadan, sürükleniyor muydu? O, geçmişinin yaralarını kalbinde taşıyor, nefreti ve korkuyu bir arada barındırıyordu. Ama buna rağmen, gözlerinde hala bir tür çaresizlik vardı. O çaresizlik, içindeki öfkeyi büyütüyordu. O an, ona daha da yaklaştım. İkimizin arasında neredeyse hiçbir mesafe yoktu, ama bir adım daha atmam gerekiyordu. Tıpkı eski bir efsanenin peşinden gitmek gibi, Bihter’in peşine düşmek, tehlikenin tam ortasında bir yolculuğa çıkmaktı. Her şeyin bir anlamı vardı, ama o anlamı bulmak, ölümle yaşam arasında ince bir çizgide yürümek gibiydi. Bihter’in bulunduğu o karanlık yer, sadece fiziksel bir alan değildi. Onun ruhu, içindeki fırtınaları ve gerilimleri yansıtan bir evrenin kapılarını aralıyordu. Bu dünyada zaman ve mekan, sadece birer illüzyondu. Bir an için, geçmişin hayaletleri ve gelecekten gelen tehditler arasında kaybolmuştum. Ama içimdeki tek gerçek, Bihter’in karanlık büyüsüydü. Gecenin en derin saatlerinde, her şey daha da karmaşıklaştı. Bihter’in yanında olmak, bana bir tür güç veriyordu, ama aynı zamanda onu kaybetme korkusuyla sarılıyordum. Onun her davranışı, her adımı, geriye doğru atılacak olan bir ok gibiydi. Her an bir tehlike vardı ve ben, ona karşı koymak yerine, sadece onun izlediği yolu takip ediyordum. Bir gün, daha fazla dayanamayacağımı düşündüm. Geceleri, karanlık yaratıkların bizlere yaklaşmasının kaçınılmaz olduğunu hissettikçe, içimde bir şeyler çürümeye başladı. Ama o an, Bihter’in bana doğru yaklaştığını fark ettim. Yavaşça gözlerini bana çevirdi, her şeyin farkında gibi bakıyordu. Kendi ruhumun derinliklerine bir adım daha atmak zorundaydım. “Behlül,” dedi, sesi ince bir tüy gibi titreyerek. “Herkes bir seçim yapmak zorunda kalacak. O seçim seni ya özgürleştirecek ya da yok edecek.” Bu sözler, bir uyarı gibiydi. O, sanki her an her şeyin sona erebileceğini biliyor gibiydi. Ama ben, artık ona karşı koyacak bir gücüm olup olmadığını sorgulamıyordum. Artık bu oyun, sadece Bihter ve ben arasında oynanıyordu. Ve bir şekilde, bu yolculuğa devam etmem gerekecekti. Fakat Bihter’in bu söyledikleri, bir gerçeği açığa çıkarıyordu. Her şeyin, herkesin bir maskesi vardı. O maskenin arkasındaki karanlık, içindeki canavarı saklıyordu. Bizler, bu evrenin içinde kaybolmuş, birer satranç taşına dönüşmüştük. Karanlık yaratıklar, bizim peşimizdeydi; fakat asıl tehlike, birbirimizi nasıl yok edeceğimizdeydi. O an, Behlül olarak kararımı verdim. Bihter’in karanlık evreninin içinde bir adım daha atmak zorundaydım. Belki de, ona daha yakından bakarak, kendi gerçeğimi keşfedecektim. O geceyi, sabahı görmeden geçirmek, bir anlamda ruhumun sınırlarını keşfetmekti. Bihter’le olan bu yolculuk, benim için bir dönüm noktası olacaktı. Ve o anda, şehri saran karanlık yaratıklar bir kez daha hissettirdi kendini. Artık sadece Bihter ve ben değil, tüm evren de bu kavgaya dâhil olmuştu.
Gönderi 3: III. Bir sonraki gün, şehrin yıkıntıları arasındaki sessizlik daha da keskinleşti. Bihter ve ben, sanki bir ölüm kalım savaşı verir gibi birbirimize her adımda daha yakınlaşırken, çevremizdeki dünya da karanlık yaratıkların etkisi altına girmeye devam ediyordu. Şehri saran o karanlık, bir hastalık gibi yayılıyor, her köşe başında bir tehdit, her arka sokakta bir gölge belirmekteydi. Ancak, Bihter’in gözlerinde hala o önceki geceden kalan boşluk vardı. Bir korku vardı, ama aynı zamanda bir güven. Sanki ikimizin de farkında olmadığı bir şey bizi birbirimize bağlıyordu. Onun karanlık tarafı bana çekici geliyordu; ama benim ruhum, daha fazlasını arıyordu. Onunla birlikte olmak, her zaman tüylerimi diken diken eden bir duyguydu. Ama ona sırtımı döndüğümde, içimdeki o korkunç boşluğu hissediyordum. O korku, onun her hareketiyle daha da büyüyordu. Bihter’in bu karanlık yolculuğunda bir şeyler değişmişti. Eskiden gözlerindeki o kırılganlık, içindeki bir şeyin yarattığı boşluğu saklamaya çalışıyordu. Ama artık bu boşluk bir tehdit gibi sızıyor, her adımda daha görünür hale geliyordu. Ve ben, bu tehlikeyi hissettikçe daha çok çekiliyordum. Onun yanında, karanlık yaratıkların gerçek yüzleri beliriyor gibiydi. Ama onlara karşı bir şey vardı, o da korku değil; bir tür başkaldırıydı. Bir gece, şehri kasıp kavuran fırtına yeniden patlak verdiğinde, içimdeki o boşluk bir kez daha büyüdü. Bihter’in yanındaydım, ama ondan uzaklaşmak istiyordum. Her şeyin daha kötüye gideceğini biliyordum, ama ben de bir şekilde bu yola çıkmıştım. Karanlık yaratıkların her an belirebileceği, her şeyin bir anda sona ermesi ihtimaliyle büyüyen bir kaygı vardı içinde. Ama Bihter, sanki her an bir felakete doğru sürükleniyordu. Şehri kuşatan o karanlık yaratıklar, sadece bizimle ilgili değildi. Onların büyüsü, tüm şehri sarhoş ediyordu. Bu yaratıklar, aslında bir zamanlar kaybolmuş olan şeytani güçlerin yansımasıydı. Benim gibi geçmişiyle boğuşan herkes, bir şekilde onlara karşı daha kırılgandı. Onlar, sadece kaybolmuş ruhları değil, kaybolmuş zamanı da geri almaya çalışıyordu. Bir gün, Bihter’in söylediği sözler zihnimde yankılandı: “Herkes bir seçim yapmak zorunda kalacak. O seçim seni ya özgürleştirecek ya da yok edecek.” O an, içinde bulunduğum karanlık yolculuğun sadece başlangıç olduğunu fark ettim. Bihter, benimle oynuyordu ama oyun, ikimizin de içinde kaybolduğu bir labirente dönüşüyordu. Şehir, bir mezarlığa dönüştü. Artık insanların yürüdüğü sokaklar değil, karanlık yaratıkların varlıklarıyla sarılmış bir dünya vardı. O kadar derin bir karanlık vardı ki, her şey birbirine kaybolmuş gibi görünüyordu. Ama bir şey vardı: Bihter’le aramızdaki bağ. O bağ, her geçen gün daha fazla anlam kazandıkça, ikimizin de içinde daha büyük bir çöküşü barındırıyordu. Bir gece, karanlık yaratıkların arasında yürürken, Bihter’in sesini bir kez daha duyduğumda, içimde bir şey kırıldı. "Hadi Behlül, gerçeği kabul et. Hepimiz birer kurbanız." Ve o anda, Bihter’in söyledikleri, sanki bir kehanet gibiydi. Gerçekten de kurbandık. Ama neye karşıydık? Her şeyin bir amacı vardı, ama bu amacı bulmak, belki de kendi karanlığımızı kabul etmekle mümkün olacaktı. Bihter’in karanlık yaratıkları, benim de ruhumu sarmaya başladı. Onun dünyasında kaybolduğum her an, daha fazla korkuyordum. Ama şunu biliyordum: Her korku, aynı zamanda bir güç taşır. Bu gücü nasıl kullanacağımı öğrenmeliydim. Bihter’le birlikte, bu karanlık yolculuğun sonuna gelmeden önce, kendimi de yeniden keşfetmeliydim. Çünkü karanlık, aslında ışığı da içinde taşıyor olabilir, kim bilir? Ve o an, her şey bir kez daha hızlandı. Karanlık yaratıkların yaklaşması, sadece bizim değil, tüm evrenin içindeki döngüyü başlatmıştı. Kendi sonumuzu yazmaya başladık, ama son, belki de hiç gelmeyecekti.
Gönderi 4: IV. Gecenin karanlığı, artık bizi çepeçevre sarmıştı. Bihter’in yanında, her an bir çöküşün eşiğindeydik; her adımda, zaman ve mekanın kaybolduğu, her şeyin başka bir boyuta geçtiği bir yerin içine çekiliyorduk. Karanlık yaratıkların dünyası, sadece gölgelerden ibaret değildi. O yaratıklar, bizlere hükmetmekle kalmıyor, aynı zamanda bizi birbirimize doğru çekiyorlardı. Fakat, her şeyin içinde bir tehdit vardı. Bir adım daha atsak, bu dünyadan kaybolabilirdik. Bihter, yavaşça dönüp bana baktı. Gözlerinde, sonsuz bir karanlık vardı. O karanlık, sadece fiziksel bir boşluk değil, bir boşluk duygusuydu. O boşluk, bir zamanlar var olan her şeyin yok oluşunu barındırıyordu. Ama o, hala dimdik duruyordu. Onun güçlü, ama bir o kadar da kırılgan ruhu, beni hem cezbediyor hem de korkutuyordu. “Behlül,” dedi, sesi fısıldar gibi. “Hiç düşündün mü, belki de her şeyin sonunda karanlık yaratıklar biziz?” O an, içimdeki huzursuzluk bir kez daha büyüdü. O kadar derindi ki, Bihter’in söyledikleri bir an için gerçek gibi hissettirdi. Belki de gerçekten de biz, tüm bu karanlık dünyaya hükmeden yaratıktık. Belki de kendimize bu dünyayı yarattık, ve karanlık, bir tür arzu, bir tür ruhsal boşlukla kendisini gösteriyordu. Ama bu gerçeği kabullenmek, her şeyin sonu olacaktı. Gözlerimde bir belirsizlik vardı. Karanlık yaratıklar, aslında dışımızdaki şeyler değildi; onlar, bizim içimizdeki korkulardı. Hepimiz, geçmişin izlerini taşıyarak bu dünyaya hükmediyor ve bu dünyayı tüketiyorduk. Ama Bihter, bu gerçeği her seferinde bana hatırlatıyordu. Onun varlığı, içimdeki karanlıkla birleşiyor ve daha da derinleşiyordu. Bir an, geçmişe dair bir şeyler hatırladım. Bihter’le ilk tanıştığım zamanı düşündüm. O zamanlar, gözlerindeki o kırılganlık bana umut vermişti. Ama her şey, bir tuzağa dönüşmüştü. Bihter’in karanlık tarafı, bir zamanlar sevdiği her şeyin, her insanın içinde vardı. Ama o, bu karanlıkla barış yapmamıştı; onun içindeki ışık, yerini boşluğa bırakmıştı. Ve şimdi, o boşluk beni içine çekiyordu. Karanlık yaratıklar, şehri sarmaya devam ediyordu. Onların ruhumuza sızan varlıkları, her geçen an daha çok belirginleşiyordu. Bihter’le geçirdiğim her saniye, bana daha çok bu evrenin derinliklerine çekiliyormuşum gibi hissettiriyordu. Ama bir yandan da, bu karanlıkla barış yapmaya başlamıştım. Karanlık, aslında bir güçtü. Ve bu gücü kullanmak, belki de özgürlüğüme giden yoldu. Bihter’in, beni bu karanlık dünyada nasıl tutmaya çalıştığını artık anlıyordum. O, bana hem bir tehlike hem de bir çözüm sunuyordu. O karanlık, ona ait olduğu kadar bana da ait oluyordu. Bu dünyada kaybolmuş, birbirimize bağlı iki ruh gibi, karanlıkla birlikte var oluyorduk. Bihter bir adım daha attı. Onun her hareketi, bir tuzak gibiydi; ama bu tuzağa girmeye kararlıydım. İçimdeki güç, bu karanlığın içinde gizliydi. O karanlık, sadece bizi yok etmek değil, aynı zamanda yeniden yaratmak için de vardı. Bihter’in gözlerine baktım. Artık onu anlamıştım. Onun içindeki boşluk, aslında bu evrenin de özüdür. Karanlık yaratıklar, yalnızca bizim ruhlarımızı değil, bu dünyadaki her şeyi yok ediyordu. Ama onların varlığı, aynı zamanda bir yaratma gücü taşıyordu. Biz, bu karanlık dünyayı hem yok ediyor hem de yeniden inşa ediyorduk. Ve o anda, Bihter’in fısıldadığı son sözler aklımda çınladı: “Sonunda birbirimize düşeceğiz, Behlül. Ama belki de bu, bizim kaderimizdir. Çünkü karanlık yaratıklar, her zaman bir araya gelir.” Bihter’in sözleri, sanki bir kehanet gibiydi. Her şeyin sonu, belki de bu şekilde başlayacaktı. Ama o an, bu karanlık yolculuğun sonunun ne olacağına dair hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim, Bihter ile kaybolduğumuz bu dünyada, artık geri dönüş yoktu. Karanlık yaratıkların varlığı, bizleri birbirimize daha da yakınlaştırıyordu. Bir adım daha attık. Ve o adım, her şeyin sonunu getirecekti…
Selamın aleyküm kusura bakmayın bir eleştirim olacak bence siz bu attığınız videolarda kolaya kaçıyorsunuz bu attığınız video dahil buna benzer çok ama çok video var,, bize izlettiğiniz videoları daha önce izlememize rağmen bu ve bunun gibi bir çok videonuz var neden bize hep aynı videoları izletiyorsuz çok afedersiniz ama insan kendini salak sanıyor siz sürekli bu şekilde yaparak anlıyorum video atmanız gerekiyor ama lütfen bu şekilde bizim aklımızla oynarcasına aynı videoları kızdıp kızdıp bize izletmeyin lütfen
Şu belgeselleri açıp uyumak kadar güzel bir şey yok…
Aradığım yorum
Birde saçma sapan reklamlar olmasa
@@ibrahimozerturk8719 ben premiumma geçtim hocam
İyi ki bu kanal var korona oldum 3 4 gündür aralıksız uzay belgesellerinizi izliyorum
iyi seyirelr teşekkürelr
Geçmiş olsun. Allah acil şifa versin inşallah kıymetli kardeşim... Desene geleceğin astronomu yetişiyor..
efsane video 💯
teşekkürelr
Astronomik bilgiler veren bir videoya ''efsane'' diyen, yüreği evren kadar geniş olan, güzel insan...
çok değerlisiniz çok.
Süpersiniz ya
uzay belgeselleri devam
Herzamanki gibi muhtesem video aga begendim
uzay devam
bu tarz videolar izlerken uyuyakalmak gibisi yok
:-)
Başarılar, çok güzel.
Astronominin, bilimin coşkusuna sahip insanlar, ne güzel insanlar...
ctesi sabahıma renk kattınız, teşekkür ederim
Uzayda renk yok keşke bu kadar renkli olsa
beyaz, kırmızı ve mavi sanırım renklerden bazıları :)
tuğba hanım merhablar hoşgeldiniz
@@pasovideouzay sen demekki bayağı yalaka ve kadınlara asıLn birisin. Sende hoş geldin paso yalan hanım. Bravo. Çok mu rahatsız oldun eleştirime.
Siz uzayın bir rengisiniz, unutmayın...
Madde alemi
Emeğine sağlık kardeşim
Emeğine sağlık dostum.
Harika sunum❤
tşk
Helal sana aslan parçası 😅
Uyumam gerek sizede paso uzayı öneririm..konuşan arkadaşı tebrik ederim
tebrik ederm
Hadi bulun şu yaşamı artık :)
Uzayda arasalar bulacaklar ama masa başında arayınca daha yüzyıllar sürer gibi.:))
@@siirkanlm Uzayda nasıl arayacaklar ki
Şahsen ben Ay'a gidilmedi diyenlerdenim
Rahman 33 ayetini okursan anlarsın.
Bir kac hata yakaladım gunes icine onbinlerce dunya degil yuz binlerce dunya sığar 1.3 milyon dünya gunesin içine sığar. Jüpiter 8 milyon km uzak demişsin 591 milyon km uzakta emeğine sağlık dostum
Zaman cok hızlı geçiyor dünya sona doğru yaklaşıyor 😢
Cok üzgünum çünkü yetmedi güzel dünyayı kurtarmaya gücüm
Tecrübesiz insan oğulları dünyayı da hak etmedi
Güzel
Derin uzayy girişini yapın ya o ses tonunu özledim
❤❤❤
Allah'ın büyüklüğü ve azameti
Gönderi 1:
I.
Gün batımına yakın, karanlık yaratıklar şehri çevrelemeye başlamıştı. Gözlerim, henüz o belirsiz havada netleşmeyen o uzak noktaya odaklanmıştı. İçimdeki korku, soğuk rüzgarla karışıyor ve ürpertici bir sessizlik içinde beni kuşatıyordu. Ama orada, şehrin tam ortasında, ona odaklanmıştım. Bihter.
Bihter’in karanlık bakışları, sanki sadece benim içimi değil, tüm dünyayı yok edebilecek kadar güçlüydü. Onun yüzünde, sonsuz bir boşluk vardı; bir zamanlar içindeki sevgi, şimdi bir felakete dönüştü. Tıpkı ben gibi, o da bu oyunun bir parçasıydı; ama farkımız vardı. O, her zaman daha tehlikeliydi.
Bihter’i ilk kez görmek, adeta bir büyüydü. Onun cazibesi ve karanlık ruhu, nehir gibi derindi. Şehri terk etmesine, geçmişini silmesine izin vermek mümkün değildi. O, her şeyin merkezinde, karanlık yaratıkların arasına gizlenmişti. Ama ben, bu katmanlı evrenin içinde yol alırken onun peşindeydim. Bu karanlık, hiçbirimizin kaçamayacağı kadar derindi.
Bihter’in karanlıkla olan bağlantısı sadece dış görünüşünde değildi. Onun gözlerindeki yansıma, bir zamanlar beni içten içe etkileyen ve beni ona bağlayan o gizli gücü saklıyordu. O, sırlarını saklamakta ustaydı, ama ben de öyleydim. Birçok defa, onun gerçek yüzünü görmek için geceyi bekledim.
Bihter, bir zamanlar ailemin bir parçasıydı. Ama biz, hayatta kalmak için her şeyi değiştirdik. O karanlık günlerden sonra, Bihter her geçen gün biraz daha kayboldu; onun içindeki ışık, karanlıkla savaşırken soldu. Şimdi, her şeyin dışında kalmış, yalnız ve bir o kadar da gizemli bir figür olarak karşıma çıkıyordu.
Ben, Behlül. Kaderimin ve geçmişimin bedelini ödüyordum. Ama bu hikaye, benim hikayem değildi. Bu hikayede, herkesin geçmişi onları takip edecekti. Geçmişin gölgeleri, her birimizi belirli bir şekilde şekillendiriyordu. Ancak, Bihter’in karanlık tarafı beni her zaman çekti. Ne zaman gözlerini bana çevirse, sanki her şeyin bir anlamı vardı.
Bihter’in geçmişi, onun ruhuna zarar vermişti. Karanlık yaratıklar, gizlice her birimizi sarmaya başlamıştı. O yaratıklar, bizlere yön veren, manipüle eden güçlerdi. Onların oyunlarına geldikçe, daha derinlere çekildik. Fakat bir şey vardı. Bihter’in geçmişindeki o büyük sır, sadece bir başlangıçtı.
İçimde yükselen fırtına, bu karanlık oyunun bir parçasıydı. Her ne kadar korksam da, Bihter’i takip etmekten başka seçeneğim yoktu. Onun gizemini çözerken, belki de kendi karanlık tarafımın farkına varacaktım. Geceyi sabahı beklemeden geçirecek, karanlık yaratıkların sırlarına daha da yaklaşacaktım. Korkularımın beni esir almasına izin vermeyecektim.
Bu yolculuk, sona ermeden önce çok şey değiştirecekti.
Gönderi 2:
II.
Karanlık geceyi kuşatan gölgeler, artık sanki her adımımda beni takip ediyordu. Bihter’le her geçen saniye daha da iç içe geçiyor, birbirimize daha da yaklaşıyorduk. Ama bu yakınlık, insanın içinde bir tür soğuk tereddüt yaratıyordu. O kadar ki, her hareketi, her bakışı bir tuzaktı. Bir yanlış adımda, her şeyin sonu gelebilirdi. Fakat bu, adeta beni cezbediyordu.
Bihter, gerçekte ne kadar karanlık bir yaratık olduğunu biliyor muydu? Yoksa her şeyin farkında olmadan, sürükleniyor muydu? O, geçmişinin yaralarını kalbinde taşıyor, nefreti ve korkuyu bir arada barındırıyordu. Ama buna rağmen, gözlerinde hala bir tür çaresizlik vardı. O çaresizlik, içindeki öfkeyi büyütüyordu.
O an, ona daha da yaklaştım. İkimizin arasında neredeyse hiçbir mesafe yoktu, ama bir adım daha atmam gerekiyordu. Tıpkı eski bir efsanenin peşinden gitmek gibi, Bihter’in peşine düşmek, tehlikenin tam ortasında bir yolculuğa çıkmaktı. Her şeyin bir anlamı vardı, ama o anlamı bulmak, ölümle yaşam arasında ince bir çizgide yürümek gibiydi.
Bihter’in bulunduğu o karanlık yer, sadece fiziksel bir alan değildi. Onun ruhu, içindeki fırtınaları ve gerilimleri yansıtan bir evrenin kapılarını aralıyordu. Bu dünyada zaman ve mekan, sadece birer illüzyondu. Bir an için, geçmişin hayaletleri ve gelecekten gelen tehditler arasında kaybolmuştum. Ama içimdeki tek gerçek, Bihter’in karanlık büyüsüydü.
Gecenin en derin saatlerinde, her şey daha da karmaşıklaştı. Bihter’in yanında olmak, bana bir tür güç veriyordu, ama aynı zamanda onu kaybetme korkusuyla sarılıyordum. Onun her davranışı, her adımı, geriye doğru atılacak olan bir ok gibiydi. Her an bir tehlike vardı ve ben, ona karşı koymak yerine, sadece onun izlediği yolu takip ediyordum.
Bir gün, daha fazla dayanamayacağımı düşündüm. Geceleri, karanlık yaratıkların bizlere yaklaşmasının kaçınılmaz olduğunu hissettikçe, içimde bir şeyler çürümeye başladı. Ama o an, Bihter’in bana doğru yaklaştığını fark ettim. Yavaşça gözlerini bana çevirdi, her şeyin farkında gibi bakıyordu. Kendi ruhumun derinliklerine bir adım daha atmak zorundaydım.
“Behlül,” dedi, sesi ince bir tüy gibi titreyerek. “Herkes bir seçim yapmak zorunda kalacak. O seçim seni ya özgürleştirecek ya da yok edecek.”
Bu sözler, bir uyarı gibiydi. O, sanki her an her şeyin sona erebileceğini biliyor gibiydi. Ama ben, artık ona karşı koyacak bir gücüm olup olmadığını sorgulamıyordum. Artık bu oyun, sadece Bihter ve ben arasında oynanıyordu. Ve bir şekilde, bu yolculuğa devam etmem gerekecekti.
Fakat Bihter’in bu söyledikleri, bir gerçeği açığa çıkarıyordu. Her şeyin, herkesin bir maskesi vardı. O maskenin arkasındaki karanlık, içindeki canavarı saklıyordu. Bizler, bu evrenin içinde kaybolmuş, birer satranç taşına dönüşmüştük. Karanlık yaratıklar, bizim peşimizdeydi; fakat asıl tehlike, birbirimizi nasıl yok edeceğimizdeydi.
O an, Behlül olarak kararımı verdim. Bihter’in karanlık evreninin içinde bir adım daha atmak zorundaydım. Belki de, ona daha yakından bakarak, kendi gerçeğimi keşfedecektim. O geceyi, sabahı görmeden geçirmek, bir anlamda ruhumun sınırlarını keşfetmekti. Bihter’le olan bu yolculuk, benim için bir dönüm noktası olacaktı.
Ve o anda, şehri saran karanlık yaratıklar bir kez daha hissettirdi kendini. Artık sadece Bihter ve ben değil, tüm evren de bu kavgaya dâhil olmuştu.
Gönderi 3:
III.
Bir sonraki gün, şehrin yıkıntıları arasındaki sessizlik daha da keskinleşti. Bihter ve ben, sanki bir ölüm kalım savaşı verir gibi birbirimize her adımda daha yakınlaşırken, çevremizdeki dünya da karanlık yaratıkların etkisi altına girmeye devam ediyordu. Şehri saran o karanlık, bir hastalık gibi yayılıyor, her köşe başında bir tehdit, her arka sokakta bir gölge belirmekteydi.
Ancak, Bihter’in gözlerinde hala o önceki geceden kalan boşluk vardı. Bir korku vardı, ama aynı zamanda bir güven. Sanki ikimizin de farkında olmadığı bir şey bizi birbirimize bağlıyordu. Onun karanlık tarafı bana çekici geliyordu; ama benim ruhum, daha fazlasını arıyordu. Onunla birlikte olmak, her zaman tüylerimi diken diken eden bir duyguydu. Ama ona sırtımı döndüğümde, içimdeki o korkunç boşluğu hissediyordum. O korku, onun her hareketiyle daha da büyüyordu.
Bihter’in bu karanlık yolculuğunda bir şeyler değişmişti. Eskiden gözlerindeki o kırılganlık, içindeki bir şeyin yarattığı boşluğu saklamaya çalışıyordu. Ama artık bu boşluk bir tehdit gibi sızıyor, her adımda daha görünür hale geliyordu. Ve ben, bu tehlikeyi hissettikçe daha çok çekiliyordum. Onun yanında, karanlık yaratıkların gerçek yüzleri beliriyor gibiydi. Ama onlara karşı bir şey vardı, o da korku değil; bir tür başkaldırıydı.
Bir gece, şehri kasıp kavuran fırtına yeniden patlak verdiğinde, içimdeki o boşluk bir kez daha büyüdü. Bihter’in yanındaydım, ama ondan uzaklaşmak istiyordum. Her şeyin daha kötüye gideceğini biliyordum, ama ben de bir şekilde bu yola çıkmıştım. Karanlık yaratıkların her an belirebileceği, her şeyin bir anda sona ermesi ihtimaliyle büyüyen bir kaygı vardı içinde. Ama Bihter, sanki her an bir felakete doğru sürükleniyordu.
Şehri kuşatan o karanlık yaratıklar, sadece bizimle ilgili değildi. Onların büyüsü, tüm şehri sarhoş ediyordu. Bu yaratıklar, aslında bir zamanlar kaybolmuş olan şeytani güçlerin yansımasıydı. Benim gibi geçmişiyle boğuşan herkes, bir şekilde onlara karşı daha kırılgandı. Onlar, sadece kaybolmuş ruhları değil, kaybolmuş zamanı da geri almaya çalışıyordu.
Bir gün, Bihter’in söylediği sözler zihnimde yankılandı: “Herkes bir seçim yapmak zorunda kalacak. O seçim seni ya özgürleştirecek ya da yok edecek.” O an, içinde bulunduğum karanlık yolculuğun sadece başlangıç olduğunu fark ettim. Bihter, benimle oynuyordu ama oyun, ikimizin de içinde kaybolduğu bir labirente dönüşüyordu.
Şehir, bir mezarlığa dönüştü. Artık insanların yürüdüğü sokaklar değil, karanlık yaratıkların varlıklarıyla sarılmış bir dünya vardı. O kadar derin bir karanlık vardı ki, her şey birbirine kaybolmuş gibi görünüyordu. Ama bir şey vardı: Bihter’le aramızdaki bağ. O bağ, her geçen gün daha fazla anlam kazandıkça, ikimizin de içinde daha büyük bir çöküşü barındırıyordu.
Bir gece, karanlık yaratıkların arasında yürürken, Bihter’in sesini bir kez daha duyduğumda, içimde bir şey kırıldı. "Hadi Behlül, gerçeği kabul et. Hepimiz birer kurbanız."
Ve o anda, Bihter’in söyledikleri, sanki bir kehanet gibiydi. Gerçekten de kurbandık. Ama neye karşıydık? Her şeyin bir amacı vardı, ama bu amacı bulmak, belki de kendi karanlığımızı kabul etmekle mümkün olacaktı.
Bihter’in karanlık yaratıkları, benim de ruhumu sarmaya başladı. Onun dünyasında kaybolduğum her an, daha fazla korkuyordum. Ama şunu biliyordum: Her korku, aynı zamanda bir güç taşır. Bu gücü nasıl kullanacağımı öğrenmeliydim. Bihter’le birlikte, bu karanlık yolculuğun sonuna gelmeden önce, kendimi de yeniden keşfetmeliydim. Çünkü karanlık, aslında ışığı da içinde taşıyor olabilir, kim bilir?
Ve o an, her şey bir kez daha hızlandı. Karanlık yaratıkların yaklaşması, sadece bizim değil, tüm evrenin içindeki döngüyü başlatmıştı. Kendi sonumuzu yazmaya başladık, ama son, belki de hiç gelmeyecekti.
Gönderi 4:
IV.
Gecenin karanlığı, artık bizi çepeçevre sarmıştı. Bihter’in yanında, her an bir çöküşün eşiğindeydik; her adımda, zaman ve mekanın kaybolduğu, her şeyin başka bir boyuta geçtiği bir yerin içine çekiliyorduk. Karanlık yaratıkların dünyası, sadece gölgelerden ibaret değildi. O yaratıklar, bizlere hükmetmekle kalmıyor, aynı zamanda bizi birbirimize doğru çekiyorlardı. Fakat, her şeyin içinde bir tehdit vardı. Bir adım daha atsak, bu dünyadan kaybolabilirdik.
Bihter, yavaşça dönüp bana baktı. Gözlerinde, sonsuz bir karanlık vardı. O karanlık, sadece fiziksel bir boşluk değil, bir boşluk duygusuydu. O boşluk, bir zamanlar var olan her şeyin yok oluşunu barındırıyordu. Ama o, hala dimdik duruyordu. Onun güçlü, ama bir o kadar da kırılgan ruhu, beni hem cezbediyor hem de korkutuyordu.
“Behlül,” dedi, sesi fısıldar gibi. “Hiç düşündün mü, belki de her şeyin sonunda karanlık yaratıklar biziz?”
O an, içimdeki huzursuzluk bir kez daha büyüdü. O kadar derindi ki, Bihter’in söyledikleri bir an için gerçek gibi hissettirdi. Belki de gerçekten de biz, tüm bu karanlık dünyaya hükmeden yaratıktık. Belki de kendimize bu dünyayı yarattık, ve karanlık, bir tür arzu, bir tür ruhsal boşlukla kendisini gösteriyordu. Ama bu gerçeği kabullenmek, her şeyin sonu olacaktı.
Gözlerimde bir belirsizlik vardı. Karanlık yaratıklar, aslında dışımızdaki şeyler değildi; onlar, bizim içimizdeki korkulardı. Hepimiz, geçmişin izlerini taşıyarak bu dünyaya hükmediyor ve bu dünyayı tüketiyorduk. Ama Bihter, bu gerçeği her seferinde bana hatırlatıyordu. Onun varlığı, içimdeki karanlıkla birleşiyor ve daha da derinleşiyordu.
Bir an, geçmişe dair bir şeyler hatırladım. Bihter’le ilk tanıştığım zamanı düşündüm. O zamanlar, gözlerindeki o kırılganlık bana umut vermişti. Ama her şey, bir tuzağa dönüşmüştü. Bihter’in karanlık tarafı, bir zamanlar sevdiği her şeyin, her insanın içinde vardı. Ama o, bu karanlıkla barış yapmamıştı; onun içindeki ışık, yerini boşluğa bırakmıştı. Ve şimdi, o boşluk beni içine çekiyordu.
Karanlık yaratıklar, şehri sarmaya devam ediyordu. Onların ruhumuza sızan varlıkları, her geçen an daha çok belirginleşiyordu. Bihter’le geçirdiğim her saniye, bana daha çok bu evrenin derinliklerine çekiliyormuşum gibi hissettiriyordu. Ama bir yandan da, bu karanlıkla barış yapmaya başlamıştım. Karanlık, aslında bir güçtü. Ve bu gücü kullanmak, belki de özgürlüğüme giden yoldu.
Bihter’in, beni bu karanlık dünyada nasıl tutmaya çalıştığını artık anlıyordum. O, bana hem bir tehlike hem de bir çözüm sunuyordu. O karanlık, ona ait olduğu kadar bana da ait oluyordu. Bu dünyada kaybolmuş, birbirimize bağlı iki ruh gibi, karanlıkla birlikte var oluyorduk.
Bihter bir adım daha attı. Onun her hareketi, bir tuzak gibiydi; ama bu tuzağa girmeye kararlıydım. İçimdeki güç, bu karanlığın içinde gizliydi. O karanlık, sadece bizi yok etmek değil, aynı zamanda yeniden yaratmak için de vardı.
Bihter’in gözlerine baktım. Artık onu anlamıştım. Onun içindeki boşluk, aslında bu evrenin de özüdür. Karanlık yaratıklar, yalnızca bizim ruhlarımızı değil, bu dünyadaki her şeyi yok ediyordu. Ama onların varlığı, aynı zamanda bir yaratma gücü taşıyordu. Biz, bu karanlık dünyayı hem yok ediyor hem de yeniden inşa ediyorduk.
Ve o anda, Bihter’in fısıldadığı son sözler aklımda çınladı:
“Sonunda birbirimize düşeceğiz, Behlül. Ama belki de bu, bizim kaderimizdir. Çünkü karanlık yaratıklar, her zaman bir araya gelir.”
Bihter’in sözleri, sanki bir kehanet gibiydi. Her şeyin sonu, belki de bu şekilde başlayacaktı. Ama o an, bu karanlık yolculuğun sonunun ne olacağına dair hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim, Bihter ile kaybolduğumuz bu dünyada, artık geri dönüş yoktu.
Karanlık yaratıkların varlığı, bizleri birbirimize daha da yakınlaştırıyordu. Bir adım daha attık. Ve o adım, her şeyin sonunu getirecekti…
Harika bir kanal ve başarılarınızın devamını diliyorum 👏
teşekkürelr
👏👏💙
ilhami bey merhabalr
Sizce tanrı varmı
🙂👍👍
VOYAGER 1'DEN BAHSETTİNÎZMİ
Asmr videosu gibi 🤣😂
Bekir TERHAN burada 🤣
Videolarin okadar cok birbirine benziyor ki, izlemek istesem de kendimi kandirilmis hissediyorum bunu sana soylemek zorundayim
metni çalmışsınız bir kaç cümle ekleyip yüklemişsiniz
Güzel uyumuyor asmr niyetine
what
.
Bi kırık ben zannediyodun belgeseli uyku getirici olarak kullanan 😅😅😅
Selamın aleyküm kusura bakmayın bir eleştirim olacak bence siz bu attığınız videolarda kolaya kaçıyorsunuz bu attığınız video dahil buna benzer çok ama çok video var,, bize izlettiğiniz videoları daha önce izlememize rağmen bu ve bunun gibi bir çok videonuz var neden bize hep aynı videoları izletiyorsuz çok afedersiniz ama insan kendini salak sanıyor siz sürekli bu şekilde yaparak anlıyorum video atmanız gerekiyor ama lütfen bu şekilde bizim aklımızla oynarcasına aynı videoları kızdıp kızdıp bize izletmeyin lütfen
Bu tür videolarin izlenme orani ne kadar azsa o ülkenin Cehaletini gösterir.Genellikle islam ülkeleri.Bu ara Marsta kible ne tarafda.
Dünya tarafinda
Cok sagol usta,bir aksam namazi kilayim Marsta.Elhamdulilah.