Heel herkenbaar voor mij: Ik begrijp het en zeg ook tegen mezelf dat het erger kan of beter...toch blijf ik het in het moeilijk vinden want ik moet door mijn chronische vermoeidheid en onvoorspelbare pijnen afspraken verzetten etc., blijf het frustrerend vinden en voel me langs de weg, op een zijspoor, staan...het leven bij die die hier geen last van hebben gaat gewoon door. Bijvoorbeeld zou ik vorige week aan twee dagen mee helpen koken bij mijn vrijwilligerswerk en dit kon niet. Dan zag ik de gezellige foto's op Facebook en dacht: ik had ook graag mee willen doen.
Bedankt voor deze video. Ik heb zelf een chronische ziekte waardoor ik erg weinig energie heb en dit vind ik ontzettend moeilijk, vooral omdat ik erg ambitieus ben. Deze video helpt me heel erg als ik me weer te veel met anderen (gezonde mensen) ga vergelijken.
Heel goed gezegd, kort en duidelijk! Het is wel zo dat je eerst door een rauw period moet gaan om je eigen nieuwe realiteit te accepteren. 'Ik kon zoveel, maar nu kan ik zo veel minder'. Als je daar eenmaal over ben, komt de vergelijking met andere mensen. En daar hebben we zeker een keuze over, over hoe we onze normen vastleggen. dank voor de video!
Goed gesproken! Er is alleen 1 dingetje aan je uitleg wat me opvalt en dat is dat je zegt dat als je je vergelijkt met iedereen die meer kan dan jij, je per definitie ongelukkig bent. Ik heb zelf DCD, dat is een beperking waarbij (in een notendop) je fijne en grove motoriek niet goed werkt. Natuurlijk is dit een beperking waar je dus op velen aspecten van je leven last van hebt. Door echter telkens extra hulp te hebben en hard te werken op school heb ik nu de Havo afgerond (toen ik 6 was zeiden ze dat vmbo al niet zou lukken). Speel ik op redelijk hoog niveau gitaar en heb ik een groot deel van mijn examen geschreven (i.p.v. die laptop). Dit had ik niet bereikt als ik me had neergelegd bij de situatie.
+Luuk Woudstra Ik denk dat er een verschil zit tussen je erbij neerleggen of je focussen op wat je allemaal niet kan. Ik denk dat je dat eerste inderdaad niet moet doen. Het klinkt alsof jij juist actief op zoek bent gegaan naar wat er binnen jouw beperkingen wèl mogelijk is. Je legde je niet bij de situatie neer, maar was ook zeker niet bezig met wat je door jouw beperking niet kon.
Ik vind vergelijken net iemsnd die minder heeft of minder kan dan jou, en daarom maar tevreden moet zijn heel erg naar. Weinig compassie en empathie. Alsof je van een trap naar beneden kijkt en denk: "pfff gelukkig zit ik daar niet" nou lekker dan. Want daar boven aan de trap is geluk of tevredenheid je niet gegarandeerd. Maar ik snap je punt over de norm stellen, ik denk dat ik zelf soms ook teveel focus op wat niet kan en het besteelt me eigenlijk alleen maar van me eigen creativiteit.
Vergelijken, vergelijken... Is het dan zo moeilijk om te begrijpen dat we allemaal dezelfde basisverlangens hebben? (gezondheid - kunnen werken en sparen - voldoende energie hebben voor verplichtingen én verpozing - geen zotte dingen, toch?) Feit blijft dat mensen zonder beperkingen veelal hun verlangens kunnen inlossen en dat mensen met een beperking dat niet kunnen... Noden los je immers niet in met woorden of gedachten, maar met daden en middelen. Mezelf iets wijsmaken, paaien kost ook hopen energie... so HOW is this supposed to make me feel better???
precies, er zijn (veel) dingen die de maatschappij van je eist zoals zelfredzaam zijn op ál je levensgebieden én als je het niet bent, zorgen dat je t leert...Als je zégt dat dat niet lukt moet je 'bewijzen' dat het écht zo is, want 'men' neemt op voorhand aan dat je 'gewoon geen zin hebt' of op een andere manier probeert misbruik van de maatschappij te maken.....
![Lethal Company Music Video 🎵 "Follow The Orders" [VERSION A]](http://i.ytimg.com/vi/QeooZB4Z7RA/mqdefault.jpg)
Heel herkenbaar voor mij: Ik begrijp het en zeg ook tegen mezelf dat het erger kan of beter...toch blijf ik het in het moeilijk vinden want ik moet door mijn chronische vermoeidheid en onvoorspelbare pijnen afspraken verzetten etc., blijf het frustrerend vinden en voel me langs de weg, op een zijspoor, staan...het leven bij die die hier geen last van hebben gaat gewoon door. Bijvoorbeeld zou ik vorige week aan twee dagen mee helpen koken bij mijn vrijwilligerswerk en dit kon niet. Dan zag ik de gezellige foto's op Facebook en dacht: ik had ook graag mee willen doen.
Bedankt voor deze video. Ik heb zelf een chronische ziekte waardoor ik erg weinig energie heb en dit vind ik ontzettend moeilijk, vooral omdat ik erg ambitieus ben. Deze video helpt me heel erg als ik me weer te veel met anderen (gezonde mensen) ga vergelijken.
Heel goed gezegd, kort en duidelijk! Het is wel zo dat je eerst door een rauw period moet gaan om je eigen nieuwe realiteit te accepteren. 'Ik kon zoveel, maar nu kan ik zo veel minder'. Als je daar eenmaal over ben, komt de vergelijking met andere mensen. En daar hebben we zeker een keuze over, over hoe we onze normen vastleggen. dank voor de video!
Goed gesproken! Er is alleen 1 dingetje aan je uitleg wat me opvalt en dat is dat je zegt dat als je je vergelijkt met iedereen die meer kan dan jij, je per definitie ongelukkig bent. Ik heb zelf DCD, dat is een beperking waarbij (in een notendop) je fijne en grove motoriek niet goed werkt. Natuurlijk is dit een beperking waar je dus op velen aspecten van je leven last van hebt. Door echter telkens extra hulp te hebben en hard te werken op school heb ik nu de Havo afgerond (toen ik 6 was zeiden ze dat vmbo al niet zou lukken). Speel ik op redelijk hoog niveau gitaar en heb ik een groot deel van mijn examen geschreven (i.p.v. die laptop). Dit had ik niet bereikt als ik me had neergelegd bij de situatie.
+Luuk Woudstra Ik denk dat er een verschil zit tussen je erbij neerleggen of je focussen op wat je allemaal niet kan. Ik denk dat je dat eerste inderdaad niet moet doen. Het klinkt alsof jij juist actief op zoek bent gegaan naar wat er binnen jouw beperkingen wèl mogelijk is. Je legde je niet bij de situatie neer, maar was ook zeker niet bezig met wat je door jouw beperking niet kon.
Geweldig! Top gesproken! zoals wij leven: "het kan altijd erger"
Ontzettend blij dat ik nog leef ! ( veel spoedoperaties ziekte van Crohn)
Ik vind vergelijken net iemsnd die minder heeft of minder kan dan jou, en daarom maar tevreden moet zijn heel erg naar. Weinig compassie en empathie. Alsof je van een trap naar beneden kijkt en denk: "pfff gelukkig zit ik daar niet" nou lekker dan. Want daar boven aan de trap is geluk of tevredenheid je niet gegarandeerd. Maar ik snap je punt over de norm stellen, ik denk dat ik zelf soms ook teveel focus op wat niet kan en het besteelt me eigenlijk alleen maar van me eigen creativiteit.
Vergelijken, vergelijken... Is het dan zo moeilijk om te begrijpen dat we allemaal dezelfde basisverlangens hebben? (gezondheid - kunnen werken en sparen - voldoende energie hebben voor verplichtingen én verpozing - geen zotte dingen, toch?) Feit blijft dat mensen zonder beperkingen veelal hun verlangens kunnen inlossen en dat mensen met een beperking dat niet kunnen... Noden los je immers niet in met woorden of gedachten, maar met daden en middelen. Mezelf iets wijsmaken, paaien kost ook hopen energie... so HOW is this supposed to make me feel better???
Dank voor je woorden. Ik hoop dat ik het mag delen in mijn blog op DieEetBeter.nl/blog
+Virgil Smit Maar natuurlijk, delen mag altijd. Graag zelfs!
+Omdenken Hoi, dank je wel! dieeetbeter.nl/confrontatie-met-de-pijn-diabetes-en-neuropathische-pijn/
de maatschappij stelt ook normen. je kunt niet alles zelf kiezen
precies, er zijn (veel) dingen die de maatschappij van je eist zoals zelfredzaam zijn op ál je levensgebieden én als je het niet bent, zorgen dat je t leert...Als je zégt dat dat niet lukt moet je 'bewijzen' dat het écht zo is, want 'men' neemt op voorhand aan dat je 'gewoon geen zin hebt' of op een andere manier probeert misbruik van de maatschappij te maken.....