Helder verhaal. Pro-actieve houding aannemen bij eenzaamheid. Er moeten patronen omgezet worden. Het hoopvolle is dat men het dan weer zelf in hand heeft. De regie ligt uiteindelijk bij jezelf, dus geen slachtoffergedrag dat het door anderen komt. Wel respectvolle aandacht , maar niet erin gaan of blijven wonen in eenzaamheid.
Die man weet niets over eenzaamheid! Eenzaamheid: omdat men nooit gewenst was, omdat men ook in de maatschappij niet aanvaard wordt, wanneer men geen of zeer onvoldoende liefde heeft gekregen als kind, wanneer men hooggevoelig is en te intelligent voor de omgeving waar men zich in bevindt (de buurt waar ik woon is verschrikkelijk en ik kan nu niet verhuizen, wanneer men niet weet hoe men moet omgaan met bepaalde situaties, wanneer men een leven lang wordt gepest en niet weet hoe zich te verdedigen, wanneer men zich binnenin niet ok voelt, onzeker, boos, gefrustreerd, leeftijdsdisctiminatie moet ondergaan, nergens wordt mee geholpen, geen job meer vindt en dus financieel vast zit, niet wetende waar naartoe want ook vele hulpverleners zijn onbekwaam of hebben een te laag niveau (als zij maar hun subsidies van de overheid krijgen gaat alles goed met hén!) en tenslotte kwijnt men weg en heeft men ook geen energie meer om nog iets te ondernemen. Eenzaamheid in dit geval is hevig en zeer pijnlijk en heeft effecten op de gezondheid. Men ervaart de wereld als kil want allen rond mij zijn omringd (gezin, partner, vrienden, familie), paniekaanvallen zijn soms het gevolg, niet wetend hoe eruit te geraken. Nooit vraagt eens iemand hoe het met mij gaat, nooit een gezellig gesprek met iemand. Als ik zeg dat ik mij eenzaam voel en dan rent men gewoon weg en wil men geen contact meer, althans hier waar ik woon bij de onvriendelijke en gevoelloze Antwerpenaren (Deurne) die niet veel begrijpen. Dat ken deze meneer in dit gesprek allemaal niet.
Ik vind het pijnlijk om te lezen hoe erg u geïdentificeerd bent met uw verhaal. Mijn advies is ga eens wat lezen over nondualiteit. Wat heeft u vrienden te bieden?
Helder verhaal. Pro-actieve houding aannemen bij eenzaamheid. Er moeten patronen omgezet worden. Het hoopvolle is dat men het dan weer zelf in hand heeft. De regie ligt uiteindelijk bij jezelf, dus geen slachtoffergedrag dat het door anderen komt. Wel respectvolle aandacht , maar niet erin gaan of blijven wonen in eenzaamheid.
Die man weet niets over eenzaamheid! Eenzaamheid: omdat men nooit gewenst was, omdat men ook in de maatschappij niet aanvaard wordt, wanneer men geen of zeer onvoldoende liefde heeft gekregen als kind, wanneer men hooggevoelig is en te intelligent voor de omgeving waar men zich in bevindt (de buurt waar ik woon is verschrikkelijk en ik kan nu niet verhuizen, wanneer men niet weet hoe men moet omgaan met bepaalde situaties, wanneer men een leven lang wordt gepest en niet weet hoe zich te verdedigen, wanneer men zich binnenin niet ok voelt, onzeker, boos, gefrustreerd, leeftijdsdisctiminatie moet ondergaan, nergens wordt mee geholpen, geen job meer vindt en dus financieel vast zit, niet wetende waar naartoe want ook vele hulpverleners zijn onbekwaam of hebben een te laag niveau (als zij maar hun subsidies van de overheid krijgen gaat alles goed met hén!) en tenslotte kwijnt men weg en heeft men ook geen energie meer om nog iets te ondernemen. Eenzaamheid in dit geval is hevig en zeer pijnlijk en heeft effecten op de gezondheid. Men ervaart de wereld als kil want allen rond mij zijn omringd (gezin, partner, vrienden, familie), paniekaanvallen zijn soms het gevolg, niet wetend hoe eruit te geraken. Nooit vraagt eens iemand hoe het met mij gaat, nooit een gezellig gesprek met iemand. Als ik zeg dat ik mij eenzaam voel en dan rent men gewoon weg en wil men geen contact meer, althans hier waar ik woon bij de onvriendelijke en gevoelloze Antwerpenaren (Deurne) die niet veel begrijpen. Dat ken deze meneer in dit gesprek allemaal niet.
Ik vind het pijnlijk om te lezen hoe erg u geïdentificeerd bent met uw verhaal. Mijn advies is ga eens wat lezen over nondualiteit. Wat heeft u vrienden te bieden?