Երբևէ չեմ մտածել, թե ինչու եմ սիրել ու շարունակում եմ սիրել ծնողներիս : Որդիական սերը տարբեր է լինում: Օրինակ ՝ ես ծնողներիս ավելի սրտանց սիրեցի, երբ նրանք արդեն հեռացել էին այս աշխարհից: Ուրիշներն ինչպես են սիրում իրենց ծնողներին՝ չգիտեմ, ես իմ մասին ասացի: Բայց ինչու՞: Որովհետև հիմա, երբ արդեն 30 տարեկան եմ, նոր եմ իմանում, թե ինչպիսի մարդիկ էին նրանք, թե անձնվիրության ու անձնազոհության գնով ինչեր են արել ինձ համար: Հայրս ծանր հիվանդ էր, երբ որոշեց ծախել մեր միակ եզը և այգին, որպեսզի ինձ դպրոց ուղարկի: Ինքը ծանր հիվանդ էր և այդ դրամով կարող էր սննդարար ուտելիքներ գնել իր համար: Բայց այդպես չարեց: Ինքն իրեն առողջ էր ցույց տալիս և ուռած ոտքերը թաքցնելով կարպետի տակ, թույլ չեր տալիս բժշկի և դեղերի համար ծախս անել: Ինձ համար, ավելի ճիշտ իմ ուսման համար, նա զրկվեց ամեն ինչից: Մի՞թե առանց ուսումի չէի կարող մնալ: Առանց ուսումի էլ կարող էինք ապրել ես՛ էլ, հայրս էլ և բոլո՛րն էլ: Ուղղակի կույր պետք էր լինել չնկատելու համար հորս խոր հուզմունքը, երբ բաժանվում էր այգուց և միակ եզից, որի հետ 12 տարի հերկել էր հողը: Այո՛, այդ ամենը անում էր ինձ համար, իսկ ես նույնիսկ չասացի: Ու մինչև օրս տխուր զգացումները դեմ են առել կոկորդիս, որ հայրս այլևս երբեք չպիտի կարողանա լսել այդ խոսքերը: Ավարտեցի միջնակարգ դպրոցը, սկսեցի հասկանալ հորս զոհողությունը: Սրտումս երաղտագիտության զգացում արթնացավ: Որոշեցի առաջին իսկ վաստակովս հորս խնձոր գնել: Այսօր կգնեմ, վաղը կգնեմ… Մի օրից մյուսը հետաձգեցի, մինչև որ գարնանային մի օր իմացա, որ հայրս գիշերը մահացել է: Այդ չգնված խնձորներն էլ հորս մահից 20 տարի հետո դեմ են առել կոկորդիս և տանջում են ինձ: Մորս հետ նույն ձևով չվարվեցի՞: Նա բաղտավոր էր, որ հորիցս ավելի երկար ապրեց, տեսավ ինձ >, տուն-տեղ եղած: Անտառաբուծ էի: Մայրս եկավ անտառ՝ մոտս ապրելու, հետո էլ քաղաք տեղափոխվեցինք: Ծերացած ու փոքրացած, իր ավանդական զգեստները հագին, նա նայում եր աչքերիս մեջ և հրճվում իմ համազգեստով: սակայն ես շատ քիչ էի նայում նրան: Առօրյա պարտականություններով զբաղված՝ չէի զգում, թե ինչպես է անցնում ժամանակը: Չէի կարողանում նստել մորս կողքին ու մտերմիկ զրուցել նրա հետ… Ամո՞թ էի զգում, թե՞ քաշվում էի… Ես ել չգիտեմ: Սիրում ու հարգում էի մորս, բայց մի օր նրան չդիմեցի կամ բառերով: Այս խոսքերն էլ կոկորդումս մնացին…: Եվ ես ցավում եմ, որ այլևս չեմ կարող ասել այդ խոսքերը:Այսօր մտածում եմ, թե ինչ մեծ հաճույքով և սիրով կարող էի արտասանել այդ բառերը, բայց մայրս չկա այլևս: Ահա թե ինչու բոլոր նրանց, ովքեր դեռ հայրեր ու մայրեր ունեն, ուզում եմ ասել՝ սիրե՛ք նրանց, քանի դեռ ողջ են, անպայման ասե՛ք այն ջերմ բառերը, որոնք անքան հարկավոր են նրանց: Վաղը գուցե արդեն ուշ կլինի, և երախտագիտության ու սիրո խոսքերը, որոնք չեք ասել, պիտի ծանրանան ձեր սրտերին ու աշխարհում այլևս ոչ մի բան չի կարող սփոփել ձեզ: Եթե ցանկանում եք խնձոր գնել ձեր հոր կամ մոր համար, մի վայրկյան իսկ մի հետաձգեք: Այսօր ես կարող եմ բեռներով խնձոր գնել, բայց ում՞ տամ: Եթե ցանկանում եք շնորհակալություն հայտնել, այդ բանն անհապաղ արեք, որովհետև հաջորդ վայրկյանը կարող է արդեն ձեզ և ձեր ծնողներին հավերժ զրկել այդ հաճույքից:
Շնորհակալություն այս երգի միակ անթերի կատարողը դուք եք հզոր ձայն հզոր կատարում
Հիանալի կատարում,
գեղեցիկ և հզոր ձայն
Շնորհակալություն ձեզ
Շնորհակալություն հուզական, բարձրարվեստ, հոգեպարար և հիասքանչ կատարման համար։ Աստված շնորհդ ավելացնի։
Прекрасная песня и великолепное исполнение!!А голос просто волшебный !!
Мой армянский язык так красив,он как будто послан с Небес!
Հրաշք կատարում . հրաշալի տաղանդ 👍👍👍👍👍👍
Nora Andreasyan
Հրաշալի և ինքնատիպ կատարում էր...
Очень хорошая песня. ❤
Самая пронзительная песня посвящённая матери. Без слёз невозможно слушать!Спасибо за песню и великолепное исполнение!❤️🙏
Հոյակապ
Artur jan, pshaqghveci, ays ergy kez hamar piti grein
это что небесное. мама спасибо тебе за жизнь.
Երբևէ չեմ մտածել, թե ինչու եմ սիրել ու շարունակում եմ սիրել ծնողներիս : Որդիական սերը տարբեր է լինում: Օրինակ ՝ ես ծնողներիս ավելի սրտանց սիրեցի, երբ նրանք արդեն հեռացել էին այս աշխարհից: Ուրիշներն ինչպես են սիրում իրենց ծնողներին՝ չգիտեմ, ես իմ մասին ասացի: Բայց ինչու՞: Որովհետև հիմա, երբ արդեն 30 տարեկան եմ, նոր եմ իմանում, թե ինչպիսի մարդիկ էին նրանք, թե անձնվիրության ու անձնազոհության գնով ինչեր են արել ինձ համար:
Հայրս ծանր հիվանդ էր, երբ որոշեց ծախել մեր միակ եզը և այգին, որպեսզի ինձ դպրոց ուղարկի: Ինքը ծանր հիվանդ էր և այդ դրամով կարող էր սննդարար ուտելիքներ գնել իր համար: Բայց այդպես չարեց: Ինքն իրեն առողջ էր ցույց տալիս և ուռած ոտքերը թաքցնելով կարպետի տակ, թույլ չեր տալիս բժշկի և դեղերի համար ծախս անել: Ինձ համար, ավելի ճիշտ իմ ուսման համար, նա զրկվեց ամեն ինչից:
Մի՞թե առանց ուսումի չէի կարող մնալ: Առանց ուսումի էլ կարող էինք ապրել ես՛ էլ, հայրս էլ և բոլո՛րն էլ: Ուղղակի կույր պետք էր լինել չնկատելու համար հորս խոր հուզմունքը, երբ բաժանվում էր այգուց և միակ եզից, որի հետ 12 տարի հերկել էր հողը:
Այո՛, այդ ամենը անում էր ինձ համար, իսկ ես նույնիսկ չասացի: Ու մինչև օրս տխուր զգացումները դեմ են առել կոկորդիս, որ հայրս այլևս երբեք չպիտի կարողանա լսել այդ խոսքերը: Ավարտեցի միջնակարգ դպրոցը, սկսեցի հասկանալ հորս զոհողությունը: Սրտումս երաղտագիտության զգացում արթնացավ: Որոշեցի առաջին իսկ վաստակովս հորս խնձոր գնել: Այսօր կգնեմ, վաղը կգնեմ… Մի օրից մյուսը հետաձգեցի, մինչև որ գարնանային մի օր իմացա, որ հայրս գիշերը մահացել է: Այդ չգնված խնձորներն էլ հորս մահից 20 տարի հետո դեմ են առել կոկորդիս և տանջում են ինձ:
Մորս հետ նույն ձևով չվարվեցի՞: Նա բաղտավոր էր, որ հորիցս ավելի երկար ապրեց, տեսավ ինձ >, տուն-տեղ եղած:
Անտառաբուծ էի: Մայրս եկավ անտառ՝ մոտս ապրելու, հետո էլ քաղաք տեղափոխվեցինք: Ծերացած ու փոքրացած, իր ավանդական զգեստները հագին, նա նայում եր աչքերիս մեջ և հրճվում իմ համազգեստով: սակայն ես շատ քիչ էի նայում նրան: Առօրյա պարտականություններով զբաղված՝ չէի զգում, թե ինչպես է անցնում ժամանակը: Չէի կարողանում նստել մորս կողքին ու մտերմիկ զրուցել նրա հետ…
Ամո՞թ էի զգում, թե՞ քաշվում էի…
Ես ել չգիտեմ:
Սիրում ու հարգում էի մորս, բայց մի օր նրան չդիմեցի կամ բառերով: Այս խոսքերն էլ կոկորդումս մնացին…: Եվ ես ցավում եմ, որ այլևս չեմ կարող ասել այդ խոսքերը:Այսօր մտածում եմ, թե ինչ մեծ հաճույքով և սիրով կարող էի արտասանել այդ բառերը, բայց մայրս չկա այլևս: Ահա թե ինչու բոլոր նրանց, ովքեր դեռ հայրեր ու մայրեր ունեն, ուզում եմ ասել՝ սիրե՛ք նրանց, քանի դեռ ողջ են, անպայման ասե՛ք այն ջերմ բառերը, որոնք անքան հարկավոր են նրանց: Վաղը գուցե արդեն ուշ կլինի, և երախտագիտության ու սիրո խոսքերը, որոնք չեք ասել, պիտի ծանրանան ձեր սրտերին ու աշխարհում այլևս ոչ մի բան չի կարող սփոփել ձեզ:
Եթե ցանկանում եք խնձոր գնել ձեր հոր կամ մոր համար, մի վայրկյան իսկ մի հետաձգեք: Այսօր ես կարող եմ բեռներով խնձոր գնել, բայց ում՞ տամ:
Եթե ցանկանում եք շնորհակալություն հայտնել, այդ բանն անհապաղ արեք, որովհետև հաջորդ վայրկյանը կարող է արդեն ձեզ և ձեր ծնողներին հավերժ զրկել այդ հաճույքից:
Artur Muradyan 😥😢😢😥
😢😢😢😢
Artur Muradyan 🙌🏻🙌🏻🙌🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻
cavok .korcneluc hetoenk xgum .ujex lınenk...
❤
Bravo🎉❤👌👏👏👏👏👍
Barer Chen gtnum artahaitvelu miain arcunkner
ՃԻՇՏ ՈՒ ԴԱԺԱՆ ԽՈՍՔԵՐ 😭😢
Sad but beautiful... thank you.
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ...
Hrashali katarum
bravo
2023_ ին Մարդ մնացելա. որ հոքի ունի ?
lavn er shat
grande filippo
la live mgliore
MARINA ALES,(patranqi teverov) ergn e...
❤❤❤❤😢😢😢
ANHNARE LSEL YV CHHUZVEL
❤️🎉🎉💯
Սքանչացնող երգ ու կատարում, շնորհակալություն տիրոջ ից եվ կատարողից