Αψινθος - Εγώ Γυρνούσα Αργά

Παραγωγή: Μόνιμος Κάτοικος
Στίχοι:
Το πιο βαθύ σκοτάδι σβήνει μακριά
αλλά λίγο πρίν χαράξω στα χέρια τον ήλιο
σφίγγω τα δόντια, χαρτί είναι ο δρόμος μου Μίτσο, μελάνι η βροχή
νοτισμένο όμως χώμα μυρίζω σ' αγρύπνια και ακοίμητα βλέμματα σμίγω
στα ακίνητα κτήρια από μπετόν και αυτοκίνητα ζώ
και πάντα καταλήγω στα σκοτεινά μονοπάτια που ανοίγω
περνώντας τις δέσμες της νύχτας
σκηνές πια της μνήμης ξετυλίγω, ξέρεις λείπεις..
Ειν' κάποια μέρη που αποφεύγω ακόμα γιατί σε θυμίζουν
κι ειν' δεμένα πάνω στα βλέφαρα της λήθης ξέρεις
Τα χρόνια πέρασαν και αδέρφια κι αγάπες μας πήραν τα εφηβικά πρόσωπα
τρέψαν και γέρασαν,
σύραν τις νύχτες να θυμούνται πάντα πίσω αυτούς που έφυγαν
όπως απόψε που γυρνούσα αργά.
Μια κάφτρα απόσταση αυγή, πρόσωπα και τοπία που δεν μοιάζουν με παλιά
μετρώντας ακόμα στη βόλτα της άδειας πλατείας τα σκαλιά.
Δεν φαίνονται οικεία, δεν βγάζει γέλιο πια.
Οι μνήμες αυτές, τα παλιά αστεία.
Το πρόσωπό σου δεν θυμάμαι αδερφέ κι ενοχές με γεμίζει η απουσία
μέσα στην αυγινή μου κι άσημη πορεία
μονό μορφές θολωμένες σε κάποια ξεφτισμένη εφηβική φωτογραφία.
Στη μυρωδιά του ιδρώτα απ το terrain σαν ρίμες καμένες? και verse
στα σχολικά μας βιβλία να γίνονται καπνός,
μετρώντας όνειρα να χάνονται ακόμα
κάτω από το ηλεκτρικό φως που με παγώνει
με μια φωνή βουτιγμένη σε νέφος και σκόνη
Κανείς δεν θυμάται κανέναν και μόνοι στην ίδια επιστροφή αργά όπως πάντοτε.
Δεν ξέρω αν είμαι ο ίδιος που περπατούσα στο δρόμο αυτόν φίλε μου όπως άλλοτε.
Τι διάολο άλλαξε άραγε με μένα?
Χαμόγελα που χουνε μείνει χαμόγελα που ναι σχισμένα, σιγή μου
στην ίδια στάση με ένα κομμάτι χαρτί και γραμμές στα κάγκελα
να κλείνουν μεσα την ψυχή μου μόνο.
Πίσω να σε φέρω προσπαθώ με 1,5 λεπτό κουπλέ και μια ρωγμή στο χρόνο
Τα μάτια καρφωμένα στις γραμμές απο την άδεια λεωφόρο,
μια νότα δεν αρκεί να πνίξω τον βρόγχο
Τα λόγια μου ταξιδεύουν επάνω στον Σιρόκο απ τον Νότο
στις γειτονιές που θυμίζουν φθηνόπωρο τόσο
Εγώ γυρνούσα αργά.
Μια βόλτα πίσω απο το λόφο στα προσφυγικά
με χείλη σφραγισμένα απ το τσιγάρο
χαζεύοντας μνήμες απ τα εφηβικά μας καραβάνια
κι ορκίζομαι ακόμα περιμένω ξημέρωμα στην αλάνα να φανείς,
έστω σαν ίσκιος απ τη γη της λησμονιάς κι αφανής πια να ξέρει
πως επιστρέφω, ναι, συχνά σα παιδί σε εκείνα τα μέρη που γνωρίζω
κανώ στροφή μηχανικά να σ ακουμπήσω,
μα πίσω απ το γυαλί μιας εικόνας πια δεν σ' αγγίζω
μα πίσω απ το γυαλί μιας εικόνας πια δεν σ' αγγίζω

[@unknownkostas3004]

Αυτό το κομμάτι είναι θησαυρός πραγματικά
Μπράβο που το ξανανεβασες !

[@xristina.k]

Ειν' κάποια μέρη που αποφεύγω ακόμα γιατί σε θυμίζουν.

[@AR-ot1sq]

Αψινθάρα απ' αυτό το κουπλέ σε έμαθα πριν δέκα χρόνια... Μεγάλος ποιητής

[@user-Giatsakos]

🌹

[@justagreekinternetuser8998]

Ωραιοι στιχοι! χααχαχ

[@turururu9774]

ama den ksereis panw apo deka lekseis den einai wraioi . katalavainw...

[@mlgbigsmoke693]

Σε πρόλαβα στο SoundCloud