Birkaç yıl önce hep beraber (kardeşlerim ve annem-babam) otururken, yaşlılık ile alakalı bir konu açıldı ve annem ' Sizi boşuna dünyaya getirmedik. Bize bakın diye bu dünyadasınız' dedi. Kendimi, bir obje gibi hissettim, benim şu an bir makineden ne farkım var ailemin gözünde derken buldum. Çok kırıcılar..
Genç yaşlı bakmıyor bu olay. Yengem 40 yaşına yakın. Beş tane üniversite bitirmiş onun bile çocuk sahibi olmak istemeyen bir çifte karşı yorumuna şaşırdım. "Eee yaşlanınca onlara kim bakacak" dedi.
@@zeynnn3580 Kazakistan, İstanbul diğer okullar hangi ülkede bilmiyorum ama Julia Roberts sanırım bir ünlünün kardeşiyle fotoğraf bile çektirmiş Hindistan'a geziye gitmiş yani baya kültürlü birisi.
Kimsesiz yurtlarda yetişen Cocuklarin, büyüdüğünde ne denli aile hasreti yaşadığını onlari ziyaret ederek anlayabilirsiniz.. diyebilirsin belki, yalniz kalmak iyidir . İste, orada yetisenlerde bu cümle geçmez. Huzurevinde yasayan anne babalari ele alalim, onlarda o denli yalnizligi haketmiyor. Onlarin yerine kendinizi koyun... Burda savunma mekanizmasi su olacaktir" onlarda bana iyi anne baba olsaydi " Ezberle buyuyen, öyle öğrenen anne babalardan olusuyor toplumumuz. Onlarda sizler gibi yetistirildi. Ogrendiklerini cocuklarinda uyguluyor. Ha birde, imtihan , sinav gercegini unutmayalim. 10 tane universite bitir, onlara ne verilmisse, onu veriyorlar cocuklara..sansli tek kesim kaliyor, kendini duzeltmeye ebeveynler. Egitimle,. eğitimsizlikle alakali degil ebeveynlik. Farkindalik tek sihirli kelime
'Şu anda masum görünmek için beni suçlu göstermeye çalışıyor.' Bu cümle beni hem çok üzdü hem de tekrardan çoğu şeyi fark etmemi sağladı. Daha 2 3 gün önce iftarda anneme söylediği şeylerden ben ve kardeşimin rahatsız olduğumuzu, her şeye yorum yapması gerekmediğini ve bizim de farkında olduğumuzu söyledim. Bunu söylerken sert çıkışmış olabilirim çünkü kendimi tutamıyorum artık. Ve sahurda masum görünmek için artık konuşmayacağını, zaten ne kadar kötü biri olduğundan bahsetmeye başladı. Biliyorum söylediğim şeyler onu kırdı ve üzüldü ancak hemen duygusal manipülasyona başvurup beni suçladı. Ve işe de yaradı. Yine gönlünü aldım, yine ortamı yumuşattım. Halbuki kendi söylediği sözlerin bizi ne kadar kırdığının farkında değil. Espriyle dalgayla söylediği için göz ardı edeceğimizi düşünüyor. Ama anneniz sizinle ya da ilgi duyduğunuz şeylerle dalga geçtiğinde ne kadar yaralayıcı olduğunun farkında değil. Yıllardır özgüven problemi çekmemin sebeplerinden biri de bu. Annemin dalga geçmesi, babamın hiç beklenmedik bir anda yargılaması ve sürekli diğer insanların ne diyeceği konusunda endişeyle büyümem. Zaten bu özgüvensizlik ve endişelerim büyüdükçe anksiyeteye dönüştü ve beni kendi beynime hapsetti. 1 2 aydır bunları aşmaya çalışıyorum ve artık ben dışındaki insanların düşüncelerini önemsememeye çalışıyorum. Özgüvensizliğim ve endişelerim yüzünden yapmak istediğim çoğu şeyden vazgeçtim. Hayatımda en çok pişman olduklarım da bunlar. İleride geriye bakıp pişman olmak istemiyorum artık. Ailemiz bizi bu dünyaya getirmiş olabilir ama onlar bizim dünyamız değiller. Hepimizin dünyası kendimiziz, lütfen bunu unutmayın. Bu videolar için çok teşekkür ederim Dilara. Senin sayende çoğumuz bazı şeylerin farkına varıyoruz. Ayrıca kendimimizi ifade edebileceğimiz rahat bir alan sunuyorsun. Emeklerine sağlık 💜
Bu dalga gecme olayi cidden asiri sinir bozucu. Annemin cogu 'sakasinin' aslinda alay etme oldugunu ben de kisa bir sure once farkettim. Asiri kirici bir sey. Bir de kucukken ben de surekli insanlarla oyle konusuyordum dalga gecmeyi normal zannettigim icin. Sakayla karisik sevgi gosterdigimi zannediyordum, halbuki annem sikintili bir tipmis ben de ondan yanlis davranis kaliplari ogrenmisim. Yeni yeni farkediyorum. Yakinda yurt disina tasiniyorum, o vesileyle tum bagi koparacagim insallah, cidden yetti cunku. Hadi ben yetiskinken yapmis olsaydi bu hareketleri neyse, kucuk cocukken de ayniydi, saf kotuluk resmen.
10:15 anneme sınav senemde düzenli olarak moralimi bozmakla bana hiç destek olmadığını söylediğimde aldığım cevap şuydu : "o zaman sen de daha çok hırs yap daha çok çalış o diplomayı kazan önüme koy al bak başardım de" 😂 Güncelleme: Arkadaşlar bildiğiniz hayatımı sil baştan yaptım. Tercih dönemimde istediğim üniversite, şehir ve bölüm için ailemi ikna etme konusunda canla başla mücadele ettim. Şimdi ailemden uzakta tek başıma yurtta kalıp okuyorum. Çok güzel arkadaşlıklar edindim ve anı biriktirdim. Özgüvenimi ve hayat enerjimi kazandım. Neye çabalarsam kendim için çabalıyorum, içine hırs değil gönlümü katarak yapıyorum bunu. Ayrıca ailemle aramıza mesafe girmesi hem benim nefes alıp yaralarımı iyileştireceğim alan açtı hem de onlarla olan ilişkim baya düzeldi. Ben bu videonun altına bu yorumu attığım günlerde bugünkü güzel hayatımı yaşayacağımı hayal edemezdim arkadaşlar. Çok buhran yaşadım, gözyaşı döktüm, uykusuz kaldım, stres kaynaklı sağlık sorunları yaşadım... Ben o günlerden sıyrıldıysam siz de yapabilirsiniz. Zaten bu videoyu açıp izlemeniz bile ilk adımı atmak demek, kendinizi önemsiyorsunuz demek, çözüm arayışındasınız demek. Lütfen kendi hayatınızın dizginlerini elinize alın. Siz annenizin babanızın ve diğerlerinin tasvir ettiği kişi değilsiniz. Ha illa benim yaptığım sizde de işe yarar demiyorum, herkes kendi yolunu yöntemini bulmalı. Reçetesi sizde saklı, onu bulun ve başınız dik bir şekilde çabalayın. Hepiniz için en en en hayırlısı olsun🍀
Kendini ihmal etmenin ağır sonuçlarını yaşayan biri olarak, özellikle bu aralar sürekli öfkeliyim. Önceden sadece anne babamla baş ettiğimi düşünüyordum ama ablam ve abimin de beni psikolojik ve duygusal olarak ne kadar yıprattığını ve yalnız hissettirdiğini yeni idrak ediyorum. Evden uzak kaldıkları için dışarıdaki evlat olarak hep daha hayırlı olarak da görüldüler. Evde yaşadığım sorunalr yetmiyormuş gibi bir de onlar eve geldikleri zaman onlarla sürekli sözlü munakaşaya giriyordum. Ve hep kendimi sucladim. Çünkü bana terbiyeisz saygısız umursamaz dediler derslerin niye böyle dediler, Harry Potter kitaplarını sadece ortakulda okuyan küçük bir çocuk olarak okuduğum için ne boş şeyler düzgün şeyler oku dediler. Hatta abim bu kitabı aldığım için bana kızmıştı. Şimdi geriye dönüp bakınca her yönden eksik kalmanın acısını ve öfkesini yaşıyorum. Bazıları en azından kardeşleriyle bunu daha kolay atlatabildiğini söylüyor. Yalnız baş etmek en ağır yük sanırım. Çok uzattım ama hep kendimi ve isteklerimi duygularımı bastırdığım için ruhsal olarak uzun süredir yorgunum. Bu video çok iyi geldi. Teşekkürler Dilara
Çocukken okulda hep dışlandım. Anaokulundan taa ortaokul sonuna kadar. Küçük bir ilçedeyim. Anaokulundakilerle orta sona kadar hep aynı okul ve sınıfta okudum mecbur. Ama bu durum ailem tarafından hep benim onların yanına gitmemem olarak görüldü. Ben kendimi geri tutuyormuşum. Benimle dalga geçtiklerini, bile bile sinirlendirip onların peşinden koşturmaya çalışmalarını hiç anlatmadım(En yavaş koşan bendim sınıfta.). Bir keresinde benim onların buluşucaklarını duymamamı duyarsam gelmek isteyeceği konuştuklarını duydum. O gün benim için sondu. 11 yaşında kimsenin peşine gitmiyeceğim diye söz verdim. Hâlâ devam ediyor bu huyum az çok. Girdiğim ortamlarda kendimi yabancı veya orda olmaması gereken kişi olarak hissediyorum. Bu yüzden çoğu zaman aktif değilim ve kolay arkadaş edinemiyorum. Bunlar da tabii ki sürekli olarak eleştiri konusu. Hadi ben kimsenin yanına yaklaşmıyorum ama selam verene de hırlamıyorum ya. Annem kardeşimle veya babamla ilgili annemin dert yanmalarını dinledim. Neden o bir şey demeden iş yapmıyorum diye laf yiyorum. Yaptıktan sonra sadece basitçe eline sağlık demek yerine bunu böyle şunu şöyle yapacaksın kaç yaşındasın bir şeyi de yap lafını duymak istemiyorum diye o demedikçe elimi sürmem. Düzgün yapınca aferin lafını duymadım hiç. Yemek yapabiliyorum ama hayır onun yemeye tenezzül edeceği bir şeyler yapmam lazım. Ben istiyorum ki yeni şeyler deneyeyim. Farklı bir tat girsin ağzımıza ama olmaz. Kuzenimin yaptığı sufleyi aa ne güzel yapmış diye yiyip ben yaptığımda ne saçma şeyler yapıyorsun oldu. Evde kimse yokken tarif deniyorum. Nasıl olsa yemeyecekler en azından kendine müslüman lafını da duymamış oluyorum. Neden diğer kızlar gibi süslenip püslenmiyorum. Makyaj malzemeleri aldım ilgimi çekti alayım dedim neden aldın bunları oldu. Bir şey beğenip alıyorum. Buna mı para verdin oluyor. Diğer kızlar gibi asla olamadım. Kendimi beğendiremedim. Onlar ne güzel giyinip geziyorlar ama ben evde oturup duruyorum. Onlar da ben kadar ders çalışmıyorlar ama hayır onlar örnek birer genç kız. Düşük statü ve güzellik, yüksek ve paspalığa tercih ediliyor. Neden? Bir cevabı yok. Yazmak biraz içimi rahatlattı. Okuldur yurttur vs evden az çok uzağım artık o kadar laf etmiyor bir şeylere veya yaş aldığı için böyle bilemiyorum. Kendisi çocuk gelişimi okudu biz büyürken belki onun da etkisi vardır. Hatta bir ara bizim seni çocukken psikoloğa götürmemiz lazımdı o kadar sessizlik iyi değildi demişliği de var. Bilmiyorum. Yorumlardakiler kadar kötü şey yaşamadım belki ama bazen benim de içim sıkılıyor ve yazmak istedim. Okuyanlara da çok teşekkür ederim.
Empati, belli edilmiş ve her zerresine kadar hissetirilmiş ebeveyne sahip olan çocuklarla bu kitapta bahsedilen ebeveyne sahip çocuklar aynı kulvarda yarışamaz. Beni aşağı çekiyosun, tüm enerjimi alıyorsun sen yokken hiç bir sorun yok laflarıyla büyüyüp öz güvenli olmak çok zor. annenın babayı babanın anneyi suçlu gösterip ara bulucu konumuna sokulan çocukların aile kurması kadar zor... Kitap gözlerimi açmama vesile oldu fakat içimdeki öfkeyi de körükledi. Bunu kontrol etmek çok zor çünkü kaybedilen zaman, yaşanılanlar geri gelmeyecek.
Olgunlaşmamış, toksik bir anneye sahip olduğum için tüm çocukluğum annemin beni büyütmesiyle değil benim annemi büyütmemle geçti. 28 yaşındayım 2 senedir psikiyatriye gidiyorum, antidepresan kullanıyorum. Teşekkürler anne hayatımı mahvettiğin için. Onu asla affetmeyeceğim.
O kadar haklısın ki... umarım tedavin çok iyi geçer ve sen o kaybettiğini düşündüğün herşeyi geri kazanırsın 💖✨annene kızma hatta onu kendin için affet...insan bilmediği bir şeyi yapamaz/veremez... belli ki annen de bilmiyormuş...ona kızmak sadece sana zarar verecek değişen bir şey olmayacak...bundan sonraki hayatını da ondan nefret ederek mi geçirmeyi planlıyorsun...bunu kendine yapma ✨ destek alman çok güzel ve eminim çok temiz bir kalbin var ✨ iyiki varsın bu hayatta hayatın seni gibi iyi kalpli birini hakketmiyor olsa da... kendine çok iyi bak umarım hep çok mutlu olursun💖🍀💜✨
ilk videoyu izlerken kendimi hatırlıyorum. Aklıma ilk gelen cümle yok ya benimki bu kadar değil. Daha sonrasında video devam ettikçe acaba demeye başladım ve videoyu ağlayarak ve fark ederek bitirdim. Ertesi gün koşarak aldım kitapları ve bazı şeyleri fark etmem konusunda o kadar yardımcı oldu ki anlatamam. Bir yandan da son depresyonumdan sonra kendimi zorla iyileştirme çabalarım sağolsun kendimi annemin beklentilerinden arındırmaya başlamış olduğumu anladım. Benim görünüşümden, kilomdan, derslerimden, dinlediğim müzikten, izleyip okuduklarıma kadar hayatımın her alanında beni asla beğenmemesini hep kendi hatam sanıp yetersiz hissettim. Hem mükemmel görünmeli hem mükemmel notlar almalı hem mükemmel aile kızı olmalıydım. Hem evdeki her işi yapmalıydım çünkü zaten benim gibi işe yaramaz birini başka niye doğursundu, hem de mükemmel herkese hava atabileceği mükemmel çocuk olmalıydım. AYT'de sınavın ortasında sinir krizi geçirmemi sağladı bu stres. 30.000 yaptım sıralama olarak. Sonuç açıklanınca ne kadar hayal kırıklığı olduğumu yüzüme vurdu. O kadar büyük ve suçlayıcı bir tepki verdi ki yanımda oturan kuzenim bile inanmadı resmen travmatize oldu. Tıp değilde bilgisayar mühendisliği yazmamı bile o kadar eleştirdi ki kendimi yetersiz hissetmenin sınırındaydım. Anksiyetemle bile sürekli dalga geçti ama sebebi kendisiydi. Bu sene kendimi öne koyup bencil olmak istediğim anlarla beraber onun (sadece onun da değil hayatıma devam etmek istiyorsam bencil olmak zorundayım dedim ve açıkçası biraz fazla acımasızlıkla enerjisi ile beni kötü etkileyen insanlara set çektim. Ama tabiki annemle bu süreç çok daha zor oldu.) duygularını geri plana atmaya başladım. Yanlış anlaşılma olmasın hala etkileniyorum ve hala o kadar acıtıyor ki bazen odaya çekilip sessiz sessiz ağlıyorum ama en azından artık kararlarımı verirken en önde kendi düşünceleri gelmeyi başarıyor sanırım. Arkadaşlar ben sadece içimi dökmek istedim. Çünkü biliyorum ki benim durumumda birçok kişi daha var. Ben yanlışlıkla da olsa bir şekilde bu yolda ilerlemeye başladım ve gerçekten çok daha sağlıklı bir ruh halinde olduğumu kesinlikle hissediyorum. Bu yolda yara hissetmeyeceksiniz demek kesinlikle yalan olurdu evet ama başarabilirsiniz. Unutmayın önce kendiniz geliyorsunuz. Bu yaşadığınız hayat size ait yani her kararınız sizi etkiliyor. Yaşadıklarınızın kararlarını ve sorumluluklarını kendi üstünüze alın 💓🥺
Bu videoları izledikçe gündelik yaşantımın bir savaştan farksız olduğunu farkediyordum. Ailemin bana yaptığı tüm şeyleri bilinçaltım anlamış ve kurtulmak için iki katını onlara yansıtmış. Kendimi suçlamaktan bıkmıştım Sadece kontrolsüz bir ergen gibi hissediyordum ama yaptıklarına bakınca sadece kurtulmak ve biraz nefes almak içinmis
20:21 İşte bu hayatımda en tuhaf bulduğum şeylerden biri ben 19 yaşındayım onlar 54 yaşında beni sanki hayatlarında onlara yardımcı olmam için dünyaya getirmiş gibi davranıyorlar onlar temel insan ihtiyaçları haricinde her işlerine ortaklaşa -bazsn sadece ben- yapmam isteniyor. Şehirden gitmem gereken 3-4 gün olunca beni özleyeceklerini ya da iyi vakit geçirmemi söylemek yerine "sen gidersen biz ne yapacağız?Evimizde kim neşemiz olacak" Cümlesini duymaktan bıktım.Burada bahsettikleri neşe ise onlar huzursuz mutsuz bir gün geçirdiklerinde gerektiğinde palyaço gerektiğinde psikolog olmam.Ayrıca onların sorununu yapmak istemediğim de cazgırlaşıyor ve çirkefleşiyorlar inanilmaz bağirmalar ve inatla yanına gidip zorunlu tuttuğu işi yapmazsam çığlık atarak adımı duyduğumda oldu SONUCUNDA İSE artık sabahları alarm sesi hariç onların sesiyle uyandığımda panik atak geçirerek uyanabiliyorum hoşgeldin sabah panik atak bebeği 😚😚😚
2 yıldır ailemle konuşmuyorum beni evlatlıktan reddettiler. 12 yaşlarımda aşırı dinci aşırı yobaz ve kadınların yaşamasını bile günah gören babam tarafından zorla kapatıldım 17 yaşımdayken sırf sevgilim olmasın diye evlendirmeye kalktılar 35 yaşında bir herifle. Hayatım boyunca istediğini giyebilen kızları hep kıskandım. Annem ve babam ben doğduğumda kız doğduğum için ağlamışlar elalemin yüzüne nasıl bakıcaz diye, sonra neyse 16 yaşında evlendiririz diye beni öldürmemeye büyütmeye karar vermişler o kadar cahiller yani. 18 yaşıma kadar dışarı bile çıkarmadılar yıllarca okuldan almakla tehdit ettiler defalarca kez bu yüzden dayak yedim hayatımda hiç geceleri dışarı çıkmadım . Evde neredeyse banyo yaptığımda bile tesettürü çıkarmama izin vermiyorlardı nefret ediyordum başımdaki bez parçasından ve din konusunda da aşırı baskı yapıyorlardı namazı artık istemeyerek zorla kılıyordum müzik bile dinlemem yasaktı tabi herşey iki yıl öncesinde kaldı istediklerini yavaş yavaş yapmamaya başladım daha fazla dövmeye başladılar evden kacmakla tehdit ettim yine de devam ettiler en sonunda işte üniversite kazandım tabi kız çocuğu o kadar uzağa gidemez diye izin vermediler bende bir gece onlar uyurken istanbula üni 'me geldim numaramı herşeyi iptal ettim. bunlar sonra bir şekilde beni buldular özür dilediler . Bende saf gibi kandım 2 gün önce eve döndüm bugün dışarı çıkıcam karışamazsınız dedim yine dövdüler şuan otobüsteyim onları tamamen reddetim artık bir ailem yok hepsi öldü benim için baba senden nefret ediyorum canımı bu hayata kimse senin kadar acıtmayacak ;) tessekurler baba
@@gulyldrm5174 yaptığın şey çok cesurca, 18 yasından buyuk olduğunu dusunerek gittiğin üniversitenin yonetımıne durumdan bahset burs vermek ısteyen veya yardımcı olamk ısteyen varsa sana hemen destek olurlar. eger ankaradaysan ankara buyuk sehır beledıyesının bu tur olaylarda yardımcı oldugunu duymustum aynı zamanda ıstanbul da. Buralara e mail atarak şansını deneyebilirisn. ne olursa olsun kimseye muhtaç değilsin.
29:58 bende bir şey hakkında biriyle bahsedemiyorum en yakın arkadaşlarıma bile dalga konusu olacağımı düşünüyorum sevdiğim şeylerden utanıyorum bazen. Birinin benle sürekli saplantı halinde uğaşmasından çok korkuyorum ve eğer bazı şeylerden bahsedersem benle sürekli uğraşacaklarmış gibi geliyor
Abi delirdim duygusal anlamda cezalandırma şeyini görünce . Annem eskiden sınavdan düşük alma gibi durumlarda tüm ilişkisini keserdi benimle haftalarca konuşmazdı ,değil konuşmak harçlık vb bile vermez (okulda aç kaldığım günler var bunun yüzünden) telefonumu elimden alırdı . Bende onlar gibi davranıyorum bazen ve geriye dönüp düsünunce fark ediyorum şu an elimden geldiğince degistirmeye çalışiyorum ve ablamın onlara benzediğini ve daha cok buyüdükçe beni baskılayan yönetmeye calışan kişinin ablam olduğunu fark ettim (artık annemlerden çok o zarar veriyor bana)
Bu kitapların üçünü de aldım. Bende ilkini geçen gün bitirdim ve baya etkileyiciydi. Videoların devamını gelmesine çok sevindim. Seni çok seviyorum Dilara. ❤
bana en aci veren sey annemin narsist olduğunu ve hep boyle kalacağını fark ettigim andi. dehsete düşmüştüm. aramizdaki iliskinin hep onun aynı toksik seyleri yapmasi ve benim aradaki dengeyi sağlamaya çalışacağım bir döngüde olacagini kabul etmek cok zor oldu. annem benim hayatımdaki en onemli insandı ve bunu kabullendigim an kendimi çok yalniz hissetmeye basladim. hicbir zaman o kosulsuz sevgi ve saglikli anne kiz iliskisini hissedemeyecek olmak cok aci. evim gibi hissettiren insani ruhen kaybetmis oldum. bu yuzden hayatimin geri kalaninda ailem gibi olacak arkadaslar bulmayi umuyorum
21 yaşındayım. Beni son zamanlarda en çok yoran meseleyi anlatacağım. Evlilik meselesi. Ben 20 yaşıma girene kadar annem ve babam hep çıkan kısmetleri daha küçük diye geri çevirdiler. Çok güzel bir şey yaptılar bu konuda onlara teşekkür ederim. 20 yaşıma girdim artık annem ve babam bana sordular. İstiyor musun? Hayır dedim. Uzatmadan kızımız istemiyor diyordular. 2022 sonlarına doğru bir kısmet çıktı. Varlıklı bir aile ama aile düzgün bir aileydi. Babam dediki düzgün aile çocukta iyi ama kıza sorun. Bana çıkan kısmetin ablası kuzenimin arkadaşıydı. İşte halamlara söylemişler onlarda anneme babama söylemişler. Neyse uzatmayayım. Bana sordular 😂 acaba cidden mi seçimi bana bırakmışlar? Sırf paralı diye annem, kardeşime kuzenime şey demiş. Nuh diyo peygamber demiyor ikna edin. Teşekkür ederim hepsine halam da kuzenimde kardeşimde annemde aklımı çeldi. Bende tamam ozaman bir konuşalım bununla dedim. 2 ay konuştuk. Bakın cidden tamda benim gibi düşünceli biriydi. Evlenseydik güzel ilişkimiz olabilirdi evliliğimizde ama ben asla ona ısınamıyordum. Mesajlara saatler sonra bakıyordum. Sıkılıyordum konuşmaktan. Ortak noktalarımız olsa bile istemiyordum işte ısınamıyordum. Çünkü evlenmek istemiyordum. Belkide bu yüzden ısınamıyordum bilemiyorum ama gerçekten ısınamıyordum. Anneme dedimki ben ben buna ısınamıyorum. Auram uymuyor işte. Bana şey dedi. Ne istiyorsun sende çıkmış kısmet istemezsen isteme sen bilirsin senin kararın. Bende seni veririm elin fakirine sürünürsün. Neyse ben Allaha okadar dua ettimki cidden ucu bana dokunmadan Allah beni bu durumdan kurtardı. Evlenmedikde. Annem hep şey diyor. Gelen güzel kısmeylere hayır diyorsunda ileri zamanlarda böylesi gelmeyecek sana. 29 yaşında evlenip hayatı kötü olan kuzenimi bana örnek gösteriyor bak öyle olursun diye. Daha 21 yaşındayım 21 21! 21!! Yeter bırakın benim yakamı. Evlenmek istemiyorum. İstemiyorumm. Ama aklıma öyle bir şüphe salmışlarki bir yanım istemiyorum diye bağırırken bir yanım haklılar mı acaba diyor? Kendi kendime doğru değil bak 30 da evlenip mutlu olanında gördün 18 de evlenip pişman olanınında deyip kendimi sakinleştirmeye çalışsamda asla olmuyor bu durum beni mahv ediyor. Evlilikten neden korkuyorum bilmiyorum ama ben daha 17 yaşlarındayeken sırf ev işlerini yapmıyordum diye annem bana piskolojik baskı uyguluyordu. Şöyle diyordu hep 'Bunu yapmazsan yemin ederim seni evlendiririm seni tüm gün çalıştırır kaynana onda anlarsın kendine gelirsin. Seni evlendireyimde kendine gel'. Hatta bir kere kardeşimle konuşurken şöyle dedi bana. 'Annem sani evlilikle tehtit ettiğinde sen evlerin her köşesin temizledin ağlayarak anneme dedinki bak yaptım evlendirme beni'. Bu olayı hatırlamıyorum. Ağladığımı yani hatırlamıyorum ama bana koymuştu. İşte böyle. Belkide bu güzden evlilik duyunca vücudum durmadan titriyor kalbim yerinden çıkacak mış gibi atıyor. Ve ben gelen kısmete hayır dedikten sonra kalbimde vücudumda sakinleşiyor. Bu durumumu görmüyor ama benim evlenmemei istiyor. Ben istemiyorum bırakın yakamı bırakınn. Kendimi evliliğe hiç hazır hiss etmiyorum. Çocuk yapmak evlilik sorumluluğunu almayı istemiyorum. Yapamam. Kendimi hazır hiss ettiğimde evlenirim zaten. Evlilik kendini hazır hiss ettiğinde yapılır yaşın geldi diye değil. Ne diye zorluyorsunuz ki? Birde diyorsunki anne 'Ben seni zorla evlendirmem' eee piskolonik baskıda bir zorlama değil mi zaten abla?
kendini geliştirmeye bak sakın evlenme bu işler öyle zorla olmaz ilerde sen kendini bildikçe özgüven kazandıkça düzgün biri çıkar karşına yaşla bir alakası yok
@@dreamsandrealityy okadar haklısınız ki. Kendimi bu konuda okadar tembihliyorumki. Kanma onlara diye ama bilmediğim bir şey beni onlara kan diye ikna ediyor. Ama kanmamayı çabalıyorum işte. Umarım kanmamda teşükkür ederim :))
Bu sene senin bir videon ile babamın bir narsist birisi olduğunu fark ettim. Bu sene yine bu video sayesinde olgunlaşmamış narsist bir evebeyn olduğunu fark ettim. 18 yaşındayım. Ben 11 yaşındayken annemle babam ayrıldı ve 7 senedir babamla ilişkim o kadar gelgitliydi ki... Defalarca küstük, barıştık. Yıllarca hiç konuşmadığımız oldu hatta evlatlıktan da reddedilmiştim zamanında. 11 yaşında bir kız çocuğuyken ağlayarak babama sorunun onun sevgisizliği olduğunu anlatmaya çalışırken onun tek umursadığı benim onun karısına ismiyle mi yoksa Fatma abla olarak mı seslendiğimdi. Üstelik bunu birebirde de yapmamıştı. Tüm ailenin önündeyken, ben ağlamaktan nefes alamıyorken yaptı. Para hep beni cezalandırma yöntemiydi. Onunla konuşursam, oyunu onun kurallarına göre oynarsam para verirdi ama eğer kendi kurallarımı devreye soktuğumu görürse üzerimdeki tüm maddi desteğini çekerdi. Annem maddi açıdan aşırı yeterli değildi. Özellikle ben büyümeye başladığımda. Hiçbir zaman fakir değildik ama zengin de değildik. Hep para hesabı yapmak zorundaydık. Harcadıkları, harcayabileceklerimin hep sınırı vardı. Özellikle sınav senemde bu maddi yetersizlik iyice kendini belli etti. Annem bir yere kadar karşılayabiliyordu ama bir yerden sonra yetemiyordu. Bu sene babamla tekrar konuşmaya başladım dedemin ölümü vesilesiyle. Onunla tek konuşma sebebim açık olayım parasını kullanmak. Bazen kendimle çelişirken buluyorum kendimi. Bir yanım babamın aslında o kadar kötü olmadığını, benim duygusal davranıp olayı abarttığımı söylüyor. Diğer yanım ise tam olması gerektiği gibi davrandığımı... Hangisi doğru bilmiyorum. İçimdeki sevgi açlığı çeken 11 yaşındaki halimin eksikliklerini tek başıma karşılamaya çalışıyorum çünkü artık kabullendim. Yıllarca sorunu babama anlatmaya çalıştım. Sevgisizliğinin beni bu hale getirdiğin. Ancak o hiç anlamadı. Aslında bu sene fark ettim ki anlamadı değil anlamak istemedi. Sorunun kendi sevgisizliği değil; benim şımarıklığı, ergenliğim olduğunu düşünmek kolayına geliyordu.
Sayende bu kitaplarla tanıştım meğersem birisi benim hayatımı yazmış haberim yok gerçekten çok üzülüyorum halimize. Sırf kendi kendimi bunları fark ederek yetiştirdiğim için bile alkışlaya bilirim kendimi. Çok eksik noktalarım var. Ama aşıcağıma eminim. Tüm enerjimi beni anlamaları için değil, beni mutlu eden şeye giden yol neresi ona harcamaya çalışıyorum. Ama aynı evde olmak zorlaştırıyor tabi ki. Bu yüzden beni mutlu eden şey bu evden çıkmak şuan tüm enerjimi buna harcıyorum. Amacım onları silmek değil onlarla daha iyi anlaşmak onlardan uzaklaşarak onları daha çok seveceğime eminim. Test edildi onaylandı. Çok üzülüyorum anlaşılmamaktan ama ne yazık ki bu namümkün. O yüzden fikirleri umurumda değil. Yaralıyor mu evet ama onlar içinde bunun umursancak bir şey olduğunu hiç zannetmiyorum. İkisi otursun benim arkamdan atıp tutsun, saçma sapan çıkarımlarda bulunsunlar ben öyle olmadığını biliyorum gerisi boş. Baya bir süre beni en iyi ailem tanırcıydım hep onaylardım aklımda dahi bu çıkarımları. Evet bu yüzden yaptım kesin diye. Ama hayır o yüzden değildi muhakkak yine onlar yüzündendi. Şuan benim zevk aldığım bir konuda üzülmeleri bana daha da zevk veriyor. Bu biraz kötü bir durum ama şuanlık böyle düşünüyorum ileride ne olur bilmem. Onları çok seviyorum. Ve başka bir evren asla olmayacak üzgünüm. Varsa bile burda ki ben bunu bilemeyecek. Bu yüzden kendimi daha çok sevme çabasındayım. Umarım başarılı olurum. Umarım benzeri durumdaki herkes başarılı olur kendi yollarında.
@@Ollie-mz8jx tabiki de etkileniyor ama dışarıdan bi göz olarak iki ebeveyn çocukları hakkında endişeli diye düşünüyorum kendimi soyutlayarak. Sadece dilleri yanlış, ben ne de olsa yine bildiğimi okurum kafasındayım. Tabi bu düşünce sonsuza kadar süremez.
Videoyu ufuk açmak için annenle izlersin ve o da anneannende böyleydi işte der sadece ;) Maalesef nesiller boyu gelmiş ve yerleşmiş bir zihin yapısı ile mücadele vermekteyiz. Bizler ki farklı jenerasyonların olgunlaşmış yetişkinleri olarak durumu anlayıp, kabul ettikten sonra (zor olsa da) kendi sınırlarımızı koruyarak yapıcı olmaya odaklanmalıyız 💚
Год назад+1
benim annem de aynı, kendisinin değil kendi annesinin farkına varmakla yetinmeyi haklı buluyor,asla kendi üstüne alınmıyor duyduğu,öğrendiği şeyleri
büyük ihtimalle ben de olgunlaşmamış ebeveyn olacağım bunun farkındayım . kendimi değiştirmeye çalışsam da hep bir yerlerden patlak veriyor. bu nedenle asla çocuk sahibi olmak istemiyorum. belki ileride değişirim o zaman fikrim değişir
Bende o özellikleri gösteriyorum ve düzeltmeye çalışıyorum. Aile evimden gidince daha iyi olacagımı düsünüyorum 5 ay kaldi dayan diyorum kendime sürekli (şehir dısı üni yazacağım)
Hayatım gözümün önünden aktı gitti sanki bu serini izlerken.. Bir ara twitterda bir tweet dönmüştü. Laptopta vs bir işle ilgilenirken birden annenin süpürge ile odaya dalması üzerine atılan bir tweetti. Herkes anana gurban ol sen süpürge çek gibi saçma sapan memleketin Türkçe anlama ve okuma yetkinliğini bir kez daha ortaya koyan cevaplar vardı. Oysa hepimiz yaşıyoruz bunu. Bu saygısızlığı. Hemen o an temizlenecek hemen o an konuşulacak her şey o anda yapılacak. Bazen işe yarasa da çoğu kez saygısızlık oluyor bu. Senin ayrı bir hayatın, işin olamazmış gibi. Çünkü sen bir birey değilsin. Bu durum bende öyle etki yaptı ki küçükken hemen koşturur kavga çıkmasın diye hallederdin. Şimdi ise (eski hâlim de hatırlanınca değişmişsin sen denerek) kendi işlerimi bile öteliyorum. Her şeyi öteliyorum ve öteledikçe daha da strese giriyorum. Ve bunu istemsizce bir inada bindirdim.
Aile denilince bile midem bulanıyor. Aile eşittir fiziksel psikolojik şiddet ve bütün kötülüklerin başı gibi geliyor. Kendi ailemde yaşadığım ve çevremde gördüğüm pislikler yüzünden aile kavramından tiksiniyorum.
@@nyxgamerxxx dimi ? Aklin yolu bir.. çünkü dış dünya, bir kere yanında olur, ya da yanindaymis gibi görünür..aile ye donup baktiginda, onlarin da üzecek davranislar sergileyen evlatlar var. Peki evlat olarak, ne kadar dogru davraniyorum? Sorusunu sormak gerekiyor.
Emeğine sağlık Dilara, farklı yerlerde ortak hislere sahip oluşumuzu bu video aracılığıyla bize aktarmışsın. Aslında artık küçük bir çocuk olmadığımızı ve bir yetişkin olarak bizi kendilerine bağımlı kılan ebeveynlere karşı dik durabileceğimizi anlatan iyi bir kitabı çok güzel anlatmışsın.
ailem keşke sadece salt kötü olsalardı. bana bu işkenceyi çektirmeselerdi, bazen bana o kadar şefkatli davranıyorlar ki hep en çok üzülmeme nefret dolmama sinir krizi geçirip intihara kalkışmama bile sebebiyet veren aileme yine bu olayların sonunda onlara dönüp bana sarılmalarını, saçlarımı okşamalarını yanımda olmalarını bekliyorum. o kadar korkunç ki yine onlara muhtaç kalıyormuşum gibi geliyor. bende inanılmaz psikolojik bir rahatsızlık bırakıyorlar gibi geliyor bana. ne zaman kurtulurum bilmiyorum.
Sırf onlardan sevgi görmedim diye yeme bozukluğumun olduğunu öğrendim yıllardır iradesiz demişlerdi bana oysaki. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum artık
Gerçekten iyiki varsın ❤ben henüz 17 yaşındayım ve bunları 1 aya yakındır düşünüyordum fakat kafam çok karışıktı...senin sayende hiç değilse neyin neden olduğunu neden böyle hissettiğimi gördüm farkındalık kazandırdın teşekkür ederim 💜 ama bence ailene teşekkür et...seni bu dünyaya getirdikleri için ve sonra da kendine teşekkür et boş vermeyip sorguladığın için...ve en son da biz teşekkür ederiz sadece kendini değil kendin gibileri de iyileştirmeye çalıştığın için ❤❤❤iyiki varsın ✨💖 hep çok mutlu ol ✨ umarım her günün bir önceki günden daha güzel ve huzurlu olur✨💖💜seni seviyorum/ seviyoruz❤ gördüğüm en güçlü insanlardansın ve asla yaşlanmıyorsun? Peri kızı gibisin bunu çok samimi bir şekilde söylüyorum 💖💜✨🍀
Bu konuda şunu demek istiyorum annem ve babam ayrı. Babam beni terk edip gitmiş, bana asla bakmadı. Ancak şuan bazen durup düşününce babamın duygusal desteği annemden daha iyi. Annem de bana duygusal travmalar verirken idaha fiziksel ve maddi açıdan daha destekleyici. Kimseye sıkıca tutunamıyorum bu yüzden. Ne yazık ki ebeveynlerin psikolojik şiddeti çok çeşitli.
Kendi yarani farketmis ve kendini iyileştirmek için adım atmış olman çok güzel dilara. Bu uzun bir yol . Ama sonunda sen travmalarını sonraki nesillere aktarmayarak bir zinciri kırmış olacaksın. Sen çocuk sahibi olmasan bile bi tane gence dokunman büyük farklar yaratır o insanların hayatında
En cok istedigim seylerden birisi bu kitabi almak ama olgunlasamamis ve hangi kitabi alip okudugunuza karisan bir ebeveyniniz olunca her istediginiz kitabi alamiyorsunuz :D
Sık sık gerçeklikten kopuyormuş gibi hiss ediyordum hatta ruhum bedenimden çıkıyordu sanki. Son 1 haftadır yaşıyorum bu durumu delirdiğimi düşünüyorum kaç gündür panik ataklarım falan da var hep diken üstündeyim en azından yalnız olmadığımı anladım
Bazen rüyada olduğumu düşünüp şizofren miyim acaba diye korkuyordum ama meğerse benden dolayı değil ailemden uzaklaşmak için verdiğim savaşlar boşa çıkınca kendimden uzaklaşıyormuşum.
Ailem tartıştığında orada yokmuşum ve başka bı yerdeymişim gibi hayal ederdim. Hayal etmek doğru tabir değil senin de dediğin gibi kendimi, olayı dısarıdan izlerdim. Sanırım tartısmalardan kendimi psikolojik olarak böyle koruyormusum :) Sen kendinden uzaklaşınca ne olur peki? Düşüncelerinden de uzaklaşirsin, sorumluluklarından da.. Senin basına ne gelirse gelsin günün sonunda sen bı yabancı oldugun için seni etkilemez o durum. Cidden küçükken ise yarıyordu fakat bunu "biraz" alışkanlığa cevirdigim için hayatımın önemli kararlarini alırken teknik sıkıntılar oldu bu yüzden. Her neyse çok konuştum. Kitabı alıp yuzlesmeliyim sanırım bu durumla
Ilk videoyu bir solukta izledim . Simdide buna basladım . Ben dışsallardanım galiba . Yurt dışına kaçarak tepki verdim . Şimdide kendimi iyilestirmek için her yolu deniyorum . Dehşet tramvalar bırakmışlar. Her seyi yeni ögrenmeye başlayan bir bebek gibiyim adeta . Cok tesekkurler videoların için 🙏🏻🙏🏻 . Ayrıca zor bir ailede büyümek kitabınıda öneririm . Ellerine sağlık tekrardan . Umarım iyilesecegiz hepimiz 🙏🏻🙏🏻🌸😊
22:36 derealizasyon ve depersonalizasyon bozukluğu, o kadar korkunç bir şey ki bu ilk kez ilkokulda sonrasında da ara ara yaşadığım illet bir şey bir tedavisi de yok bildiğim kadarıyla
10:59 ya da zaten yapman gereken buydu denilip başarın yok sayılır. En basitinden çok çalıştığım aşırı zor bir coğrafya sınavından 99 almıştım ve bunu onlarla paylaştım fakat zaten yapmam gerektiği hakkında cümleler duydum sonrasın da ise düşük gelen matematik sinavım hakkında eleştirildim 😊😊😊😊
Onlara göre benim fikirlerim saçma okuduğum kitap izledim şeyler saçma. sürekli sen bize hiç benzemiyorsun nerden böyle oldun sen falan diyorlar hiçbir düşünecemi ne olduğumu saklamıyorum veganım bunu biliyorlar gülerek et ye diyor bir şeyler söylüyor tartışmak istiyorum beni konuşturuyor gülüyor ciddiye almıyorlar diğer konularda da öyle feminizm konusunda da din konusunda da benim nasıl bir insan olduğumu bilmiyorlar benim tanımıyorlar gibi hissediyorum bazen. sanki sadece aynı evde kalıyoruz gibi. İlla doğacaksam farklı bir aileye doğmak isterdim büyüdükçe geride kalmam sınıfsal ve kültürel farklar o kadar gözüme batıyor ki sinirleniyorum. Benimle benzer bir politik duruşa sahip kimse yok çevremde tartışabileceğim yeni şeyler öğrenebileceğim okulla ilgili danışabileceğim kimse yok her şeyi kendim öğrenmek ve keşfetmek zorunda kaldım daha kalıcı ve derin olmuş olabilir belki ama farklı bir çevrede olmak isterdim bu yüzden üniversite çok önemli kendi çevremde benim gibi insanlarla bir arada olmak isterim
Ailemle böyle bir problemim yok. Arkadaşlarımın ailesinde ise benzer bir durumun olduğunu tahmin ediyorum ve bu videolar sayesinde onları daha iyi anlamaya başladım. Emeklerin için teşekkür ederim.
Bu kitapları okumak için elime almıştım ama terapi de aldığım için çok yoğun geldi o dönem ama şimdi tekrar bir ilişkimi gözden geçirdiğim bir süreçte ve çok zorlandığım bir süreçte bu bu kanal karşıma çıktı. Ve her zaman annem için bir anne olduğumdan onun üzülmesine katlanamaz ve bir şey yapamadığım için çok suçlu hissederdim. Şuan içinde bulunduğum ilişkide de aslında ben ona bağımlıyım ben bırakamıyorum zannederdim hep ama anlıyorum ki aynı annem gibi onun üzülmesinden yalnız kalmasından çok korkuyorum. Aynı annem gibi ona acıyorum ve hayatımdan çıkaramıyorum. Bensiz napar çok yalnız kalır beni çok seviyor benden başka kimsesi yok diye düşünüyorum. Ha bunları ben kendi kendime düşünmedim bana bunları o söyledi ve benim yetişkin gibi davranmaya alışan içimdeki çocuğun damarına bastı aynı annemin bana sen benim tek dayanağımsın sensiz naparım ben demesi gibi. Ben kendim bağımlıyım zannederken onsuz yapamam zannederken o bensiz yapamaz diye korkuyor olmamla yüzleştim ve bu videolar önüme düştü hayat beni bu kitaplarla tekrar karşılaştırdı. Teşekkürler Dilara iyiki senin gibi youtuberlar var. Çok şey değiştiriyorsunuz hayatımda. Teşekkürler 🙏🏻
Kitabi okudum cok da etkilendigim yerler oldu. sizin yorumlariniz da oyle. ama bir yandan da sunu dusunmeden edemiyorum, bu tip kitaplar sanki ideal bir dunya var, duygusal, fiziksel cocuklarin tum ihtiyaclarina onlarin istedigi gibi yanit veren ebeveynler var ve bir de bu `seytanlar ` var gibi koyuyor. oysa ki, her ebeveyn sorunlu ve kusurlu ve turkiye de bu kitabin en azindan 3-5 maddesinden gecmemis bir cocuk yoktur. insani biraz fazla `viktimize` ediyor bence, kurban rolune koyuyor. herkesin ailesi boyle diye dusunmek, bunu anormallestirmenin otesinde bir adim atmamizi saglar bence sevgiler
Yine kötü bir akşamdı evde. Tam aklıma senin videon gelmişti, kitabı alayım diyordum, sanırım videoyu manifestledim biraz. Birkaç saate bu video geldi. Offff off Ellerine sağlık💜💜💜
Evet yine burdayım ve hayal kırıklığısın, hiçbir işe yaramıyorsun, benim dediklerim olacak, bana şunu yap gibi tonlarca cümle duyan, bunu içinde büyüten birisi olarak bu video ufkumu açtı diyebilirim
Belki de böyle bir şey yoktur. Belki de insanları o şekilde olmaları için şekillendirmişlerdir. Ama her ne olursa olsun insanlar normal şartlar altında iyidir. Davranışlarımızı etkileyen belki 100lerce konu var.
03:55 diğer kitapta da buna benzer bir şey söylenmişti ve biraz altının doldurulması gerektiğini düşünüyorum. Uyum sağlamaktan kasıt onlar gibi düşünmeye kendimizi alıştırmak mı ? (Hani derler ya "maskeyi yüzünden uzun zaman çıkarmazsan maske yüzün olur" diye onun gibi) yoksa rol yapabilmek mi? Ben sürekli kendime tekrar tekrar hatırlatıp "tartışmaya girsen de bir sonuç çıkmayacak, en az bir saatin boşa gidecek, o yüzden tamam de ve geç ardından kendi bildiğin gibi yap" diyorum ve bunun uyum sağlamaya girip girmediğiyle ilgili arada kaldım :(
5:45 bir önceki videoyu da izlemiştim ve o videoda ebeveynlerim tüm şıkları sağlamıyor diye bir tık sevinmiştim ama bu cümle sanki bana tokat attı.. çocukluğumdan beri en büyük korkularımdan biri birinin bana beni hayal kırıklığına uğrattın demesidir hep bu cümleyi duymamak için çabalar dururdum ve bunu daha çok yeni aşıyorum yorumumu güncelliyorum.. 13:34 gerçekten bu video diğerinden çok daha çarpıcı olmuş, doktor bir tık daha kesinlik içeren sınırları kaldırarak açıkladığı için farkındalık üstüne farkındalık geliyor.. ben yine güncelliyorum.. 38:46 aramızdaki bazı olaylarda bu cümlelerin hepsi geçerli oluyor; kendimle alakalı olan şeylerden bile mağdur olup suçlu hissedebiliyorum ve duygularını o kadar yoğun yaşıyor ki ben yaşayamıyorum..
annenize anne olmak... ben annesine de babasına da ebeveyin olmak zorunda bırakılan çocuklardan biriyim annesinden 10 yaşından sonra kız çocuğu ev işi öğrenmek zorunda yapmazsa olmaz hoş karşılanmaz laflarını çokca duymuş ondan hep sevgi dilenmiş ve hep dayak yiyerek büyümüş bir annenin çocuğuyum annem şuan okb hastası aşırı temizlik ve kaygı bozukluğu ile kafayı bozmuş durumda annesinden babasından ailesinden göremediği ne varsa benim ona vermemi bekliyor her kavgamızda ben hatalıyım özür dilerim diyip olan biteni unutmamı istiyor 40 yaşındaki annemle birebir empati yapmamı bekliyor herşeyi geçtim şiddetin bir çözüm olduğunu sanıyor hani derler ya alın karşınıza konuşun dediklerini yapmayın diye bu da bir yerden sonra siz kendinizde ciddi hasarlar bırakıyor geçmişe baktığımda affedemiyorum onları en net hatırladığum anılarımdan biri doğum günümde resimli pasta sözü verdiler çünkü o sene bütün kardeşlerime resimli pasta yaptırmışlardı doğum günümün sabahımda sırf bulaşık yıkamak istemediğim için çok ağır dayak yedim bacağımda koskocaman bir morluk yüzümde tırnak izi ve hala iç çeken beni pastanın başına oturttular ve bunun için mutlu olup teşekür etmemi beklediler doğum günü kutlamaktan nefret ederim bu yüzden o zmanlar akşam 7 civarında yayınlanan gençlik dizisinide sıkı fanıyım diziyi izlememe izin vermezlerdi sofrayı toplayacaksın diye 45 dakika sonra toplasam ne olurdu ki o sofrayı ilk mahalle arası kavgamda karşı taaraf bana vuruyor ve ben kitlenip kalıyorum kendime geldiğimdeki ilk düşüncem o annem değil ki bana vurduğu için karşılık verebilirim şimdi oluyor büyüdükçe her dediğim şeye kızılıyor ortam farketmeksizin her sözlerini dinlemeyişimde dayak yiyorum rezil olmadığım aile üyesi kalmıyor haliyle annesinin önümüzde hırpaladığını biz neden sayalım dinleyelim kafasına giriyor herkes için toplum içindeki değerim sıfırlanıyor bunu gördükçe ve bizzat yaşadıkça hırslanıyorum ve her dediğim şeye kızacaklar kafasıyla savunmaya geçiyorum kendimi bu bende zamanla onlara karşı olan bütün sevgimi ve saygımı yitirmeme sebep oldu şuan anneme karşı merhamet edemiyorum çok deniyorum ama beni tercih ettiği ne varsa canı gönülden yaparken bir özrü bile esirgiyorsa neden yapıyım mantığına giriyorum gerçektende bazen baş kaldırıp hayır demekte çoğu zaman olumlu olmuyor izlediğim dizide filmde anne kızına okadar tolereki nasıl olabilir anneler böyle mi diye düşünüyorum anne çok kırdın beni be ben nasıl toplarlanacağım
Bu annenin bir anda aceleyle seni sıkıştırdığı anı bu kanalda bir videoda da bahsetmiştin ve aşırı üzülmüştüm. Hangi video unuttum ama taşınmanız gerekiyordu ve yeni ev bakmanız gerekiyordu. Annen öyle sıkıştırmıştı ki normalde rahatça yapacakken sana anksiyete krizi yaşatmıştı annenin tutumu... Zaten bu krizden dolayı video gecikti falan diye lafı açılıp anlatmıştın... Resmen bu kanalda bile kitapta bahsedilen olayın bir kanıtı veya örneği var diyebiliriz...
Evet bu videoda da ekleyecektim ama sonradan çıkardım o kısmı. Tam olarak öyle, hemen şu an taşınmak lazım hemen şu an buradan defolup gitmek lazım gibi yaklaşımları çok yıkıcıydı ama artık buna fırsat vermiyoruz. 🥲
Geçenlerde babam ablama karşı kafasında kurup durduk yere küstü. Gerçekten durduk yere. Kendi kendine bir hareketimize alınıp iletişimi kesiyor. Telefonlara çıkmıyor vs.. ben de bugün konuştum onunla. Artık sanki biz senin ebeveyniniz, çocuk gibi davranıyorsun bir sorun varsa ara çözülsün dedim. Öyle de yaptı. Konuştu, içi rahatladı ve o andan beri çok mutlu şimdilik. Olgunlaşmamış ebeveynlerin çocuğu olmak çok zor, ama bir şekilde iletişim kuruyorsunuz. O size ayak uydurmuyor siz ona uyduruyorsunuz. Bu sadece vereceğim örneklerden biri. Lütfen umutsuzluğa kapılmayın çok zor olsa da bunu yapmak bir şekilde mümkün.
Ileri yaslardan baglaniyorum. Isin sonu suna gidiyor o duygulari regule etme gorevini ustlendiniz ya hani evde odak noktasi onlar. Sen bir empath oluyorsun ve ilerde narsistlerle iliski yasamaya aciksin dogru sekilde manipule edecek insana denk gelirsen yandin. Merkezde kalmayi ogrenmek zorundasin. Kendi merkezini odagina almak onemli bu durumda. Karsindakinin duygularini uzerine vazife alma sonunda psikolojin bozuluyor borderline gibi davranabilitsin anksiyete krizi vs yasayabilirsin bende panik atak var. Icsel ol kendin coz kimseden yardim isteme zaten almayi beceremiyosun. Herkese veren sana vermez sasirirsin. Sen kendine ve varsa cocuguna odaklanacaksin sen kendinde bunu cozmezsen kimseye gercekten guvenme cunku kimseye yapmayan sana yapar yaptirirsin alismissin akilli ol bencil olmayi bazen kotu olabilmeyi gelistir huzurunu bozana mutlulugunla arana girene (kendi merkezin dahilinde yani bir baskasini iceriyorsa onun icin yapiyorsundur yapma) gerekirse kotu ol kavga et. Kendine ait olan seyleri ozellikle duygulari koru. Savas yonet. Idare etme yonet sen onlara uyma onlari uydur sinirlari ciz kesin ve net ol aciklama yapma. Musait degilim hayir evet bu kadar aciklama vs. Terapi al. Hadi eyvallah😅
Babamın bana sen beni sevmiyorsun deyip durmasına üzülür sevgimi belli edemiyorum herhalde derdim. Kendi nenden daha çocuk ve benimle asla ilgilenmeyip benden ilgi bekledi
12:20 sirf bu yuzden cocugum olmasini istemiyorum yasadigimi yasamasini istemiyorum, incinmesin istemiyorum onu da incitmek istemiyorum kendime guvenmiyorum hicbir cocuk bu aciyi hak etmez bence
Benim yaralarım iyileşmiyor, bağları koparmadıkça mümkün değil. Son bir ay benim için, sonrası ne olucak bilmiyorum en ufak hatamda geçmişteki bütün meseleler açılıp canımı acıtmaya çalışıyor, psikolojik olarak iyi olmadığımı anlamıyorlar. Ben artık dayanamıyorum burası safe place gibi oldu yazayım dedim.
Hayatımda ilk defa başarısız oldum, çabalıyorum olmuyor. Bu yüzden tümüyle hayalkırılığıyım onun için. Ne düşündüğü umrumda değil ama kurtulamamak beni artık çok boğuyor,
Şu "auran çok düşüktü videoya odaklanamadım" saçmalığını duyunca ürperdim resmen çünkü ben aksine yalnız olmadığımı ve ablamla dertleşiyormuş gibi hissettim, sanki o bana okuduğu kitaptan bahsediyormuşta onun üzerine böyle derin konulara girmişiz gibiydi.
8:12 ya her kelimesi nasil bu kadar ayni olabilir duygularimi anlatmaya calistigimda abarttigimi soyleyip bana bagiran ve aglatan bir babam var cok uzgunum cok
40 dakiklaık videonun her kelimesinde nasıl Beni anlaya bilirsin hala aklim almıyor.Yaralarımız o kadar aynı yerden kanıyor ki.Anlamak kelimesi yetmiyor sen bizi hiss etmişsin Hatırlatma:Limerance hakkında video gelsin.❤
Kimse anne babasını sevmek zorunda değil belki de anne babamız olmasaydı normalde hayatımıza sokmayacağımız kişiler. Ebeveyn çocuk ilişkisi çok koşullu bir ilişki eğer kendi istediğin bir şeyi yapmak istiyorsan bu hakkı kazanmak için önce onların istediğini yapacaksın. Bir kere taviz verince başına çıkarlar uyku saatlerine yemek saatlerine gün içinde ne yaptığına hepsine karışırlar. o yüzden şuan hayatta sana en yakın kişiler olsa da sınır çizmenin, özel alanın çok önemli olduğunu düşünüyorum. Sürekli aileye vakit geçirmen gerekiyormuş gibi seni dizinin dibinden ayırmak istemeyen ebeveynler de var mesela ailem kardeşine karşı bu tutumda ama bana karşılık tam tersi. Ben kardeşimin şuanki yaşındayken ( 3 yaş var aramızda) kardeşim ve annem birlikte yaparlardı her şeyi ben genelde istenmeyen taraftım hep odama gönderilirirdim. Dediklerim hareketlerim sürekli batardı nefes almamı bile yemekte babam beni niye sevmiyor diye ağlamaya başladığımı bilirim. Sadece çocuğun masraflarını karşılamakla ebeveynlik yapılmaz tek yaptıkları şey o zaten onu daha her seferinde kafama vururlar tehtit aracı olarak kullanırlar sağ olsunlar. Son bir ayı o kadar kötü geçirdim ki yaptığım tek şey yatıp bir şeyler izlemeli 5 te yatıp 4 te kalmak derslerimiz kötü çalışamıyorum düşünmekten başım ağrıyor her şeye geç kalmış hissediyorum eksik hissediyorum düşünmemek için her şeyi yapıyorum iyi olmadığım açık ve net. Gelip bana iyi misin diye sormak yerine o kadar para verdik dershaneye o kadar kitap aldık açığa geçtin ama yatıyorsun diye her gün laf söylediler her gün tetiklendim. Gelip bana nasılsın diye sorsalardı da bir şey yok derdim çünkü beni anlayabileceklerini sanmıyorum sadece küçümseyecekler. Her şeyi kafama kakan bir aileyle bare minimum ilişki kuruyorum sadece ekonomik olarak bağlıyım onlara umrumda değiller her boku söyleyip ağzıma sıçıp beni sinir krizine sokup uyuyan bir aileyle kendilerini düzenltene kadar konuşmak istemiyorum onların da pek umrunda değil zaten
Ne yapmalıyız peki? Evet bir sürü yöntem sundun fakat bunlar onlardan kurtulmam için yeterli değil. Bir sekilde yine tuzaklarına düşeceğim, ustelik her düşüşümde bir öncekinden daha yenik olacağım. Gerçekten biyle ebeveynlere sahip olanlar bilirler ki bu bir bağımlılık gibidir; istersen dünyanın öbür ucuna git yine onların fikirleri, sesleri, yüzleri kafanda olacak. Ozleyeceksin bile, çünkü aranizda rahatsız edici türden olan bir hormonsal bağımlılık var. En olmadık ortamlarda aklina gelecek, insanların seslerinde onları duyacaksın. Onlar olsaydı ne derlerdi diye düşüneceksin bazen, iyi yaptım mı? Diye kendine sorarken birden yine kendini azarlamaya başlayınca hissettirecekler kendilerini.
Birkaç yıl önce hep beraber (kardeşlerim ve annem-babam) otururken, yaşlılık ile alakalı bir konu açıldı ve annem ' Sizi boşuna dünyaya getirmedik. Bize bakın diye bu dünyadasınız' dedi. Kendimi, bir obje gibi hissettim, benim şu an bir makineden ne farkım var ailemin gözünde derken buldum. Çok kırıcılar..
Genç yaşlı bakmıyor bu olay. Yengem 40 yaşına yakın. Beş tane üniversite bitirmiş onun bile çocuk sahibi olmak istemeyen bir çifte karşı yorumuna şaşırdım. "Eee yaşlanınca onlara kim bakacak" dedi.
@@eda2285 yenge zortlatması
@@eda2285 yengen konyada mı okumuş😮
@@zeynnn3580 Kazakistan, İstanbul diğer okullar hangi ülkede bilmiyorum ama Julia Roberts sanırım bir ünlünün kardeşiyle fotoğraf bile çektirmiş Hindistan'a geziye gitmiş yani baya kültürlü birisi.
Kimsesiz yurtlarda yetişen Cocuklarin, büyüdüğünde ne denli aile hasreti yaşadığını onlari ziyaret ederek anlayabilirsiniz.. diyebilirsin belki, yalniz kalmak iyidir . İste, orada yetisenlerde bu cümle geçmez.
Huzurevinde yasayan anne babalari ele alalim, onlarda o denli yalnizligi haketmiyor. Onlarin yerine kendinizi koyun... Burda savunma mekanizmasi su olacaktir" onlarda bana iyi anne baba olsaydi "
Ezberle buyuyen, öyle öğrenen anne babalardan olusuyor toplumumuz. Onlarda sizler gibi yetistirildi. Ogrendiklerini cocuklarinda uyguluyor.
Ha birde, imtihan , sinav gercegini unutmayalim. 10 tane universite bitir, onlara ne verilmisse, onu veriyorlar cocuklara..sansli tek kesim kaliyor, kendini duzeltmeye ebeveynler. Egitimle,. eğitimsizlikle alakali degil ebeveynlik. Farkindalik tek sihirli kelime
'Şu anda masum görünmek için beni suçlu göstermeye çalışıyor.'
Bu cümle beni hem çok üzdü hem de tekrardan çoğu şeyi fark etmemi sağladı. Daha 2 3 gün önce iftarda anneme söylediği şeylerden ben ve kardeşimin rahatsız olduğumuzu, her şeye yorum yapması gerekmediğini ve bizim de farkında olduğumuzu söyledim. Bunu söylerken sert çıkışmış olabilirim çünkü kendimi tutamıyorum artık. Ve sahurda masum görünmek için artık konuşmayacağını, zaten ne kadar kötü biri olduğundan bahsetmeye başladı. Biliyorum söylediğim şeyler onu kırdı ve üzüldü ancak hemen duygusal manipülasyona başvurup beni suçladı. Ve işe de yaradı. Yine gönlünü aldım, yine ortamı yumuşattım. Halbuki kendi söylediği sözlerin bizi ne kadar kırdığının farkında değil. Espriyle dalgayla söylediği için göz ardı edeceğimizi düşünüyor. Ama anneniz sizinle ya da ilgi duyduğunuz şeylerle dalga geçtiğinde ne kadar yaralayıcı olduğunun farkında değil. Yıllardır özgüven problemi çekmemin sebeplerinden biri de bu. Annemin dalga geçmesi, babamın hiç beklenmedik bir anda yargılaması ve sürekli diğer insanların ne diyeceği konusunda endişeyle büyümem. Zaten bu özgüvensizlik ve endişelerim büyüdükçe anksiyeteye dönüştü ve beni kendi beynime hapsetti. 1 2 aydır bunları aşmaya çalışıyorum ve artık ben dışındaki insanların düşüncelerini önemsememeye çalışıyorum. Özgüvensizliğim ve endişelerim yüzünden yapmak istediğim çoğu şeyden vazgeçtim. Hayatımda en çok pişman olduklarım da bunlar. İleride geriye bakıp pişman olmak istemiyorum artık. Ailemiz bizi bu dünyaya getirmiş olabilir ama onlar bizim dünyamız değiller. Hepimizin dünyası kendimiziz, lütfen bunu unutmayın.
Bu videolar için çok teşekkür ederim Dilara. Senin sayende çoğumuz bazı şeylerin farkına varıyoruz. Ayrıca kendimimizi ifade edebileceğimiz rahat bir alan sunuyorsun. Emeklerine sağlık 💜
Bu dalga gecme olayi cidden asiri sinir bozucu. Annemin cogu 'sakasinin' aslinda alay etme oldugunu ben de kisa bir sure once farkettim. Asiri kirici bir sey. Bir de kucukken ben de surekli insanlarla oyle konusuyordum dalga gecmeyi normal zannettigim icin. Sakayla karisik sevgi gosterdigimi zannediyordum, halbuki annem sikintili bir tipmis ben de ondan yanlis davranis kaliplari ogrenmisim. Yeni yeni farkediyorum. Yakinda yurt disina tasiniyorum, o vesileyle tum bagi koparacagim insallah, cidden yetti cunku. Hadi ben yetiskinken yapmis olsaydi bu hareketleri neyse, kucuk cocukken de ayniydi, saf kotuluk resmen.
10:15 anneme sınav senemde düzenli olarak moralimi bozmakla bana hiç destek olmadığını söylediğimde aldığım cevap şuydu : "o zaman sen de daha çok hırs yap daha çok çalış o diplomayı kazan önüme koy al bak başardım de" 😂
Güncelleme: Arkadaşlar bildiğiniz hayatımı sil baştan yaptım. Tercih dönemimde istediğim üniversite, şehir ve bölüm için ailemi ikna etme konusunda canla başla mücadele ettim. Şimdi ailemden uzakta tek başıma yurtta kalıp okuyorum. Çok güzel arkadaşlıklar edindim ve anı biriktirdim. Özgüvenimi ve hayat enerjimi kazandım. Neye çabalarsam kendim için çabalıyorum, içine hırs değil gönlümü katarak yapıyorum bunu. Ayrıca ailemle aramıza mesafe girmesi hem benim nefes alıp yaralarımı iyileştireceğim alan açtı hem de onlarla olan ilişkim baya düzeldi. Ben bu videonun altına bu yorumu attığım günlerde bugünkü güzel hayatımı yaşayacağımı hayal edemezdim arkadaşlar. Çok buhran yaşadım, gözyaşı döktüm, uykusuz kaldım, stres kaynaklı sağlık sorunları yaşadım... Ben o günlerden sıyrıldıysam siz de yapabilirsiniz. Zaten bu videoyu açıp izlemeniz bile ilk adımı atmak demek, kendinizi önemsiyorsunuz demek, çözüm arayışındasınız demek. Lütfen kendi hayatınızın dizginlerini elinize alın. Siz annenizin babanızın ve diğerlerinin tasvir ettiği kişi değilsiniz. Ha illa benim yaptığım sizde de işe yarar demiyorum, herkes kendi yolunu yöntemini bulmalı. Reçetesi sizde saklı, onu bulun ve başınız dik bir şekilde çabalayın. Hepiniz için en en en hayırlısı olsun🍀
OHAAAA OHAAAA
BENİM ANNEM DE BÖYLE DİYOR.
Bana da dendi bu laf, noktasına virgülüne aynı.
Kelimesi kelimesine aynısını söylediler
abi hepimiz mi aynıyız ya
Evet şimdi tüm gerçekler tekme tokat dalacak bize... 🚬
23 yıl önce iki insan seviştiği için bu kitabı okumam gerekecek🙃🙃
Aslında 23 yıl 9 ay.
17 yıl önce ' '
@@pinardemircan1749 abla sizin gibi modern yaşı büyük yetişkinler gerçek mi siz neredesiniz? hepiniz istambulda mı spam oluyorsunuz
JSNSNSNSHSBSHHSHS
@@Matilda-rz3dfbunların yaşı büyükse ben fosilim ahshshhs
Kendini ihmal etmenin ağır sonuçlarını yaşayan biri olarak, özellikle bu aralar sürekli öfkeliyim. Önceden sadece anne babamla baş ettiğimi düşünüyordum ama ablam ve abimin de beni psikolojik ve duygusal olarak ne kadar yıprattığını ve yalnız hissettirdiğini yeni idrak ediyorum. Evden uzak kaldıkları için dışarıdaki evlat olarak hep daha hayırlı olarak da görüldüler. Evde yaşadığım sorunalr yetmiyormuş gibi bir de onlar eve geldikleri zaman onlarla sürekli sözlü munakaşaya giriyordum. Ve hep kendimi sucladim. Çünkü bana terbiyeisz saygısız umursamaz dediler derslerin niye böyle dediler, Harry Potter kitaplarını sadece ortakulda okuyan küçük bir çocuk olarak okuduğum için ne boş şeyler düzgün şeyler oku dediler. Hatta abim bu kitabı aldığım için bana kızmıştı. Şimdi geriye dönüp bakınca her yönden eksik kalmanın acısını ve öfkesini yaşıyorum. Bazıları en azından kardeşleriyle bunu daha kolay atlatabildiğini söylüyor. Yalnız baş etmek en ağır yük sanırım. Çok uzattım ama hep kendimi ve isteklerimi duygularımı bastırdığım için ruhsal olarak uzun süredir yorgunum. Bu video çok iyi geldi. Teşekkürler Dilara
Çocukken okulda hep dışlandım. Anaokulundan taa ortaokul sonuna kadar. Küçük bir ilçedeyim. Anaokulundakilerle orta sona kadar hep aynı okul ve sınıfta okudum mecbur. Ama bu durum ailem tarafından hep benim onların yanına gitmemem olarak görüldü. Ben kendimi geri tutuyormuşum. Benimle dalga geçtiklerini, bile bile sinirlendirip onların peşinden koşturmaya çalışmalarını hiç anlatmadım(En yavaş koşan bendim sınıfta.). Bir keresinde benim onların buluşucaklarını duymamamı duyarsam gelmek isteyeceği konuştuklarını duydum. O gün benim için sondu. 11 yaşında kimsenin peşine gitmiyeceğim diye söz verdim. Hâlâ devam ediyor bu huyum az çok. Girdiğim ortamlarda kendimi yabancı veya orda olmaması gereken kişi olarak hissediyorum. Bu yüzden çoğu zaman aktif değilim ve kolay arkadaş edinemiyorum. Bunlar da tabii ki sürekli olarak eleştiri konusu. Hadi ben kimsenin yanına yaklaşmıyorum ama selam verene de hırlamıyorum ya. Annem kardeşimle veya babamla ilgili annemin dert yanmalarını dinledim. Neden o bir şey demeden iş yapmıyorum diye laf yiyorum. Yaptıktan sonra sadece basitçe eline sağlık demek yerine bunu böyle şunu şöyle yapacaksın kaç yaşındasın bir şeyi de yap lafını duymak istemiyorum diye o demedikçe elimi sürmem. Düzgün yapınca aferin lafını duymadım hiç. Yemek yapabiliyorum ama hayır onun yemeye tenezzül edeceği bir şeyler yapmam lazım. Ben istiyorum ki yeni şeyler deneyeyim. Farklı bir tat girsin ağzımıza ama olmaz. Kuzenimin yaptığı sufleyi aa ne güzel yapmış diye yiyip ben yaptığımda ne saçma şeyler yapıyorsun oldu. Evde kimse yokken tarif deniyorum. Nasıl olsa yemeyecekler en azından kendine müslüman lafını da duymamış oluyorum. Neden diğer kızlar gibi süslenip püslenmiyorum. Makyaj malzemeleri aldım ilgimi çekti alayım dedim neden aldın bunları oldu. Bir şey beğenip alıyorum. Buna mı para verdin oluyor. Diğer kızlar gibi asla olamadım. Kendimi beğendiremedim. Onlar ne güzel giyinip geziyorlar ama ben evde oturup duruyorum. Onlar da ben kadar ders çalışmıyorlar ama hayır onlar örnek birer genç kız. Düşük statü ve güzellik, yüksek ve paspalığa tercih ediliyor. Neden? Bir cevabı yok. Yazmak biraz içimi rahatlattı. Okuldur yurttur vs evden az çok uzağım artık o kadar laf etmiyor bir şeylere veya yaş aldığı için böyle bilemiyorum. Kendisi çocuk gelişimi okudu biz büyürken belki onun da etkisi vardır. Hatta bir ara bizim seni çocukken psikoloğa götürmemiz lazımdı o kadar sessizlik iyi değildi demişliği de var. Bilmiyorum. Yorumlardakiler kadar kötü şey yaşamadım belki ama bazen benim de içim sıkılıyor ve yazmak istedim. Okuyanlara da çok teşekkür ederim.
Empati, belli edilmiş ve her zerresine kadar hissetirilmiş ebeveyne sahip olan çocuklarla bu kitapta bahsedilen ebeveyne sahip çocuklar aynı kulvarda yarışamaz. Beni aşağı çekiyosun, tüm enerjimi alıyorsun sen yokken hiç bir sorun yok laflarıyla büyüyüp öz güvenli olmak çok zor. annenın babayı babanın anneyi suçlu gösterip ara bulucu konumuna sokulan çocukların aile kurması kadar zor... Kitap gözlerimi açmama vesile oldu fakat içimdeki öfkeyi de körükledi. Bunu kontrol etmek çok zor çünkü kaybedilen zaman, yaşanılanlar geri gelmeyecek.
Olgunlaşmamış, toksik bir anneye sahip olduğum için tüm çocukluğum annemin beni büyütmesiyle değil benim annemi büyütmemle geçti. 28 yaşındayım 2 senedir psikiyatriye gidiyorum, antidepresan kullanıyorum. Teşekkürler anne hayatımı mahvettiğin için. Onu asla affetmeyeceğim.
O kadar haklısın ki... umarım tedavin çok iyi geçer ve sen o kaybettiğini düşündüğün herşeyi geri kazanırsın 💖✨annene kızma hatta onu kendin için affet...insan bilmediği bir şeyi yapamaz/veremez... belli ki annen de bilmiyormuş...ona kızmak sadece sana zarar verecek değişen bir şey olmayacak...bundan sonraki hayatını da ondan nefret ederek mi geçirmeyi planlıyorsun...bunu kendine yapma ✨ destek alman çok güzel ve eminim çok temiz bir kalbin var ✨ iyiki varsın bu hayatta hayatın seni gibi iyi kalpli birini hakketmiyor olsa da... kendine çok iyi bak umarım hep çok mutlu olursun💖🍀💜✨
ilk videoyu izlerken kendimi hatırlıyorum. Aklıma ilk gelen cümle yok ya benimki bu kadar değil. Daha sonrasında video devam ettikçe acaba demeye başladım ve videoyu ağlayarak ve fark ederek bitirdim. Ertesi gün koşarak aldım kitapları ve bazı şeyleri fark etmem konusunda o kadar yardımcı oldu ki anlatamam. Bir yandan da son depresyonumdan sonra kendimi zorla iyileştirme çabalarım sağolsun kendimi annemin beklentilerinden arındırmaya başlamış olduğumu anladım. Benim görünüşümden, kilomdan, derslerimden, dinlediğim müzikten, izleyip okuduklarıma kadar hayatımın her alanında beni asla beğenmemesini hep kendi hatam sanıp yetersiz hissettim. Hem mükemmel görünmeli hem mükemmel notlar almalı hem mükemmel aile kızı olmalıydım. Hem evdeki her işi yapmalıydım çünkü zaten benim gibi işe yaramaz birini başka niye doğursundu, hem de mükemmel herkese hava atabileceği mükemmel çocuk olmalıydım. AYT'de sınavın ortasında sinir krizi geçirmemi sağladı bu stres. 30.000 yaptım sıralama olarak. Sonuç açıklanınca ne kadar hayal kırıklığı olduğumu yüzüme vurdu. O kadar büyük ve suçlayıcı bir tepki verdi ki yanımda oturan kuzenim bile inanmadı resmen travmatize oldu. Tıp değilde bilgisayar mühendisliği yazmamı bile o kadar eleştirdi ki kendimi yetersiz hissetmenin sınırındaydım. Anksiyetemle bile sürekli dalga geçti ama sebebi kendisiydi.
Bu sene kendimi öne koyup bencil olmak istediğim anlarla beraber onun (sadece onun da değil hayatıma devam etmek istiyorsam bencil olmak zorundayım dedim ve açıkçası biraz fazla acımasızlıkla enerjisi ile beni kötü etkileyen insanlara set çektim. Ama tabiki annemle bu süreç çok daha zor oldu.) duygularını geri plana atmaya başladım. Yanlış anlaşılma olmasın hala etkileniyorum ve hala o kadar acıtıyor ki bazen odaya çekilip sessiz sessiz ağlıyorum ama en azından artık kararlarımı verirken en önde kendi düşünceleri gelmeyi başarıyor sanırım.
Arkadaşlar ben sadece içimi dökmek istedim. Çünkü biliyorum ki benim durumumda birçok kişi daha var. Ben yanlışlıkla da olsa bir şekilde bu yolda ilerlemeye başladım ve gerçekten çok daha sağlıklı bir ruh halinde olduğumu kesinlikle hissediyorum. Bu yolda yara hissetmeyeceksiniz demek kesinlikle yalan olurdu evet ama başarabilirsiniz. Unutmayın önce kendiniz geliyorsunuz. Bu yaşadığınız hayat size ait yani her kararınız sizi etkiliyor. Yaşadıklarınızın kararlarını ve sorumluluklarını kendi üstünüze alın 💓🥺
Bu videoları izledikçe gündelik yaşantımın bir savaştan farksız olduğunu farkediyordum. Ailemin bana yaptığı tüm şeyleri bilinçaltım anlamış ve kurtulmak için iki katını onlara yansıtmış. Kendimi suçlamaktan bıkmıştım Sadece kontrolsüz bir ergen gibi hissediyordum ama yaptıklarına bakınca sadece kurtulmak ve biraz nefes almak içinmis
En ufak şey bile büyük bir psikolojik savaş değil mi :/
20:21 İşte bu hayatımda en tuhaf bulduğum şeylerden biri ben 19 yaşındayım onlar 54 yaşında beni sanki hayatlarında onlara yardımcı olmam için dünyaya getirmiş gibi davranıyorlar onlar temel insan ihtiyaçları haricinde her işlerine ortaklaşa -bazsn sadece ben- yapmam isteniyor. Şehirden gitmem gereken 3-4 gün olunca beni özleyeceklerini ya da iyi vakit geçirmemi söylemek yerine "sen gidersen biz ne yapacağız?Evimizde kim neşemiz olacak" Cümlesini duymaktan bıktım.Burada bahsettikleri neşe ise onlar huzursuz mutsuz bir gün geçirdiklerinde gerektiğinde palyaço gerektiğinde psikolog olmam.Ayrıca onların sorununu yapmak istemediğim de cazgırlaşıyor ve çirkefleşiyorlar inanilmaz bağirmalar ve inatla yanına gidip zorunlu tuttuğu işi yapmazsam çığlık atarak adımı duyduğumda oldu SONUCUNDA İSE artık sabahları alarm sesi hariç onların sesiyle uyandığımda panik atak geçirerek uyanabiliyorum hoşgeldin sabah panik atak bebeği 😚😚😚
2 yıldır ailemle konuşmuyorum beni evlatlıktan reddettiler. 12 yaşlarımda aşırı dinci aşırı yobaz ve kadınların yaşamasını bile günah gören babam tarafından zorla kapatıldım 17 yaşımdayken sırf sevgilim olmasın diye evlendirmeye kalktılar 35 yaşında bir herifle. Hayatım boyunca istediğini giyebilen kızları hep kıskandım. Annem ve babam ben doğduğumda kız doğduğum için ağlamışlar elalemin yüzüne nasıl bakıcaz diye, sonra neyse 16 yaşında evlendiririz diye beni öldürmemeye büyütmeye karar vermişler o kadar cahiller yani. 18 yaşıma kadar dışarı bile çıkarmadılar yıllarca okuldan almakla tehdit ettiler defalarca kez bu yüzden dayak yedim hayatımda hiç geceleri dışarı çıkmadım . Evde neredeyse banyo yaptığımda bile tesettürü çıkarmama izin vermiyorlardı nefret ediyordum başımdaki bez parçasından ve din konusunda da aşırı baskı yapıyorlardı namazı artık istemeyerek zorla kılıyordum müzik bile dinlemem yasaktı tabi herşey iki yıl öncesinde kaldı istediklerini yavaş yavaş yapmamaya başladım daha fazla dövmeye başladılar evden kacmakla tehdit ettim yine de devam ettiler en sonunda işte üniversite kazandım tabi kız çocuğu o kadar uzağa gidemez diye izin vermediler bende bir gece onlar uyurken istanbula üni 'me geldim numaramı herşeyi iptal ettim. bunlar sonra bir şekilde beni buldular özür dilediler . Bende saf gibi kandım 2 gün önce eve döndüm bugün dışarı çıkıcam karışamazsınız dedim yine dövdüler şuan otobüsteyim onları tamamen reddetim artık bir ailem yok hepsi öldü benim için baba senden nefret ediyorum canımı bu hayata kimse senin kadar acıtmayacak ;) tessekurler baba
Lutfen geri dönme bir daha
Lütfen kendine çok ama çok dikkat et :(
@@DilaraTunes tessekurler şuan beni arıyorlarmış konumumu değiştiricem mecbur hattımi da degistirdim bugün
@@gulyldrm5174 nasılsın beni de haberdar eder misin
@@gulyldrm5174 yaptığın şey çok cesurca, 18 yasından buyuk olduğunu dusunerek gittiğin üniversitenin yonetımıne durumdan bahset burs vermek ısteyen veya yardımcı olamk ısteyen varsa sana hemen destek olurlar.
eger ankaradaysan ankara buyuk sehır beledıyesının bu tur olaylarda yardımcı oldugunu duymustum aynı zamanda ıstanbul da. Buralara e mail atarak şansını deneyebilirisn. ne olursa olsun kimseye muhtaç değilsin.
29:58 bende bir şey hakkında biriyle bahsedemiyorum en yakın arkadaşlarıma bile dalga konusu olacağımı düşünüyorum sevdiğim şeylerden utanıyorum bazen. Birinin benle sürekli saplantı halinde uğaşmasından çok korkuyorum ve eğer bazı şeylerden bahsedersem benle sürekli uğraşacaklarmış gibi geliyor
Abi delirdim duygusal anlamda cezalandırma şeyini görünce . Annem eskiden sınavdan düşük alma gibi durumlarda tüm ilişkisini keserdi benimle haftalarca konuşmazdı ,değil konuşmak harçlık vb bile vermez (okulda aç kaldığım günler var bunun yüzünden) telefonumu elimden alırdı . Bende onlar gibi davranıyorum bazen ve geriye dönüp düsünunce fark ediyorum şu an elimden geldiğince degistirmeye çalışiyorum ve ablamın onlara benzediğini ve daha cok buyüdükçe beni baskılayan yönetmeye calışan kişinin ablam olduğunu fark ettim (artık annemlerden çok o zarar veriyor bana)
Yine sen ve yine aynı şeyleri yaşamışız jxjshshsh
@@hahahsh1 gakzgziwgakshzkagsidhxof acı tebessüm
Gerçekten insanlar evlatlarına bunları nasıl yapabiliyor aklım almıyor. Umarım bundan sonra hep iyi şekilde seni destekliycek kisilerle mutlu olursun.
@@andwestillsleep teşekkür ederim
Bu kitapların üçünü de aldım. Bende ilkini geçen gün bitirdim ve baya etkileyiciydi. Videoların devamını gelmesine çok sevindim. Seni çok seviyorum Dilara. ❤
bana en aci veren sey annemin narsist olduğunu ve hep boyle kalacağını fark ettigim andi. dehsete düşmüştüm. aramizdaki iliskinin hep onun aynı toksik seyleri yapmasi ve benim aradaki dengeyi sağlamaya çalışacağım bir döngüde olacagini kabul etmek cok zor oldu. annem benim hayatımdaki en onemli insandı ve bunu kabullendigim an kendimi çok yalniz hissetmeye basladim. hicbir zaman o kosulsuz sevgi ve saglikli anne kiz iliskisini hissedemeyecek olmak cok aci. evim gibi hissettiren insani ruhen kaybetmis oldum. bu yuzden hayatimin geri kalaninda ailem gibi olacak arkadaslar bulmayi umuyorum
kazikli marianin "bok gibi book" serisinin "kitap gibi kitap" serisi versiyonu
Evett
21 yaşındayım. Beni son zamanlarda en çok yoran meseleyi anlatacağım. Evlilik meselesi. Ben 20 yaşıma girene kadar annem ve babam hep çıkan kısmetleri daha küçük diye geri çevirdiler. Çok güzel bir şey yaptılar bu konuda onlara teşekkür ederim. 20 yaşıma girdim artık annem ve babam bana sordular. İstiyor musun? Hayır dedim. Uzatmadan kızımız istemiyor diyordular. 2022 sonlarına doğru bir kısmet çıktı. Varlıklı bir aile ama aile düzgün bir aileydi. Babam dediki düzgün aile çocukta iyi ama kıza sorun. Bana çıkan kısmetin ablası kuzenimin arkadaşıydı. İşte halamlara söylemişler onlarda anneme babama söylemişler. Neyse uzatmayayım. Bana sordular 😂 acaba cidden mi seçimi bana bırakmışlar? Sırf paralı diye annem, kardeşime kuzenime şey demiş. Nuh diyo peygamber demiyor ikna edin. Teşekkür ederim hepsine halam da kuzenimde kardeşimde annemde aklımı çeldi. Bende tamam ozaman bir konuşalım bununla dedim. 2 ay konuştuk. Bakın cidden tamda benim gibi düşünceli biriydi. Evlenseydik güzel ilişkimiz olabilirdi evliliğimizde ama ben asla ona ısınamıyordum. Mesajlara saatler sonra bakıyordum. Sıkılıyordum konuşmaktan. Ortak noktalarımız olsa bile istemiyordum işte ısınamıyordum. Çünkü evlenmek istemiyordum. Belkide bu yüzden ısınamıyordum bilemiyorum ama gerçekten ısınamıyordum. Anneme dedimki ben ben buna ısınamıyorum. Auram uymuyor işte. Bana şey dedi. Ne istiyorsun sende çıkmış kısmet istemezsen isteme sen bilirsin senin kararın. Bende seni veririm elin fakirine sürünürsün. Neyse ben Allaha okadar dua ettimki cidden ucu bana dokunmadan Allah beni bu durumdan kurtardı. Evlenmedikde. Annem hep şey diyor. Gelen güzel kısmeylere hayır diyorsunda ileri zamanlarda böylesi gelmeyecek sana. 29 yaşında evlenip hayatı kötü olan kuzenimi bana örnek gösteriyor bak öyle olursun diye. Daha 21 yaşındayım 21 21! 21!! Yeter bırakın benim yakamı. Evlenmek istemiyorum. İstemiyorumm. Ama aklıma öyle bir şüphe salmışlarki bir yanım istemiyorum diye bağırırken bir yanım haklılar mı acaba diyor? Kendi kendime doğru değil bak 30 da evlenip mutlu olanında gördün 18 de evlenip pişman olanınında deyip kendimi sakinleştirmeye çalışsamda asla olmuyor bu durum beni mahv ediyor. Evlilikten neden korkuyorum bilmiyorum ama ben daha 17 yaşlarındayeken sırf ev işlerini yapmıyordum diye annem bana piskolojik baskı uyguluyordu. Şöyle diyordu hep 'Bunu yapmazsan yemin ederim seni evlendiririm seni tüm gün çalıştırır kaynana onda anlarsın kendine gelirsin. Seni evlendireyimde kendine gel'. Hatta bir kere kardeşimle konuşurken şöyle dedi bana. 'Annem sani evlilikle tehtit ettiğinde sen evlerin her köşesin temizledin ağlayarak anneme dedinki bak yaptım evlendirme beni'. Bu olayı hatırlamıyorum. Ağladığımı yani hatırlamıyorum ama bana koymuştu. İşte böyle. Belkide bu güzden evlilik duyunca vücudum durmadan titriyor kalbim yerinden çıkacak mış gibi atıyor. Ve ben gelen kısmete hayır dedikten sonra kalbimde vücudumda sakinleşiyor. Bu durumumu görmüyor ama benim evlenmemei istiyor. Ben istemiyorum bırakın yakamı bırakınn. Kendimi evliliğe hiç hazır hiss etmiyorum. Çocuk yapmak evlilik sorumluluğunu almayı istemiyorum. Yapamam. Kendimi hazır hiss ettiğimde evlenirim zaten. Evlilik kendini hazır hiss ettiğinde yapılır yaşın geldi diye değil. Ne diye zorluyorsunuz ki? Birde diyorsunki anne 'Ben seni zorla evlendirmem' eee piskolonik baskıda bir zorlama değil mi zaten abla?
Hangi sehirde yasiyorsunuz merak ettim
kendini geliştirmeye bak sakın evlenme bu işler öyle zorla olmaz ilerde sen kendini bildikçe özgüven kazandıkça düzgün biri çıkar karşına yaşla bir alakası yok
@@ilayda7471 Azerbaycanda bir köyde
@@dreamsandrealityy okadar haklısınız ki. Kendimi bu konuda okadar tembihliyorumki. Kanma onlara diye ama bilmediğim bir şey beni onlara kan diye ikna ediyor. Ama kanmamayı çabalıyorum işte. Umarım kanmamda teşükkür ederim :))
@@nyxllaa rica ederim ne demek erken evlenen kadınlar tanıyorum ve genel olarak pişmanlar ellerinde bir meslek olmadığı için dikkat et kendine
Bu sene senin bir videon ile babamın bir narsist birisi olduğunu fark ettim. Bu sene yine bu video sayesinde olgunlaşmamış narsist bir evebeyn olduğunu fark ettim. 18 yaşındayım. Ben 11 yaşındayken annemle babam ayrıldı ve 7 senedir babamla ilişkim o kadar gelgitliydi ki... Defalarca küstük, barıştık. Yıllarca hiç konuşmadığımız oldu hatta evlatlıktan da reddedilmiştim zamanında. 11 yaşında bir kız çocuğuyken ağlayarak babama sorunun onun sevgisizliği olduğunu anlatmaya çalışırken onun tek umursadığı benim onun karısına ismiyle mi yoksa Fatma abla olarak mı seslendiğimdi. Üstelik bunu birebirde de yapmamıştı. Tüm ailenin önündeyken, ben ağlamaktan nefes alamıyorken yaptı. Para hep beni cezalandırma yöntemiydi. Onunla konuşursam, oyunu onun kurallarına göre oynarsam para verirdi ama eğer kendi kurallarımı devreye soktuğumu görürse üzerimdeki tüm maddi desteğini çekerdi. Annem maddi açıdan aşırı yeterli değildi. Özellikle ben büyümeye başladığımda. Hiçbir zaman fakir değildik ama zengin de değildik. Hep para hesabı yapmak zorundaydık. Harcadıkları, harcayabileceklerimin hep sınırı vardı. Özellikle sınav senemde bu maddi yetersizlik iyice kendini belli etti. Annem bir yere kadar karşılayabiliyordu ama bir yerden sonra yetemiyordu. Bu sene babamla tekrar konuşmaya başladım dedemin ölümü vesilesiyle. Onunla tek konuşma sebebim açık olayım parasını kullanmak. Bazen kendimle çelişirken buluyorum kendimi. Bir yanım babamın aslında o kadar kötü olmadığını, benim duygusal davranıp olayı abarttığımı söylüyor. Diğer yanım ise tam olması gerektiği gibi davrandığımı... Hangisi doğru bilmiyorum. İçimdeki sevgi açlığı çeken 11 yaşındaki halimin eksikliklerini tek başıma karşılamaya çalışıyorum çünkü artık kabullendim. Yıllarca sorunu babama anlatmaya çalıştım. Sevgisizliğinin beni bu hale getirdiğin. Ancak o hiç anlamadı. Aslında bu sene fark ettim ki anlamadı değil anlamak istemedi. Sorunun kendi sevgisizliği değil; benim şımarıklığı, ergenliğim olduğunu düşünmek kolayına geliyordu.
merhaba dilara, psikoloji ile ilgili içeriklerin kesinlikle devam etmeli hiç sardırmadan izliyorum.
aynı yorumu yazmaya geldim çok haklısınız.
Sayende bu kitaplarla tanıştım meğersem birisi benim hayatımı yazmış haberim yok gerçekten çok üzülüyorum halimize. Sırf kendi kendimi bunları fark ederek yetiştirdiğim için bile alkışlaya bilirim kendimi. Çok eksik noktalarım var. Ama aşıcağıma eminim. Tüm enerjimi beni anlamaları için değil, beni mutlu eden şeye giden yol neresi ona harcamaya çalışıyorum. Ama aynı evde olmak zorlaştırıyor tabi ki. Bu yüzden beni mutlu eden şey bu evden çıkmak şuan tüm enerjimi buna harcıyorum. Amacım onları silmek değil onlarla daha iyi anlaşmak onlardan uzaklaşarak onları daha çok seveceğime eminim. Test edildi onaylandı. Çok üzülüyorum anlaşılmamaktan ama ne yazık ki bu namümkün. O yüzden fikirleri umurumda değil. Yaralıyor mu evet ama onlar içinde bunun umursancak bir şey olduğunu hiç zannetmiyorum. İkisi otursun benim arkamdan atıp tutsun, saçma sapan çıkarımlarda bulunsunlar ben öyle olmadığını biliyorum gerisi boş. Baya bir süre beni en iyi ailem tanırcıydım hep onaylardım aklımda dahi bu çıkarımları. Evet bu yüzden yaptım kesin diye. Ama hayır o yüzden değildi muhakkak yine onlar yüzündendi. Şuan benim zevk aldığım bir konuda üzülmeleri bana daha da zevk veriyor. Bu biraz kötü bir durum ama şuanlık böyle düşünüyorum ileride ne olur bilmem. Onları çok seviyorum. Ve başka bir evren asla olmayacak üzgünüm. Varsa bile burda ki ben bunu bilemeyecek. Bu yüzden kendimi daha çok sevme çabasındayım. Umarım başarılı olurum. Umarım benzeri durumdaki herkes başarılı olur kendi yollarında.
Arkandan atip tutmalarini nasil duymamazliktan gelebiliyorsun? Ciddiye almamaya calisiyorum ama insan etkileniyor.
@@Ollie-mz8jx tabiki de etkileniyor ama dışarıdan bi göz olarak iki ebeveyn çocukları hakkında endişeli diye düşünüyorum kendimi soyutlayarak. Sadece dilleri yanlış, ben ne de olsa yine bildiğimi okurum kafasındayım. Tabi bu düşünce sonsuza kadar süremez.
Bu video bana boydan girdi ağlamamı durduramıyorum videonun yarısından itibaren dilaranın sadece sesini dinledim gözyaşından yüzünü göremedim :’)
Yaaa :(
Videoyu ufuk açmak için annenle izlersin ve o da anneannende böyleydi işte der sadece ;) Maalesef nesiller boyu gelmiş ve yerleşmiş bir zihin yapısı ile mücadele vermekteyiz. Bizler ki farklı jenerasyonların olgunlaşmış yetişkinleri olarak durumu anlayıp, kabul ettikten sonra (zor olsa da) kendi sınırlarımızı koruyarak yapıcı olmaya odaklanmalıyız 💚
benim annem de aynı, kendisinin değil kendi annesinin farkına varmakla yetinmeyi haklı buluyor,asla kendi üstüne alınmıyor duyduğu,öğrendiği şeyleri
@ +1
büyük ihtimalle ben de olgunlaşmamış ebeveyn olacağım bunun farkındayım . kendimi değiştirmeye çalışsam da hep bir yerlerden patlak veriyor. bu nedenle asla çocuk sahibi olmak istemiyorum. belki ileride değişirim o zaman fikrim değişir
Bunun farkında olman bile büyük bir adım aslında
Bende o özellikleri gösteriyorum ve düzeltmeye çalışıyorum. Aile evimden gidince daha iyi olacagımı düsünüyorum 5 ay kaldi dayan diyorum kendime sürekli (şehir dısı üni yazacağım)
Ebeveyn olmak zorunda degiliz. Yalvariyorum kendini bu konuda TAMAMEN iyilestirmedigin surece cocuk yapma.
Düşüncelerimiz tıpatıp aynı
Hayatım gözümün önünden aktı gitti sanki bu serini izlerken..
Bir ara twitterda bir tweet dönmüştü. Laptopta vs bir işle ilgilenirken birden annenin süpürge ile odaya dalması üzerine atılan bir tweetti. Herkes anana gurban ol sen süpürge çek gibi saçma sapan memleketin Türkçe anlama ve okuma yetkinliğini bir kez daha ortaya koyan cevaplar vardı. Oysa hepimiz yaşıyoruz bunu. Bu saygısızlığı. Hemen o an temizlenecek hemen o an konuşulacak her şey o anda yapılacak. Bazen işe yarasa da çoğu kez saygısızlık oluyor bu. Senin ayrı bir hayatın, işin olamazmış gibi. Çünkü sen bir birey değilsin. Bu durum bende öyle etki yaptı ki küçükken hemen koşturur kavga çıkmasın diye hallederdin. Şimdi ise (eski hâlim de hatırlanınca değişmişsin sen denerek) kendi işlerimi bile öteliyorum. Her şeyi öteliyorum ve öteledikçe daha da strese giriyorum. Ve bunu istemsizce bir inada bindirdim.
Aile denilince bile midem bulanıyor. Aile eşittir fiziksel psikolojik şiddet ve bütün kötülüklerin başı gibi geliyor. Kendi ailemde yaşadığım ve çevremde gördüğüm pislikler yüzünden aile kavramından tiksiniyorum.
@@nyxgamerxxx dimi ? Aklin yolu bir.. çünkü dış dünya, bir kere yanında olur, ya da yanindaymis gibi görünür..aile ye donup baktiginda, onlarin da üzecek davranislar sergileyen evlatlar var. Peki evlat olarak, ne kadar dogru davraniyorum? Sorusunu sormak gerekiyor.
Emeğine sağlık Dilara, farklı yerlerde ortak hislere sahip oluşumuzu bu video aracılığıyla bize aktarmışsın. Aslında artık küçük bir çocuk olmadığımızı ve bir yetişkin olarak bizi kendilerine bağımlı kılan ebeveynlere karşı dik durabileceğimizi anlatan iyi bir kitabı çok güzel anlatmışsın.
ailem keşke sadece salt kötü olsalardı. bana bu işkenceyi çektirmeselerdi, bazen bana o kadar şefkatli davranıyorlar ki hep en çok üzülmeme nefret dolmama sinir krizi geçirip intihara kalkışmama bile sebebiyet veren aileme yine bu olayların sonunda onlara dönüp bana sarılmalarını, saçlarımı okşamalarını yanımda olmalarını bekliyorum. o kadar korkunç ki yine onlara muhtaç kalıyormuşum gibi geliyor. bende inanılmaz psikolojik bir rahatsızlık bırakıyorlar gibi geliyor bana. ne zaman kurtulurum bilmiyorum.
Bu kitaplarla ilgili tüm videolarını izleyebilirim cidden kitabı almam lazım dedim izlerken
Bu kadın beni neden bu kadar çekiyor? Hayatımda hiç bu kadar 30 yaşında olmak istememiştim bir şansımın olması için.
Sırf onlardan sevgi görmedim diye yeme bozukluğumun olduğunu öğrendim yıllardır iradesiz demişlerdi bana oysaki. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum artık
Gerçekten iyiki varsın ❤ben henüz 17 yaşındayım ve bunları 1 aya yakındır düşünüyordum fakat kafam çok karışıktı...senin sayende hiç değilse neyin neden olduğunu neden böyle hissettiğimi gördüm farkındalık kazandırdın teşekkür ederim 💜 ama bence ailene teşekkür et...seni bu dünyaya getirdikleri için ve sonra da kendine teşekkür et boş vermeyip sorguladığın için...ve en son da biz teşekkür ederiz sadece kendini değil kendin gibileri de iyileştirmeye çalıştığın için ❤❤❤iyiki varsın ✨💖 hep çok mutlu ol ✨ umarım her günün bir önceki günden daha güzel ve huzurlu olur✨💖💜seni seviyorum/ seviyoruz❤ gördüğüm en güçlü insanlardansın ve asla yaşlanmıyorsun? Peri kızı gibisin bunu çok samimi bir şekilde söylüyorum 💖💜✨🍀
Bu konuda şunu demek istiyorum annem ve babam ayrı. Babam beni terk edip gitmiş, bana asla bakmadı. Ancak şuan bazen durup düşününce babamın duygusal desteği annemden daha iyi. Annem de bana duygusal travmalar verirken idaha fiziksel ve maddi açıdan daha destekleyici. Kimseye sıkıca tutunamıyorum bu yüzden. Ne yazık ki ebeveynlerin psikolojik şiddeti çok çeşitli.
Benimkiyle çok benzer durumdasın sarılıp ağlamalık bir durum.
♥️
Aura mı? Ben travmalarımla yüzleşerek izlediğim için aklıma bile gelmedi böyle bir şey.
Kendi yarani farketmis ve kendini iyileştirmek için adım atmış olman çok güzel dilara. Bu uzun bir yol . Ama sonunda sen travmalarını sonraki nesillere aktarmayarak bir zinciri kırmış olacaksın. Sen çocuk sahibi olmasan bile bi tane gence dokunman büyük farklar yaratır o insanların hayatında
En cok istedigim seylerden birisi bu kitabi almak ama olgunlasamamis ve hangi kitabi alip okudugunuza karisan bir ebeveyniniz olunca her istediginiz kitabi alamiyorsunuz :D
Aynısı bir de fiyatı önemli onu da unuturlar mı nasıl olsa bi kere okur atarım kenara
Bu videoyu çektiğin için teşekkürler yalnız olmadığını bilmek insanı rahatlatıyor
Sık sık gerçeklikten kopuyormuş gibi hiss ediyordum hatta ruhum bedenimden çıkıyordu sanki. Son 1 haftadır yaşıyorum bu durumu delirdiğimi düşünüyorum kaç gündür panik ataklarım falan da var hep diken üstündeyim en azından yalnız olmadığımı anladım
Bazen rüyada olduğumu düşünüp şizofren miyim acaba diye korkuyordum ama meğerse benden dolayı değil ailemden uzaklaşmak için verdiğim savaşlar boşa çıkınca kendimden uzaklaşıyormuşum.
@@Rosaty25 ://
Ailem tartıştığında orada yokmuşum ve başka bı yerdeymişim gibi hayal ederdim. Hayal etmek doğru tabir değil senin de dediğin gibi kendimi, olayı dısarıdan izlerdim. Sanırım tartısmalardan kendimi psikolojik olarak böyle koruyormusum :) Sen kendinden uzaklaşınca ne olur peki? Düşüncelerinden de uzaklaşirsin, sorumluluklarından da.. Senin basına ne gelirse gelsin günün sonunda sen bı yabancı oldugun için seni etkilemez o durum. Cidden küçükken ise yarıyordu fakat bunu "biraz" alışkanlığa cevirdigim için hayatımın önemli kararlarini alırken teknik sıkıntılar oldu bu yüzden. Her neyse çok konuştum. Kitabı alıp yuzlesmeliyim sanırım bu durumla
Abi aydinlanma yasattin bana su an
Ilk videoyu bir solukta izledim . Simdide buna basladım . Ben dışsallardanım galiba . Yurt dışına kaçarak tepki verdim . Şimdide kendimi iyilestirmek için her yolu deniyorum . Dehşet tramvalar bırakmışlar. Her seyi yeni ögrenmeye başlayan bir bebek gibiyim adeta . Cok tesekkurler videoların için 🙏🏻🙏🏻 . Ayrıca zor bir ailede büyümek kitabınıda öneririm . Ellerine sağlık tekrardan . Umarım iyilesecegiz hepimiz 🙏🏻🙏🏻🌸😊
"Seninle Başlamadı Mark Wolynn" adlı kitabı da okumanız yeni bir bakış açısı daha kazandırabilir. Tavsiye ederim.
Daha 20 yaşındayım ama anne babamdan daha yaşlı hissediyorum pü
22:36 derealizasyon ve depersonalizasyon bozukluğu, o kadar korkunç bir şey ki bu ilk kez ilkokulda sonrasında da ara ara yaşadığım illet bir şey bir tedavisi de yok bildiğim kadarıyla
bana da oluyor yabancılıyorum yabancılaşıyorum sanki anksiyete ile bir alakası varmış
Keşke hiç kimse böyle durumlarla karşılaşmasa
14:50 gerçekten doğru. Birkaç hafta önce kendi kendime düşünürken ben de bunun farkına vardım. Annemin babamın aslında çok farklı düşündüğünü anladım.
umarım her şey hepimiz için düzelir
Daha kitapları almadım ama içinde bulunduğum durumları böyle bir perspektifle bakmak son derece aydınlatıcı oldu. Teşekkür ederim. :)
O değil de çok şıksınız Dilara Hanım 💞
10:59 ya da zaten yapman gereken buydu denilip başarın yok sayılır. En basitinden çok çalıştığım aşırı zor bir coğrafya sınavından 99 almıştım ve bunu onlarla paylaştım fakat zaten yapmam gerektiği hakkında cümleler duydum sonrasın da ise düşük gelen matematik sinavım hakkında eleştirildim 😊😊😊😊
Sana v yaka dehşet yakışıyor ciddeeen
Teşekkür ederim 🥲
Gerçekten de kimse ailesini sevmek zorunda değil toplumun baskı yaptığı gibi
Teşekkürler.
Ben teşekkür ederim. ❣️
İşte ihtiyacım olan o video...
Onlara göre benim fikirlerim saçma okuduğum kitap izledim şeyler saçma. sürekli sen bize hiç benzemiyorsun nerden böyle oldun sen falan diyorlar hiçbir düşünecemi ne olduğumu saklamıyorum veganım bunu biliyorlar gülerek et ye diyor bir şeyler söylüyor tartışmak istiyorum beni konuşturuyor gülüyor ciddiye almıyorlar diğer konularda da öyle feminizm konusunda da din konusunda da benim nasıl bir insan olduğumu bilmiyorlar benim tanımıyorlar gibi hissediyorum bazen. sanki sadece aynı evde kalıyoruz gibi. İlla doğacaksam farklı bir aileye doğmak isterdim büyüdükçe geride kalmam sınıfsal ve kültürel farklar o kadar gözüme batıyor ki sinirleniyorum. Benimle benzer bir politik duruşa sahip kimse yok çevremde tartışabileceğim yeni şeyler öğrenebileceğim okulla ilgili danışabileceğim kimse yok her şeyi kendim öğrenmek ve keşfetmek zorunda kaldım daha kalıcı ve derin olmuş olabilir belki ama farklı bir çevrede olmak isterdim bu yüzden üniversite çok önemli kendi çevremde benim gibi insanlarla bir arada olmak isterim
"Her seyi kendim ogrenmek ve kesfetmek zorundayim" son 4 yildir en cok dusundugum seylerden biri
Ailemle böyle bir problemim yok. Arkadaşlarımın ailesinde ise benzer bir durumun olduğunu tahmin ediyorum ve bu videolar sayesinde onları daha iyi anlamaya başladım. Emeklerin için teşekkür ederim.
Böyle konular üzerinden video yapman hepimiz için çok önemli çok saol😌🙏🏻
Bu kitapları okumak için elime almıştım ama terapi de aldığım için çok yoğun geldi o dönem ama şimdi tekrar bir ilişkimi gözden geçirdiğim bir süreçte ve çok zorlandığım bir süreçte bu bu kanal karşıma çıktı. Ve her zaman annem için bir anne olduğumdan onun üzülmesine katlanamaz ve bir şey yapamadığım için çok suçlu hissederdim. Şuan içinde bulunduğum ilişkide de aslında ben ona bağımlıyım ben bırakamıyorum zannederdim hep ama anlıyorum ki aynı annem gibi onun üzülmesinden yalnız kalmasından çok korkuyorum. Aynı annem gibi ona acıyorum ve hayatımdan çıkaramıyorum. Bensiz napar çok yalnız kalır beni çok seviyor benden başka kimsesi yok diye düşünüyorum. Ha bunları ben kendi kendime düşünmedim bana bunları o söyledi ve benim yetişkin gibi davranmaya alışan içimdeki çocuğun damarına bastı aynı annemin bana sen benim tek dayanağımsın sensiz naparım ben demesi gibi. Ben kendim bağımlıyım zannederken onsuz yapamam zannederken o bensiz yapamaz diye korkuyor olmamla yüzleştim ve bu videolar önüme düştü hayat beni bu kitaplarla tekrar karşılaştırdı. Teşekkürler Dilara iyiki senin gibi youtuberlar var. Çok şey değiştiriyorsunuz hayatımda. Teşekkürler 🙏🏻
Kitabi okudum cok da etkilendigim yerler oldu. sizin yorumlariniz da oyle. ama bir yandan da sunu dusunmeden edemiyorum, bu tip kitaplar sanki ideal bir dunya var, duygusal, fiziksel cocuklarin tum ihtiyaclarina onlarin istedigi gibi yanit veren ebeveynler var ve bir de bu `seytanlar ` var gibi koyuyor. oysa ki, her ebeveyn sorunlu ve kusurlu ve turkiye de bu kitabin en azindan 3-5 maddesinden gecmemis bir cocuk yoktur. insani biraz fazla `viktimize` ediyor bence, kurban rolune koyuyor. herkesin ailesi boyle diye dusunmek, bunu anormallestirmenin otesinde bir adim atmamizi saglar bence
sevgiler
Abi ben galiba duygusal olarak olgunlaşmamış biriyim ya, anne babama karşı burada bahsedilen ebeveyn gibiyim
Tamda annemle ilgili yeni bir sorun çıkmışken denk gelmesi kader mi? ...
Şu an paramı kazanıp evi terk etme planlanımın kader olmadığı gibi. Saatine saatine denk gelmesine diyecek başka bir şeyim yok.
❤❤ duygularımıza tercümanlık yaptığın için teşekkür ederiz❤
Yine kötü bir akşamdı evde. Tam aklıma senin videon gelmişti, kitabı alayım diyordum, sanırım videoyu manifestledim biraz. Birkaç saate bu video geldi. Offff off
Ellerine sağlık💜💜💜
Evet yine burdayım ve hayal kırıklığısın, hiçbir işe yaramıyorsun, benim dediklerim olacak, bana şunu yap gibi tonlarca cümle duyan, bunu içinde büyüten birisi olarak bu video ufkumu açtı diyebilirim
Belki de böyle bir şey yoktur. Belki de insanları o şekilde olmaları için şekillendirmişlerdir. Ama her ne olursa olsun insanlar normal şartlar altında iyidir. Davranışlarımızı etkileyen belki 100lerce konu var.
Dilara çok güzelsin ya 💞 seçtiğin konular da ayrı güzel zevkle dinliyorum seni iki kanalda da
03:55 diğer kitapta da buna benzer bir şey söylenmişti ve biraz altının doldurulması gerektiğini düşünüyorum. Uyum sağlamaktan kasıt onlar gibi düşünmeye kendimizi alıştırmak mı ? (Hani derler ya "maskeyi yüzünden uzun zaman çıkarmazsan maske yüzün olur" diye onun gibi) yoksa rol yapabilmek mi? Ben sürekli kendime tekrar tekrar hatırlatıp "tartışmaya girsen de bir sonuç çıkmayacak, en az bir saatin boşa gidecek, o yüzden tamam de ve geç ardından kendi bildiğin gibi yap" diyorum ve bunun uyum sağlamaya girip girmediğiyle ilgili arada kaldım :(
5:45 bir önceki videoyu da izlemiştim ve o videoda ebeveynlerim tüm şıkları sağlamıyor diye bir tık sevinmiştim ama bu cümle sanki bana tokat attı.. çocukluğumdan beri en büyük korkularımdan biri birinin bana beni hayal kırıklığına uğrattın demesidir hep bu cümleyi duymamak için çabalar dururdum ve bunu daha çok yeni aşıyorum
yorumumu güncelliyorum..
13:34 gerçekten bu video diğerinden çok daha çarpıcı olmuş, doktor bir tık daha kesinlik içeren sınırları kaldırarak açıkladığı için farkındalık üstüne farkındalık geliyor..
ben yine güncelliyorum..
38:46 aramızdaki bazı olaylarda bu cümlelerin hepsi geçerli oluyor; kendimle alakalı olan şeylerden bile mağdur olup suçlu hissedebiliyorum ve duygularını o kadar yoğun yaşıyor ki ben yaşayamıyorum..
32:00 limerence hatırlatayım dedim
annenize anne olmak... ben annesine de babasına da ebeveyin olmak zorunda bırakılan çocuklardan biriyim annesinden 10 yaşından sonra kız çocuğu ev işi öğrenmek zorunda yapmazsa olmaz hoş karşılanmaz laflarını çokca duymuş ondan hep sevgi dilenmiş ve hep dayak yiyerek büyümüş bir annenin çocuğuyum annem şuan okb hastası aşırı temizlik ve kaygı bozukluğu ile kafayı bozmuş durumda annesinden babasından ailesinden göremediği ne varsa benim ona vermemi bekliyor her kavgamızda ben hatalıyım özür dilerim diyip olan biteni unutmamı istiyor 40 yaşındaki annemle birebir empati yapmamı bekliyor herşeyi geçtim şiddetin bir çözüm olduğunu sanıyor hani derler ya alın karşınıza konuşun dediklerini yapmayın diye bu da bir yerden sonra siz kendinizde ciddi hasarlar bırakıyor geçmişe baktığımda affedemiyorum onları en net hatırladığum anılarımdan biri doğum günümde resimli pasta sözü verdiler çünkü o sene bütün kardeşlerime resimli pasta yaptırmışlardı doğum günümün sabahımda sırf bulaşık yıkamak istemediğim için çok ağır dayak yedim bacağımda koskocaman bir morluk yüzümde tırnak izi ve hala iç çeken beni pastanın başına oturttular ve bunun için mutlu olup teşekür etmemi beklediler doğum günü kutlamaktan nefret ederim bu yüzden o zmanlar akşam 7 civarında yayınlanan gençlik dizisinide sıkı fanıyım diziyi izlememe izin vermezlerdi sofrayı toplayacaksın diye 45 dakika sonra toplasam ne olurdu ki o sofrayı ilk mahalle arası kavgamda karşı taaraf bana vuruyor ve ben kitlenip kalıyorum kendime geldiğimdeki ilk düşüncem o annem değil ki bana vurduğu için karşılık verebilirim şimdi oluyor büyüdükçe her dediğim şeye kızılıyor ortam farketmeksizin her sözlerini dinlemeyişimde dayak yiyorum rezil olmadığım aile üyesi kalmıyor haliyle annesinin önümüzde hırpaladığını biz neden sayalım dinleyelim kafasına giriyor herkes için toplum içindeki değerim sıfırlanıyor bunu gördükçe ve bizzat yaşadıkça hırslanıyorum ve her dediğim şeye kızacaklar kafasıyla savunmaya geçiyorum kendimi bu bende zamanla onlara karşı olan bütün sevgimi ve saygımı yitirmeme sebep oldu şuan anneme karşı merhamet edemiyorum çok deniyorum ama beni tercih ettiği ne varsa canı gönülden yaparken bir özrü bile esirgiyorsa neden yapıyım mantığına giriyorum gerçektende bazen baş kaldırıp hayır demekte çoğu zaman olumlu olmuyor izlediğim dizide filmde anne kızına okadar tolereki nasıl olabilir anneler böyle mi diye düşünüyorum anne çok kırdın beni be ben nasıl toplarlanacağım
çook güzel gözüküyosuuun.
20. dakikadan sonra dayanamadım kendimi çok kötü hissettim. böyle değersiz hissettirilmeyi haketmedik
Bu annenin bir anda aceleyle seni sıkıştırdığı anı bu kanalda bir videoda da bahsetmiştin ve aşırı üzülmüştüm. Hangi video unuttum ama taşınmanız gerekiyordu ve yeni ev bakmanız gerekiyordu. Annen öyle sıkıştırmıştı ki normalde rahatça yapacakken sana anksiyete krizi yaşatmıştı annenin tutumu... Zaten bu krizden dolayı video gecikti falan diye lafı açılıp anlatmıştın... Resmen bu kanalda bile kitapta bahsedilen olayın bir kanıtı veya örneği var diyebiliriz...
Evet bu videoda da ekleyecektim ama sonradan çıkardım o kısmı. Tam olarak öyle, hemen şu an taşınmak lazım hemen şu an buradan defolup gitmek lazım gibi yaklaşımları çok yıkıcıydı ama artık buna fırsat vermiyoruz. 🥲
Ailem yüzünden kendimi sevilmeye layık görmüyorum. Görebileceğimi de zannetmiyorum
İçgüdülerden bahsettiğinde aklıma Kurtlarla Koşan Kadınlar kitabı geldi. Orada da bunun üzerinde durmuş yazar.
Ailemin olgunlaşmamış ebeveyn olduklarını değil ancak ebeveyn olsam olgunlaşmamış bi' ebeveyn olacağımı keşfettim...
Geçenlerde babam ablama karşı kafasında kurup durduk yere küstü. Gerçekten durduk yere. Kendi kendine bir hareketimize alınıp iletişimi kesiyor. Telefonlara çıkmıyor vs.. ben de bugün konuştum onunla. Artık sanki biz senin ebeveyniniz, çocuk gibi davranıyorsun bir sorun varsa ara çözülsün dedim. Öyle de yaptı. Konuştu, içi rahatladı ve o andan beri çok mutlu şimdilik. Olgunlaşmamış ebeveynlerin çocuğu olmak çok zor, ama bir şekilde iletişim kuruyorsunuz. O size ayak uydurmuyor siz ona uyduruyorsunuz. Bu sadece vereceğim örneklerden biri. Lütfen umutsuzluğa kapılmayın çok zor olsa da bunu yapmak bir şekilde mümkün.
Ileri yaslardan baglaniyorum. Isin sonu suna gidiyor o duygulari regule etme gorevini ustlendiniz ya hani evde odak noktasi onlar. Sen bir empath oluyorsun ve ilerde narsistlerle iliski yasamaya aciksin dogru sekilde manipule edecek insana denk gelirsen yandin. Merkezde kalmayi ogrenmek zorundasin. Kendi merkezini odagina almak onemli bu durumda. Karsindakinin duygularini uzerine vazife alma sonunda psikolojin bozuluyor borderline gibi davranabilitsin anksiyete krizi vs yasayabilirsin bende panik atak var. Icsel ol kendin coz kimseden yardim isteme zaten almayi beceremiyosun. Herkese veren sana vermez sasirirsin. Sen kendine ve varsa cocuguna odaklanacaksin sen kendinde bunu cozmezsen kimseye gercekten guvenme cunku kimseye yapmayan sana yapar yaptirirsin alismissin akilli ol bencil olmayi bazen kotu olabilmeyi gelistir huzurunu bozana mutlulugunla arana girene (kendi merkezin dahilinde yani bir baskasini iceriyorsa onun icin yapiyorsundur yapma) gerekirse kotu ol kavga et. Kendine ait olan seyleri ozellikle duygulari koru. Savas yonet. Idare etme yonet sen onlara uyma onlari uydur sinirlari ciz kesin ve net ol aciklama yapma. Musait degilim hayir evet bu kadar aciklama vs. Terapi al. Hadi eyvallah😅
3 de yetmez bu cografyada ablam devam bence
Saçların çok güzelll.
Babamın bana sen beni sevmiyorsun deyip durmasına üzülür sevgimi belli edemiyorum herhalde derdim. Kendi nenden daha çocuk ve benimle asla ilgilenmeyip benden ilgi bekledi
Kitap ne kadar iyiyse senin eleştirin de o kadar iyiydi 💯💯👍🏻👍🏻
12:20 sirf bu yuzden cocugum olmasini istemiyorum yasadigimi yasamasini istemiyorum, incinmesin istemiyorum onu da incitmek istemiyorum kendime guvenmiyorum hicbir cocuk bu aciyi hak etmez bence
26:11cocukluktan beri haksiz oldugunda bile ne zaman annemle tartissam ne yapsalar o her zaman hakli olur dogru bir sey desem bile olmam aynisi:)
38:08 kendine söyle
38:38 ama ben bu cümleleri kurarken bile kendimi suçlu ve haksız hissediyorum
TETİKLENDİM
Bir konuda bir kere düşünmeye başladıysan hissetmeye de başlamışsındır.
Benim yaralarım iyileşmiyor, bağları koparmadıkça mümkün değil. Son bir ay benim için, sonrası ne olucak bilmiyorum en ufak hatamda geçmişteki bütün meseleler açılıp canımı acıtmaya çalışıyor, psikolojik olarak iyi olmadığımı anlamıyorlar. Ben artık dayanamıyorum burası safe place gibi oldu yazayım dedim.
Hayatımda ilk defa başarısız oldum, çabalıyorum olmuyor. Bu yüzden tümüyle hayalkırılığıyım onun için. Ne düşündüğü umrumda değil ama kurtulamamak beni artık çok boğuyor,
şeyi hatırladım. dikkat eksiliği tedavisi ve eğitimler aldım. bunu dayımlar yanımda ben senin için bunu yaptım
"Şöyle bi dönüp abime baktım ,abim dönüp bana baktı sonra biz ordan kalktık gittik ama o cümle kaldı " daha iyi özet yok
Şu "auran çok düşüktü videoya odaklanamadım" saçmalığını duyunca ürperdim resmen çünkü ben aksine yalnız olmadığımı ve ablamla dertleşiyormuş gibi hissettim, sanki o bana okuduğu kitaptan bahsediyormuşta onun üzerine böyle derin konulara girmişiz gibiydi.
8:12 ya her kelimesi nasil bu kadar ayni olabilir duygularimi anlatmaya calistigimda abarttigimi soyleyip bana bagiran ve aglatan bir babam var cok uzgunum cok
40 dakiklaık videonun her kelimesinde nasıl Beni anlaya bilirsin hala aklim almıyor.Yaralarımız o kadar aynı yerden kanıyor ki.Anlamak kelimesi yetmiyor sen bizi hiss etmişsin
Hatırlatma:Limerance hakkında video gelsin.❤
The wizard liz dinlemekten çok çok daha iyiydi..
Kimse anne babasını sevmek zorunda değil belki de anne babamız olmasaydı normalde hayatımıza sokmayacağımız kişiler. Ebeveyn çocuk ilişkisi çok koşullu bir ilişki eğer kendi istediğin bir şeyi yapmak istiyorsan bu hakkı kazanmak için önce onların istediğini yapacaksın.
Bir kere taviz verince başına çıkarlar uyku saatlerine yemek saatlerine gün içinde ne yaptığına hepsine karışırlar. o yüzden şuan hayatta sana en yakın kişiler olsa da sınır çizmenin, özel alanın çok önemli olduğunu düşünüyorum. Sürekli aileye vakit geçirmen gerekiyormuş gibi seni dizinin dibinden ayırmak istemeyen ebeveynler de var mesela ailem kardeşine karşı bu tutumda ama bana karşılık tam tersi. Ben kardeşimin şuanki yaşındayken ( 3 yaş var aramızda) kardeşim ve annem birlikte yaparlardı her şeyi ben genelde istenmeyen taraftım hep odama gönderilirirdim. Dediklerim hareketlerim sürekli batardı nefes almamı bile yemekte babam beni niye sevmiyor diye ağlamaya başladığımı bilirim. Sadece çocuğun masraflarını karşılamakla ebeveynlik yapılmaz tek yaptıkları şey o zaten onu daha her seferinde kafama vururlar tehtit aracı olarak kullanırlar sağ olsunlar. Son bir ayı o kadar kötü geçirdim ki yaptığım tek şey yatıp bir şeyler izlemeli 5 te yatıp 4 te kalmak derslerimiz kötü çalışamıyorum düşünmekten başım ağrıyor her şeye geç kalmış hissediyorum eksik hissediyorum düşünmemek için her şeyi yapıyorum iyi olmadığım açık ve net. Gelip bana iyi misin diye sormak yerine o kadar para verdik dershaneye o kadar kitap aldık açığa geçtin ama yatıyorsun diye her gün laf söylediler her gün tetiklendim. Gelip bana nasılsın diye sorsalardı da bir şey yok derdim çünkü beni anlayabileceklerini sanmıyorum sadece küçümseyecekler. Her şeyi kafama kakan bir aileyle bare minimum ilişki kuruyorum sadece ekonomik olarak bağlıyım onlara umrumda değiller her boku söyleyip ağzıma sıçıp beni sinir krizine sokup uyuyan bir aileyle kendilerini düzenltene kadar konuşmak istemiyorum onların da pek umrunda değil zaten
annem tarafından ölesiye dövüldükten sonra yarım bıraktığım videoyu izlemeye geldim.ağzımda kan tadıyla iyi gider umarım
annem tepki verdiği için ve reşit olamadığım için doktora gidemiyorum iki senedir.ama konuyu açınca bana abarttığımı söyledi 😃
Auran düşük ne ya auran düşük ne
Ne yapmalıyız peki? Evet bir sürü yöntem sundun fakat bunlar onlardan kurtulmam için yeterli değil. Bir sekilde yine tuzaklarına düşeceğim, ustelik her düşüşümde bir öncekinden daha yenik olacağım. Gerçekten biyle ebeveynlere sahip olanlar bilirler ki bu bir bağımlılık gibidir; istersen dünyanın öbür ucuna git yine onların fikirleri, sesleri, yüzleri kafanda olacak. Ozleyeceksin bile, çünkü aranizda rahatsız edici türden olan bir hormonsal bağımlılık var. En olmadık ortamlarda aklina gelecek, insanların seslerinde onları duyacaksın. Onlar olsaydı ne derlerdi diye düşüneceksin bazen, iyi yaptım mı? Diye kendine sorarken birden yine kendini azarlamaya başlayınca hissettirecekler kendilerini.