#_Mp3

Боз як соле рафт. Чизеро аз ман бурд, чизе дод. Гӯшаеро кам карду бар гӯшаи дигар зам намуд. Дар вуҷудам, дар ким-куҷои ниҳонхонаи дилам ҷоеро тармим кард.
Боз соле рафт. Соли дигар, соли нав омад. Андешаҳои нав.
Вале ёдҳои кӯҳан. Чизҳои кӯҳна ҳама нодаркору партофтанӣ нестанд. Муҳаббати туро аз соли кӯҳан бо худ овардам.
Осуда бош.
***
Якеро дӯст доштам. Ман не, дилам, дили саркашу мағрурам дӯсташ дошт. Гарчанде ӯ бо сардмеҳриву ғурури сангинаш пайваста озорам медод, миёни ману ӯ меҳре вуҷуд дошт, ки ба Худо, надонам, чӣ сеҳре буд дар он меҳр. Вале тоқатнопазир буд ғурураш. Ман аз ӯ гурез мехостам. Ӯро, симои ӯ, меҳри ӯро дар қалб мехостам бикушам, аммо…
Натавонистам. Муҳаббат аз иродаву аз ғурурам сахттар буд. Маро шикаст.
Шояд ин шикасти сахттаринам дар зиндагӣ бошад!?
Бо ӯ будан бароям чӣ азоби алимест.
Мехоҳам созам, аммо ӯ месӯзад. Месозам ва баъди андаке, баъди лаҳзаяке боз оташи ҷаҳлу ғазабаш дарахти муҳаббатамро, балки саросар боғи меҳрамро ба нестӣ мебарад. Ман аз сохтану сӯхтан монда шудам.
Вале боз аз нав кохи муҳаббати хешро бо умедҳои тозае месозам. Аммо муҳаббатамро чӣ? Аз муҳаббат гурехтан имкон дорад? Ҳама меҳрамро дар қафасе «маҳбусӣ» мекунам. Мурғи меҳрам дар қафас аст.
Бо ин ҳол гурехтам. Сафар кардам, ки аз ёдам равӣ, аммо дар сафар низ аз ту мешунидам.
Дилам ба дард омад, моил ба таркидан дошт. Саропои зиндагии ту чӣ монандие ба зиндагиномаи пурсӯзи ман дорад.
Оҳ, зиндагии ман. Агар зиндагии бетуро, агар ҳар субҳеро, ки бо нолаи ин мурғи андар қафас зиндонӣ оғоз мегардад, зиндагӣ номидан мумкин бошад, зиндагиям саропо як ниёз аст, ниёзи зуҳури ту. Қисмати ман бӯи ту мекунад. Ту мефаҳмӣ, зиндагии ман бӯи ту дорад.
Ва ягона ҳамрози ман якест. Қалам!!! Ӯро ман наметавонам, аз даст диҳам. Бе ӯ ман тираву торам! Бишнав, шабе ӯ қиссаи ту ба ман гуфт? Чӣ шабеҳ аст қиссаи рӯзгори ману ту! Вале чӣ чора? Бояд Зиндагиро созӣ! Худро наҷот диҳӣ!
Уф! Даҳшат саропои вуҷудамро гирифт. Дарк мекунам, ки беҳуда умеди бо ту буданро дар дил парваридааму мепарварам. Мо ду соҳили аз ҳам ҷудоем. Дигар ҳеҷ ба ҳам наоем.
Ва сахт гиристам, нафратам омад ба қисмати талх. Мехоҳам, ин дунёву он дунёро пушти по занаму.
Оҳ, чӣ қадар мехоҳам, он мурғаки андар қафас маҳбусро наҷот диҳам.
Ту чӣ мегӯӣ? Оё ту хато намекунӣ? Оё ман хато намекунам.
Охир ману ту қурбонии зиндагием.
Магар ману ту ҳуқуқи хушбахт зистан надорем? Магар ба меҳр, зарраи меҳр доштан, меҳр варзидан қудрат надорем?
Аз ту хоҳише дорам:
Аз Ман магурез, аз Мо магурез! Чӣ бояд кард? Чӣ бояд гуфт? Агар қудрате дорӣ, биёву он мурғаки бечораи пару болрехтаро наҷот бахш. Меҳри қафасии маро раҳо кун…
***
Азизи дил!
Ҷигарам хун макун! Маро шикастаанд, ту марезон! Маро куштаанд, ту ба гӯр наандоз! Ту бароям ҳама кас, ҳама чизӣ. Ғайр аз ту каси дигар надорам. Мефаҳмӣ?
Меравӣ?!
Медонам, ки боз меоӣ…
Вале…
Худ бигӯ, оё мани хаста метавонам, андӯҳи танҳоиро таҳаммул созам?
Ва агарчи мурдаам бо суруди «Ин-ти-зо-рӣ…» бо садои занги туву ашкҳоям, ки ту онҳоро дӯст медорӣ, зинда хоҳам гашт.
Зеро ногаҳонӣ омаданатро чашм дорам.
***
Азизи ман! Ширин аст, лаҳзае бо ёди ту зистан! Ширин аст, сӯхтану сохтан. Ғаниматем ту ва ман!
Савоб аст, ки лаҳзае барои ишқат бисӯзам, аммо даҳшат аст, ки ба посух нигоҳам умре нигарону ҳайрон монад. Равзанаи қалбам ташнаи раъду барқи нигоҳи туст! Бингар, ба чашмонам чун рӯ ба рӯям нишастаӣ.
Нигоҳатро магурезон!
Суханбозӣ низ макун! Ваъда кардӣ, вафо кун!
Дар фазои нафасҳомон дилам ҳавои парвоз дорад.
Шамоли хаёлам, оваҳ, шамоли парешони хаёлам маро ба дуриҳо мебарад.
Парвози баланд рӯи қуллаҳои осмонбӯси хотираҳо. Чӣ ширин ҳастанд ин ёдҳо…
***
Аз Ман магурез!
Дар ин кунҷи сина касе ба ҷои ту ҷуръати ворид шудан надорад! Ту низ фиребидӣ дилеро, бишкастӣ, ниҳоли сабзеро дар мазрааи ишқ озурдӣ, хотиреро пажмурдӣ, гулеро оташ задӣ, ниҳодеро ташнаи орзуву рӯъё ва тавонистӣ фишурдан ҳавасеву нафасеро…
Ин аст, қудрати ту ва чӣ гӯям, ки ҳанӯз мисоли кӯдак завқи шикастану рехтанро падруд нагуфтаӣ! Вале бо дили ман, ки бозӣ кардӣ, чаро зуд ба дилат зад?
Чаро нисбат ба бозичаи худ муҳаббат накардӣ?
Он лӯхтак низ бишкаст…
Акнун ҷои ту холист, акнун он холигӣ бо мурури замон маро одат шуда. Акнун гурехтану пайдо шуданат бароям маъние надорад.
Оре, бад нест, агар одамӣ ба ҳама чиз одат кунад…
***
Ӯ рафт. Медонам, рафтанаш омадан надорад. Медонам, об барнамегардад, хусусан оби дарёи туғёнӣ, исёнӣ, куҳистонӣ…
Ӯ парасту набуд, ки ҳар баҳор боз биёяд…
Ӯ ҷон аст. Ҷон одати бозомадан надорад.
Хусусан ҷони исёнӣ, туфонӣ, туғёнӣ…
Чун рафт меравад.
Аммо тақдири ҷои ҷон, хонаи ҷон саҳлу сабуктар аст. Чун ҷон рафт хонаи ҷон хароб мешавад, туроб мешавад, яъне муште хок…
Тақдири ҷои ӯ, хонаи ӯ, ки дили ман аст саҳлу сабук нест, сахту сангин аст. Он сангинӣ, ки ҷонамро нимҷон, ними ҷон кард, қудрати парвозашро бурд, замингир кард…
Ӯ рафт. Аз хонаи ҷони ман, ин хонаи афсона буд. Акнун донистаам, -афсона ширин аст, рангин аст.
Эй кош намедонистам......