Απώλεια - Muriel

Πριν 2 χρόνια ακριβώς στις 17.20 αποχώρησες για το μεγάλο ταξίδι προς το άγνωστο.
Περίπου ένα χρόνο μετά σε βλέπω στη γωνιά που συνήθιζες να κάθεσαι δίπλα στο τζάκι και σου γράφω αυτά που μόνο στην απώλεια λέγονται μανούλα...
Οι ευτυχισμένες μέρες
Γνέφουν από μακριά
Ένα απόγευμα Σεπτέμβρη
Δε θα σ' έβλεπα ξανά
Το ζεστό χαμόγελό σου
Η ψυχή σου η βαθιά
Χάθηκαν μεσ’ το σκοτάδι
Θύμηση έχουν γίνει πια
Έφυγες και ήρθε η νύχτα
Είσαι κει στο πουθενά
Κι ότι είχες αγαπήσει
Πίσω μένει και πονά
Η απουσία σου μετράει
Ανάσες, χτύπους και λεπτά
Ενοχές περνούν την πόρτα
Στέκω ανήμπορα, βουβά
Φανερώνει η νοσταλγία
Όσα δεν πρόφτασα να πω
Μόνη μου περιπλανιέμαι
Σε απέραντο κενό
Η εικόνα σου στο τζάμι
Μου γελάει, μου μιλά
Και το χέρι μου απλώνω
Όμως χάνεσαι ξανά
Η φλόγα τώρα τρεμοπαίζει
Δεν υπάρχει η σκιά
Το δωμάτιο παγώνει
Και μαζί του η καρδιά
Όσα μας στερεί η φθορά μας
Χάνονται παντοτινά
Μα στη μνήμη φυλαγμένα
Παραμένουν ζωντανά