evvel refîk, ba'del tarîk.

samimi sevgilere olan susuzluğumuzla kavrulup gidiyoruz şu sıralar. fedakarlık ve vefakârlığın ortada kalmadığı malûm bir devrandayız. sadece menfaat üzerine kurulu sevgilerin kırıntılarıyla gidermeye çalışıyoruz açlığımızı.
gidermeye çalışıyoruz ama gitmiyor biliyoruz. sebeplere bağlı olan muhabbetlerin neticesi hep hüsran oluyor. seviyorum diyen iddia ediyor ama ispatı hakikat bulmuyor.
hakiki sevgi ikilik kabul etmiyor. benim benden, senin senden geçip biz yoluna varması gerekiyor. olmuyor, çoğumuz günübirlik sevdalarda savruluyoruz. 'eğer şöyle olursa severim, çünkü böyle olduğu için seviyorum' diyoruz. nefsimize dokunulduğu anda tüm iddialardan vazgeçiyoruz. ve her şeye rağmenli sevgiden habersiz yaşıyoruz. leylâ'yı tam sevemeyince, mevlâ'ya olan sevgide de tökezliyoruz.
| hubbugaye
//hasret kaldık ruhlarımızın lîsanından konuşan, sussak da sohbetin tadı damakta kalan, anlatmasak da anlayan hâldaşlara, yoldaşlara, sırdaşlara... gönlünden tutup hakk'a koşa koşa, coşa coşa varacağımız yârenler nasip olsun..