เศร้าแค่ไหนเรียกซึมเศร้า - Depression | วรดา เอลสโตว์ | TEDxThammasatU
HTML-код
- Опубликовано: 16 окт 2024
- วรดา เอลสโตว์ (เมย์)
คุณวรดา ผู้รับบทบาททั้งนางแบบ นักแปล ครูสอนภาษาฝรั่งเศส และนักเขียนฟรีแลนซ์
จากแรงกดดันภายในจิตใจของเธอเองนำไปสู่อีกบทบาทหนึ่งที่ต้องรับมือ ซึ่งก็คือการเป็น “ผู้ป่วยโรคซึมเศร้า”
หลังจากการจมอยู่กับความคิดแง่ลบตลอดช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา
การได้รับความห่วงใยจากคนรอบข้าง ทำให้เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะเข้าใจตัวเอง และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับมันอย่างปกติสุข อีกทั้งยังเป็นจุดเริ่มต้นในการศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ด้านสุขภาพจิตที่คณะแพทยศาสตร์ เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามีความเข้าใจต่อตนเองเพิ่มมากขึ้น
Ms. Worada is a model, translator, French teacher and freelance writer. The tension that grew in her mind causes her to deal with another role, a depression patient.
After struggling with negative thoughts for so long, she started learning to understand herself and to deal with it, thanks to the support from people around her. This is also a beginning for her to do a master's degree in Mental Health at the Faculty of Medicine in order to help other people who suffer from depression to understand more about themselves.
วรดา เอลสโตว์ (เม)
คุณวรดา ผู้รับบทบาททั้งนางแบบ นักแปล ครูสอนภาษาฝรั่งเศส และนักเขียนฟรีแลนซ์
จากแรงกดดันภายในจิตใจของเธอเองนำไปสู่อีกบทบาทหนึ่งที่ต้องรับมือ ซึ่งก็คือการเป็น “ผู้ป่วยโรคซึมเศร้า”
หลังจากการจมอยู่กับความคิดแง่ลบตลอดช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา
การได้รับความห่วงใยจากคนรอบข้าง ทำให้เธอเริ่มเรียนรู้ที่จะเข้าใจตัวเอง และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับมันอย่างปกติสุข อีกทั้งยังเป็นจุดเริ่มต้นในการศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ด้านสุขภาพจิตที่คณะแพทยศาสตร์ เพื่อช่วยให้ผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามีความเข้าใจต่อตนเองเพิ่มมากขึ้น
Ms. Worada is a model, translator, French teacher and freelance writer. The tension that grew in her mind causes her to deal with another role, a depression patient.
After struggling with negative thoughts for so long, she started learning to understand herself and to deal with it, thanks to the support from people around her. This is also a beginning for her to do a master's degree in Mental Health at the Faculty of Medicine in order to help other people who suffer from depression to understand more about themselves. This talk was given at a TEDx event using the TED conference format but independently organized by a local community. Learn more at www.ted.com/tedx
สำหรับฉัน โรคซึมเศร้ามันเริ่มจากคนใน ครอบครัว
เห็นด้วยค่ะคนในบ้านนี้แหละต้นเหตุค่ะ
จริงๆค่ะ
และรักษาค่อยข้างยากด้วยค่ะ ;-;
ถูกต้องง🤣
เหมือนกันเลยค่ะ
เซฟโซนที่ดีที่สุดไม่ใช่ครอบครัวสำหรับฉันเซฟโซนที่ดีที่สุดคือห้องมืดๆกับเพลง
+1
จริงค่ะ
เนอะ 😭
+1
อะไรที่ดีสำหรับเรา ทำแล้วสบายใจ ทำไปเถอะคับ ผมก็ชอบอยู่คนเดียว สบายใจ สู้ๆนะคับ เป็นกำลังใจให้นะคับ
เรานับถือผู้พูดมาก คนที่เป็นโรคนี้ไม่ง่ายเลยที่จะเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟังได้ และตัวเราเองก็เช่นกัน...
TN RAPPOR ใช่ค่ะ น้อยคนนักที่จะยอมรับและออกมาพูด ขนาดกับเพื่อนกับคนสนิทเรายังไม่พูดเรื่องจริง ความรู้สึกนึกคิดจริงๆให้เค้าฟังเลย เพราะเหตุผลจริงๆมันยากและซับซ้อนเกินที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้ บางที่มันก็ไม่เมคเซ้นส์เอาซะเลยถ้าใครหลายๆคนได้ฟังจากปาก บางครั้งชีวิตไม่ได้แย่เลย แต่เหมือนที่ผู้บรรยายได้กล่าวไว้ มันเหมือนมี filter มากั้นเราไว้กับโลกทั้งใบ
Depression to me it isn’t about being sad and asking for attention at all. It’s demons hiding in the closet. It’s the numbness of the heart. It’s the inability to feel toward things and people around. It’s the lack of enjoyment, excitement, and enthusiasm toward life. It’s a shame, real shame, to have everything, yet everything means nothing.
คนที่ไม่เป็นโรคนี้ก็จะไม่เข้าใจ
ผมขอถามสัดนิดครับ พวกที่เขามาดูเขารู้ได้ไงว่ามีช่องดีๆแบบนี้ ผมพึ่งเข้ามาดูวันนี้เอง รู้สึกดีใจมากๆที่ได้มาดู มาฟัง สาระดีๆแบบนี้ แลกเปลี่ยนความคิด
จริง เราบอกคนรอบข้างเขายังบอกเราว่าคิดไปเอง
จริงค่ะ แม้แต่ครอบครัวยังไม่อยากเล่า
บางทีมัน down มากจนไม่สามารถควบคุมตัวเองจริงๆค่ะ คนรอบข้างมีผลต่อความรู้สึกมากๆจริงๆ
จิงคะ
จริงค่ะ
ใช่เลย
เราต้องรอด ค่ะ
ใช่ รู้สึกล้มเหลวทุกอย่าง อยากจบทุกอย่าง
คิดเหมือนกันเลยค่ะ ตอนเด็กๆก็คิดนะ ทำไมคนเราต้องเกิดมา แค่เรียน ทำงาน ใช้ชีวิตตามกระแส เหมือนคนอื่นๆ แล้วก็ตายไป เท่านี้เองเหรอมนุษย์
..เลยเริ่มค้นหาว่า ทำไมมนุษย์และสรรพสิ่งในโลกนี้ต้องเกิดขึ้น
ความคิดนี้ผุดมาบ่อยเลยค่ะ ถามตัวเองบ่อยครั้งเช่นกันว่าแค้นี้หรอ มันได้แค่นี้หรอ แล้วอะไรล่ะ คือสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขที่แท้จริง มันมีจริงหรือเปล่า ไอ้ความสุขที่วิ่งหามาทั้งชีวิต
Simply JOY คุณหาเจอมั้ยคะ ช่วยเล่าให้ฟังทีค่ะเพราะเราก็สงสัย
ลองศึกษาธรรมะดูนะคะ อาจจะพอช่วยได้ ถ้าต้องการหาความหมายของชีวิต
พระพุทธเจ้าบอกใว้ทุกอย่าง
คนเป็นโรคซึมเศร้ากันทุกวันนี้ เพราะเค้าเหล่านั้นถูกสอนให้ใช้แต่ความคิด สอนให้ใช้แต่เหตุผล สอนให้เชื่อในสิ่งที่คนอื่นบอกต่อๆกันมา โดยที่เค้าเหล่านั้นไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เค้าเชื่อต่อๆกันมานั้นใช่ในสิ่งที่เค้าต้องการบ้างเปล่า
โรงเรียนเอย คนรอบข้างเอย สอนให้ใช้เหตุผล ความคิด ให้เชื่อในสิ่งที่เป็นไปได้ จับต้องได้ แต่ไม่เคยสอนให้เราเชื่อในจิตใต้สำนึกของตนเอง ไม่เคยสอนให้เรากลับมาที่จิตวิญญาณภายในของตัวเอง เพื่อให้เรารู้ว่า เราเป็นใคร เราเกิดมาทำไมบนโลกใบนี้ เพื่อที่เราจะได้ระลึกถึงจิตเดิม และประสบการณ์เดิมๆที่สั่งสมมาหลายภพชาติ เพื่อที่จะได้กลับบ้านของตนเอง เมื่อกลับบ้านในจิตของตนเองได้ เราก็จะสามารถที่จะใช้องค์ความรู้ที่อยู่ในจักรวาล ซึ่งเป็นองค์ความรู้สากล มาใช้ในการดำเนินชีวิตของตัวเองได้อย่างมีสตินั่นเอง
หลายๆคนคิดว่า โรคซึมเศร้า เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของสารเคมีในสมอง แต่แท้จริงแล้ว เป็นอาการที่เกิดจากการต่อต้านทางจิตวิญญาณในตัวของเราเอง เค้าอยากให้เรากลับเค้าไปดูเค้า กลับเข้าไปฟังเค้าพูด เค้ารอให้เราฟังเค้าอย่างใจจดใจจ่อมานานแล้ว แต่พวกเธอทั้งหลาย กลับยังหลงในความคิด หลงในอัตตา จนลืมตัวเองนั่นเอง ยาทั้งหลายที่เธอทานไป มันเป็นเพียงแค่การระงับเท่านั้น แท้จริงแล้วเธอต้องกลับมารู้ตัวเธออีกคนที่อยู่ภายในตัวเธอ ที่คอยช่วยเธอ เป็นกำลังใจให้เธอ และพร้อมที่จะพาเธอกลับบ้านของเธอเอง เพื่อให้ตัวเธอนั้นได้ยกระดับของจิตวิญญาณในระดับที่สูงที่สุด
สิ่งที่พวกเธอจะทำได้ก็คือ กลับเข้ามาฟังเสียงภายในของตัวเอง ให้มากกว่าการใช้ความคิด หรือการฟังในสิ่งที่คนอื่นพูดต่อๆกัน ส่วนใครที่เป็นโรคนี้อยู่ ให้ไปหาหมอ แล้วทานยาเพื่อระงับอาการก่อน จากนั้นจงใช้เวลานี้ในการศึกษาเรื่องจิตวิญญาณ เพื่อเข้าไปรู้ถึงภายในตนเอง และฟังเสียงหนึ่งที่กำลังรอเรา จากนั้นให้เธอจงฟังเค้าให้มากๆ แล้วเธอจะค่อยๆดีขึ้นเอง และหายเป็นปกติได้โดยไม่ต้องพึ่งยาในที่สุด
ใครจะเชื่อเราหรือไม่เชื่อก็ได้ สิ่งที่เราพิมพ์มานั้น มันเป็นจิตใต้สำนึกของเราเอง ไม่ใช่องค์ความรู้วิชาการที่พวกเธอร่ำเรียนมา แต่เป็นองค์ความรู้จากจักรวาลใบนี้
----------------------------------------------------------------------
เป็นประสบการณ์แรก ที่คุรุภายในตัวผมสื่อกับผมมาในรูปแบบนี้ ผิดถูกยังไงก็ต้องขออภัยด้วย เพราะที่ผมพิมพ์มา มาจากจิตใต้สำนึกของผมทั้งหมด
ก๊อปมาค่ะ
ชอบนั่งคิดตลอดว่าถ้าเราตายไปแล้วคนรอบข้างจะเป็นยังไง พ่อเเม่ ญาติ เพื่อน รู้สึกยังไง ห้องที่เราเคยนอน ของที่เรารักจะยังอยู่ที่เดิมไหม เราจะเป็นยังไงถ้าตายไปแล้ว แล้วโลกหลังความตายมีจริงไหม ตายยังไงถึงจะไม่เจ็บปวด เหนื่อยจัง เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะแต่ทำไมทุกคนถึงบอกว่าเราไม่ตั้งใจละ เราคงดีไม่พอสำหรับพวกเขามั้ง เราแค่อยากให้ทุกคนเห็นว่าเราพยายามแล้ว ทำไมไม่ถามเราบ้างว่าเหนื่อยไหม กินอะไรรึยัง ขอแค่นั้น ขอแค่ถามเราสักครั้งขอแค่นั้นจริงๆ....
ที่พูดมา ตรงกับความคิดของผมทุกข้อเลย เห้อ... ไม่มีใครเข้าใจผมเลย 😢
คิดเหมือนกันเรยค่ะ นึกถึงแต่ลูก2คน ถ้าไม่มีเขา เราคงตายไปนานแร้ว
เหมือนกันเลย~~ 😭😭😭
😢
จริงๆค่ะ อ่านเม้นนี้ร้องไห้เลย
สังเกตุมาจากเพื่อนหลายๆคนที่เป็นโรคซึมเศร้ารวมทั้งตัวเราเอง (เคยให้หมอวินิจฉัยแล้วทุกคน) จุดที่เหมือนหรือคล้ายกันกับคนเป็นโรคซึมเศร้าอื่นๆคือมันจะเริ่มต้นจากการ "โทษตัวเอง" ไม่ว่าปัญหาที่แตกต่างกันนั้นจะคืออะไร ในท้ายที่สุดเราจะวกกลับมาที่ตัวเราว่าเป็นเพราะเราเหรอ เป็นเพราะเราจริงๆด้วย แล้วมันจะรู้สึกย้ำๆแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่มีเรื่องอะไรให้เราสะเทือนใจ
หากคุณหลายๆคนมีความเศร้าเกิดขึ้น และยังมีทางระบายออก เช่นทำข้าวของพัง ฟาดหมอน ตะโกน หรือคุยกับเพื่อน กิน เที่ยว ชอปปิ้ง ฯลฯ แล้วรู้สึกว่าดีขึ้น
ขอให้ทำสิ่งเหล่านั้นทันทีนะคะ ทำจนเราหายเศร้า ก่อนที่ความเศร้าในตัวเรามันจะบ่มเพาะจนสิ่งพวกนี้ไม่สามารถช่วยเราได้อีกต่อไป
amakusakizu ถูกต้องครับ นั่นคือจุดตัดระหว่าง โรคซึมเศร้าฆ่าตัวเองตาย กับ ทะเลาะกับแฟนแล้วประชดด้วยการฆ่าตัวตายเพราะมันคือการประชดคือการน้อยใจโทษอีกฝ่าย
แสดงออกให้คนข้างนอกเห็นว่าเราแข็งแรงเข้มแข็ง
แต่ข้างในใจพังพินาศ
คนปกติ = เศร้า เสียใจ ร้องไห้ จบ
คนโรคซึมเศร้า = เศร้า หดหู่(เน้น) กลัว สับสน เสียใจ ร้องไห้
❤️❤️❤️ ให้กำลังใจนะ ทุกคนที่เป็นโรคซึมเศร้า ขอให้หายจากโรคทรมานแบบนี้ และมีชีวิตที่ดีและสู้ในวันต่อในวันต่อๆไปนะ เราเข้าใจ ❤️❤️❤️
จะรู้ได้ไงคะว่าเป็น
@@CJ-xx9qg มีอาการเบื้องต้นบอกอยู่ค่ะสังเกตจุดๆนึงคือเรานอนหลับมั้ย เรายังรู้สึกอยากมีชีวิตอยู่มั้ย แต่มีระยะแยกไว้ค่ะถ้าเป็นภาวะซึมเศร้ามากกว่า 2 สัปดาห์อันนี้เริ่มเป็นโรคซึมเศร้าแล้วค่ะพอเข้าใจมั้ยคะ
เราอยากรู้เหมือนกันว่าปกติมันรู้สึกแบบไหน แต่เราอยากนอนปกติตื่นมาสดใส มากกว่าต้องมาข่มตานอน หดหู่
ใช่ทำไมเรามีอาการเเบบนั้น😱
เป็นโรคซึมเศร้า ยากสุดคือการอธิบายให้คนที่มาถามให้เข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้ ซึ่งเวลาอธิบายอยู่อีกฝ่ายก็ชอบแทรกเรา ทำให้เราอธิบายวนไปมา
กระโดดถีบปากสักที !
ให้มันหุบปากเงียบ ๆ ไป
(คือผมไม่ได้กวนหรือว่านะครับ..แต่หมั่นไส้คนที่ไม่เป็นผู้ฟังที่ดี..หรือชอบพูดแซง)..(และต้องทำงานกับมันทุกวัน!!)
เข้าใจคนที่อยากอธิบายแต่พูดไม่จบประโยคมาก ๆ
เหมือนผมตอนนี้เลย
ใช่จริงๆค่ะ😟
จริงค่ะ เบื่อมากๆ แล้วบอกให้เราแชร์ พอแชร์ก็ไม่ฟัง แถมหาว่าเราคิดไปเอง ทุกอย่างอยู่ที่ใจ คิดบวกก็จะบวกเอง ก็ถ้าเราคิดได้แบบพวกคุณ เราก็คงไม่เป็นโรคนี้แล้วแหละ เฮ้อออ
เหนื่อบเวลาที่คนรอบข้างไม่พยายามที่จะเข้าใจ
เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เรามีความรู้สึก อารมณ์ พฤติกรรม ความคิดที่ไม่เหมือน speaker เลย
โรคซึมเศร้าไม่ได้เข้าใจง่ายมากนัก เพราะแต่ละคนก็ต่างกัน ถึงอย่างนั้นเราอยากให้ทุกคนมองตัวเองและคนอื่นด้วยความเปิดใจแล้วความเข้าใจมันก็จะเพิ่มขึ้นเอง
เราอยากบอกคนที่เศร้ามากๆ เครียดมากๆ ดูแลตัวเองพื้นฐาน เช่น ปรับการกินการนอน หาเวลาออกกำลังกาย คุยกับครอบครัว คุยกับเพื่อน หาพื้นที่ปลอดภัยให้ตัวเอง ให้เวลาตัวเอง ให้ความหวังดีกับตัวเอง แต่ถ้าทำไม่ได้เลยจริงๆ เราอยากให้ลองพบจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยาดู และถ้าเป็นซึมเศร้าจริงๆ ก็อยากให้อดทนกับตัวเองในการกินยา หรือ ถ้ากินยาแล้วมีผลข้างเคียงก็ไปคุยกับหมอเพื่อปรับยา
คุณอาจจะคิดว่าคุณไม่มีใครแต่จริงๆคุณมีนะ คนแรกคือตัวคุณเอง คนที่สองก็คือเรา เราที่ไม่รู้จักคุณ คุณที่ไม่รู้จักเรา แต่เราปราถนาดีกับคุณ และอยากให้คุณมีความสุข
ขอบคุณมากๆค่ะ เป็นโรคนี้เหมือนกัน หนักถึงคิดฆ่าตัวตาย ทั้งๆที่ ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องตาย ตอนนี้พบหมอ และพยามจะเปลี่ยน life style ....กำลังเป็นเหมือนต้นไม้ที่กำลังผลัดใบ แล้ววันนึง จะกลับมาสวยทั้งลำต้น แข็งแรงตั้งแต่รากถึงใบอีกครั้งค่ะ....สู้ๆ
Tsha4life ตอนนี้หายรึยังครับ ถ้ายังต้องรับยารึต้องการให้ช่วยบอกนะครับ replyมานะ
เราว่าเราเป็น รู้สึกเบื่อกับชีวิต รู้สึกอยากตายแบบหลับไม่ต้องตื่นแต่ใจนึงคือไม่อยากฆ่าตัวตายทำร้ายตัวเอง แต่ก็กลัวบาปหนัก
ไม่กล้าไปหาหมอ ไม่กล้าบอกพ่อเเม่อ่าค่ะ ทำไงคะ
🙏
อ่านทุกเมนต์แล้วร้องไห้ตามเลย เหมือนมีเพื่อน ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันเลย
อ่านคอมเม้นแล้วดีใจ..ที่มีคนที่รู้สึกเหมือนกันกับเรา..😭
ทุกวันนี้เหมือนชีวิตไร้จุดหมายปลายทางมาก เพราะต้องมาใช้ชีวิตวนลูปซ้ำไปซ้ำมา มองไปทางไหนก็เบื่อ จนทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยว่ามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
เหมือนกันเลย
เหมือนกันนะ
มีความรู้สึกนี้เหมือนกันค่ะ
narongsak sukmak เหมือนกันค่ะ
มีชีวิตอยู่เพื่อตื่นขึ้นมาอีกวัน แล้วเรายังมีลมหายใจ ต่อชีวิตให้ตัวเองยังไงละคะ
ถูกกดดันจากพ่อแม่ คนรอบข้าง รวมถึงแฟน ตอนนี้ไม่อยากไปไหน อยู่แต่ในห้อง ฟุ้งซาน หงุดหงิด ทำลายสิ่งของ คิดลบมากตอนนี้
แต่ยังไม่ตายนะ
มีน้อยใจด้วย เวลาคนพูดปกติ แต่ได้ยินแล้วน้อยใจมาก
สู้ๆนะคะ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี
ระบายออกมาค่ะคนที่คุณอยากพูดคุย
สู้ๆน่ะครับ
กำลังใจจากคนเเปลกหน้าคนหนึ่ง
ผมว่าบางทีโรคซึมเศร้าเนี่ย 80ถึง90เปอร์เซนต์ เกิดจากคนรอบข้าง และคนในครอบครัวนี้แหละคับ บางครั้งก็โดนบีบบ้าง โดนตีกรอบบ่างโดนบังคับบ้าง แล้วเราไม่สามารถพูดได้ คิดที่จะทำได้คับ เราจึงอยากจะมีใครเข้าใจ แต่กลับไม่มีใครเข้าใจ พอเราคุยปัญหาไป กลับกลายเป็นโดนตอกย้ำเข้าไปอีก มันจึงทำให้เราหดหู่มาก สุดท้ายแล้วคุยกับใครไม่ได้เลย พอเรามีปัญหาอะไรมาเพิ่มอีก แล้วยิ่งคุยกับใครไม่ได้เลยเนี่ย จากเดิมที่หดหู่อยู่แล้ว มันจะยิ่งหดหู่ไปใหญ่คับ จากประสบการณ์
น้อยคนนักที่จะยอมรับและออกมาพูดเรื่องความเครียด ขนาดกับเพื่อน กับคนสนิทเรายังไม่พูดเรื่องจริง ความรู้สึกนึกคิดจริงๆให้เค้าฟังเลย เพราะเหตุผลจริงๆมันยากและซับซ้อนเกินที่จะบรรยายเป็นคำพูดได้ บางที่มันก็ไม่เมคเซ้นส์เอาซะเลยถ้าใครหลายๆคนได้ฟังจากปาก บางครั้งชีวิตไม่ได้แย่เลยนะ แต่เหมือนที่ผู้บรรยายได้กล่าวไว้ มันเหมือนมี filter มากั้นเราไว้กับโลกทั้งใบ
Depression to me it isn’t about being sad and asking for attentions at all. It’s demons hiding in the closet. It’s the numbness of the heart. It’s the inability to feel toward things and people around. It’s the lack of enjoyment, excitement, and enthusiasm toward life. It’s a shame, real shame, to have everything, yet everything means nothing.
จริงค่ะเรื่องบางเรื่องทุกคนก็ไม่ควรรู้
อย่างตอนที่เราอยู่ป.6คือเครียดจนเริ่มกรีดข้อมือตัวเองแล้วพอคนในครอบครัวรู้เขาก็ถามว่า"ทำไม่ไม่กรีดคอไปด้วยเลย"ณ ตอนนี้เราอยู่ม.3เราเคยคิดจะกรีดอีกครั้งนะ แต่ไม่ได้ทำและใครจะรู้ว่าในใจมันบอบช้ำจนแทบจะพังเเล้ว
อยู่กับความเจ็บใจ อยู่กับคำพูด ดูถูก
อยู่กับความเจ็บใจทั้งชีวิต.
ใช่ค่ะ
บังทันคือเหตุผลในการมีอยู่ของเรา สักวันเราก็อยากคิดบวกแล้วประสบความสำเร็จแบบพวกเขา
เอิ่ม.....ก็มีส่วนจริงนะ555
มันยากจริงๆนะ เข้าใจความรู้สึก speaker เลย เราก็ไม่อยากไปหาหมอ แต่เราก็เป็นคนที่คิดว่า การตายไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เราต้องเสียอีกแล้ว จะอยู่หรือตายก็ไม่สำคัญ แต่เราไม่ถึงขั้นว่า นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรอ่ะ มันเป็นเหมือนภาวะกึ่งกลางระหว่างเป็นกับไม่เป็น เราว่าทรมาณกว่าคนที่เป็นแล้วไปรักษาอีก เราอยู่ได้แบบต้นไม้ที่เฉา แต่ไม่ตาย
รู้สึกเหมือนกันเลย
ลองเปิดใจไปหาหมอดูนะคะ ทานยาไม่นานก็หายแล้ว พอถึงวันนั้นเราจะมองย้อนกลับมาว่า รู้งี้ไปหานานแล้ว!!!! การตายหรือไม่ตายอาจไม่สำคัญสำหรับคุณ แต่การใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ ด้วยจิตใจแจ่มใส มีชีวิตชีวา มีคุณค่ากับคนรอบข้าง เป็นสิ่งสำคัญกว่า
@@olivine9983 ความวิตกกังวลก็คือหมอนี่แหละค่ะ..กลัวคำถามของหมอกลัวตัวเองตอบหมอไม่ได้ ไม่รุ้จะเริ่มยังงัยมันยากที่จะอธิบายออกมาเปนคำพูด...😢😢
@@Jen_callajen ไม่ต้องกังวลนะครับ หมอจะไม่เร่งเร้าคุณและพร้อมรับฟังทุกอย่าง แม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ดูขมุกขมัวแลกยากที่จะอธิบาย ยังไงอยากให้หาหมอนะ ผมก็หาอยู่ มันเกิดขึ้นเพราะสารเคมีในสมองเรา เราควบคุมมันไม่ได้ ดังนั้นการกินยาจะช่วยได้มากครับ
หลังคลอดลูกมาจนลูกจะห้าขวบแล้วรุ้สึกแบบนั้นมาตลอด ร้องไห้ง่ายมาก รู้สึกเหมือนกันเลยค่ะ
ทุกคนที่เข้ามาเม้นนี่มีความทุกข์หมด ขอให้ทุกคนหายจากความเศร้า ตอนนี้ผมก็ว่างงานผมก็ทุกข์เหมือนกัน
ขอบคุณที่เข้าใจพวกเรา
ผมก็เช่นกันครับ มีคนเป็นแบบนี้มากมายเลยครับ คุณมีเพื่อนอีกมากมายที่เป็นแบบนี้ ขอให้มีความสุขมากๆนะคับ ขอให้หายไวๆ เป็นกำลังใจให้ครับ
น้ำตาไหลโดยที่ไม่รู้ตัว ไม่มีเหตุผล หัวใจ ความรู้สึกมันเจ็บจนทนไม่ไหว การทำให้ร่างกายเจ็บเป็นหนทางนึ่งที่จะช่วยเเบ่งเบาความเจ็บภายในได้ น้ำตาซึม...
แม่คือคนที่บั่นทอนจิตใจเราที่สุด หลายครั้งที่แม่พูดมีแต่คำพูดที่ทำให้เราคิดฆ่าตัวตาย 😢
จริงค่ะ😢
ผมเป็นไบโพล่า พอ มัน สลับขั้ว เป็นซึมเศร้า มันทรมาน สุดๆ ตอนนี้ หาหมอ กินยาต้านเศร้า บอกตัวเอง เสมอว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
อภิชาติ บุญคุณ ช่าย
สู้ๆนะคะ
เหมือนกันค่ะ
เราเคยมีคำถามนี้เหมือนกัน เราผิดปกติหรอเเล้วปกติคืออะไร
นั่นสิ
รู้สึกแบบนี้บ่อยมากกก อยากนอนแล้วไม่ต้องตื่นมาอีกเลย ...แต่ทำเรียน ทำงาน เครียด ก็เพราะมีความฝันที่อยากจะทำก่อนเราตาย
มันควบคุมตัวเองยากนะ มันทรมานนะ มันเจ็บ มันเหนื่อย มันท้อ ดีดตัวเองออกจากโลก แล้วมาจมอยู่กับโลกมืดๆของตัวเอง ให้ความคิดลบมันเหยียบความรู้สึกตัวเองลงไปอีก ร้องไห้อยู่กับตัวเองคนเดียวในมุมมืดๆ ในหัวมีคำว่า อยากตายๆๆๆๆๆๆ ตลอดเวลา ทำไมมันเหนื่อยงี้วะ ทุกคนจะเป็นแบบที่ตนเป็นรึปล่าว เห้ย ! ทำไมกูไม่ได้เรื่องแบบนี้วะ ทำอะไรไม่ได้เลย สมควรอยู่แล้วหรอ คำดูถูกตัวเองสารพัด มันอยู่ยากนะโรคนี้ 😢
ฟังแล้ว เราน้ำตาไหลตลอดเลย เหมือนกับตัวเราเลย
12:40
Parinya Supasron ไปพบแพทเลยค่ะเป็นโรคชนิดหนึ่งรักษาหายค่ะเป็นโรคที่ต้องการเข้าใจและกำลังใจมากๆคนรอบข้างต้องเข้าใขที่สำคัญเราต้องรักและเข้าใจตัวเองมากอย่าคิดลบโชคดีนะคะ
+1
@@namthippoolphanat580 ตามรพ.ทั่วไปได้ไหมคะกำลังหาชอ่งทางไปรักษานะคะทรมารมาก.ขอบคุณลว่งหน้าคะ
น้ำตาไหลตลอดเหมือนกัน เหมือนส่องกระจก
หนูอยากให้พ่อเเม่เข้าใจหนูบ้างหนูโดนตบตีมาบ่อยเเล้ว หนูร้องไห้คนเดียวมาตลอดไม่มีไครรู้ หนูโดนเเบบนี้จนรู้สึกว่าหนูไร้ค่าสำหรับพวกเค้ามาก
ตัวพี่เองยังดีที่คนรอบตัวต่างเชื่อ แต่สำหรับเราที่ต้องอยู่กับการพยายามทำให้ตัวเองเชื่อ และต้องพยายามให้คนรอบข้างเชื่อ มันเหนื่อยมากในบางครั้ง
เขาโชคดีมากจริงๆ ที่มีคนรอบข้างเชื่อ
ปูเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าคนนึงที่เราไม่เคยรุ้เลย
ว่าเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าจนคนรอบข้างสังเกตุเห็น
ว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้า อาการของคนที่เป็นโรคซึมเศร้าคือ ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง ร้องไห้กับตัวเองเป็นประจำ มีอารมณ์ภีคกับการที่ได้ยินคำพูดจากคนรอบข้าง เคยกินยาฆ่าตัวตายเพื่อที่จะหนีคำพูดคนรอบๆข้างด้วย
การคิดฆ่าตัวตาย ทำไม...???..ถึงคิดฆ่าตัวตายเหลอค่ะ เพราะผิดหวัง เจอเรื่องราวแย่ๆที่เข้ามาในชีวิต จนเราระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ แต่การที่เราทำแบบนั้นคนที่เสียใจที่สุดคือคุณพ่อ คุณแม่ และทุกๆคนที่รักเรา ปูใช้ยาโรคซึมเศร้ามาเป็นระยะเวลาเกือบสิบสองปี จนปูเห็นยาที่เรากินก็ท้อนะคะ อยากมีใครที่เข้าใจเราว่าตอนนี้เรารุ้สึกยังไง แต่สุดท้ายมันก็คือการจากลา
เอาชนะโรคซึมเศร้า ได้ด้วยวิธีนี้
1. ออกกำลังกายเบาๆ อย่างน้อยวันละ 30 นาที
2. งดน้ำตาลแปรรูปทุกชนิด (น้ำตาลจากเครื่องดื่มด้วย)
3. กินผัก ผลไม้สดเยอะๆ (กินเป็นอาหารหลักเลยยิ่งดี)
4. นั่งสมาธิ แผ่เมตตา, ให้อภัย, หยุดนิ่ง, ปล่อยวางทุกอย่าง, ฝึกทุกวันหลังตอนเช้าและก่อนก่อน รวมวันละ อย่างน้อย 30 นาทีขึ้นไป
5. นับขอบคุณสิ่งเล็กๆน้อยๆ 5 อย่างหลังตื่นนอนทุกวัน
6. ฝึกหายใจลึกๆให้เต็มท้อง ให้ท้องป่อง
7. ฝึกคิดแต่เรื่องดีๆเท่านั้น ติดต่อกัน 21 วัน แล้วจะติดเป็นนิสัยไปเอง, เวลาคิดลบ ให้ปัดออกไปให้เร็วที่สุด
8. ฝึกยิ้มที่มุมปากตลอดเวลา, หลังตรง, เชิดหน้า, สมองจะหลั่งสารตามบุคลิกร่างกายที่เราเลือกแสดงออก
9. ให้, นักวิจัยได้ผลมาว่าเวลาเราทำอะไรดีๆให้คนอื่น เราจะมีความสุขนานกว่า และมากกว่าที่ทำอะไรให้ตัวเอง
ต้องหาหมอเท่านั้นครับ อย่ามามั่ว
😍
หายหรอคะ
อยากให้ทุกคนมีทางออกแบบเราบ้างเผื่อจะหายเรากินยาหมอมาเป็นๆหายๆยุสองปีจนสงสัยว่าทำไมหยุดยาแล้วต้องกลับมาเป็นอีก..เราดิ้นรนหาข้อมูลเพื่อหาทางออกจากทุกข์ที่มันเผากายใจยุนี้ในที่สุดเราก็เจอแบล็คมอไฮเปอร์กินและบำรุงด้วยวิตามินบี(เนตบี)น้ำมันปลา.อย่างหนักหน่วงไม่คิดว่าทุกข์นั้นค่อยดับลงเย็นลงๆเรื่อยบำรุงนมโปรตีนด้วยเราดูแลที่ร่งกายก่อนพูดตรงๆเรากินยาหมอแล้วเราหยุดก็มีอาการเราเลยเลือวิธีนี้ซึ่งก็ผ่านมาหลายปีแล้วเรายังไม่มีอาการทุกข์ทรมานเจียนตายแบบนั้นอีกเลย..คือมันก็อาจจะแล้วแต่คนนะคะแต่เราจะเน้นวิตตามินมากกว่าตัวยาเพื่อฟื้นฟูสมองด้วย..วอธีเราอาจจะเป็นประโยชน์กับบางคนได้ลองบำรุงฟื้นฟูไปเรื่อยๆนะคะสมองแข็งแรงก็อาจจะทนต่อความเครียดได้..สู้ๆนะคะเราก็ทุกข์เจียนตายมาเหมือนกันแต่เราเลือกไม่ใช่ยาจิตเวชเอง..ร่างกายที่แข็งแรงกำลังใจในการแก้ปัญหาก็ตามมาเองค่ะเอาที่ร่างกายก่อน..อย่ามัวนอนซึมไปกับมันอึดใจสู้ดูแลที่ร่างกายก่อน..ถ้าท้อมันพาเราตายได้..ถ้าเราฆ่าตัวตายชาตินี้ชาติหน้าก็ต้องฆ่าอีกไม่จบไม่สิ้นไม่เอาดีกว่านี่คือสิ่งที่เตือนเราตลอดตอนทรมานเราดิ้นรนออกมาด้วยวิธีดังกล่าวและอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ยังไม่มีอาการแบบนั่นอีกเลย
สิ่งหนึ่งที่เราต้องการ แค่คนเข้าใจเรา เวลาอาการเรากำเริบ เราเศร้า ทุกคนจะเอาแต่พูดว่า ก็อย่าเศร้าดิ เป็นอะไรอีก มีอะไรไม่พูด ขอแค่นี้ แค่ใครซักคนที่พร้อมเข้าใจคือเราแค่เศร้า เราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เขายิ่งพูดเรายิ่งเครียด ความสุขเดียวที่เรามีคือ ตอนหลับไป จะได้ไม่รู้สึกอะไร ไม่ต้องร้อง ไม่ต้องเสียใจ โลกนี้มันใจร้ายเกินไป
โรคซึมเศร้าของฉันเกิดจากการที่เจอสามีนอกใจทำร้ายจิตใจในวันที่อ่อนแอที่สุด ฉันหวังว่าซักวันฉันจะผ่านพ้นมันไปได้ จากความรักของลูก
เหมือนกันคับ
ขอยืนยันจริงๆว่า กินยา แล้วเปลี่ยนจริงๆ เรารุ็สึกดีขึ้นมากๆ ความเข้าใจเรื่องความกังวล มันเปลี่ยนไป และมันไม่เครียดแบบเมื่อก่อนที่ตื่นขึ้นมาแล้วคิดเรื่องเครียด ตลอด ตอนนี้ กินยาและอยุ่ในช่วงบำบัดรู้สึกชิวมากค่ะ
Hao Journey รบกวนแนะนำโรงพยาบาลที่ไปหาหน่อยได้มั้ยคะ ตอนนี้กำลังเป็นแบบนี้ และคงเป็นมานานมากแล้ว
บำบัดที่โรงพยาบาลหรือค่ะ
@@spdthw1468 โรคซึมเศร้าคุณหายหรือยังคะ คุณเป็นอย่างไรบ้าง เพราะฉันก็เริ่มกินยา
เราก็เป็นค่ะ ของเราน่าจะมาจาก การอยู่คนเดียวไม่ติดต่อกับใครนานเกินไปและคาดหวังกับสิ่งต่างๆ มากเกิน พอไม่ได้เหมือนที่คาดหวังก็เจ็บ จน มาเป็นโรคนี้ ตอนที่รู้ว่าเป็นก็คือ วันที่ นัดเจอกับเพื่อนและจะไปเที่ยวเหมือนวันก่อนแต่พอจะไปก็รู้สึกว่าเพื่อนต้องไม่อยากคุยกับเราแน่เลย เราต้องพูดไรที่มันฟังไม่เข้าหูเพื่อนแน่เลย เพื่อนต้องเกลียดเราแน่เลย ความคิดมันก็ผุดขึ้นมาตอนกำลังจะไปหาเพื่อน สุดท้าย เราเลย ไม่ได้ไปหาเพื่อนวันนั้น หลังจากวันนั้น เราก็เริ่มเป็น จากเล็กๆ ที่เรายังไม่รุตัว จนตอนนี้ กลับไปเป็นเหมือนเดิมยากมาก เราไปหาหมอแลว้ หมอบอก เป็น Depression Adjustment และจะให้เรากินยา แต่เรา ไม่กินเพราะ ไม่อยากกิน , ตอนนี้ก็ว่างจัด ฟุ้งซ่านและ เรื่อยเปื่อย
แต่โรคนี้จะดีขึเนถ้า เรา อยู่กับคนที่สนับสนุนเราและ สิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนดีๆ ทำกิจกรรมเยอะๆ อย่าอยู่บ้าน อย่าเครียดเกิน มันจะช่วยได้เยอะขึ้น กล้าทำในสิ่งที่กลัว
เพื่อนเราก็เป็นแต่ตอนนี้ หายแล้ว 90% เพราะเขามีเพื่อนดี ทำกิจกรรม และกินยา
เป็นโรคนี้มันไม่ง่ายเลยจริงๆ บางคนอาจจะคิดว่ามันคือโรค ขี้เกียจรึเปล่า ภายนอกก็ครบ 32 แต่ภายในมันอ่อนแอมาก ดังนั้น ถ้าคนที่ไม่เป็นก็พยายามเข้าใจหน่อยนะคะ
ตอนนี้ก็เป็นเหมือนกันค่ะ
ทำไมเหมือนกันจังเลยคะ รู้สึกว่าคนรอบข้างไม่ชอบ เพื่อนไม่ชอบรู้สึกเป็นส่วนเกินจึงชอบที่จะอยู่คนเดียวเงียบๆปลอดภัยกว่า จะได้ไม่ต้องได้ยินเสียงใคร ไม่ต้องเสียใจ
ซึมเศร้าเกิดจากสิ่งแวดล้อม ความดกดดันในชีวิต ครึ่งหนึ่ง เกิดจากอุปนิสัยส่วนตัว ครึ่งหนึ่ง ครึ่งแรกต้องรักษาด้วยจิตแพทย์ อีกครึ่งหนึ่งต้องรักษาด้วยธรรมมะ คือลดละนิสัยยึดมั่นถื่อมั่นในตัวเอง
ทุกอย่างเริ่มจากครอบครัว ถูกกดดัน ถูกดูถูก โดนด่าโดยใช้คำพูดแรงๆ บางครั้งก็แอบคิดว่าเราไม่อยู่มันจะดีกว่าไหม เหนื่อยมากเหนื่อยจริงๆ
มันดาวน์มาก จนไม่อยากพูด ไม่อยากจะพูดอะไรอะ มันเหนื่อยที่จะพูดออกไป มันคาอยู่ในใจ
ประสบการณ์ชีวิตของผู้พูดครั้งนี้ นับว่ามีประโยชน์อย่างยิ่งให้กับผู้ฟังทั้งที่เคยมีประสบการณ์ทำนองคล้ายๆกัน หรืออาจต้องประสบกับตัวเราเอง หรือบุคคลรอบตัวเราในวันข้างหน้าไม่วันใดก็วันหนึ่ง ซึ่งผู้ฟังสามารถนำประสบการณ์ชีวิตของผู้พูดนี้ไปถ่ายทอดต่อๆกัน ก็ย่อมจะช่วยให้สามารถหาทางออกของชีวิตได้อย่างเหมาะสมทันท่วงทีก่อนที่จะสายเกินไป... อย่างน้อยในที่นี้ผู้ฟังก็ได้รับคำตอบหรือแนวทางจากผู้พูดสัก 4 ประการ คือ 1. อย่าเก็บตัวเองอยู่ตามลำพัง 2.จงเล่าถึงสิ่งที่เป็นความทุกข์ที่ตนเองกำลังประสบอยู่ในใจ/ในความรู้สึกนึกคิด/ในสมองออกมาให้มากที่สุด กับเพื่อนฝูงหรือผู้ใหญ่คนรอบข้างโดยเฉพาะคุณพ่อคุณแม่ (อย่าคิดว่าท่านไม่รักไม่เข้าใจเรา) 3. จงยอมรับคำแนะนำและปฏิบัติตามโดยเฉพาะเรื่องการไปพบแพทย์เพื่อรับประทานยาเฉพาะทาง (อาการก็จะดีขึ้นเป็นลำดับ) 4. จงยื่นมือเราออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือ ไม่เก็บตัวหรือตัดสินใจทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเป็นทางออกทางเดียวที่มีอยู่ (ซึ่งไม่เป็นความจริง ไม่ถูกต้อง หรือที่เรียกกันว่า "คิดสั้น" โดยเด็ดขาด !!!) >>> และสุดท้ายจบลงด้วย... ทุกๆคนพบกับความสุขโดยถ้วนหน้ากัน (แฮปปี้เอนดิ้ง) นั่นเอง ครับ.
ตัวเองไม่ตระหนักถึงโรคซึมเศร้าเลย ตอนนี้ชอบอยู่คนเดียวไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับใคร อยู่ ๆ ก็ร้องไห้ หัวเราะทั้งที่เรายังร้องไห้อยู่ ภาพเก่า ๆ คำพูดเก่า ๆ ที่เคยทำร้ายเรามักจะวนกลับมาทำร้ายเราตลอดเวลาเราอยู่คนเดียว ร้องไห้ง่าย ชีวิตโหยหาแต่ความตาย 🥲
เริ่มต้น โรคซึมเศร้า คือ การผิดหวัง เรื่องเดิม เดิม ซ้ำซาก หนี้สิน ครอบครัว
มันทรมานมากเลยนะคะโรคนี้ เคยเป็นซึมเศร้าเมื่อ6เดือนที่แล้วแต่ยกเลิกการรักษาไปเพราะคิดว่ามันหายแล้ว แต่จริงๆคือมันไม่เคยหายไปไหนเลยค่ะ เวลามีเรื่องให้คิด หรือมีเรื่องอะไรที่กระทบจิตใจ ก็จะมีอาการทุกครั้งคือคิดมาก นอนไม่หลับ ร้องไห้ตลอดเวลา มีที่พึ่งเดียวที่พึ่งได้คือ แม่ 😢 ทำไมมันทรมานแบบนี้ อยากจะดีขึ้น อยากจะหายเป็นคนปกติ ไม่อยากคิดฆ่าตัวตายไม่อยากให้ตัวเองบาปไปมากกว่านี้ .....
ตื่นมาก็ร้องไห้ ก่อนนอนก็ร้องไห้
เราก็เคยผ่านจึดนี้มา เรามองโลกแบบผู้พูด จนวันนี้เราก็ไม่เห็นความหมายของการมีชีวิต มันทรามาณ เรารู้สึกว่าการจากไปมันสงบสุข เราไม่อยากฝืนยิ้ม ไม่อยากพบเจอ ไม่อยากมีตัวตน เราเหนื่อยมากแต่ละวัน และเราไม่เจอจุดหมายอะไรเลย
เราเคยเป็นซึมเศร้า แต่ย้อนไปเราโชคดีมากที่เป็นตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นเหมือนอย่างน้อยก็ยังมีแม่ที่เข้าใจเรา พาเราไปหาหมอ อดทนกับเรา หลังจากที่เราผ่านมันมาได้ เรารู้สึกว่าเราใช้ชีวิตทุกวันอย่างมีความสุขมากๆเพราะเรารู้สึกว่าชีวิตทุกวันนี้มันดีที่สุดเเล้ว เราไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร ปรับความคิด ปรับตัวเองทุกอย่าง มองโลกในความเป็นจริง ไม่ได้มองว่ามันเเย่มาก หรือมันดีมาก ไม่ชอบอะไรก็เปิดเผยไม่เก็บไว้กับตัวเอง ใครจะชอบไม่ชอบเราไม่ใช่เรื่องที่เราต้องไปแคร์รักตัวเอง และครอบครัวมากขึ้น เรียกได้ว่าทัศนคติเราเปลี่ยนไปเลยนะหลังจากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ เราต้องอดทนกับตัวเองมากๆเพราะตอนที่เป็นเราก็ไม่ได้อยากทำอย่างนั้นแต่การกระทำมันไปแล้ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แล้วก็แบกภาระความคาดหวังของคนอื่นทั้งที่จริงนี่มันคือชีวิตของเรา ใช้ชีวิตให้เป็นสุขเเละอิสระสิ อย่าเอาโลกทั้งโลกมาแบกไว้ เรารับไม่ไหวหรอก
เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ เรารู้พวกคุณสู้มาเยอะ ไม่ได้จะบอกให้คุณสู้ แต่อยากบอกว่า เราและอีกหลายคนที่เขาอาจไม่ได้พูดให้คุณฟัง แต่อยากบอกว่า พวกคุณยังมีพวกเราอยู่ และเราเข้าใจพวกคุณเสมอ คุณไม่ได้โดดเดี่ยวนะคะ
ของเราใช้วิธีตัดขาดจากทุกอย่าง.แล้วมีความรู้สึกว่าดีขึ้นมาก
เราไม่เเน่ใจว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย ทุกๆครั้งเราเจอคำพูดปกติหรืออาจจะรุนเเรงเราจะชอบเก็บเอาคำพวกนั้นมาคิดอยู่บ่อยๆในเเต่ละประจำวันที่เราเจอมา เวลาที่เรารู้สึกเศร้าเราชอบคิดแต่เรื่องที่ไม่ดี เช่น ครอบครัว เพื่อน เรื่องเรียนหรืองาน แต่ก็ไม่ใช่ว่าบางครั้งเราจะไม่มีความสุขเลย เราเคยเศร้าจนเราไม่อยากทำอะไรไม่อยากกินอะไรหรือบางครั้งก็นอนไม่หลับเพราะเลิกคิดไม่ได้ มันจุกอยู่ข้างในจนบางทีก็ร้องไห้ออกมา เราพยายามจะตัดปัญหาออกไปทุกครั้งเเต่มันก็ยาก
วันนี้(12มีนาคม2562) ได้ดูและฟังคุณพูด ดีใจนะ ก่อนอื่นต้องขอแสดงความดีใจกับคุณด้วยที่หายจากโรคฃึมเศร้านี้ได้ ผมเป็นมาเข้าปีที่7แล้ว กินยาทุกวัน หาหมอทุกเดือน แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น อยากหายครับ มันทรมานครับ อยากทำอะไรแต่ทำไม่ได้ ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน ทั้งๆที่เป็นงานที่ทำอยู่เป็นประจำ หงุดหงิด ไม่อยากคุย ดนตรีอยากเล่นแต่พอจับมันขึ้นมา มันก็มีความรู้สึกว่ามันไม่เห็นว่าเสียงเพราะอะไรตรงไหน เล่นไม่ได้ต้องวางมันลง นานๆทีเล่นได้มันเพราะดีจะตายอยากเล่น แต่มันแค่30นาทีหรือไม่ถึงเท่านั้น ยาที่ได้มาเหมือนเดิมทุกเดือน ไม่เปลี่ยน เข้าไปหาหมอประมาณ1นาทีก็เสร็จ ออกไปรอรับยา เวลาที่มีอาการไม่ดีนะอยากจะขดตัว ยืดอกหรือทำตัวตรงๆไม่ได้ พอขดตัวเอามือกดที่อก นอนจะดีที่สุด ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหม แต่อาการหรือคิดฆ่าตัวตายนั้นไม่มี แต่ตัวเองไม่มีค่าอะไรนั้นมีครับ
ต้องวางความคิดใหม่พี่ ยาคงช่วยไรไม่ได้หรอก มันแก้แค่ปลายเหตุ
สุดยอด ขอบคุณๆๆ
.
ชีวิตเป็นสิ่งปรุงแต่ง
วันสำคัญสามวัน ของทุกคน
1.วันที่เราเกิด
2.วันที่เรารู้ว่า เราเกิดมาทำไม
3.วันที่กล้าเปลี่ยนแปลง สู่ ทางสว่าง ของ ชีวิต
ฟังเสร็จแล้วรู้สึกจุกแบบบอกไม่ถูก น้ำตาไหล นึกกลับย้อนไปเหมือนมองเห็นตัวเองอีกครั้ง ที่พี่เค้าบอกมีความสุขหลังจากกินยา มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ของเรานี้นั่งฟังเพลงแล้วยิ้ม ขำ มีความสุขมากๆ ณ ตอนนั้น ขอบคุณคุณหมอที่ทำให้เราหาย แด่โรงซึมเศร้าที่เคยเป็น.
เราเคยมีช่วงนึงที่รู้สึกว่าเราเครียดมากมากจริงๆ มากจนเราไม่รู้ว่าชีวิตเรายังมีความหมายอยู่มั้ย แต่สิ่งที่ทำให้เราหลุดพ้นจากมันมาได้คือเรารู้สึกถึงการมีอยู่ของตัวเอง ต่อให้เราไม่มีใครแต่ในตอนนั้นเรามีตัวเองและเราจะผ่านมันไปได้
มันยากที่จะบอกคนอื่นว่าอย่าเศร้าไปเลยเรื่องที่ทำยากที่สุดคือการยอมรับความรู้สึกยอมรับที่ที่กำลังเป็นและกำลังจะเป็น พอเรายอมรับมันได้การยอมรับเรื่องอื่นๆกลายเป็นเรื่องเล็กๆไปเลยสำหรับเรา ขอบคุณสปีคเกอร์มากนะคะคุณให้มุมมองอะไรหลายๆอย่างกับเรา ดีใจที่ได้มาฟังจริงๆค่ะ
คนอื่น:เป็นเพราะครอบครัว
เรา:ครอบครัว70%เพื่อน10%คำบูลลี่ คำดูถูก10%ถานะ10%มันเกิดจากทุกอย่างแหละไม่มีอะไรดีซักอย่าง อยากหายไปอยู่ไปทรมานตัวเอง เราเป็นตั้งแต่8-9ขวบละ 😍😺
เราไม่เคยบอกความรู้สึกของเราให้ใครฟังแม้แต่คนในครอบครัว เพราะไม่มีใครเข้าใจหรือรับฟัง ขอบคุณค่ะที่มีใครสัก คนเข้าใจคนที่เป็นโรคซึมเศร้า
เข้าใจที่คุณพูดนะทุกอย่างเลยค่ะ เราคิดแบบนี้ทุกๆวันแบบที่คุณพูดมาทั้งหมด และก็คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ ไปหาหมอบอกไม่ได้เป็น เพราะคนที่เป็นไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นโรค แต่กลายเป็นโรคหลงผิด ทุกวันที่คิดคิดแต่เรื่องตายเป็นภาระ คิดว่าทุกๆคนเกลียด ไปไหนคนจะต้องเกลียดเรา ทรมานมาก เราทำร้ายตัวเอง คนในครอบครัวคิดว่าเรียกร้องความสนใจ บางทีก็โนคนในบ้านด่าซ้ำเติมว่าเป็นอีบ้า ทำเสียงเลียนแบบเหมือนตอนที่เราทำร้ายตัวเอง ทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนตัวเองจมน้ำอยู่ จมอยู่ใต้น้ำที่ไม่มีช่องที่ใครจะสามารถยืนมือมาช่วยเราให้พ้นน้ำได้ เรารู้สึกว่าเราจมอยู่ลึกมากกๆมืดมาก ทุกๆวัน นึกอยู่ในใจ ไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเราหรอก นึกหาแต่วิธีตาย อยากตายๆ ไม่อยากอยู่ต่อ ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร ทุกอย่างที่เราพิมแล้วแต่คนจะคิดว่าเราจะพิมแสแสร้ง สร้างภาพ ให้ดูน่าสงสารก็แล้วแต่. แค่อยากให้รู้ว่าคนที่ข้างนอกปกติสดใสแต่ข้างในเลึกเค้าอาจจะกำลังเสื่อมสลายแล้วก็ได้ ยิ่งเขาโดนตัดสิน คุณอาจจะไปลดเวลาการใช้ชีวิตเค้าอยู่ก็ได้ สังคมเราทุกวันนี้โหดร้าย พูดรุนแรง ไม่ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ตัดสินใจผู้อื่น มันแย่มาก!
พี่เข้าใจพี่ก็เหมือนกัน
จากตัวโจ๊ก เฮฮาปาร์ตี้มันค่อยๆเปลี่ยนเราไปเรื่อยๆ จนทุกวันนี้กลายเป็นคนที่มีโลกส่วนตัว ไม่สนใจใคร ไม่มองใคร ไม่อยากยุ่งกะใคร ไม่อยากคุยกะใคร รู้สึกเหมือนมีแต่คนที่จะคอยทำร้ายเราและพร้อมจะเอาเปรียบเราตลอดเวลา เพราะเราอยู่คนเดียว เจอแต่เรื่องแย่ๆทั้งที่พยายามคิดบวกและผ่านมันไปให้ได้แต่รู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน ทำไมเราต้องจมอยู่แบบนี้ ชีวิตทำไมมีแต่ปัญหา ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย อยากหายตัวไปที่ไหนก็ได้ ต้องการใครสักคนที่เข้าใจและอยู่ข้างๆเรา เป็นกำลังใจให้เราได้สู้ แค่นั้นเราก็รู้สึกดีแล้ว โรคนี้เกิดจากความเครียดสะสม ปมที่เราไม่ได้คลายและแก้ เวลาเราค่อยๆคลายปมไปได้ที่ละปม เราจะรู้สึกดีขึ้น เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ ...ค่อยๆคลายปมเล็กๆให้ได้ก่อน เราจะเริ่มรู้สึกดีขึ้น จากนั้นพยายามหาความสุขให้ตัวเองอะไรก็ได้ที่ทำให้เรามีความสุขและยิ้มได้และค่อยๆคลายปมอื่นต่อไปแล้วเราจะหายจากโรคนี้ค่ะ และหลังจากนั้นมันจะไม่กลับมาอีก หรือถ้ามันกลับมา เราก็รู้แล้วว่าจะรับมือกับมันยังไง
เราทรมานกับโรคนี้มาก ทรมานที่ต้อง”ต่อสู้ “กับ”ความรู้สึก”ตัวเองคนเดียว !!😔😔
เราสัญญาว่า เราจะแก้โรคซึมเศร้าเองเมื่อถึงเวลา เพื่อคนไทยไม่ต้องกินยาอะไร หายปกติอย่างมีความสุขทั้งครอบครัว
สิ่งที่คนที่เป็นโรคซึมเศร้าต้องการ และเป็นสิ่งเดียวกันที่จะทำให้นกฟีนิกส์ฟื้นขึ้นมาจากเถ้าถ่านได้ คือความอบอุ่นในหัวใจ ซึ่งมันจะเกิดได้จากความใส่ใจ ความแคร์ คำพูด การกระทำ หรือกอดก็ได้ ที่ถ่ายทอดความรักและความปรารถนาดีที่ออกมาจากใจจริงๆ ที่มันไม่ใช่แค่แกล้งทำ หรือแค่ทำเพราะเป็นเทคนิค มันจะทำให้เรามีแรง มีความหวัง และแข็งแกร่งพอที่จะอยู่กับความกดดัน เจ็บปวด ทรมาน ที่โลกนี้บีบเราอยู่ จนกระทั่ง เราสามารถมีพลังมากพอที่จะมองโลกให้บวก มีความสุขกับสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกิดขึ้นในชีวิต มีพลังมากพอที่จะชนะแรงกดดันทุกอย่างในสังคมได้ สู้ๆนะทุกคน เพราะเราก็คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกัน เราต้องบาลานซ์ความอบอุ่นในหัวใจให้ได้มากกว่าความเศร้าในใจนะ รักทุกๆคนมาก และขอบคุณคลิปนี้ด้วย ถ้าไม่ฟังก็คงคิดไม่ได้แบบนี้
มีข้อสงสัยเยอะมากในตอนนี้ ทำไมต้องเกิดมา เกิดมาแล้วไม่มีประโยช์นจะอยู่ทำไม ทำไมเราต้องผิดตลอด ทำอะไรก็แย่ ครอบครัวหรือคนรอบตัวไม่มีใครเข้าใจ พูดปรึกษาใครก็ไม่สนใจ จะต้องทำยังไงกับชีวิต ไม่มีเป้าหมาย พูดกับตัวเองเสมอว่าพร้อมตายตลอดเวลาไม่อยากตื่นขึ้นมาทุกครั้ง ไม่หวังจะแก่ตาย
ฟังแล้วเข้าใจอาการของโรคนี้มากขึ้น ขอบคุณจริงๆค่ะ
โรคซึมเศร้าของฉันเกิดจากความคิดของตัวเอง จนวันนึงมันเป็นจริง.....
เราต้องรอดเราต้องอยู่ต่อไปพรุ่งนี้มานต้องดีกว่านี้ สู้ๆๆ นะค่ะ ทุกคน พยายามกลับมาๆๆมานต้องมีเรื่องดีๆๆ
ร้องไห้เลย เหนื่อย ท้อ ไปหมด ถูกจริงๆ เราผิดปกติหรอ แล้วปกติมันคืออะไร อยากตาย เครียด ร้องไห้แทบทุกวัน ไม่มีเราจริงๆมันจะดีกว่าดีมั้ย
โรคซึมเศร้า ก็แค่ต้องการคนที่เข้าใจเราจริงๆ
รู้สึกเหมือนคุณทุกอย่างเลยค่ะ 😭 รู้สึกว่าชีวิตมันน่าเบื่อ พยายามดิ้นรนกันไปสุดท้ายทุกคนก็ตายกันหมดอยู่ดี
ความคิดเหมือนกันเลย
เรากรีดแขนด้วยเหตุผลคล้ายๆกัน เราอยากเจ็บที่แขน เพราะใจเราเจ็บมากจนไม่ไหวแล้ว เราไม่อยากตาย เราเลยขอเลือกเจ็บที่แขนแทน ตอนนั้นไม่มีข้อมูลเรื่องโรคซึมเศร้าขนาดนี้ ไม่งั้นเราคงไปหาหมอ พูดได้แค่ว่า โชคดีที่ผ่านมาได้ โชคดีมากๆ ที่เจอจังหวะชีวิตที่เห็นคุณค่าของตัวเอง เดี๋ยวนี้มีข้อมูล มีคนพร้อมให้ความช่วยเหลือมากมาย ขอให้ทุกคนผ่านไปได้ ขอให้ทุกคนตัดสินใจที่จะยื่นมือขอความช่วยเหลือคนอื่นนะคะ
ความรู้สึก ณ ตอนนี้คือดิ่งมากๆ อยากปลิดชีวิตทิ้ง พยายามดูอะไรที่ให้กำลังใจตัวเองแต่แทบช่วยไรไม่ได้เลย ความคิดที่จะอยากตายมันมีเพิ่มขึ้นทุกวันๆ
จริงๆเขาพูดดีนะ อาจจะไม่ได้พูดคล่องเพราะตื่นเต้น แต่เขาสื่อออกมาได้เข้าใจคนเป็นโรคนี้ได้ดีเลย แต่น่าคนฟังดูไม่จอย แต่เชื่อมั้ยว่าเปิดฟังจนจบคลิป ขอบคุณที่บอกวิธีทลายความเศร้าค่ะ คุณเมย์ 👍🏻
กำลังใจที่ดีคือครอบครัว
การเข้าใจการให้กำลังมันสำคัญนะแต่ผมกลับเจอตอกย้ำทำลายความรู้สึกมันก็ยิ่งทำให้เราตอกย้ำตัวเองโทษแต่ตัวเอง
โทษแต่ตัวเองอยากจะจบความเครียดด้วยการตายทุกที
ขอโทษจริงๆนะ ฟังเกือบจบละ ยังไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้คุณเศร้า และก็ไม่รู้ว่าเศร้าขนาดไหนเรียกซึมเศร้า ใครจะด่า ด่าได้นะ แต่ด่าแล้วอธิบายด้วย
Yo Nitpranee แสดงว่าคุณไม่ได้ตั้งใจฟัง และไม่เข้าถึงจิตใจเค้า
@@madus2533 คุณตั้งใจฟัง ลองบอกผมทีไหนๆก็ด่าผมฟรีแล้วบอกที
จากความคิดของเรานะ เป็นบ่อเกิดจากตัวเอง ที่คิดว่าตัวเองไม่ดีพอ และไม่มีใครสนใจ เลยทำให้กดดัน จนกลายเป็นโรคซึมเศร้า บวกกับไม่เป็นสัตว์สังคม อยู่กับตัวเองมากเลยคิดว่าตายตอนไหนไม่ต่างกัน ที่เราเข้าใจแบบนี้เราก็มีความคิดคลายเค้า ตอนเราอายุ 15 ปี เราบอกว่า เด่ว 45 ก็ตายละ อยู่ไปก็ไม่น่าจะมีอะไร ไม่รู้จะตายตอน 60 กว่าทำไม จนตอนนี้ 30+ ก็ยังคิดว่า 45 คือเวลาที่เหมาะสมเหมือนเดิม
@@rhinosmchannel7294 ถ้าคุณยังไม่ไปพบจิตเเพทย์ผมว่าคุณควรไปพบนะ
ผมอายุแค่สิบกว่าปีผมก็เคยเป็น มันทรมานมาก เป็นอยู่เกือบปีเพราะปัญหาหลายๆด้าน แต่ผมก็จัดการกับความคิดตัวเองจนชนะมัน จนผมรู้สึกว่าเข้มแข็งขึ้นเยอะ ขอเป็นกำลังใจให้คนที่เป็นนะครับ
ความรู้สึกดาวน์มากเลย ยิ่งฟังในตอนเศร้ายิ่งอยากหายไปจากโลก
คนในครอบครัวติดการพนัน สร้างหนี้สินที่ไม่ใช่เงินมาจุนเจือครอบครัว ดีที่ยังซัพพอร์ตปัจจัยพื้นฐานชีวิตลูก มีคำพูดให้ลูกเป็นคนดีนะ แต่ไม่เป็นตัวอย่าง แต่เราก็ไม่แย่ เกลียดสิ่งแย่ๆก็อย่าเอาอย่าง ชอบมีคำพูดที่เอาไปเปรียบกับลูกคนอื่น ชอบเล่าเรื่องลูกคนอื่นกรอกหู มีคำพูดที่กดอยู่ลึกๆว่าอย่ามาเหนือ อย่ามาก้าวก่ายเรื่องการพนัน ลูกคนอื่นเค้าประสบความสำเร็จได้ก็คงมาจากหลายแบบแหละ บางคนมีที่บ้านดีด้วย บางคนก็คงมีบ้านที่ไม่ดีแต่ก็สู้มาได้ เค้าคงอยากสื่อกับเราว่า ถึงพวกเค้าจะติดการพนัน ลูกก็ไม่จำเป็นต้องล้มเหลว แต่เค้าคงไม่รู้จักว่าเค้ามีลูกที่ไม่ได้แกร่งขนาดนั้น แต่ก็กำลังสู้ ไม่รู้เมื่อไรจะดีพออย่างที่เขาวาดฝัน
ไม่รู้จะอธิบายยังไง แค่รู้ว่าเหนื่อยมามากพอแล้วและอยากหยุดทุกอย่าง อยากยอมแพ้ไปเลย ไม่อยากมีภาระหน้าที่ ไม่อยากต้องจมอยู่กับความรู้สึกใดใด อยากพ้นทุกข์ซะที แล้วยิ่งบางครั้งคนที่เรารักเขาไม่เข้าใจเราอีกมันยิ่งทรมานและทำให้เราจมกับความทุกข์ไปเรื่อยๆเหมือนไม่มีทางออก บางครั้งเรารู้ปัญหาละว่าเกิดจากอะไร เราอยากแก้มันแต่เราแก้ไขคนเดียวไม่ได้จริงๆ
เหนื่อยก็พักนะคะ สู้ก่อนนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
จิง
เมือนกันเลย เรามี ปัญหากับครอบครัว ที่หนักคือคนที่เราคิดว่ารักเรา ได้จากเราไป คือ แม่ กับยาย..ส่วนคนที่เหลือเมือนไม่ใช่ญาติ พ่อ น้า หลาน ทุกคนมองว่าเราอยากได้สมบัติคนเดียว คิดว่าเราจะเอาไปขาย ตินนี้เราย้ายออกจากบ้านมาเช่าบ้านอยู่คนเดียว
แต่เรามีแฟน มีแค่เทอคนเดียวที่เราคุยได้ทุกอย่างทุกเรื่อง แต่บางครั้งเราทะเลาะกัน มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเมือนอยุ่ตัวคนเดียว เราเปนคนที่ดี ที่ระกของคัยไม่ได้เลย ยิ่งเวลอยุ่คนเดียวทะเบาะอีก เราท้อ เราไปไม่ไหว เราเครียดมาก ร้องไห้หนักมาก คิดถึง แม่กับยาย แอบน้อยใจที่เค้าทิ้งเราไปให้เจอปัญหาคนเดียว
@@lompat3997 เมื่อถึงเวลาคนที่เรารักทุกคนอาจจะจากเราไป จะเหลือแต่ตัวเราที่พึ่งพาและโอบกอดตัวเอง เราโฟกัสได้แค่ความสุขของแต่ละวัน พยายามหากำลังใจแรงบันดาลใจเล็กๆให้ตัวเอง คนที่เรารักจากไปแล้วเราเก็บไว้เป็นกำลังใจ เชื่อว่าเราใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้มีความสุขเพื่อเราเอง ยังไงขอให้มีความสุขแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆในชีวิตนะครับ เหนื่อยก็พักครับ หาอะไรกินอร่อยๆ เปิดเพลงที่ตัวเองชอบ และจงภูมิใจในตัวเองนะครับ มีความสุขนะครับ
@@nowwoo ขอบคุณค้าบ เดียวมันก้อดีขึ้นเอง
ถ้าเรารู้ว่าเราเป็นอะไรในวันนั้น เราจะดูแลความรู้สึกตัวเองไม่ให้มาไกลถึงขนาดนี้ (โรคซึมเศร้า)
ส่วนตัวเราเองก็เศร้ามาบ่อยมากๆๆเช่นกัน เราเคยคิดแค่ว่าถ้าเราตายจะเป็นยังไง คนที่เคยทำผิดต่อเราจะเสียใจมั้ย แต่เราไม่ได้อยากตาย เราแค่อยากหลับแล้วหายไป แต่ให้ยังเหลือร่างวิญญาณของเราคอยดูอยู่ว่าหลังจากเราตายทุกคนเป็นยังไง บางทีเราแค่เหนื่อย เราไม่อยากแก้ปัญหาแล้ว แต่เราไม่ได้เป็นซึมเศร้านะ อยู่ที่โรงเรียนหรืออะไรก็ยังมีความสุขดี แต่บางทีเราก็เหนื่อยเหมือนกัน
ฟังแล้วขำมาก เหมือนชีวิตตัวเองเลย และพูดกับตัวเองเหมือนกัน ว่าไม่เป็นหรอก ไปทำไม อยากฆ่าจะตายแล้วค่อยไป แต่ดีที่ทุกวันนี้ยังพยายามให้ตัวเองไม่อยู่คนเดียว
เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ
แย่ขนาดไหน สิ้นหวังขนาดไหน ฉันไม่เคยโทษใคร แฃะในทางกลับกัน ฉันต้องเฝ้าถามตัวเองเสมอว่า "ฉันทำผิดอะไร"
เราก็ป่วยมานานตั้งแต่วัยรุ่น ตอนนี้45ปี เราไม่เคยไปตรวจ มาตรวจตอนอายุ32 จนป่านนี้ สองปีทีาแล้วพึ่งจะหันมารักษา 8ปีก่อนฝึกวิปีสนา ช่วยได้มาก สองอย่สงควบคู่กันดีมากๆ ในทางพุทธศาสนา เหนเรืาองนี้หมือนไข้หวัดเท่านั้น มันคือการจิตป่วย รักษาทางจิตหายเท่านั้นเอง ไม่ต่องวิตกเปนทุกข์มาก เหนแล้วนะทสงออกคืออะไร
Annapurna Rampal ยินดีด้วยนะคะพี่ที่พบทางสว่างให้กับชีวิตแล้ว
ตอนนี้ใช้ชีวิตแบบไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า ไม่มีแพลนว่าจะอยู่ไปทำไม พรุ่งนี้อยากไปไหน ไม่รู้ว่าอยากกินอะไร แค่หายใจให้ผ่านไปวันนึงก็ยากมากแล้ว
เคยลองวิธีเยียวยามาหลายวิธีมาก แต่ก็พบว่า การออกกำลังกาย (ต้องเป็นกิจกรรมที่ชอบจริงๆ) ของเราคือวิ่ง และวิ่งแบบมีเป้าหมายคือการไปลงสนามมาราธอนไว้ จนทำให้การวิ่งคือยาเยียวยาที่ดีมากจนไม่ติดการดื่มเพื่อทดแทนความเศร้า เครียดใดๆ เราว่าคนเรามีทางออกของเรา แต่ต้องลองหาโอกาสเปิดโอกาสตัวเองดู ว่าเราใช้ชีวิตเนี่ยเพื่ออะไร อาจจะระยะวั้น หรือระยะยาวก็ได้ อย่างเราขั้นแรกๆเลยช่วงที่หนักคือการไปวิ่งเป็นการเยียวยาระยะสั้น แต่ผลหลังวิ่งมาสองสามปี คือสุขภาพจิตระยะยาว อยาหแนะนำมากๆนะวิธีนี้ ลองเริ่มที่อะไรเล็กน้อยรอบตัว ให้ตัวเองรู้สึกภูมิใจในตัวเอง อย่างเราเคยวิ่งได้เวลานี้ เราจะค่อยๆพัฒนาตัวเองให้เร็วขึ้นนี่คือการหัดมีความสุขเล็กๆน้อยๆ เป็นอีกยานึงที่ดีและเราลองทำแล้วได้ผลอยู่
ในใจเราเรียกร้องใก้คนมาช่วยเรานะแต่เราไม่เข้าใจว่าต้องการให้คนมาช่วยทำไมไม่บอกออกไป เราไม่เข้าใจตัวเอง
รู้สึกว่าเป็นภาระ/รู้สึกไร้ค่า เราพยายามเรียนให้ได้เกรดที่ดีแล้วแต่มันก็รู้ไม่ต่างจากเดิม แล้วเกรดก็แย่ลงในใจเรารู้ว่าเพราะโรคที่เราเป็นแต่ไม่ยอมรักษายังคงคิดว่ามันไม่เป็นไรไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
มีความรู้สึกเหมือนกันมากๆเลยค่ะ มีไอดีไลน์หรือช่องทางอะไรที่ขอติดต่อได้มั้ยคะ อยากลองปรึกษาหรือคุยได้มั้ยคะ
บางที่ความคิดมัน Down มากๆ
Down จนคิดไปว่าตัวเองไม่ควรอยุ่
สมควรตายไป อยุ่ไปทำไม รกโลก
ร้องไห้ กรีดแขน
สักพักเริ่มดีขึ้นมา
แต่... ก้กลับไปกรีดอีกอยุ่ดี
ชีวิตมันไม่มีความสุข ล้มเหลว
ทำอะไรไม่ได้
ใครว่าครอบครัว เป็นที่พึ่งที่ดีที่สุด
พ่อแม่ ญาติๆ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
มีแต่คอบซ้ำเติม ตอกย้ำความรุ้สึกลบๆ
มีอยุ่วันหนึ่งก่อนหน้านั้น แม่เห็น
รอยกรีดที่ขาเรา แม่เราบอกว่า
อย่าให้เหนอีกนะ ถ้าเหนจะปล่อยให้ตายเลย นั่นคือแม่เรานะ
เพื่อน คือที่ปรึกษาที่ดีที่สุด
เป็นที่พัก เป็นคนคอยดูแล
เป็นที่ระบายของเรา จะพูดอะไร
ทำอะไรก้ได้ กรีดข้อมือไปด้วยกัน
ร้องไห้ หัวเราะด้วยกัน
เพื่อนเรามีคนหนึ่งเปนซึมเศร้า
อีกคนไม่เป็น พวกเรารักกันมาก
เราอยากให้ครอบครัวเราเป็นแบบนี้บ้าง
เป็นที่ปรึกษา ถามว่าวันนี้เปนยังไงบ้าง
นอนไม่หลับ? มีอะไรไม่สบายใจเล่าให้ แม่ฟังได้นะลูก
พ่อกับแม่รักลูกเสมอนะ มีอะไรบอกพ่อกับแม่ได้นะลูก แค่นี้ เราก้อยากจะกอด
และ บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา
ให้พวกท่านฟัง แต่ มันคงไม่มีวันนั้นหรอก 😁😁😁
ZI ON เป็นกำลังใจให้นะคะ เราเองก็มีครอบครัวที่ยิ่งกว่านั่นอีก เราโดนพี่น้องทำร้ายร่างกาย โดยที่พ่อแม่ไม่ช่วยอะไรเราเลย แถมยังเข้าใจว่าเราเป็นคนผิดอีก คอยซ้ำเติมเราบ่อยๆ เพราะงั้น สู้ๆนะ อย่างน้อยก็มีกัลยาณมิตรนะคะ รักษามิตรภาพไว้ให้นานๆ
เก่งมากเลยค่ะ การที่จะเล่าเรื่องราวของตัวเองตอนที่เป็นโรคซึมเศร้ามันยากมากจริงๆแค่นึกถึงก็ร้องไห้แล้ว
ดีจังที่พี่มีครอบครัวที่คอยsupport
เราแปลกใจว่าเราอดทนไม่บ้าและมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ทั้งๆที่ทุกครั้งที่ลืมตาตื่นมาก็ต้องพบกับความกดดันอึดอัด อยากหายไปจากโลกนี้เลย รู้สึกว่าชีวิตนี้เกิดมาคนเดียว ตายคนเดียว แต่สุดท้ายแล้วเรามีใจของตัวเองเป็นเพื่อน เราได้ฟังธรรม ใช้ธรรมะหล่อเลี้ยง เยียวยาความทุกข์ ในทุกๆวัน จนตอนนี้ รู้สึกว่า เราค่อยๆพ้นจากความกดดันทีละเล็กละน้อย จนเห็นแสงแห่งความพ้นทุกข์รำไรแล้วค่ะ ขอให้เพื่อนๆอดทนสู้ต่อไปนะคะ
อยู่ที่จิตใจอ่อนโยนแค่ไหน ถ้าแข็งเอาแต่ใจ พอเจอเรื่องไม่สมหวังก็จะเป็นโรคนี้ง่าย อีกกรณีอยู่ในครอบครัวที่เราเลือกเกิดไม่ได้ อยู่แล้วทุกข์ ทุกลมหายใจ ถ้าคิดบวก ก็ไม่เป็น และรีบออกมา ถ้าคิดลบยิ่งซ้ำเติมตัวเอง
เพื่อนก็ไม่ค่อยมีเลยค่ะ ครอบครัวก็ไม่มีใครสนใจเราเลยญาติพี่น้องก็เหมือนกันทุกวันนี้คือทรมานมากค่ะร้องไห้ทุกวัน😞
ใช่ค่ะเราอยากหลับไม่ตื่นเลย
นึกถึงตัวเองเลยค่ะ เรียนฝรั่งเศสแต่ในใจคือไม่ชอบเลย รู้สึกไม่อยากเรียน ไปไหนมาไหนคนเดียว เพื่อนก็ไม่ค่อยมี ชีวิตdown มาก พ่อกับแม่ก็ไม่เข้าใจอีก
เมื่อก่อนคิดว่าเป็นโรคที่ไร้สาระ ประมาณว่าว่างมากเหรอถึงมีเวลามานั่งซึมเศร้า ดูเราซิเรายุ่งจนไม่มีเวลามาว่างซึมเศร้า แต่ตอนนี้เรากำลังคิดว่าเราเป็นโรคนี้ว่ะ(ปัญหาที่คิดว่าเป็นมาจากคนรอบข้างทั้งนั้น..เศร้า..) น่าขำนะกำลังศึกษาเรื่องนี้อยู่
ฉันรักษาและให้กำลังใจตัวเองมาตลอด... อาจจะยังมีหลอนๆนิดๆแต่ฉันคงยังไหว
เราไม่รู้จะระบายกับใคร เราขอระบายหน่อย ตอนนี้เราเป็นแบบนี้ ในแต่ละวันมันยากมากๆที่เราต้องจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง และมันแย่ตรงที่เรารู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราไปหาหมอไม่ได้เพราะที่บ้านบอกว่าไร้สาระ และก็อายคนอื่นๆที่เราเป็นแบบนี้ :(
แม่และยาย คือคนที่ทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้า ถ้าเลือกได้หนูไม่อยากเกิดมาเจอพวกเค้าเลย
ช่วยวิเคราะห์หน่อยค่ะว่าหนูเป็นซึมเศร้ามากน้อยเเค่ไหนคะ
คือรู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะจะรู้สึกดิ่งมากๆตอนที่เห็นพี่คนนึงให้ความสำคัญกับน้องอีกคนนึง ยิ่งรู้สึกอ้างว้างเราถูกละเลยความรู้สึกมาเป็น10ๆปีเพราะเรา
นอกจากพ่อเเม่เเล้วเราก็ไม่มีใครที่ใส่ใจความรู้สึกเราเลยทั้งๆที่เราพยายามรักษาระดับความสำคัญของพี่น้องไว้เเต่ก็ยังโชคดีที่เรามีพี่ชายคนนึงที่ยังห่วงเเละถามเราตลอดมา
เราเเทบไม่อยากอยู่เเล้วอยู่ดีๆมันมีความรู้สึกนั้นขึ้นมาเเล้วยิ่งชีวิตเราล้มเหลวมาตลอดเเต่มันเหมือนมีพลังบวกขึ้นมาให้เราอยู่ต่อไป เราอยากหลุดพ้นจากตรงนี้เรา
มันคือวังวนที่ไม่เคยหายไปจากจิตใต่สำนึกเราเลย มันหายไปช่วงขณะนึง แล้วก็กลับมาใหม่ บางคนแค่เห็นเรายิ้ม เขาก็คิดว่าเรามีความสุข แต่ไม่มีใครเปิดใจที่จะเอาเราออกจากวังวนนี้เลย ทุกอย่างที่เขาทำกับเรามันเป็นแค่ขั้นตอนมั่วๆที่เขาคิดเองว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น
20:20 บางทีการที่เราเศร้า.. เราอาจจะแค่ต้องอยู่กับมัน ไตร่ตรองกับมัน แล้วก็ได้โตจากมัน👍🏼🌷
เราเป็นคนที่ไม่อยากทำอะไรเลยชีวิตมันแบบว่างมากๆ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมากตัแต่เด็กแล้ว ตอนมัธยมต้นนี่คือแบบตั้งเป้าไรไว้ทำได้หมดเลยถึงทำไมได้มันก็แบบเฮ้ยลองก่อนไรงี้ชีวิตมันก็มีความสุขดี ถึงจะแบบโดดเดี่ยวนิดหน่อย พอมัธยมปลายโลกมันกว้างขึ้นไงสังคมแบบกว้างขึ้นแต่เราก็ยังอยู่โลกเดิมๆของเราเพราะคิดว่ามันคงมีความสุขเหมือนเดิม แต่ไม่เว้ยมันเหงา มันเศร้า ทุกอย่างมันหดหู่ไปหมด ชีวิตว่างมสก ไม่มีเป้าหมายไม่มีความหวังไม่มีความสำเร็จไม่มีความล้มเหลว มันโคตรเศร้า เห้อมม
00 00 บางทีชีวิต คนเราก้อไม่ต้องมีเป้าหมาย แค่มีความสุขกับปัจจุบัน มองดห็น คุณค่าของตัวเอง อย่าเอาชีวิต ไปเปรียบ เทียบกับใคร โลกนี้ กว้าง เรายังต้องเจอสิ่งดีๆนะค่ะ ความหวังแสงสว่างมีอยู่ในชีวิของเราเสมอ เข้มแข็ง นะค่ะ เป็น กำลังใจให้ เราเชื่อว่า ความสุข เริ่มตากตัวเรา ❤️✨
ความคิดเดียวกัน ไม่อยากเป็นภาระของใครถ้าไปหาหมอก็เป็นภาระของหมอถ้าเราไม่ได้เป็นอะไร เราคงไม่ได้เป็นอะไรหรอกเรายังไม่ถึงขั้นฆ่าตัวตายหนิ (ไม่รู้ว่าเป็นซึมเศร้าหรือเปล่าถามตัวเองอยู่ตลอดแต่ไม่เคยตอบตัวเองได้เลยจะถามคนอื่นก็กลัวเค้าคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ)