Το άνομο συμφέρο

Το άνομο συμφέρο
Μόχθοι ζωής, έργα πνοής / λόγοι τιμής και όρκοι
σβήνουν στο φέγγος της αυγής / στης λαίλαπας το ξόρκι
ψυχές λιτές, μείναν γδυτές / μπλεχτήκαν σ’ ενα φράχτη
λιώσαν με τ’ όραμα του χτες / κι απέμειναν μια στάχτη..
Ποιος κυβερνά καθημερνά /
της τύχης μας τη ζήση ;
ποιος τη ζωή μας προσπερνά /
τον πλούτο του να χτίσει ;
Δεν είμαι «Εγώ», που ενεργώ / κι ούτε και «Συ», το ξέρω !
μα κάποιου «άλλου» το κακό / και άνομο συμφέρο,
που άδικα και μοχθηρά / στοχεύει τα «λαθραία»
κι ενός «αθώου», την πυρά / μα... σκόπιμα «τυχαία»
Ποιος κυβερνά στα μουλωχτά /
πού θα μας οδηγήσει
οπου σε τόσα ουρλιαχτά /
δεν μας προσφέρει λύση ;
Πλέριοι κρουνοί, φρούδοι καημοί / κρύβουν την αγυρτεία
γυμνή_ηδονή πρωτοστατεί / σε κάθε αμαρτία
λέξεις κουτές, δάκρυα, ψευτιές / σ’ επίσημων τα χείλια
μοιράζουν μύριες παπαριές / λαγούς με πετραχήλια...
Ποιος κυβερνά και ανοιχτά /
εχθρός μας έχει γίνει ;
ποιος τη ζωή μας προσπερνά /
και την ψυχή μας πίνει ;
.