Видео

Kendisi Erzincan’da ikamet etmekte. Kanalımızdan hazret hakkında hazırlanmış belgesele ulaşabilirsiniz.

Kardeşim nerde oturuyor şeyh?hastam var dua isticem.bayanım.nasil bir yol izlemeliyim?

Erzincan Demirkent

Hazret yaşıyor çok şükür, Allah sıhhat ve afiyet versin. Erzincan'da ikamet etmekte.

Eğer kendisini görmek isterseniz bzkrterdm@gmail.com adresinden bana ulaşabilirsiniz.

@@muhammedulerzincani oğlum için dua nasıl alabilirim

@@sinemturk5918 hangi ilde oturuyorsunuz ?

@@muhammedulerzincani istanbul pendik deyim kardeşim

Ve aleykum selam gurban

Fatma Çelebi Kendileri sağ. Erzincan'da ikamet etmekteler.

Şeyh Muhammed'ül Erzincan-i (k.s.) adresini ogrenebilir miyim bir de bir oglum var 16yasinda namaz kilmsini medresede tahsil gormesini cok istiyorum kendisi bunun icin dua eder mi ne yapmam lazim yardimci olur musunuz

Hala yaşıyor sa ziyaret edelim Erzincanın içindemi köyündemi

salih biri diye bilyorum duasını almak lazım

Fatma Çelebi size dönüş yapıldı mı yapılmadıysa yardımcı olmaya çalışalım

Mehmet Fatih Allah sizden de razı olsun kardeşim. Allah, muhabbetinizi arttırsın.

+Neyzen Buselik Selamun aleyküm, "islam-info-tr" sitesindeki başlıkta ve altındaki yorumlarda biyografinin devamı, efendi hazretlerinin intisabı da bulunmakta. Yasak olduğu için RUclips üzerinden link atamıyorum. Ayrıca sayfamız videolarına göz atarsanız efendi hazretleri hakkında hazırlanmış belgeseli izleyebilirsiniz.

"Hacı Süleyman Efendi (Süleyman Hilmi Tunahan) vefat edince, tarikat tazelemek istedim. Babamın şeyhi olan Şeyh Ahmed Efendi, beni küçüklüğümde severdi. Ondan ders almak istedim. Şeyh Ahmed Efendi'nin köyü, bizim köye 2-3 saat uzaklıktaydı. Yürüyerek köyüne kadar gittim. Beni görünce : "Git, Cuma namazını kıldır; vaaz et!" dedi. Camiye vardığımda bir hoca efendi Kur'an'ı okuyarak vaaz ediyordu. Vaazı bana bıraktı. Meğer şeyh efendiyle bu hoca arasında bir mesele varmış. Ben vaazımda bu konuya bilmeden değinerek meseleyi çözmüşüm. Cuma namazından sonra Şeyh Ahmed Efendi'nin yanına vardım. Ama o zat, bana ders vermedi. Halbuki değişik yerlerden çağrı alıyordum. Şeyh Efendi şöyle demişti: "Benden daha büyük bir zattan dersini tazelemeni tavsiye ederim. Demir ayakkabı, demir değnek alıp yıpranana kadar gezeceksin. Ama o zatı en yakınında bulacaksın" Evet, anladım ki bizim nasibimiz başka bir yerdedir ve bu yere Şeyh Ahmed Efendi işaret etmiştir." Böylece Muhammed Nayır Hazretleri işaret edilen mürşidini aramağa başlar. "Köye döndükten sonra rüyalar görmeğe başladım. İnsanlar bir araya toplanıyor, halkalar yapılıyor. Bu halkalara ben de giriyorum ve aşk ve muhabbetten kendimi kaybediyorum. Artık kimseyi tanıyamıyorum. Birgün rüyamda meşayıhtan birini gördüm. Cemaat olarak bir yere gidiyoruz; herkes abdest alıyor. Yukarıdan bir su akıyordu. Ben yukarıya gittim ve oradan abdest aldım. Uyandıktan sonra yukarıların Nurşen yöresi olduğunu anladım. Çünkü Piri Sami Hazretleri oralardaydı. Yukarıdan abdest almak buydu. Ve artık ışığı görmüştüm. Bu ışık, Piri Sami Hazretlerinin şeyhinin torunu olan Muhammed Maşuk (K.S.) Hazretleriydi. Babamla beraber Erzurum'a gittik. Mevsim güzdü 1960 İnkılâbının akabindeydi; biz bir kamyonun şoför mahallinde Nurşen'e ulaştık. Muhammed Maşuk Hazretlerinin evi, Nurşen'den 3 kilometre kadar uzaktaydı. Oraya gidecek olan birkaç kişi daha vardı. Onlarla birlikte evine geldik. Kapıda dikilen birine kiminle konuşacağımızı sorduk. Bu, sonradan halife olan Molla Hasan'dı. Molla Hasan, bize şeyhi ve şeyhin babasını gösterdi. Babam sonradan derdi ki: "Gözlerim şeyh efendinin gözlerine takılınca, ben babasını unuttum" Gençlik zamanımızdı. Sakal yok, elbiseler çok gösterişli. Bu halimizden Molla Hasan şüphelendi. Neyse biz halimize bakmadan Üstadla sohbet ettik. Sohbetle beraber yemekler yenildi, çaylar içildi. Ertesi gün Üstad-ı Azam beni tekrar kabul etti. Tövbe ve niyet ederek tarikata dahil oldum. Sabahleyin tövbe guslü yaptım. Üstad-ı Azamın emriyle Molla Hasan dersimi verdi. Oradan ayrılırken Muhammed Maşuk hazretleri kapının önünde bizi uğurladı ve 6 ay ile 2 yıl arasında gelmemi buyurdu. Böylece Erzincan'a döndük. Dönüşte Muş üzerinden bir kamyonla gelirken Varto ile Hınıs arasında Hanıurpet Dağında kar yağmaya başladı. Araba, dağı tırmanamadı. Orada 24 saat kaldık. ALLAH'tan dergahta ekmek koymuşlardı. Özel bir ekmekti; ekmekleri idareli yiyorduk Ben Alvarlı Mehmed Efendinin bir gazelini söyleyince şoför ve muavinin çok hoşuna gitti. Çok tatlı bir âlem oldu. Gerçekten ALLAH yolunda yapılan her çalışma, eziyetle de dolu olsa bir sevince, bir bayram havasına dönüşür. Bir mürit, mürşidini ziyarete giderken acı çekerse pişmanlık duymamalıdır. O acıyı da bir rahmet olarak kabul etmelidir.". Efendi Hazretleri bahar aylarında Üstad-ı Azamı tekrar ziyaret eder. "Üstad-ı Azam baharda gelmemi işaret buyurmuştu. Bahar gelince Nurşen'e tekrar gittim, ama Üstad-ı Azam orada yoktu. Kardeşi Molla Nurettin Efendi, Üstad-ı Azamın Siirt'e Veysel Karani Hazretlerine gittiğini söyledi. Bana bir kağıt yazarak verdi ve ben Bitlis'te bir arabaya binerek Veysel Karani'ye gittim. O yörede şeytana tapan dürziler de vardı. Camiye girdiğimde Üstad-ı Azamı orada buldum. Cemaatle sohbet ediyordu. Onu görünce ben muhabbet dolu bir nara attım. Bir müddet konuştuk; ona gördüğüm rüyaları anlattım. Bir rüyamda Üstad-ı Azamla birbirimize sarılmıştık ve bende bir hal olmuştu. Bundan sonra Üstad-ı Azam yola çıkmamızı emir buyurdu. Kurdelen'den Kok köyüne gidecek, oradan yolumuza devam edecektik Yola çıktık; atlara, katırlara, eşeklere binildi. Bana da bir merkep verildi. Yol üzerindeki bir köyde karakol komutanı başçavuş ve jandarmalar tarikata dahil oldular. Nakşibendi tarikatında dahil olmak, hatme ve teveccüh vardır. Sabahleyin teveccüh olacaktı. Üstad-ı Azam buyurdu ki "Başçavuş teveccühe gelmesin, ola ki kaymakam gelir." Teveccüh, sabahleyin erkenden oluyor, kaymakam da Baykan'daydı. Yani kaymakamın gelmesi uzak bir ihtimaldi. Sabahleyin Üstad-ı Azamın ilk teveccühünde bulunmuş oldum. Hazret, teveccühü hem erken, hem de acele yaptı. Teveccühten çıkıp yerimize geldiğimizde, kaymakamın geldiğini haber verdiler. Hemen sarıklarımızı çıkarıp belimize bağladık. Ama herkes hayret etmişti. Oradan tekrar yola düştük. Bir ciple Zükayd köyüne gittik. Orada Üstad-ı Azamın iki halifesi var : Molla Fuzayl ile Molla Ali. Molla Fuzayl'ın evine gittik. Ben aşk ve muhabbetten değişmişim, simsiyah olmuşum. Ama adap hususunda pek bir şey bilmiyorum. Yani meşayıha karşı orturmak, kalkmak, yemek, içmek, konuşmak konularında bilgisiz olduğumuz için, oradaki arkadaşlar suizanna düştüler. Halife Molla Hüseyin'e bakıyorum, o ne yapıyorsa, ben de yapmağa çalışıyorum. Üstad uyuduktan sonra. Molla Hüseyin de yattı. Onu görünce ben de bir kenarda uyumağa başladım. Bu sırada oradaki gençler benden bahsediyorlardı. Benim yaptığımın adaba uymadığını, riyakârlık olduğunu söylüyorlardı. Onları duyunca kalktım ve ağlamağa başladım. Bunun üzerine dediler ki; "Biz yanıldık; herşey kalptedir; biz yanıldık." Ertesi gün yatsıdan sonra caminin bacasında yattık. Üstad-ı Azamın yatağı öne, bizimkiler arkaya serilmişti. İstirahat esnasında Üstad beni yanına çağırdı ve bana kalp aleminden sordu. Karakaya köyünde imamlık yaparken, aynı köyden Hacı Muharrem adında bir arkadaşla. Ramazan'da itikâfa girmiştik. O sırada gördüğüm bir rüyayı hatırladım. Hanımımla ben bir odadayız. Bir oğlum oldu. Kendi kendime diyorum ki, şimdi babam gelir, ona karşı ayıp olur. Böyle düşünürken. ben gene de çocuğun yanında oturdum. Baktım ki ben 'ALLAH' diyorum, o da 'ALLAH' diyor; ben 'Lailahe illALLAH' diyorum, o da Lailahe illALLAH' diyor. Sonra yavaş yavaş büyümeye başladı ve ellerini kaldırdı, boğazımdan şoktu ve göğsümü sığadı. Sonra uyandım. Bu rüyayı anlatınca Üslad vorganı başına çekti ve istihareye yattı. O sırada herkes uyudu, sadece ben uyumadım. Sürekli okuyorum; Peygamber Efendimizin ruhuna, Mevlana Halid'in ruhlarına, bütün evliyanın ruhlarına okuyorum. Ve dua ediyorum: "Benim halimi Üstadıma bildirmelerini istiyorum; riyakârlık mı yoksa hakikat mi, nedir bu bendeki hal?" Gece biraz uyudum. Uyandıktan sonra abdest aldım ve yatakta bekliyorum. Yalnız Üstad-ı Azam kalktığı zaman, yanına gitmeyeceğim. Çünkü gidersem, bana birşey söylemez. Başkası gitmeli ve durumu öğrenmeliydi. Ve fecir atmak üzereyken Üstad-ı Azam yorganı sertçe attı, kalktı, oturdu. Molla Hüseyin yanına gitti. Dikkat ettim. Üstad-ı Azam şöyle buyuruyordu: "Huda, Huda, Huda. Valla Hocayı tamame, Valla Hocayı tamame." ondan sonra rahatladım ve ihlasım arttı. Ertesi akşam Molla Fuzayl'ın üzüm bağına çıktık. Orada Üstad-ı Azam, Molla Hüseyin'e buyurdu ki "Hoca Efendiye "hatme havace"yi tarif et." Böylece hatme havaceyi öğrendim. O aksam Üstad-ı Azam'la Molla Fuzayl bir kenarda sohbet ederken, diğerleri dağılmıştı. Ancak ben bir yere ayrılmadım. Üstad-ı Azam'a da fazla yaklaşmadan o çevrede bulunuyorum. O sıralar Üstad'ın söylediği bir söz vardı; derdi ki "burası kutbul irşaddır. Buraya gelen boş gitmez." Bu sırada başımı kaldırıp yüzüne baktığımda tek gözünün bir elma kadar olduğunu gördüm ve ikinci defa bakamadım. Yatma zamanı yataklarımıza çekildiğimiz zaman. Üstad-ı Azam etrafında birşeyler arıyordu. Ben yastığının alçak olduğunu düşünerek yanına yaklaştım; "Kurban, dedim, benim yastığım iki tane. Ben zaten alçak yatarım" Bu sözüm üzerine yüzüme baktı ve "Ben de alçak yatarım." dedi. Tabii utandım, çünkü tevazu göstermişti. Ertesi sabah Kurdalan'a gittik, benim derdim bir iken bin olmuştu. Aslında dert derken, söylemek islediğim bu anlar benim için hem güzeldi, hem de dertti. İkisini de bir arada bulmuştum. Kurdalan'da otururken ben saniyelerimi bile Üstad-ı Azam'sız geçirmek istemiyordum. Susuzluktan yandığım halde onun huzurundan ayrılmıyordum. Öyle ki susuzluktan simsiyah olmuştum, bu durumda bile ondan ayrı kalmak istemiyordum. O sırada bir sürahi dolusu buz gibi su geldi. Bu sudan bir bardak Fuzayl Efendi bana uzattı. Ben edepten, suyu almak istemeyince, dedi ki "Şeyh Efendi istiyor" Ben zaten yanmışım; o buzlu suyu içince sanki yeni bir hayat bulmuş oldum. İkinci bardağı da içince ben mest oldum. Üstadı Azam yan odada istirahat etmemi emir buyurdu. Odaya geçtim. Kur'an-ı Kerim'den beş yaprak okudum, sonra hasırın üzerinde uyudum. Rüyamda bir sokakta görüyorum kendimi .Bir yerde büyük büyük ekmekler pişiriyorlardı. Yanlarına yaklaştım. Biraz ekmek istedim. Vermediler; ertesi gün ekmek dağıtılacağını söylediler. Bu sırada uykudan uyandım. Akşam bacada otururken rabıtamı kuvvetlendirmeye çalışıyorum. Üstad-ı Azam beni çağırttı. Üstat, cemaatten biraz uzaklaştıktan sonra buyurdu ki: "Maişetini nasıl temin ediyorsun?" Anladım ki bana bir vazife verecektir. Geçimimi çok kolay temin ettiğimi söyledim. Buyurdu ki "Molla Hüseyin de burada şahit olsun; inşALLAH bizden vekâleten ders verirsin" Öyle söyleyince, anladım ki ekmekler yarına da kalmadı. Sabah olunca Üstad-ı Azam beni yolcu etmelerini emir buyurdu. Bana sözü ise, "Hoca Efendi, sen Erzincan, ben yayla". Böylece Erzincan'a döndüm." Efendi Hazretleri imamlık yaptığı köye geldikten sonra küçük yaştaki öğrencilerin yanısıra büyüklere de Kur an dersleri vermeğe başlar. Böylece yılını doldurur.

Erzincan'a döndükten sonra ilk defa Mehmet Karakaya ve kendi hanımı Hacı Hatun'a ders vermiştir. Erzincan'a döndüğüm zaman ziyaretime gelenler oldu. Bunların arasında komşumuz olan Mehmet Usta bir türlü yanımdan ayrılmadı. Sürekli ağlıyordu. Ağlamasının sebebini sorduğumda, "Sen oradan bir şeyler getirmişsindir", dedi. Evet bir şeyler getirmiştim. O zaman, bu Mehmed Efendiye ve Hacı Hanıma ders verdim. Bazen Mehmet Efendiyle, bazen da Hacı Hanımla hatme okumaya başladım. Böylece ilk derslerimi vermiş oldum." Her yıl yaptığı ziyaretlerinden birinde Üstad-ı Azam'ın babası Masum Efendi, Muhammed Nayır Hazretlerine bastonunu hediye eder. Efendi Hazretleri bu bastonu boynuna takarak şöyle der : " Bana da bu yakışırdı. Ben bu kapının kelbiyim." "Bir ziyaretim esnasında, dönüş zamanım geldiği halde Üstad iki gün sonraya dönüşümü erteledi. İki gün geçtikten sonra yine. "İnşALLAH iki gün sonra gidersin." dedi. Bu iki gün geçtikten sonra yine izin çıkmadı. O gün Üstad-ı Azam eline ayakkabı almıştı. Bana "Ben Bitlis'e gidiyorum. Şu ayakkabıları tamir ettireceğim, iki güne dönerim. Seninle konuşacaklarım var" dedi. Anlaşılıyordu ki benim beklememi istiyordu. İki günden sonra, akşama yakın bir zamanda yemek yerken uzaktan (üstad-ı Azamın otobüsten indiğini gördük. Gittim, karşıladım. Sabahleyin kuşluk vakti, havuzdan abdest almaya gittiğimde Üstad-ı Azam dışarıda Molla Hüseyin'le konuşuyordu. Beni görünce yanına çağırdı. Dedi ki: "Hoca Efendi, ben Şeyh Ahmed-i Haznevi Hazretlerini ziyaret için Suriye'ye giderdim. Bir gidişimde üç ay kalmıştım. Üç ay sonra dönüş günümde benim için bir at hazırlandı, eyerlendi. Ama Ahmed-i Haznevi Hazretleri buyurdu ki: "Muhammed Maşuk bir gün daha kal, "Tekrar atı içeri çektiler. Orada üç gün daha kaldım. O üç günde aldığım feyzi, üç ayda alamamıştım. Üstad-ı Azam. böyle söyleyince anladım ki bu işin arkasında başka perdeler vardır." Efendi Hazretleri 1960 İnkılabından sonraki günlerde kendisinde vukubulan bu mânâ âlemini, ebeveyninden aldığı helal lokma ve terbiyeye ve büyük zatların himmetine bağlamaktadır. Bu zatları görmek, sohbetlerine katılmak için hiç bir fırsatı kaçırmadığını; yıllık izinlerini de onların yanında geçirdiğini söylemektedir. "Taziye için Siyanis Köyündeyiz.5 Bu köyde yirmi bir gün kaldım. Bir gün Üstad-ı Azam istihareye yatmamı emir buyurdu. Ben de istihare namazını kıldım, yattım. O gece istiharede Üstad-ı Azam bizzat bazı halleri gösterdi. Bir tanesini söyliyeyim. Buyurdu ki ; " Kaza namazın var mı?" İşte, eş-şeriatü et-tarikatü. eş-şeriatü eş-şeriatü. Dedim ki; "Kurban, ben askerde bile namazımı kılardım," Meğer o akşam halife Molla Muhiddin Efendiye de benim için istihareye yatmasını emretmiş. Benim bundan haberim yok. Sabahleyin Üstad-ı Azamın bulunduğu dergaha gelirken Molla Muhiddin'le karşılaştım.Beni görünce ağlamaya başladı. "Hoca Efendi, senin işin tamam" dedi. Ben de ağlamaya başladım. Ayrılacağımız zaman Ustad-ı Azam. Muhammed Efendiye, benim için, teberrükken kuru üzüm koymasını buyurdu. Molla Muhammed, ambardan üzüm verirken, Üstad-ı Azam karşıdan buyurdu ki;"Ne götürürseniz ortak" Üstad-ı Azamın bir kerametini anlatayım. Mehmed Efendiyle camiye giderken, ben evin geçimini düşünmediğimi: iki keçiyi kesip kavurma yaptığımı söyledim. Mehmed Efendi de üzümleri topladığını anlattı. Akşam, Üstad-ı Azam bana: Sizin orada etleri ne yaparlar, diye sordu. Mehmed Efendiye de üzümlerini sordu. Bir tevafuk haliydi bu. Ayrılırken Üstad-ı Azam, ben. Molla Muhiddin ve Mehmed Efendi bir aradaydık. Molla Muhiddin yanıma yaklaşarak, benim için herşeyin tamam olduğunu; icazet verildiğini söyledi. O anda sanki bir mahşer havası gibi ağlamalar başladı. O zamana kadar vekildim: artık icazet verilmişti. Üstad-ı Azamın emriyle. Molla Muhiddin üç defa bu icazet emrini bana bildirdi. Üstad-ı Azam beni taş yuvarladığı bir yere oturttuktan sonra buyurdu ki "Molla Muhiddinle, Muhammed Efendi şahit olsunlar, senin hediyeni vereceğiz." İcazet alana hediye verilirdi, ama seferde olduğumuz için bu hediye daha sonra baha verilecekti. Veysel Karani'yi ziyaretten sonra bende bir hal oldu. Sanki boğazımı bir el sıkıyordu. Bu durumu Mehmed Efendiye söyledim. Mehmed Efendi biraz şaka biraz gerçek dedi ki "Üstad-ı Azam doldurdu, ağzını da kipçe bağladı." GAVS-I ZİYARETLERİ : Efendi Hazretleri yılda iki defa, ilkbahar ve sonbaharda. Üstad-ı Azamı ziyaret eder. Bu ziyaretlerinden birinde.birlikte gavs Hazretlerinin kabrini ziyarete giderler. "Üstad-ı Azamı bir ziyaretim esnasında Diyarbakır'ın Hazro kazasında bir olay vukubulmuştu. Birkaç kişi ölmüş, birkaç kişi hapse düşmüş ve bazıları silahlarını alarak dağa çıkmıştı. Bu olayda tarafları barıştırmak için Üstad-ı Azamın peşine birkaç kez adam gönderdikleri halde, Üstad gitmemişti. Birgün Üstad-ı Azam, Gavs'ı ziyarete gideceklerini, imkanım varsa benim de gelebileceğimi söyledi. Bir pikaba binerek Hizan'da Gavs'ın kabri şerifine gittik. Kabre yüz metre kaldığı zaman ayakkabılarımızı çıkardık ve ormanın içinde yürüyerek ziyarete vardık. Ben, fırsatı ganimet bilerek Gavs'ı sürekli ziyaret ediyor ve Üstad-ı Azam'la benim aramda aracı olması için duada bulunuyorum. Gerçekten bir insan, bir muhtara veya bir müdüre iş yaptıracağı zaman validen aracı olmasını isteyebilir. Benim yaptığım da aynı şeydi. Ertesi gün Gavs'ın kabrine veda ziyaretine gittikten sonra, oradan ayrıldık. Nurşen'e, dergaha geldik. Oradan Hazro'ya sulha geldik. Orada kaymakam, hakim, savcı büyük bir kalabalıkla Üstad-ı Azamı ziyaret ettiler. Burada Hacı Faris adında Üstad-ı Azamın hizmetini gören bir zat büyük bir yemek verdi, Üstad-ı Azam köylere mektup yazmaya başladı. İnşALLAH bu sulh olacaktır, dedikten sonra ekliyordu : Hoca Efendinin de selamı var. İşte bu, onun büyüklüğünü gösteriyordu." Muhammed Nayır Hazretleri, 1966 yılında icazeti almış; fakat teveccüh yaptırmamıştır. Bunu anlatırken der ki; "Teveccühün adabını bilmiyordum. Bu adabı öğrenmediğimi, ivi mi voksa kötü mü yaptığımı diğer halife arkadaşlarıma sorduğumda, gidip Üstad-ı Azama söylediler. Üstad-ı Azam onlara verdiği cevapta : Ben de bir yıldır, bu adabı söylemedim ki şevki iyice artsın, demiş. Dedim ki: Elhamdülillah ben de yapmadım. Sonra Molla Hasan'a emir buyurarak adap kitabını yazdırdı. Daha önce bana hediye vermediği için de ciibbeyi getirmelerini buyurdu. Getirdi cübbeyi, çantaya koydular. Yalnız cübbeyi bana vermelerini emir buyururken, çevredekilcre de bu cübbe konusunun söz edilmemesini söyledi. Hatta ilaveten : "Benim şeyhimin oğlu Şeyh Alaaddin Efendi yaylada, " Benim babam uzaktan gelenlere merhamet ederdi, sen de hocaya merhamet et." demişti. Onun için cübbeyi hocanın çantasına koyun ve ileri geri konuşmayın"6 (bu cüppe Muhammed Maşuk hazretlerinin şeyhi, Ahmed Haznevi hazretlerinin cüppesidir.)

Halifeler cübbeyi çantama koydular ve karşılıklı olarak helallik diledikten sonra, ben Erzincan'a döndüm." Bir ziyaretimde Üstad-ı Azam; Hınıs, Bulanık yöresine tebliğe gitmişti. Ben ardından hemen gitmek islediğim halde Üstadın babası Şeyh Masum Efendi beni bırakmamıştı. Ancak ısrarlarım karşısında dayanamayıp izin vermişti. Nurşen'de traktöre binerek Ahlat, Tatvan, Malazgirt dolaştım.Malazgirt'te Üstadın kardeşiyle, bir cip bulduk. Onunla Bulanık'tı geldik. Bulanık'ta o gece kaldık. Üstadın nerede olduğunu bilmiyoruz. Yalnız Mığik köyünden sorabileceğimizi söylediler. Sabahleyin kamyona binerek Murat nehri üzerinde yapılmakta olan bir köprüye kadar gittim. Beni oraya götürenlere çantanıdaki tekkenin ekmeklerinden ikram ettim. Yapılmakta olan köprünün biraz, üstünde Şeyda Köprüsü vardı. Oraları gezdim. Bu köprünün yapılışı sırasında vukubulan bir hadise vardır.Piri Tanı Hazretlerinin müritlerinden birinin ihlası lam değildir. Hazret, başka bir müridine bu müridi suya itmesini emreder. Onu suya iterler. Mürit. Murat'ın taşkın suları içinde bata çıka akarken bağırmaktadır. Gördüm, inandım. Gördüm, inandım diye. Sorarlar, neyi gördün? Der ki, Sevdanın beni suya batırıp çıkarmakta olduğunu gördüm. Köprüden ayrılarak yürümeğe başladım. Sırtımda heybe, ayaklarımda mesler; üstüm başım çamur içinde. Yalnız köpeklerden korkuyorum. Yürüye yürüye bir köye vardım. Orada Mığik Köyünün yolunu sordum. Oradan ayrıldım ve yürüyerek bir tepenin üzerine geldim Orada bir gazel söyledim. Yeter ey dil beni sen kuh-ı sahralarda gezdirdin. Bela çöğenine karşı verip belimi ezdirdin,. Vücudum şehrini verdin bela bahrinde yüzdürdün. Kibir nim-i nigahiyle zühd ü takvamı bozdurdun. Nihayet bir kuru namı mezar taşıma yazdırdın Çekip firkat hicabını elimi pirden üzdürdün. Benim bu çekticeğim hep hayal-i infisalindir. Uluyu himmet-i devlet visal-i ittisalindir. Kamu eşyadaki hikmet senin kudret kemalindir. Kibir mim-i nigahiyle zühd ü takvamı bozdurdun. Çekip firkat hicabını elimi yardan üzdürdün. Nihayet bir kuru namı mezar taşıma yazdırdın. Kiminden korkuben kaçtım kiminden pehlivan oldum. Kiminden köhne dir olup kiminden nevcivan odum Gelip vahdet diyarından Acem şeh-i cihan oldum Kibir nim-i nigahiyle zühd ü takvamı bozdurdun Çekip firkat hicabını elimi yardan üzdürdün Nihayet bir kuru namı mezar taşıma yazdırdın. Ne kabrinden halas oldum ne bir arz-ı cemal ettin Düşürüp nar-ı hicrana bu ömrüm payimal ettin Sonunda Mehnıedin büktün elif kaddini dal ettin Ezel levh-i bekaydında beni hicrana yazdırdın Kibir nim-i nigâhiyle zühd ü takvamı bozdurdun Çekip firkat hicabını elimi pirden üzdürdün Nihayet bir kuru namı mezar taşıma yazdırdın. Ben bu beyitleri söylerken yolda uğramış olduğum köyde rastladığım iki kişi, oradan geçekten beni duydular ve bana bağırdılar : "Sen Erzincanlı Hocanın neyisin?" Erzincanlı Hoca ile Erzincanlı Piri Sami Hazretlerini kastediyorlardı. Ben de cevap verdim, ben Erzincanlı Hocanın kardeşiyim diye. Müslüman, müslümanın kardeşidir. Beni yanlarına çağırdılar. Yanımdaki tekkeye ait ekmeklerden bir tanesini saklamıştım. Bu ekmek dergahın ispatı demektir. Adamlar beni Mığık'a kadar götürmeye karar verdiler. Hep beraber tepenin en yüksek yerine çıktık. Mıgik göründü. Onlar ayrıldı. İlerde iki köpek bağrışıyorlardı. Benim korktuğum başıma gelmişti. Ama yanlarına yaklaşınca, mübarekler oldukları yere oturdular, hiçbir şey yapmadılar. Köye girdim. Köylüler merek yapıyorlardı. Akşam üzeri, Üstad-ı Azamın katırcılarından biri geldi. Adam. benim çok iyi beyit okuduğumu söyledi. Bunlara bir kaç beyit okudum. Dediler ki biz seni daha yalnız bırakmayız. O gece rüyamda kıyametin koptuğunu gördüm. Dağlar, semalar yanıp dökülüyordu. Güneş batıdan doğmuştu. Bacaya çıktım, bağırmaya başladım: Kıyamet kopuyor, diye. Bir yandan da okuyorum. O sırada Güneş, benim başımın üzerine geldi ve üzerime doğru indi. Onunla beraber bir lama demiri gibi bir şey ve bir defter de iniyordu. Yanıma yaklaşınca defterin sarı yapraklardan meydana geldiğini gördüm. O yapraklardan bir tanesini kopardım, gerisi yine semavata çekildi. O yapraktan tek bir satır okuyabildim : Bir yıldıza istinaden Başka bir şey okuyamadım. Bu rüyamı da hiç kimseye anlatmadım. Ertesi gün köylüler bir kağıt yazarak beni bir köye gönderdiler Muhtarın evinde benim Üstad-ı Azamın halifesi olduğumu öğrenince hürmet gösterdiler. Abdest almak istemiştim. İbrik getirdiler : Ben biraz yukarıda söyle çukur gibi bir yerde abdest alınca, oradakiler bir şaşkınlık geçirdiler ve Üstad-ı Azamın da aynen orada abdest aldığını söylediler. Namazdan sonra hatme okuduk. Bu sırada biri yanıma yaklaştı. Dedi ki : "Hoca efendi, ben bir rüya gördüm. O rüyamı sana anlatacağım. Şeyh Efendi buraya gelmişti; sohbctleriyle. hatmeleriyle, teveccühleriyle burayı yakıp gitmişti. O gittikten sonra ben bir rüya gördüm. Rüyamda bir zabit geldi. Buraya mermi döktü. Onun döktüğü mermileri ben toplayıp cebime doldurdum. Zabit dönüp dedi ki : Ben gittikten sonra buraya bir zabit daha gelecek, dikkatli olun. Bunu söyledikten sonra zabit gitti ve şimdi de sen geldin." Yemekten sonra üç at çektiler. Bulanık'tan Hınıs'a aşacağız. Hınıs'tan Çaşko'ya geçtik. Piri Tahı Hazretleri, Scyda. Onlar da Nurşen'den çıkışlarında bu haneye uğrarlarmış. Buraya geldik. Çamaşırlarımı çıkardılar, yıkadılar. O gece bir rüya gördüm. Benim bütün telaşım Üstad-ı Azamı bulmak içindi. Rüyamda ön dişim sallanıyordu. Onu çektirmek için sokağa çıkmıştım. Tanı karşıdan diş doktorunun muayenehanesine girdiğini gördüğüm anda dişim kendiliğinden çıktı ve yerinde yeni bir diş meydana geldi. Bunu rüyada gördüm. Sabah olunca benim kuruyan çamaşırlarımla Üstad-ı Azamın yıkanmış çamaşırlarını birlikte getirdiler. Üstad-ı Azamın çamaşırlarını yüzüme gözüme sürdüm. Onun çamaşırlarını yine ona ulaştırmak için bana teslim ettiler. Hane sahibi Kutbeddin Efendinin babası Hacı Abdullah Efendi, Üstadın hizmetindeydi. Yola düştük. Köylerden Üstad-ı Azamı sora sora geçiyoruz. Nihayet Hazreti, Sarveli köyünde bulduk. Onu karşıdan elinde ibrikle görmüştüm. Ama Kutbeddin Efendiyle beraber önce Molla Emin'in evine gittik. Molla Emin bizi karşıladı. Üstad-ı Azam onlara : Hoca Efendinin gelme zamanıdır. Gelirse çok zahmet çeker, demiş. Yemekten sonra Üstad-ı Azamın bulunduğu eve gittim. Onlar da yemek yiyorlardı. Yemekten sonra yanına geldim, elini öptüm. Beni görünce sevindi ve Hacı Abdullah'a seslendi : "Hacı Abdullah, Kutbeddin senden iyidir; Kutbeddin, Hoca Efendiyi bize getirdi." iki gün Üstad-ı Azamın yanında kaldıktan sonra Erzincan'a döndüm

Eyvallah emeğiniz için sağolun Allah razı olsun, Karakaya köyünü iyi bilirim teyzemler orda kalır evi bağı, Erzincan'da da Çukurkuyu ve Yanlızbağ'da akrabalarımız var, fakat maalesef Şeyh Muhammed Nayır hazretlerinin ellerini öpme ve dualarını alma şerefine eremedik...

Allah , peygamber ve seyhin icin demekki. Ne farkin kaldi Hristiyandan?

@@Abdulkadir-vb3vj seviyorum demiş tapıyorum dememiş

@@ahlusunnahwaljamaat5909 söylediğine kendin inanıyor musun?