Ve sonrasında tanrılarla buluştuğum o kutsal mekanda -ki burası epeyce karanlık ve sessizken- boşluğun bana sunmuş olduğu korkunç hislerle yüzleşiyordum. Sayın sessizlik kulaklarımı ağrıtırken içimden tek istediğim varlığına inandığım o yüce Tanrının sesini işitmekten ibaretti. Karanlık, bütün vücudumu anne şefkatiyle sararken olduğum yerde durdum. Burası hiçlik tanrısının mabediydi. Bir ışık arıyorken gözlerim kendi içime doğru döndüm. Kendimde bir karanlık saklıydı, kalbimi günahlarımla boyamıştım, hepsi siyaha çalıyordu. Dizlerimi saran böğürtlen rengi yaralar bütün vücudumu karanlığa boyuyorken duvarlarımdan sızacak olan ışığın hatrına tanrıya yalvarmaya hazırdım.
O an aklıma nereden ...