O spektaklu:
„Była sobie pewnego razu mała dziewczynka, która lubiła grać na skrzypcach. Dodatkowo posiadała rzadką umiejętność. Kiedy zakrywała oczy dłonią, mogła widzieć to, o czym akurat wówczas myślała (…)”.
Dziewczynka, która lubiła grać na skrzypcach, wyrusza na poszukiwania swojego taty. Droga, którą przemierza prowadzi przez morze, skały, lasy. Natura jest jej przeszkodą, ścieżką i lustrem jednocześnie. Jej emocje odbijają się w szumie fal, blasku zorzy polarnej i fruną z wiatrem. Muzyka, której bezgranicznie zaufała, wyznacza jej ścieżkę do uwięzionego przez rozpacz i mrok taty.
(...)
Ewa Piotrowska sięga po tekst najważniejszego dzisiaj norweskiego dramatopisarza - Jona Fossego. Dra...