Видео

czytasz Słowo Boże?

Przepraszam, Jezus umarł na krzyżu i Zmartwychwstał. Tak jest napisane. Wierzymy że już Go nie ma Krzyżu bo Żyję.

kto pytał?

Powiem ci w sekrecie:przyjdzie moment że twój guru straci moc a ty zostaniesz z ręką w nocniku...

ja z stycznia

mój również 🙂 no tuż obok Psalmu 51 🙂 Pozdrawiam, Dobrego dnia 😉+

Tak jak scifun?

Logicznie rozważ:skoro uwierzyłeś złemu,to wiedz że jest ktoś,kto pozwolił mu na jakiś czas zaszaleć.

Ale oco ci chodzi ?

oj tak tak

tak. Piękne jest śpiewanie na cześć kogoś kto zatopił cały świat, wymordował tysiące ludzi w Sodomie i Gomorze przez ich homoseksualizm. Księga Wyjścia, jedna z pierwszych ksiąg Starego Testamentu, zawiera bardzo surowe prawo karne, jakiego Bóg każe przestrzegać Izraelitom. Opiera się przede wszystkim na karach talionu, zrównujących sankcję ze skutkiem popełnionego czynu, pod warunkiem że sprawca i ofiara są ludźmi wolnymi. Sankcje mają być wymierzane zatem według zasady: oko za oko, rana za ranę, oparzenie za oparzenie (Wj 21, 24-25). W niektórych wypadkach należy kogoś ukarać śmiercią, nawet gdy on sam nikogo nie zabił. Bóg nakazuje postąpić tak z człowiekiem, który uderzył swojego ojca lub matkę, złorzeczył im bądź też porwał drugiego, by go sprzedać (Wj 21, 15-17). Inaczej przedstawia się odpowiedzialność za pozbawienie życia osoby niebędącej wolną. Za zabicie niewolnika jest mowa jedynie o surowej karze, a za dotkliwe pobicie nieskutkujące jednak natychmiastową śmiercią ofiary właściciel w ogóle nie ponosi odpowiedzialności (Wj 21, 21-22). Bardzo surowo karane mają być także występki o charakterze bluźnierczym i naruszające przykazane przez Boga wartości moralne. Każda czarownica ma być ukarana śmiercią, a na tego, kto składałby ofiary innym bogom, należy nałożyć klątwę. Nie może także żyć nikt, kto dopuściłby się współżycia ze zwierzęciem (Wj 22, 1-19). Podobnie karane ma być obcowanie cielesne mężczyzny z innym mężczyzną, siostrą, synową, żoną ojca czy innego bliźniego. Egzemplifikacji tych surowych nakazów Stary Testament dostarcza aż nadto, przez co jest księgą momentami wręcz przesączoną brutalnością i okrucieństwem. Już w Księdze Rodzaju Bóg daje wyraz swego gniewu, zsyłając na świat potop czy też doszczętnie niszcząc Sodomę i Gomorę, uśmiercając wszystkich znajdujących się tam mieszkańców, karząc ich tym samym za zepsucie i upadek moralny. Bardzo okrutnie, poprzez ukamienowanie, sankcjonowane są przypadki urągania wobec Boga, a nawet nieprzestrzegania Szabatu. Szczególnie jednak bezdusznym jest nakaz Pana skierowany do rodziców dzieci, które dopuściły się nieposłuszeństwa względem nich. Są oni zobowiązani do wydania na śmierć swoich synów i córek (Pwt 21, 18-21). Izraelici, jako naród wybrany przez Boga, mają także nie mieć litości przy podbijaniu ziem dla nich przeznaczonych, mordując oddających hołd innym bogom mieszkańców. Powiedział Bóg do Mojżesza: „Gdy przejdziecie przez Jordan do ziemi Kanaan, macie wypędzić wszystkich mieszkańców kraju przed sobą. Zniszczycie wszystkie wyobrażenia bogów, podobnie wszystkie posągi ulane z metalu, a wszystkie wyżyny spustoszycie” (Lb 33, 51-52). Tym, co wywołuje szczególny gniew Pana, jest bowiem bałwochwalstwo. Bóg w Starym Testamencie daje się poznać jako niesłychanie zazdrosny, gotowy położyć trupem nawet tysiące spośród umiłowanego przez siebie ludu, gdy ten odstępuje od przestrzegania pierwszego przykazania Dekalogu. W takich wypadkach odwraca się od Izraelitów i pozwala na prześladowanie ich przez wrogów. Jeden z przykładów odnajdujemy w Księdze Sędziów: „Wówczas Izraelici czynili to, co złe w oczach Pana, i służyli Baalom. Opuścili Boga swoich ojców, Jahwe, który ich wyprowadził z ziemi egipskiej, i poszli za cudzymi bogami, którzy należeli do ludów sąsiednich. Oddawali im pokłon i drażnili Pana. Opuścili Pana i służyli Baalowi i Asztartom. Wówczas zapłonął gniew Pana przeciwko Izraelitom, tak że wydał ich w ręce ciemiężców, którzy ich złupili, wydał ich na łup nieprzyjaciół, którzy ich otaczali, tak że nie mogli im się oprzeć. We wszystkich ich poczynaniach ręka Pana była przeciwko nim na ich nieszczęście, jak to Pan przedtem im zapowiedział i jak im poprzysiągł. I tak spadł na nich ucisk ogromny” (Sdz 2. 11-15).