Ο ζεϊμπέκικος χορός συνιστά ξεχωριστό κεφάλαιο του ελληνικού πολιτισμού ως συλλογική μορφή έκφρασης και πρωτότυπη δημιουργία που συνδυάζει αρμονικά το λόγο, τη μουσική και την κίνηση. Λόγω της μεγάλης χωρικής έκτασης που συναντάται και της ιστορικότητας που φέρει δεν εμφανίζεται με ενιαία μορφή. Μπορούμε να διακρίνουμε στην εξελικτική του πορεία διαφορετικά είδη, που το καθένα έχει ιδιαίτερα γνωρίσματα και διακριτή ρυθμολογική και κινητική ταυτότητα, όπως π.χ. καμηλιέρικο, απτάλικο, αηβαλιώτικο, προσωνυμίες με τις οποίες είναι περισσότερο γνωστός τόσο στους μουσικούς όσο και στους χορευτές. Όλα τα είδη του -εκτός σπανιότατων τοπικών εξαιρέσεων- είναι δομημένα στο εννεάσημο μέτρο (σπανιότερα και δεκαοκτάσημο), το οποίο εξαιτίας της δυνατότητάς του για ποικίλους εσωτερικούς συνδυασμούς και της ποικίλης χρονικής αγωγής που εμφανίζει κατά περίπτωση (αργή, μέτρια, γρήγορη), διαμορφώνει πληθώρα ρυθμικών συνδυασμών (ρυθμικά σχήματα) και χορευτικών μορφών.

Κολοβός Θωμάς