Видео

@Thanassis Drivas σας ευχαριστώ πολύ είσαστε πολύ επεξηγηματικος!!!

Ναι

Πιθανά να μην είναι αρκετό. Αν μας ρωτήσουν (στην περίπτωση της ισοσκελούς υπερβολής) πώς ερμηνεύεται η σταθερότητα της συνολικής δαπάνης με τη βοήθεια της ελαστικότητας ζήτησης, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε στην ελαστικότητα και να υπολογίσουμε την τοξοειδή.

@@studentsfirst-drivaskotidi1748 Ααα μάλιστα, ευχαριστώ πολυ! Και χρόνια πολλα! 💫💫

Ναι αλλά δεν ξέρω πως

1. Πολύ συχνή είναι η περίπτωση που η ίδια η άσκηση μας "λέει" ποιο θα είναι το έτος βάσης. 2. Αν δεν το ζητάει ευθέως μπορεί να το υποδηλώνει, π.χ. αν θέλει να βρούμε "το Α.Ε.Π. του 1998 σε σταθερές τιμές του 1997", το έτος βάσης θα είναι το 1997. 3. Να μη συμβαίνει απαραίτητα κάτι από τα παραπάνω και ο πίνακας που έχουμε στα χέρια μας να αναφέρει πως σε κάποιο έτος ο Δείκτης Τιμών είναι ίσος με 100 ή (εναλλακτικά) το Α.Ε.Π. σε τρέχουσες τιμές είναι ίσο με το Α.Ε.Π. σε σταθερές τιμές. Τότε το έτος αυτό είναι το έτος βάσης ή έχει τιμή (ή Δείκτη Τιμών) ίση (ίσο) με του έτους βάσης.

Καθένα από τα αυτά τα σημεία της καμπύλης οριακού κόστους με ποια κριτήρια επιλέχθηκε; Πρώτον, με βάση το γεγονός πως σε καθένα από αυτά τα σημεία της καμπύλης MC το οριακό κόστος εξισώνεται με την τιμή του αγαθού, στο επίπεδο το οποίο κάθε φορά βρισκόμαστε. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, ότι όχι μονάχα στο τελευταίο σημείο της καμπύλης οριακού κόστους (που αν το σκεφτούμε φαντάζει να κατευθύνεται προς το άπειρο) μεγιστοποιείται το κέρδος της επιχείρησης, αλλά σε κάθε σημείο της καμπύλης του οριακού κόστους μεγιστοποιείται το κέρδος. Αρκεί, βέβαια, το οριακό κόστος να μην είναι χαμηλότερο από το μέσο μεταβλητό κόστος. Αυτό είναι το δεύτερο κριτήριό μας. Είναι σημαντικό για μας κάτι τέτοιο μιας και θέλουμε η επιχείρηση να καλύπτει τα μεταβλητά της έξοδα. (Δες την προηγούμενη απάντηση).

Σκέψου το εξής. Αν μια επιχείρηση που δραστηριοποιείται βραχυχρόνια αποφασίσει να σταματήσει τη λειτουργία της, με ποιο κόστος θα συνεχίσει να επιβαρύνεται; Μα, φυσικά, με το σταθερό. Το ενοίκιο ή τα ασφάλιστρα για το κτήριό της θα πρέπει να συνεχίσει να τα πληρώνει. Αν, όμως, συνεχίσει να λειτουργεί, τότε πέρα από το σταθερό κόστος θα έχει και το μεταβλητό. Άρα; Άρα, το κριτήριο που θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να αποφασίσει αν θα συνεχίσει ή όχι να παράγει, δεν αφορά το σταθερό της κόστος (το οποίο θα έχει έτσι ή αλλιώς) αλλά το μεταβλητό της κόστος και το κατά πόσο το καλύπτει ή όχι.

@Thanassis Drivas ratio

Τότε χρησιμοποιούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τους δείκτες τιμών. Τι σημαίνει αυτό; Έστω ότι έχω τους δείκτες τιμών του 1990, 1991, 1992 και 1993 με έτος βάσης το 1992 και πρέπει να μετασχηματίσω όλους αυτούς τους δείκτες, έχοντας πια ως έτος βάσης το 1993. Τι πρέπει να κάνω; Και ειδικά στην περίπτωση που δεν έχω τις τιμές των παραπάνω ετών; Διαιρώντας κάθε φορά τον δείκτη ενός έτους (π.χ. του 1990) με το δείκτη του 1993 (το οποίο θέλω να έχω ως νέο έτος βάσης) και πολλαπλασιάζοντας με το 100, δημιουργώ ένα νέο δείκτη τιμών για το 1990 όπου το έτος βάσης είναι πλέον το 1993 (και όχι το 1992). Έτσι: Δείκτης Τιμών του 1990 με έτος βάσης το 1993 = [(Δείκτης Τιμών 1990 με έτος βάσης το 1992)/(Δείκτης Τιμών 1993 με έτος βάσης το 1992)]x100

@@studentsfirst-drivaskotidi1748 Σας ευχαριστώ πολύ

μπορείτε να το κάνετε σε βίντεο;

Ελισσάβετ, θέλεις να γίνεις πιο συγκεκριμένη;

ΤΟ ΑΕΠ ΣΤ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΕΠ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟ ΑΕΠ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΕΠ ΤΡ

Έστω πως έχουμε μπροστά μας μια κοίλη καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων, η οποία στον κατακόρυφο άξονα εμφανίζει τις αριθμητικές τιμές του αγαθού Ψ ενώ στον οριζόντιο άξονα, εκείνες του αγαθού Χ. Ας φανταστούμε, τώρα, το ότι σκαρφαλώνουμε πάνω της για να κάνουμε τσουλήθρα. Μέχρι να φτάσουμε κάτω, στον οριζόντιο άξονα, θα περάσουμε από άπειρα σημεία, έτσι δεν είναι; Κάθε ένα από αυτά τα σημεία έχει μια εφαπτομένη, η οποία, όσο κυλάμε προς τα κάτω, γίνεται όλο και περισσότερο ή όλο και λιγότερο απότομη; Νομίζω πως θα συμφωνήσουμε, ότι θα γίνεται ολοένα και πιο απότομη, φτάνοντας στο τελευταίο σημείο μας, το σημείο όπου η καμπύλη-τσουλήθρα τέμνει τον οριζόντιο άξονα (ένα σημείο όπου η οικονομία παράγει μονάχα ποσότητες του αγαθού Χ), να είναι κατακόρυφη και παράλληλη προς τον άξονα του αγαθού Ψ. Αυτό συμβαίνει στην κλίση της καμπύλης. Μεγαλώνει η αποτομιά της, ώσπου το μέγεθός της, τελικά, να απειρίζεται. Ναι, αλλά το κόστος ευκαιρίας; Μπορούμε, άραγε, να δείξουμε πως αυξάνεται κι αυτό συνεχώς, καθώς παίζουμε πάνω στη τσουλήθρα; Φυσικά, και μπορούμε να το δείξουμε. Αρκεί να κάνουμε το εξής. Στον οριζόντιο άξονα, όπου βρίσκονται οι ποσότητες του Χ, θα βάλουμε διαδοχικά αριθμητικές τιμές: 0, 1, 2, 3, 4, ...... . Πόσες; Όσες χωράνε στο δικό μας σχήμα. (Καλό είναι, λοιπόν, όσο συζητάμε, να σχεδιάσουμε, ταυτόχρονα, μια τέτοια κοίλη-τσουλήθρα καμπύλη). Τώρα, ας φέρουμε τις διακεκομμένες από κάθε ποσότητα του Χ (θυμίζω πως το Χ αυξάνεται ομοιόμορφα κατά μία μονάδα) πάνω στην καμπύλη. Αν, για παράδειγμα, στο σχήμα μας, η ποσότητα του αγαθού Χ φτάνει ως τις 4 μονάδες, θα φέρουμε τέσσερις διακεκομμένες, οι οποίες αντιστοιχούν πια σε τέσσερα σημεία της καμπύλης. Από τα σημεία αυτά ξεκινούμε τις διακεκομμένες προς τον άξονα του αγαθού Ψ (τον κατακόρυφο, δηλαδή, άξονα). Θα βρεθούμε σε κάποιες ποσότητες του αγαθού Ψ. Ποιες είναι αυτές; Ας τις ονομάσουμε: Ψ1, Ψ2, Ψ3, Ψ4, ...... . Γιατί τα κάναμε όλα αυτά; Μα, για να παρατηρήσουμε το εξής. Κάθε φορά που αυξάνεται το αγαθό Χ κατά 1 μονάδα, πηγαίνοντας, δηλαδή, από το Χ=1 στο Χ=2 κοκ ή για να το πούμε αλλιώς, κάθε φορά που το παιχνίδι μας πάνω στην τσουλήθρα, σημαίνει και μετακίνηση από το σημείο όπου το Χ είναι ίσο με 1, στο σημείο όπου το Χ είναι ίσο με 2, με 3, με 4 και πάει λέγοντας, παρατηρούμε ότι το αγαθό Ψ μειώνεται από Ψ1 σε Ψ2, σε Ψ3, σε Ψ4 κ.τ.λ. Ε, και; Από τη στιγμή, θα πείτε, που η καμπύλη μας είναι γνησίως φθίνουσα, κάθε αύξηση του Χ θα οδηγεί σε μείωση του Ψ. Όμως, εμείς δεν μιλάμε, εδώ, γι' αυτό. Αν το σχήμα μας είναι σωστό (κοίλη καμπύλη και καλές κλίμακες) θα παρατηρήσουμε πως η αύξηση κάθε φορά του Χ κατά μία μονάδα, συνεπάγεται ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του Ψ. Δηλαδή, η θυσία του αγαθού Ψ (για την παραγωγή της ίδιας επιπλέον μονάδας του Χ) όλο και θα μεγαλώνει. Αυτό θα φαίνεται και από τις αφαιρέσεις Ψ2-Ψ1, σε σχέση με το Ψ3-Ψ2, το Ψ4-Ψ3 κοκ. (Το αποτέλεσμα αυτών των αφαιρέσεων μεγαλώνει διαρκώς). Τι σημασία έχει αν δεν γνωρίζουμε τα Ψ1, Ψ2,Ψ3,Ψ4; Τις αποστάσεις ανάμεσά τους μπορούμε να τις συγκρίνουμε. Μετά από αυτά -και στο βαθμό που δεν σας μπερδέψαμε ολοσδιόλου- φτάνουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως το κόστος ευκαιρίας είναι αυξανόμενο {μιας και αυξάνεται συνεχώς ο αριθμητής (μονάδες του αγαθού Ψ που θυσιάζονται) ενώ ο παρονομαστής παραμένει σταθερός και ίσος με τη μονάδα (τόσο αυξάνεται κάθε φορά το αγαθό Χ}. Άρα; Άρα, η κοίλη καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων οδηγεί πάντοτε σε αυξανόμενο κόστος ευκαιρίας.

@@studentsfirst-drivaskotidi1748 Σας ευχαριστω πολυ κατανοητος!

Να στε καλα!

Απαραίτητη υποσημείωση για την τσουλήθρα του παραδείγματός μας: Για να είναι κοίλη, θα πρέπει, σε αντίθεση με την "κανονική" της παιδικής χαράς, να έχει την "κοιλιά" της φουσκωμένη και στραμμένη προς τα πάνω. Το διατυπώνουμε έτσι, παρόλο που οι μαθηματικοί μιλούν για "κοίλα στραμμένα προς τα κάτω" όταν αναφέρονται σε κοίλη καμπύλη.

Ξέρουμε πως το Α.Ε.Π. προσπαθεί να εκφράσει τη χρηματική αξία όλων των τελικών αγαθών που παράγει μια οικονομία σε ένα έτος. Όμως, αυτή η προσπάθεια ενέχει έναν κίνδυνο. Μιας και πολλαπλασιάζουμε τις ποσότητες των αγαθών με τις τιμές τους, οποιαδήποτε μεταβολή της τιμής ενός ή και περισσότερων αγαθών "περνάει' στον υπολογισμό του ονομαστικού Α.Ε.Π. με αποτέλεσμα αυτό να μην καταγράφει μονάχα τις αλλαγές στις παραγόμενες ποσότητες προϊόντων και υπηρεσιών (κάτι που θέλουμε) αλλά και τις αλλαγές στις τιμές (κάτι που δεν θέλουμε). Ο δείκτης τιμών είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ένα αδιάστατο μέγεθος που θα βοηθάει να αντιμετωπίσουμε τον παραπάνω κίνδυνο. Διαιρώντας το ονομαστικό Α.Ε.Π ενός συγκεκριμένου έτους με το δείκτη τιμών αυτού του έτους (ο οποίος έχει υπολογιστεί με βάση ένα έτος αναφοράς ή "έτος βάσης", όπως λέμε) βγάζουμε ένα νέο Α.Ε.Π., αυτή τη φορά "πραγματικό", το οποίο έχει βγάλει από πάνω του τις ενοχλητικές μεταβολές των τιμών. Πώς το καταφέρνει αυτό ο δείκτης τιμών; Για ευκολία, ας θεωρήσουμε πως μια οικονομία παράγει μονάχα ένα αγαθό. Ο δείκτης τιμών της οικονομίας σε κάποιο έτος είναι μια απλή διαίρεση: Τιμή τρέχοντος έτους (δηλαδή, του έτους στο οποίο υπολογίζουμε το δείκτη τιμών) προς την τιμή του έτους βάσης (δηλαδή, του έτους που έχουμε επιλέξει ως έτος βάσης). Τι μας δίνει αυτή η διαίρεση; Μα, μια απλή αναλογία, ένα λόγο που θα μπορούσε να οριστεί ως εξής: σε μία (χρηματική) μονάδα της τιμής του αγαθού στο έτος βάσης, πόσες (χρηματικές) μονάδες της τιμής του αγαθού στο τρέχον έτος αντιστοιχούν; Πολύ εύκολα αποδεικνύεται πως όταν διαιρέσει κανείς το ονομαστικό Α.Ε.Π. του έτους με τον παραπάνω δείκτη τιμών, βρίσκει ένα νέο Α.Ε.Π όπου η ποσότητα του μοναδικού αγαθού παράγει η οικονομία στο έτος που μας ενδιαφέρει έχει πολλαπλασιαστεί με την τιμή του στο έτος βάσης. Και γιατί πολλαπλασιάζουμε το λόγο των δύο τιμών (δηλαδή, το δείκτη τιμών) με το 100, υπολογίζοντάς τον σε εκατοσταβάθμια κλίμακα (κάνοντας τον να μοιάζει με ποσοστό); Η απάντηση είναι πως είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε, όταν το πραγματικό Α.Ε.Π. δίνεται από το λόγο του ονομαστικού Α.Ε.Π. προς το δείκτη τιμών και όλο αυτό επί 100. Αν, δηλαδή, στον τύπο του πραγματικού Α.Ε.Π. δεν πολλαπλασιάζαμε στο τέλος με 100, δεν θα έπρεπε να πολλαπλασιάσουμε με 100 ούτε στον τύπο του δείκτη τιμών.

@@studentsfirst-drivaskotidi1748 ευχαριστω

Δεν είναι απαραίτητο, η προσφορά να έχει αλγεβρική μορφή. Λέγοντας αυτό εννοώ πως ο πίνακας προσφοράς που δημιουργείται μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, μπορεί απλώς να είναι η συνύπαρξη μερικών συνδυασμών τιμών και προσφερόμενων ποσοτήτων, όπου ισχύει ο νόμος της προσφοράς (δηλαδή, η μεταβολή της προσφερόμενης ποσότητας να είναι στην ίδια κατεύθυνση με τη μεταβολή της τιμής) αλλά να μην συνδέονται (οι συνδυασμοί αυτοί) με γραμμικό ή άλλο τρόπο. Ας δούμε μερικές περιπτώσεις: α. Αν ο πίνακας προσφοράς αποτελείται από δύο μόνο σημεία (γιατί μονάχα σ' αυτά τα δύο, το ανερχόμενο οριακό κόστος είναι ίσο και μετά μεγαλύτερο του μέσου μεταβλητού κόστους), τότε προφανώς μπορούμε να βρούμε, με τη βοήθεια "συστήματος", τη γραμμική συνάρτηση προσφοράς που συσχετίζει την τιμή με την προσφερόμενη ποσότητα. [Ας τονίσουμε εδώ, πως το ορθότερο είναι να κάνουμε κάτι τέτοιο όταν τα δεδομένα της άσκησης μάς αναφέρουν πως η συνάρτηση προσφοράς είναι γραμμική - Παρ' όλ' αυτά, γνωρίζοντας ότι από δύο σημεία διέρχεται μία μοναδική ευθεία, δεν είναι λάθος, τονίζοντας πως υπολογίζουμε τον τύπο της προσφοράς μόνο ανάμεσα στα σημεία που έχουμε, να βρούμε τη γραμμική συνάρτηση]. β. Αν τα σημεία είναι περισσότερα από δύο, τότε υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις: 1. Να μας λέει πως είναι ευθεία. Τότε, πολύ εύκολα το επαληθεύουμε, χρησιμοποιούμε δύο σημεία του πίνακα και κάνοντας "σύστημα" υπολογίζουμε το γ και το δ της, άρα τον τύπο της. 2. Να μην μας αναφέρει πως είναι ευθεία, όμως, ο πίνακας προσφοράς να οδηγεί σε γραμμική συνάρτηση προσφοράς. Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Ένας γρήγορος τρόπος είναι να υπολογίσουμε όλα τα διαδοχικά κλάσματα ΔΡ/ΔQ (τα οποία δείχνουν κάθε φορά την κλίση της καμπύλης προσφοράς) και να τα βρούμε ίσα μεταξύ τους. Τότε και πάλι έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για γραμμική συνάρτηση προσφοράς και να κάνουμε το καθήκον μας. 3. Να μην είναι γραμμική η συνάρτηση προσφοράς. Το καταλαβαίνουμε και πάλι με πολλούς τρόπους. Θυμίζω τον πιο γρήγορο: βρίσκουμε όλα τα διαδοχικά ΔΡ/ΔQ και, αυτή τη φορά, δεν είναι όλα ίσα μεταξύ τους (έστω και ένα να διαφέρει, αρκεί). Είναι φανερό πως όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω αφορούν τη γραμμική συνάρτηση προσφοράς, όχι γιατί είναι η μοναδική αλγεβρική μορφή που μπορεί να συναντήσεις (άλλωστε η καμπύλη προσφοράς μπορεί να είναι παραβολή κτλ.) μα γιατί είναι η μοναδική μορφή που εξετάζεται στο σχολικό βιβλίο και -σε σχέση με τη συζήτησή μας- είναι δυνατό να ζητηθεί ο τύπος της.

Δεν το καταλαβαινω δηλαδη πχ P=20 και q=10 τα εσοδα της επιχειρησης ειναι 20€ γ 200

Η 200

@@giorgostipotas6592 H απορία σου είναι λογική. Θα προσπαθήσω να βοηθήσω τη συζήτηση με ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως μια βιοτεχνία παράγει παντελόνια. Η τιμή κάθε παντελονιού είναι ίση με 20 ευρώ και η επιχείρηση σκέφτεται αν συμφέρει η παραγωγή του 10ου παντελονιού ή όχι. Με ποιο κριτήριο θα αποφασίσει; Θα σκεφτεί ως εξής: Πόσο μου κοστίζει η παραγωγή αυτού του συγκεκριμένου παντελονιού; Αν, για παράδειγμα, μέχρι τα 9 τεμάχια είχε συνολικό κόστος ίσο με 130 ευρώ και τα 10 τεμάχια τής κοστίζουν συνολικά 140 ευρώ, τότε συμφωνούμε πως το 10ο παντελόνι, την επιβαρύνει κατά 10 ευρώ, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το οριακό του κόστος. Προσοχή! Τα 10 ευρώ είναι το κόστος με το οποίο έχει επιβαρυνθεί η βιοτεχνία από την κατασκευή του 10ου παντελονιού, όχι και των 10 παντελονιών. Θα συνεχίσει τη σκέψη της ως εξής: πόσο θα ωφεληθώ από την παραγωγή του 10ου παντελονιού; Πόσα ευρώ θα εισπράξω από την πώλησή του; Μα, αν η βιοτεχνία πουλήσει το συγκεκριμένο παντελόνι, θα εισπράξει 20 ευρώ, αφού τόσο είναι η τιμή του, σωστά; Προσοχή! Το έσοδο από την πώληση του 10ου παντελονιού (που είναι ίσο με την τιμή του) είναι διαφορετικό από τα συνολικά έσοδα των 10 παντελονιών. Τα τελευταία, είναι το γινόμενο που αναφέρεις παραπάνω, δηλαδή, 10x20 = 200 ευρώ. Η βιοτεχνία, αν παραγάγει και πουλήσει το 10 παντελόνι θα έχει οριακό κέρδος: 20 - 10 = 10 ευρώ, δηλαδή, θα βάλει στα ταμεία της 10 επιπλέον ευρώ. Αυτό δεν είναι το συνολικό της κέρδος. Το συνολικό κέρδος από την παραγωγή και την πώληση και των 10 παντελονιών είναι ίσο με: Συνολικά Έσοδα - Συνολικό Κόστος = 200 - 140 = 60 ευρώ. Άρα: η τιμή είναι, στην περίπτωσή μας, το οριακό έσοδο και όχι το συνολικό, δηλαδή, το έσοδο από την πώληση της τελευταίας μονάδας. Τα συνολικά έσοδα, από την άλλη, είναι, όπως είπες, το γινόμενο τιμής επί ποσότητας.