اوایل آبان ماه امسال (1400) بطور کاملا اتفاقی دوستی را ملاقات کردم. حدود شانزده سال از آشنایی و چندین سال از آخرین دیدارمان می گذشت.
تشخیص غم و اندوه عمیقی که بر چهره و کلامش سنگینی می کرد کار دشواری نبود، غصه در نگاهش هویدا بود. علت آن ناراحتی را از او جویا شدم. با توجه به اعتماد و محبتی که نسبت به من دارد، سفره دل گشود و صمیمانه ماجراهای تلخ و دردناکی که در یک سال اخیر تجربه کرده بود را برایم بازگو کرد.
اگرچه هرگز رابطه نزدیک و خانوادگی نداشتیم ولی از عشق او به خانواده و تلاش و کوشش صادقانه اش برای رفاه و آسایش خانواده آگاه بودم.
بیدرنگ او را به خانه روستایی مان دعوت کردم و او نیز بیدرنگ پذیرفت.
به او گفتم که روستای ما، ولیان در کوهپایه البرز واقع شده و در طبیعت زیبای آن، آرامش خاصی نهفته ا...