Видео

@@eyesdontlie_7 teşekkür ederimm💛

@yoongilia rica ederim güzelim 💗

@@Parkchaeyoungstan Onu liskook gibi hayal etme. Bende liskook desteklemiyorum zaten sadece kapak fotoğraflarını pinterestten alıyorum ve güzel bulduğum için koyuyorum. Hikayelerin hiç bir ship ile alakası yok ama yorumunu dikkate alarak daha uygun fotoğraflar koymaya çalışacağım ☺️💛

@@eyesdontlie_7 Çocukluğumun şarkısı ya 🥲 keşke bu şarkının popüler olduğu zamanlara geri dönsek

@yoongilia evett ya amma imkansız gibi bi şey

@@eyesdontlie_7 Olsun ya en azından artık sen varsın 😉 o zamanlar tanışmıyorduk

@@iloveyoujimin Çok teşekkür ederimmmmm🥹🫶🏻💛

@@ForeverEngenez çok teşekkür ederimm🫶🏻💛

@@eyesdontlie_7 senin kadar güzel olmasa da 😮‍💨💗🫶🏻🫶🏻🫶🏻

@@Jeon_jungkook-o6m Çok teşekkür ederimm😭🫶🏻🫶🏻💗💗💗

Beni ne kadar mutlu ettiğini anlatamam 🥹 Sana farklı duygular yaşatabildiysem ne mutlu bana. Beğenmene çok sevindim 🤍

@yoongilia yani doğru söze ne denir ki dimi... inşallah emeğinin karşılığını alırsın...kanalın dahada büyür ve ünlü bir yazar olursun🤍🤍🩵🫀🫀

@@Jeon_jungkook-o6m Güzel yorumların için çok teşekkür ederim balımm💛

@@Jeon_jungkook-o6m ay ay ay yerim seniiiii🥹💛💛 senin kadar harika olamaz ama 😌 Beğenmene çok sevindim umarım diğerlerini okursan onlar da hoşuna gider 🫶🏻

@yoongilia öpürəmmm🤍

Beğenmene çok sevindimmmmm💛🫶🏻

@yoongilia 💝💜

DEVAMI 1: 1 gün sonra: Araştırmaları sonunda onu küçük bir sahil kasabasına götürdü. Birkaç kişinin tavsiyesiyle eski bir tamirci dükkanına yönlendirildi. Yıllardır unutulmuş gibi görünen bu dükkanın içi, dışarıdaki kasvetli görüntüsüne rağmen canlı bir enerjiyi barındırıyordu. Ve tamircinin, ellerindeki işi dikkatle yaparken başını kaldırdığı an… Aria’nın kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu. “Jungkook?” diye fısıldadı istemsizce, elindeki kutuyu sıkıca tutarken. Jungkook, tanıdık bir isim duymanın verdiği şaşkınlıkla bakışlarını ona çevirdi. Gözleri, karşısında duran genç kadını tanımıştı. Geçmişin izlerini hala taşıyan bir yüz… “Aria?” dedi, sesi kısık ama yankılı bir tınıyla. Aria, ellerindeki kutuyu ona doğru uzatırken nefesi düzensizleşti. Aralarındaki sessizlik, geçmişin söylenmemiş kelimeleriyle doluydu. “Bunu tamir edebilir misin?” dedi sonunda. Jungkook, Aria’nın elinden kutuyu alıp dikkatle inceledi. Küçük, ince parmakları müzik kutusunun üzerindeki desenleri hafifçe takip ederken bir an için sanki geçmişe dokunuyormuş gibi hissetti. Kendi duygularını gizlemeye çalışarak konuştu: “Bu kutu… hala iyi durumda. Ama içindeki mekanizmayı tamir etmek biraz zaman alabilir. Belki birkaç gün…” Aria, başını eğip usulca cevap verdi. “Zamanımız var.” Ama içten içe, melodinin değil, kalplerindeki yarım kalmış hikayenin tamamlanmasını bekliyordu. Gözlerindeki o eski tanıdık bakışları fark edince, Jungkook’un kalbi hızlandı. Ama bir şeyler söylemek yerine, kendini işe odaklamış gibi görünmeyi tercih etti. “Bu birkaç gün boyunca burada mı olacaksın?” diye sordu sonunda, bakışlarını kutudan kaldırmadan. Aria başını salladı. “Evet. Bu kasabada kalacak bir yer bulacağım. Kutunun hazır olması için beklerim.” Jungkook’un dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme oluştu. “Tamam o zaman. Sana haber veririm.” Aria, teşekkür edip dükkandan çıkarken, her adımında kalbi ağırlaşıyordu. Onu tekrar görmek, beklediğinden çok daha karmaşık duyguları gün yüzüne çıkarmıştı. Jungkook ise Aria’nın ardından kapıya doğru baktı, ama hiçbir şey söylemedi. İki gün sonra Aria, kasabanın küçük otelinde kalırken, akşam sahilde dolaşmaya karar verdi. Dalga sesleri, gecenin sessizliğini dolduruyordu. Soğuk rüzgar yüzüne çarparken, kendini hem özgür hem de tuhaf bir şekilde yalnız hissetti. Jungkook ise tamirci dükkanında, elindeki ince aletlerle müzik kutusunu tamir etmeye çalışıyordu. Ama düşünceleri sürekli dağılıyordu. Aria’nın ansızın ortaya çıkışı, geçmişe gömüldüğünü sandığı hisleri gün yüzüne çıkarmıştı. Çalışmayı bırakıp elindeki aletleri bir kenara koydu ve dışarı çıktı. Sahil boyunca yürürken, bir siluet gördü. Tanıdıktı. “Aria?” diye seslendi hafifçe, sesi rüzgara karıştı. Aria, durup arkasına baktı. Gözleri, karanlıkta ona doğru yürüyen Jungkook’u seçti. Nefesi bir an duracak gibi oldu. “Burada olacağını tahmin etmeliydim,” dedi Jungkook, yanına yaklaşırken. “Bazen… sessizliğe ihtiyacım oluyor,” diye yanıtladı Aria. İkisi de bir süre dalgaların sesini dinleyerek sessizce yürüdü. Geçmişte söyledikleri ve söyleyemedikleri şeyler arasında sıkışıp kalmış gibiydiler. Sonunda Jungkook durdu ve ona baktı. “Aria,” dedi, sesi kararlı ama kırılgandı. “Biz yarım kaldık, biliyorsun değil mi?” Aria, gözlerini ondan kaçırarak hafifçe başını salladı. “Belki de bazı hikayeler yarım kalmalı, Jungkook. Tamamlanacak bir sonları yoktur.” “Hayır,” dedi Jungkook, gözlerini ondan ayırmadan. “Ben böyle düşünmüyorum. Bazen bir melodi kaybolur, ama bu onu yeniden çalamayacağımız anlamına gelmez.” Aria bir an için sustu. Jungkook’un sözleri kalbine bir ok gibi saplanmıştı. Ama yine de bir şey söylemedi. Jungkook, bakışlarını yere indirip derin bir nefes aldı. “Ben… senin için savaştım, Aria. O zamanlar bunu göstermek için yeterince güçlü değildim belki. Ama şimdi, melodiyi yeniden çalabilmek için ne gerekiyorsa yaparım.” Aria’nın gözleri doldu. Jungkook, onu geçmişte olduğu gibi şimdi de altüst ediyordu. Ama bu sefer, bir şeylerin farklı olduğunu hissetti. Aria, Jungkook’un sözlerini zihninde tekrar ederken kalbindeki çatışmayı hissediyordu. Ona bakmamaya çalıştı, ama gözleri bir şekilde Jungkook’un bakışlarına çekiliyordu. Sahil boyunca esen rüzgar, sessizliklerini bozan tek şeydi. “Bunu neden şimdi söylüyorsun?” diye sordu Aria, sesi kararlı olmaya çalışsa da çatallıydı. Jungkook bir an sustu, gözlerini dalgalara çevirdi. “Çünkü seni kaybettikten sonra anladım” dedi yavaşça. “Bazen kaybetmeden ne kadar değerli olduğunu fark edemiyorsun. Ve itiraf etmem gerekirse, seni geri kazanmayı bile hak etmediğimi düşünüyorum. Ama yine de… denemek istiyorum.” Aria derin bir nefes aldı. Sözleri kalbine dokunmuştu, ama zihni ona direniyordu. “Jungkook, insanlar bir kez koptuğunda, çoğu zaman yolları bir daha birleşmez. Hayat devam eder, izler kalır ama yollar ayrıdır.” Jungkook, Aria’nın yüzüne bakarak hafifçe gülümsedi. “Belki de bu doğru. Ama belki de bazı yollar dolambaçlıdır. Zaman alır, ama sonunda yine birleşirler.” Aria tekrar sessizliğini korudu. Onunla tartışacak enerjiye sahip değildi ama sessiz kalmak ta istemiyordu. O kadar zaman sonra tekrar bir birlerinin karşısında duruyorlardı ve yıllar içinde içinde biriktirdiklerini daha fazla içinde dolup taşmasına izin vermek istemiyordu. "Bizim yollarımız ayıran sendin ama Jungkook? Beni istemeyen, beni kendinden uzaklaştıran sendin. Bu yolu sen seçtin. Sana en çok ihtiyacım olan zamanda bıraktın beni herkes gibi. Bundan sonra yollarımızın birleşeceğini mi düşünüyorsun?" Jungkook kızın gözlerinin derinliğine bakarak dinliyordu ağzından çıkan her kelimeyi. Ve her biri kalbinde acı hissettiriyordu. İnkar edemezdi. Kız her kelimesinde haklıydı. Onları ayıran oydu. Şimdi birleştirebilecek miydi peki kendisi de bilmiyordu... Aria, başını eğdi. Daha fazla konuşmaya gücü yoktu. Ama kalbinde hissettiği o küçük sızı, hala ikisinin arasında çözülmemiş bir bağ olduğunu söylüyordu. DEVAMI ALTTA:

DEVAMI 2: Birkaç gün sonra Aria, otelin lobisinde oturmuş kahvesini yudumlarken, Jungkook’tan gelecek haberi bekliyordu. Müzik kutusu… Aslında bir semboldü, bunu biliyordu. Kutuyu tamir ettirmek sadece bir bahaneydi. Asıl mesele, ikisinin geçmişte yarım bıraktığı şeydi. Telefonu çaldı. Jungkook’tan bir mesajdı: “Kutun hazır. İstersen gelip alabilirsin.” Mesajı bir süre ekranda tuttu. Basit bir cümleydi, ama ona binlerce farklı duygu çağrıştırıyordu. Derin bir nefes alıp dükkana doğru yola koyuldu. Aria, dükkana adım attığında, Jungkook onu kapının hemen yanında bekliyordu. Elinde müzik kutusunu tutuyordu, ama bu sefer kutu, yeni gibi parlıyordu. “Tamir ettim,” dedi yavaşça, kutuyu ona uzatırken. “Melodi şimdi tekrar çalabilir.” Aria, kutuyu ellerine aldığında parmakları hafifçe titredi. Mekanizmayı çevirdi. Ve o tanıdık, huzurlu melodi duyuldu. Bu melodi... geçmişinin gözleri önünde canlanmasına neden oluyordu. Çünkü bu melodi Jungkook ile birlikte her gün dinledikleri "bizim şarkımız" dedikleri bir melodiydi. Aria Jungkook'un yüzüne baktı. Sanırım aynı duyguları hissediyor aynı düşünceleri paylaşıyorlardı. "Bu ses..." dedi Aria cümlesini tamamlamaya cesareti olmadan. "Tanıdık" dedi Jungkook Aria'nın cümlesini tamamlayarak. Melodi, bir şekilde eksik olan parçaları yerine koyuyordu. Jungkook, müzik kutusunun çaldığı melodiyi dinlerken konuştu: “Bu kutu, annenden bir hatıra. Onun için ne kadar önemli olduğunu biliyorum. Ama belki de sadece onun hatırası değil. Belki de senin hayatındaki eksik bir şeyin de sembolü.” Aria, başını kaldırıp ona baktı. “Ne demek istiyorsun?” Jungkook, bir an gözlerini yere çevirdi, sonra tekrar ona döndü. “Seninle konuşmak istiyorum, Aria. Gerçekten, dürüstçe her şeyi. Ama ne zaman kendimi hazır hissetsem, senin çoktan benden uzaklaştığını hissediyorum. Bu yüzden bir şeyleri düzeltmeye çalışmak için geç kaldığımı düşünüyorum.” Aria, bir süre sessizce müzik kutusunun melodisini dinledi. Gözlerinde biriken yaşları belli etmemeye çalışarak derin bir nefes aldı. “Belki de bu melodiyi dinlemek bana ne kadar uzun süredir kaybolmuş olduğumu hatırlatıyor,” dedi, sesi alçak ama kararlıydı. “Ama her kaybolan şeyin bir yolu bulunmaz, Jungkook.” Jungkook, bu sözlerin ağırlığını hissetti. Gözlerini Aria’nın yüzünden ayırmadan, usulca konuştu: “Belki de bulunur. Yeterince ararsan ve vazgeçmezsen.” Aria, bir şey demedi. Müzik kutusunu kucağına koyarak dükkandan çıkmaya hazırlandı. Ama tam kapıya vardığında, Jungkook’un sesi onu durdurdu: “Aria, lütfen… sadece bir şans daha. Eğer hala bir ihtimal varsa, bunu bana söyle. Eğer yoksa, seni sonsuza kadar rahat bırakacağım.” Aria, sırtı dönük halde durdu. Kapının kolunu tuttu, ama açmadı. Müzik kutusunun melodisiyle dolan dükkanda, Jungkook’un sözlerini zihninde tarttı. Kalbi karmaşıktı; bir yanda yılların ona bıraktığı kırgınlık, diğer yanda ise hala sönmeyen bir aşk… Gözlerini ona çevirdi ve derin bir nefes aldı. “Jungkook,” dedi, sesi buğulu ama sert değildi. “Beni böyle bir anda bulup, geçmişi geri getirmeye çalıştığını söylemen kolay. Ama benim için o kadar kolay değil. Sana inanmak… yine aynı hatayı yapmaktan korkuyorum.” Jungkook bir adım attı, ama Aria’nın bakışları onu durdurdu. Sözleri dikkatle seçerek konuşmaya çalıştı. “Biliyorum. Seni kırdım. Sana hak ettiğin güveni veremedim. Ama şimdi buradayım, bunu değiştirmek için her şeyi yapmaya hazırım.” Aria, ellerini kutunun üzerine koyup gözlerini yere indirdi. Bir an düşündü, sonra bakışlarını tekrar ona çevirdi. Gözlerinde eski kırgınlıkla karışık bir umut parıltısı vardı. “Eğer söylediklerin doğruysa…” dedi yavaşça. “O zaman bana kanıtla. Benim için savaşabileceğini göster. Sadece sözler yeterli değil, Jungkook. Sözler zamanla unutulur. Ama gerçekten değiştiğini görmek istiyorum.” Jungkook, Aria’nın gözlerinin derinliklerinde yavaşça yeniden yeşeren güveni hissetti. Bu onun için bir şanstı, ama kolay olmayacağını biliyordu. “Ne istersen yaparım,” dedi, kararlı bir sesle. “Bu kez seni hak etmek için uğraşacağım.” Aria, bir süre ona baktı. Gözlerinde karışık duygular vardı; sevgi, özlem, ama aynı zamanda temkinli bir mesafe. Derin bir nefes aldı ve hafifçe başını salladı. “O zaman bunu bana göster,” dedi usulca. “Ama hemen değil. Zaman alacak, Jungkook. Çünkü seni hala seviyor olmam, her şeyi unutabileceğim anlamına gelmiyor.” Jungkook, bu sözlerde saklı sevgiyi hissetti ve hafifçe gülümsedi. “Anladım,” dedi. “Bana istediğin kadar zaman ver. Beklerim. Çünkü seni hala seviyorum ve bu, hiçbir zaman değişmedi.” Aria, bu sözler karşısında gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Sonra, müzik kutusunu dikkatle kucaklayarak kapıya doğru ilerledi. Ama bu kez kapıdan çıkarken arkasını döndü ve hafifçe gülümsedi. “Göreceğiz, Jungkook,” dedi. “Sadece sözlerin değil, eylemlerin önemli. Beni gerçekten kaybetmek istemiyorsan, bunun için uğraş.” Jungkook, başını eğip hafifçe gülümsedi. “Uğraşacağım,” dedi kararlı bir şekilde. Ve böylece, birbirlerini yeniden bulmalarının ardından, her şeyin gerçekten başlaması için yeni bir sayfa açılmış oldu. DEVAMI ALTTA:

DEVAMI 3: Altı ay sonra: Jungkook, Aria’nın güvenini kazanmak için sabırla çabaladı. Ona doğrudan yaklaşmak yerine, Aria’nın hayatındaki küçük detaylara dikkat etti; sessizce yanında oldu, bir destek oldu, ama asla sınırlarını zorlamadı. Aria da zamanla, onun değişmiş olduğunu fark etmeye başladı. Küçük jestler, samimi konuşmalar ve Jungkook’un kararlılığı, onun kalbinde yeniden bir pencere açtı. Bir akşamüstü, Aria sahilde yalnız yürürken, Jungkook yanına yaklaştı. Elinde, daha önce tamir ettiği müzik kutusunu tutuyordu. Kutuyu ona uzattı ve hafifçe gülümsedi. “Sana bir şey göstermek istiyorum,” dedi. Aria kutuyu açtığında, melodinin eskisinden farklı bir tınıyla çaldığını fark etti. Daha önce kayıp olan bir parça, şimdi melodiye eklenmiş gibiydi. Jungkook usulca konuştu: “Bu melodi, tıpkı bizim hikayemiz gibi, yeniden tamamlandı. Kayıp olan kısmı bulup ekledim, çünkü eksik bir şeyler tamamlanmadan tam anlamıyla huzur bulamaz.” Aria’nın gözleri doldu. Melodinin güzelliği, Jungkook’un çabasıyla birleşince, tüm o kırgınlıklar bir anda silinmiş gibi hissettirdi. Gözlerini ona çevirdi ve bu kez temkinli bir sevgi yerine saf bir kabulleniş vardı. “Jungkook,” dedi, sesi buğulu ama kararlı. “Artık tamamız.” Ve o an, yıllarca birbirlerinden uzak kalmış olan iki kalp, sonunda yeniden bir araya gelerek huzuru buldu. SON

Teşekkür ederim balımm💛

@@Hira_Irmak07 Haklısın zaten artık fazla shipleri kullanmamaya karar verdim çünkü bende idolleri shiplemenin çokta iyi bir şey olmadığını biliyorum. Ve linçleyerek değil de güzel bir şekilde söylediğin için teşekkür ederim çok tatlısın yerim 🫶🏻💛💛

@@Hira_Irmak07 Çok teşekkür ederim beğenmene çok sevindim! 💛 Evet ilk başta tren istasyonunda Jungkook da orada ve son bir kez bir birlerine veda ediyorlar. Ayrılsalar da aralarında nefret yok gibi yansıtmak istemiştim.

Çok teşekkür ederim birtanemmm en başından beri yanımda olduğum için minnettarım 🫶🏻❤️

@yoongilia her zaman büyük destekçin olucam senin bana olduğun gibi iyi ki varsın 💝✨

@@eyesdontlie_7 sende iyi ki varsın 💓

@yoongilia 💞😻

Yiaa çok teşekkür ederimm🥹💛

@yoongilia rica ederim♡♡♡

Hoşgeldinnn💛

Çok teşekkür ederim canımm beğenmene çok sevindim umarım diğerini de beğenirsin💛💛

Hoşgeldin hoşgeldin 💛💛

@yoongilia Yaa enerjini şuanda çok sevdim hoş buldum hoş buldum💛

@@Jinhitoffical 😫😫yerim ben sizi

Çok teşekkür ederim canımmm umarım beğenirsin❤

Çok teşekkür ederim canımm❤

​@yoongiliaRica ederim❤️

Yiaaa gerçekten heyecandan ölücem şimdi 😭 Çok teşekkür ederim gerçekten beni çok mutlu ettin beğenmene çok sevindim❤

Rica ederim güzelim~ Bu gidişle devam edersen mükemmel bir yere geleceğine eminim🩵🫶🏻​@yoongilia

Bir taksiye binerek eskiden yaşadığı evine döner. Apartmandan içeri girdiğinde, evin içindeki garip koku ciğerlerine dolar. Uzun süre havalanmamış odalar nem kokusu ile dolmuştu. Evin derin bir temizliğe ihtiyacı olsa da oldukça huzurlu hissettiriyordu. Darla bavulunu bir köşeye bırakarak camları açar ve soğuk odaların daha da soğuk ama temiz hava ile dolmasına neden olur. Banyoya gidip elini yüzünü yıkar, aynadan kendine bakar. Ağlamaktan şişmiş gözleri ile yorgunluğu oldukça belli oluyordu. Dinlenmeye çok ihtiyacı vardı. En çokta psikolojik olarak.. ama ilk önce bu evdeki karmaşa temizlenmeliydi. Darla kollarını sıvayarak evi tekrar yaşanabilecek bir hale getirmeye başladı. Bir kaç saatin ardından yorgunluktan bayılacak dereceye gelmişti ama evin her köşesi parlamıştı. Son olarak günün yorgunluğunu sıcak bir duş ile almaya karar verip, üzerindeki kıyafetleri çıkararak banyoya girer. Bu sıcak duş ona çok iyi gelmişti. Temiz pijamalarını giyerek aynanın karşısında uzun, geceden daha siyah olan saçlarını taramaya başlamıştı. Ve dikkatini çeken bir şey olmuştu. Kolundaki kelebek dövmesi... Jungkook ile ikinci yıllarına girdiklerinde yaptırdıkları sevgili dövmesi. Sildirmeye kıyamayacak kadar güzel ve anlamlıydı. Belki bir gün... ama şu an sildirecek cesarete sahip değildi. DEVAMI ALTTA

Bir yıl sonra… Darla, sabahın ilk ışıklarıyla uyanırken penceresinden içeri giren güneşin sıcaklığını hissediyordu. Bir yıl önce, kalbi kırık, geleceği belirsiz bir şekilde bu şehre dönmüştü. O zamanlar, Jungkook’un bakışlarını son bir kez görmüş ve bir ayrılığın acısını, bir yudum çay gibi yavaşça yutmuştu. Ama zaman… zaman her şeyin iyileştirdiği bir ilaçtı. Şimdi, bir yıl sonra, hayatta kalabilmenin ve yeniden başlamanın gücünü bulmuştu. Yatak odasındaki duvarda, parlak bir şekilde asılı duran sertifika ve başarı belgeleri, Darla’nın yıllar içinde kat ettiği yolu gösteriyordu. Artık tanınan, iş dünyasında kendine sağlam bir yer edinmiş, başarılı bir kadındı. Ama, her başarıda olduğu gibi, bu da yalnızlıkla gelmişti. Geceleri eve dönerken, yalnız başına akşam yemeklerini hazırlarken, bir eksiklik hissi içini kemiriyordu. O eksiklik, onun sadece geçmişteki acılarından değil, aynı zamanda içinde taşıdığı bir boşluktan geliyordu. Jungkook’a ait olan o boşluk. Bir yıl boyunca, hiçbir şekilde birbiriyle iletişime geçmeden geçirdikleri bu süre, ona sadece hayatta devam etme gücü vermişti ama kalbindeki boşluğu bir türlü dolduramamıştı. Bir sabah, yoğun iş temposunun arasında bir telefon çaldı. Bu defa ses, geçmişten gelen tanıdık bir ses değildi. Bir müşteriyle ilgili önemli bir toplantıya çağrılmıştı. Şirketin adı ve konumuyla ilgili birkaç detay geçti kafasında, fakat bir şey vardı… Toplantıyı yapacağı kişi, şirketin CEO’su ile ilgili ilk bilgi kendisini bir anda şaşkına çevirdi. “Jungkook…” Darla, ismi duyduğunda telefonun diğer tarafından gelen cümleleri net bir şekilde işitmiyordu. Yavaşça, kendini toparlamaya çalıştı, derin bir nefes alarak hızla telefonu kapattı ve göğsünü saran o tanıdık sıkıntıyı hissetti. O gün, Darla toplantıya giderken, sabah saatlerinde geçirdiği anın etkisiyle zihni bulanıktı. İçinde bir gerginlik vardı, bir şey bekliyordu, ama ne olduğunu anlamıyordu. Bu kadar zaman sonra, bir araya gelmek gerçekten bir tesadüf müydü? Ya da belki de hayat onlara bir şans daha sunuyordu. Toplantı odasına girdiğinde, karşında duran kişi o kadar tanıdık biriydi ki, birkaç saniye boyunca gözlerine inanamadı. Jungkook, yıllar sonra karşısında durmuş, aynı sakince ama güçlü bakışlarıyla ona bakıyordu. Ne kadar değişmiş olsa da, bir şekilde bu değişiklikleri görmek, onları tam anlamıyla tanımak çok kolaydı. “Sen… burada ne yapıyorsun?” Darla, sesi biraz titreyerek sordu. Jungkook, sessizce bir süre ona baktı, sonra yavaşça gülümsedi. “Burası da benim işim, Darla. Ve evet, seni görmek gerçekten sürpriz oldu.”

Devamı: Her ikisi de sessiz kaldı bir an. İkisi de, yıllar önce bir tren istasyonunda son kez birbirlerine bakarken söyledikleri sözleri hatırladılar. O an, bütün her şey tekrar gözlerinin önünde canlandı. Ama bu sefer, zaman onları farklı yerlere götürmüş, farklı insanlara dönüştürmüştü. Bir yıl boyunca yaşamlarını sürdürdükten sonra, şimdi birbirlerine ne söyleyeceklerini bilmedikleri bir noktada duruyorlardı. Ve o boşluk, o kalpteki boşluk, hâlâ yerinde duruyordu, sanki hiç değişmemiş gibiydi. Jungkook, derin bir nefes alarak yavaşça konuştu: “Bir yıl önce, sana veda ederken, kendime söz vermiştim. Ama sonra… zaman her şeyi değiştirdi, değil mi?” Darla, sadece sessizce başını salladı. Söylediği her kelime, her his, yıllar boyunca ötelediği ama içinde biriken tüm duyguların bir anlık patlamasına dönüşüyordu. Gözlerinin içine bakarken, bir yıl önce birbirlerine ait olduklarını söyledikleri o tren istasyonunda hissettikleri o bağlılık hâlâ aynıydı. Yalnızca, şimdi daha olgun ve daha kırık bir şekilde karşı karşıyaydılar. Darla, Jungkook’un gözlerine bir an daha baktı. İçindeki karmaşa bir türlü durulmazken, ona ne diyeceğini bulamıyordu. Kelimeler, yıllardır içinde biriktirdiği duygularla o kadar kalabalıktı ki, birini seçmek, doğru bir şey söylemek o kadar zorlaştı. Sonunda, derin bir nefes alarak, “Bizi böyle ayıran neydi?” dedi, sesindeki titremeyi zorla gizlemeye çalışarak. “Bir yıl geçti Jungkook. Ama hâlâ içimde… hala seninle ilgili bir şeyler var.” Devamı altta

Jungkook, başını eğdi. Gözlerinde hafif bir hüzün vardı ama aynı zamanda güçlü bir kararlılık da seziliyordu. “Zamanı, hayatı suçlayabilirdik,” dedi. “Ama gerçeği kabul etmemiz gerek. O zaman, bizim zamanımız değildi. Şimdi ise… belki de yeniden başlamamız için bir şansımız var.” Darla, bir an sessiz kaldı. Zihninde yaşadığı karmaşa, hatıralar ve duygular arasında gidip gelirken, kalbi hala aynı hızla atıyordu. “Ama bir yıl boyunca, seni düşünmedim mi sanıyorsun?” dedi. “Her gün seni, bizim olamayacağımızı, farklı yollara gittiğimizi düşünerek geçirdim. Ve sen… sen beni terk ettikten sonra, yıllarca hiç bir haber almadım. Hala senin ne düşündüğünü, nerede olduğunu bilmedim. O kadar uzun bir süre, bir boşluğa düşmüş gibi hissettim.” Jungkook, bir adım daha yaklaştı. Aralarındaki mesafe gitgide küçülüyordu. “Sana acı vermek istemedim,” dedi, sesindeki pişmanlık ve samimiyet ağır bir şekilde hissediliyordu. “Ama içimdeki boşluk da senin gibiydi. O boşluk, seni kaybettikten sonra daha da büyüdü. Ve sonra, sana geri dönmenin… doğru olup olmayacağını düşündüm. Ama şimdi… sana burada, karşılıklı durduğumuzda, o kadar çok şey değişmiş gibi hissediyorum ki, belki de işte bu an… bizi yeniden bir araya getirmek için doğru zaman.” Darla, Jungkook’un söylediklerini sindirmeye çalıştı. Her bir kelime, sanki yıllardır kaybettiği parçaları yerine koyuyordu. Yavaşça, “Bilmiyorum,” dedi. “Belki de artık hiçbir şey eskisi gibi olamaz. Zaman bizi çok değiştirdi. Ama içimde, bir köşede, hep seni aradım.” Jungkook, gözlerini daraltarak ona doğru adım attı ve sessizce şöyle dedi: “Zaman bizi değiştirdi, Darla. Ama belki de bir şey değişmediyse, o da kalbimiz. Belki de birbirimize ait olmanın gerçek anlamı, bir gün yollarımız tekrar kesiştiğinde, ne kadar değişmiş olursak olalım, birbirimizi bulmamızda yatar.” Darla, bir an gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Kalbi, Jungkook’un söyledikleriyle çırpınıyor gibiydi. Bir yanda, yıllardır unutmaya çalıştığı o aşkın gölgesi, diğer yanda ise ona hala ait bir yer olduğunu hatırlatan bu sözler… Her şey, o kadar gerçekti ki. Jungkook, birkaç saniye boyunca derin bir nefes alarak, gözlerini Darla’dan ayırmadan konuştu. “Eğer seni bir daha kaybetmek zorunda olsaydım, bu kez bırakmazdım. Bir yıl boyunca her gün seni düşündüm. Ve seni geri kazanmak için her yolu denemeye hazırım.” Darla, sözlerinin ağırlığı altında biraz daha geriye çekildi. O kadar yakın olmasına rağmen, hala bir mesafe vardı aralarında. Jungkook’un sesindeki kararlılığı, içindeki belirsizliği daha da derinleştiriyordu. Kalbi, yıllardır terk edilmiş, ama hala canlı olan bir yer gibiydi. Jungkook’un varlığı o noktada, belirsiz ve karmaşık bir duyguyu uyandırıyordu: tekrar bir araya gelmek, ama aynı zamanda yeniden başlamak, birbirlerine olan bağlılıklarını yeniden inşa etmek. Bir an sessiz kaldılar. Darla, geçmişin acısını hafifletmeye çalışan kalbini hissetti. O kadar zaman geçmişti ki, Jungkook’a olan duyguları, bir yanda kırılmış, diğer yanda ise saklanmış bir şekilde kalmıştı. Şimdi, onun karşısında dururken, zamanın her şeyin ötesinde değiştiğini düşündü. “Bir yıl… çok uzun bir süre,” dedi Darla, gözlerini kaçırarak. “Çok şey değişti, Jungkook. Ben… ben sana yeniden nasıl güvenebilirim ki? Gerçekten değiştirdiğini hissediyorum, ama ben de değiştim.” Jungkook, adımlarını yavaşça attı ve Darla’nın önünde durdu. “Biliyorum,” dedi, yüzündeki ifadeyi kontrol etmeye çalışarak. “Zaman seni değiştirdi. Ama hala seni seviyorum. Bir şeyleri yeniden başlatmak, benim için seninle bu yolda ilerlemek, her şeyden değerli. Eğer bir şans daha istiyorsan, ben sana her şeyi sunmaya hazırım.” Darla, gözlerini tekrar Jungkook’a çevirdi. Onun söyledikleri, duygusal olarak onu sarsıyordu. Ama aynı zamanda bir korku da vardı içinde. “Bilmiyorum,” dedi, bir adım daha geri çekilerek. “Bunu kolayca yapamam. Senin söylediklerin çok anlamlı, ama ben… ben biraz daha zamana ihtiyacım var. Bu, sadece seninle değil, kendi içimde de bir şeyleri anlamamı gerektiriyor.” Jungkook, gözlerinde kararlılık ama aynı zamanda kırılganlık da vardı. “Biliyorum, Darla. Zaman istiyorsan, sana vereceğim. Ama sana söz veriyorum, bu sefer gerçekten seni kaybetmeyeceğim. Eğer hala beni istiyorsan, hep burada olacağım.” Devamı altta

Darla, kalbinin derinliklerinde, Jungkook’un söylediklerinin gerçek olup olmadığını sorguluyordu. O kadar zaman sonra, birbirlerinin hayatına yeniden dokunmak, eski yaraların tekrar açılmasından korkuyordu. Ama bir yanda, içindeki sevgi ve bağlılık da bir şekilde onu ona yönlendiriyordu. Bir süre birbirlerine bakıp sessizce kaldılar. Darla, gözlerinde kararsızlıkla, ama aynı zamanda biraz da huzurla bir adım daha geri çekildi. “Belki de biz şimdi değil, daha sonra yeniden buluşmalıyız.” Jungkook, başını yavaşça salladı, ama umutsuz değildi. “Tamam, Darla. Bekleyeceğim. Ne kadar uzun sürerse sürsün.” Bu uzun konuşmanın ardından diğer çalışanların ve ortakların toplantı odasına girmesi ile artık asıl kısıma geçerek toplantıya başlamışlardı. İkisinin de güçlü ruhları içlerinde yaşanan karmaşaları dışarı yansıtmasına izin vermemiş, güzel bir toplantı gerçekleştirmişlerdi. Tabi Darlanın canını sıkan bazı şeyler ortaya çıkmıştı. Jungkook'un karşısında oturan iş arkadaşı, eski sevgilisine onu yiyecek gibi bakıyordu ve bu rahatsız edici bakışlar Darla'nın içten içe kendisini yemesine neden oluyordu. Jungkook'a baktığında onun ile fazla göz teması kurmamaya çalıştığının ve kendisinin de en az Darla kadar bu durumdan rahatsız olduğunun bir belirtisiydi. Toplantı sonunda herkes ayağa kalkmış bir biri ile el sıkışmıştı. Son vedalar edildikten sonra herkes sırayla odadan çıkmaya başlamıştı. Darla Jungkook'un hala odada olduğunu ve iş arkadaşının da onunla bir şeyler konuşmaya çalıştığını fark eder. Bu durum daha da sinirini bozduğunda dayanamadan konuşur "Maya gelmiyor musun?" "Birazdan geliyorum canım sen git" Jungkook Darlaya bakar. Darla durgun bir ifade ile son bir kez ikisine bakar ve bir şey demeden toplantı odasını terk eder. Jungkook Darlanın bu durumdan hoşnut duymadığını hemen anlar. Sonuçta sevgilisinin ne kadar kıskanç bir insan olduğunu ve dişi sinek koluna kondu diye kavga çıkaracak biri olduğunu biliyordu. Bu durum bir yandan hoşuna gitmemiş değildi aslında. "Pardon. Aslında tüm toplantı boyunca gözlerimi sizden ayıramadım. İlgimi çektiğinizi belirtmek istemiştim. Belki müsait olduğunuz bir zamanda birlikte vakit geçirebiliriz diyecektim. Numaranızı almamda sakınca olur mu?" Sinsi bir gülümseme ile bu sözleri söyleyen kıza bakmıştı Jungkook. Duyduğu sözler ile sadece sırıtabilmişti. Ama bu sırıtma hoşnut duyduğu için değil tam aksine rahatsız olduğu için. Kızın kendisine yaklaşarak aralarında ki mesafeyi gittikçe azalttığını fark ettiğinde, Jungkook bir kaç adım geriye giderek ondan uzaklaşır. "Bence sınırları zorlamayın hanımefendi. İlgilenmiyorum" "Hadi ama evli değilsiniz yüzüğünüz yok, belki anlaşırız?" Maya giderek daha da yaklaşıyordu. Aralarında ki mesafeyi kapatarak Jungkook ile karşı karşıya gelmişti. Kendisinden oldukça yüksek olan genç adama bakarak kollarını boynuna dolayacağı an Jungkook buna izin vermemiş kızın kollarını tutup kendisinden uzaklaştırmıştı. Tam o an odaya giren Darla ile ikisi de başlarını o yöne çevirmişlerdi. Darla şaşkın ve sinirli bakışlar ile ikisine bakarak konuşur. "Dosyayı unutmuşum da onu almaya gelmiştim" Jungkook'a yaklaşarak "Sevgilim sen hazır mısın? Hazırsan gidelim artık ben işlerimi bitirdim" Darla cümlesini bitirdiğinde genç adamı kendine çekerek dudağına yapışır. Bırakmamakta inatçı davranarak ikisini de şaşırtmıştı. Jungkook halinden oldukça memnun bir şekilde bir eli ile Darlanın belini sıkıca sarmış kendisine çekerek aralarındaki mesafeyi tamamen kapatmıştı. Bir birlerinin kalp atışını hissetmişti iki genç. O an ikisi de dünyadan kopmuş gibi hissetmişlerdi. Sanki etrafında kimse yokmuş, ofiste değil de doğa ile iç içe sadece ikisi, kuşlar, sessizlik ve huzur varmış gibi... Bir yıl boyunca buluşmayan dudaklar, temas etmeyen bedenler, bir birlerini hissetmeyen iki kalp... bir yıl sonra tekrar bir birlerinin olmuşlardı. Jungkook bu dudakları o kadar çok özlemişti ki ne kadar öpse de doyamıyordu. Hissettiği aşk, tutku, içinde hissettiği alevlenme anlatılamazdı adeta. Uzun zamandır hasretiyle ölüp bittiği bu dudaklara sonunda yine kavuşmuştu. Maya’nın nefesi kesildi. Kalbi hem öfkeyle hem de kıskançlıkla dolup taştı. Az önce, Jungkook’la yakınlaşmak için nasıl nazik ama çarpıcı bir konuşma yapmaya çalıştığını hatırladı. Ama onun ilgisini çekememişti. Bir an bile Darla’nınki kadar güçlü bir bağ hissetmemişti. Gördükleri karşısında içindeki kıskançlık ateşi büyüdükçe büyüyordu. Dudaklarını sıkarak yüzüne hafif bir tebessüm yerleştirdi, derin bir nefes aldı ve hiçbir şey demeden odayı terk etti. Ama içeride hissettiklerini gizlemek için gösterdiği çaba, tırnaklarını avuçlarına geçirmesiyle ortaya çıkıyordu. Kapının kapanması ile Maya'nın çıktığını anlayan Darla Jungkook'tan ayrılmak istemişti ama Jungkook buna izin vermeyerek kızı kendine daha da çekmişti. Zaten dip dibelerdi ve aralarında en ufak bir mesafe ile yoktu ama bu yakınlık bile ona yetmemişti. Tutkulu bir öpücüğün ardından ayrıldıklarında genç adam alaycı bir ses tonu ile konuştu. Devamı altta

@@sweetcrisiss oha oha oha seni kanalımda görmek çok güzelll🥹🥹 favori yazarımsın geri döndüğünü gördüğüme çok sevindim. Ve güzel yorumun için çok çok çok teşekkür ederim❤️

@yoongilia YERİM KIZ SENİ HEE Rica ederim bebeğim. Diğer kurgularını okumayı sabırsızlıkla bekliyorum🫶🏻🩵

@@sweetcrisiss AYAYAYAYAYA ASIL BEN SENİ YERİMM ❤️❤️

@@eyesdontlie_7 çok teşekkür ederimmmm🤍🤍

@yoongilia rica ederim ne demek ❤️

@@eyesdontlie_7 😭😭belki zamanla izlenir

@yoongilia inşallah aminmm

Yazarın anlatımından: Genç adam defalarca kez kızdan özür dilerken, kız baş ağrısı ve mide bulantısı nedeniyle başını cama yaslar ve açık tutmakta zorluk çektiği gözlerini kapatır. "Ah aptal kafam seni rahat bırakmalıydım. Bünyenin bu kadar alkol kaldıramayacağını anlamalıydım. Her şey benim yüzümden-" Lavin birden doğruldu, Jungkook’un cümlesini yarıda kesen beklenmedik bir hareketle yüzüne döndü. “Jungkook…” diye fısıldadı, sesi yorgun ama bir o kadar da kararlıydı. Jungkook ona şaşkın gözlerle bakarken, Lavin aralarındaki mesafeyi kapatarak ellerini Jungkook’un yanaklarına koydu ve dudaklarına hafif ama derin bir öpücük kondurdu. Zaman adeta durmuştu. Öpücük kısa ama her ikisi için de nefes kesiciydi. Lavin, yavaşça geri çekildiğinde, gözleri Jungkook’unkilerle buluştu. “Bu kadar çok konuşma, tamam mı?” dedi, dudaklarında yorgun ama belli belirsiz bir gülümsemeyle. Jungkook ne diyeceğini bilemeden donup kaldı. Kalbi çılgınca atıyordu. Ama tek kelime etmedi. Lavin’in söylediği gibi, bu kez gerçekten sustu. Lavin tekrar başını cama yasladı ve gözlerini kapattı. Sanki ne yaptığının farkında değildi. Jungkook ise hala olayın etkisindeydi. "Lavin...?" Lavin'e seslendi ama hiç bir cevap alamadıktan sonra genç kızın uykuya daldığını anlaması uzun sürmedi. Bir kaç saniye ne yapması gerektiğini düşündü. Bu şekilde araba kullanamazdı. Sarhoş olmasa bile alkollüydü. Ama genç kızı uyandırmak istemiyordu. Ona biraz daha doya doya bakmak istiyordu. Belki de uyandığında ve ayıldığında bu öpücüğü hatırlamayacaktı. Ama Jungkook ise hiç bir zaman unutmayacaktı... Genç adam riskli bir karar alarak arabayı çalıştırdı ve yola çıktı. Arabayı olabildiğince dikkatli sürmeye özen gösteriyordu. Çok uzun sürmeyen yolun ardından evine varmıştı. Arabayı durdurdu ve Lavin'e tekrar baktı. O kadar güzel uyuyordu ki. Kahverengi uzun saçları, mükemmel ötesi fiziği, narin elleri, öpücükten bozulmuş kırmızı ruju... Lavin bir erkeğin isteyebileceği her şeye sahipti. Ama güzelliğin en önemli şey olmadığını işte bu 23 yıllık hayatında anlamıştı çünkü ne kadar güzel olursanız olun konu güzellik değil karakterdir. Lavin hiç beklemediği birisi tarafından hiç beklemediği bir şekilde aldatılmıştı. Ama kim bilir? Belki bu toksik ilişkinin sonu yeni bir ilişkinin başlangıcıdır. Hayat böyle bir yerdir işte... En beklenmedik şeyler en beklenmedik yerlerde en beklenmedik zamanlarda olur. Jungkook genç kızı dikkatlice kucağına alarak evine götürür. Kapıyı tek el ile açmak ne kadar zor olsa da Lavin'e oldukça dikkat ederek kapıyı açmayı başarmıştı. İçeri girip ayağı ile kapıyı kapatarak üst kata yol alır. Kendi yatak odasına geldiğinde Lavin'i dikkatlice ve yavaşça yatağa koyar. Yine o güzel yüzüne bakar. Ne kadar baksa da yetmez. Sonsuza kadar sıkılmadan bakabilirdi aslında... Jungkook Lavin'den uzaklaşacağı anda kolunda bir el hisseder. "J-Jungkook..." Jungkook sessizce bir şeyler mırıldanan Lavin'e bakar. Genç kızın ağzından çıkan anlaşılması zor olan cümleler Jungkook'un sırıtmasına neden olur. "Jungkook gitme..." "Lavin uyuman gerek" "Burada kal. Bırakma beni" "Bırakmıyorum. Diğer odada olacağım" "Hayır. Burada kal. Benimle kal. Ben yine bırakılmak istemiyorum..." Ne dediğinin farkında değildi... yada belki farkındaydı, kim bilir? Jungkook kalbindeki karışık hisler ile ne yapacağını bilemiyordu. Aynı kaderi paylaştığı bu kız ile kaderini paylaşacak mıydı? Lavin onu kolundan hızlıca çekmesi ile Jungkook üzerine yığılmıştı. Lavin'e zarar vermemek için kolunu yatağın diğer tarafına atan Jungkook Lavin'e karşı çıkamayacağını anlayarak yatağın geri kalan boş tarafına geçer. Lavin hala o kadar sarhoştur ki nerede olduğunu göremeyecek kadar yorgun hisseder. Yorgun bedenini zorlukla Jungkook'a doğru çevirir ve ona sarılır. Başını Jungkook'un yüzüne yaklaştırır ve aralarındaki mesafe yok denilecek kadar azdır. Genç oğlan gecenin ikinci şokunu yaşar ve yine o öpmek için can attığı dudaklar ile dudakları buluşur. Bu sefer karşılık verir çünkü o da bunu en az Lavin kadar istiyordu. Bir yandan korkuyordu. Sarhoş birine bunu yapmak ne kadar doğruydu ki? Ne kadar bilincindeydi yaptığı şeylerin? Her şey unutulacak kadar kolay ama silinmeyecek kadar derindi. Ya bu öpücük unutulup hayatlarına devam edeceklerdi, yada yeni bir başlangıça yelken açacaklardı... Görünüşe göre öpücüğün gittikçe derinleşmesi ve bir öpücükten daha fazlasına dönüşüyordu. Bir birinin sıcaklığını hisseden iki genç kendilerini gecenin karanlığına ve kalbinin sesine bırakmıştı. Jungkook içinde doğan suçluluk hissi ile genç kızı kendinden uzaklaştırmıştı "Lavin yapma. Bu yaptığımız yanlış" "Neden? Nesi yanlış? Sen değil miydin kutlayalım ve sonrasında yeni hayatımıza devam edelim diyen? Yeni hayatım sen ol Jungkook" "Bunları sarhoş olduğun için söylüyorsun" "Evet sarhoşum. Ama beni sarhoş eden alkol değil sensin. Yanlış olup olmaması umurumda değil. Eğer bu bir yanlışsa benim yanlışım sen ol Jungkook" Genç adam bu cümlelerin ardından ne diyeceğini bilememiş ve sadece gecenin sessizliğine kendilerini teslim etmişlerdi. Gece, içlerinden taşan karmaşık hislerle birlikte onları sarmalarken, her ikisi de neyin başladığından tam olarak emin değildi. Ama şunu biliyorlardı: Bu, hayatlarını sonsuza dek değiştirecek bir geceydi. Ve bazen, en güzel hikayeler, bir yanlışın doğruya dönüştüğü yerde başlardı. SON

Teşekkür ederim bitanemmm🤍💖

@@yoongilia rica ederim ne demek 💗

Daha yeni paylaştığım için olabilir :)

@yoongilia inşallah öyle olur

Hediyen ben🎉

@@yoongilia aldığım en güzel hediye 😍

@@eyesdontlie_7 🤍🤍

🤭🤭❤

Bu aralar videolarım tutmuyor 🤧

@@yoongilia uff gerçekten çok kötü o kadar uğraş sonra tutmasın

Çok güzellllllll😍😍😍😍

@@eyesdontlie_7teşekkür ederimmm❤️❤️

@@Nurhan-q5k yaptırmıyorum aslında pinterestten alıyorum. Yapay zeka da yaptırdığım var ama hazır varken gerek duymuyorum ve iltifatlarını yerim senin!!!💛💛

Senin gibii💓💓

@yoongilia 🎀💗🌹❤️

Best shipimm😻😻