Видео

Que tal se vive en ese pueblo en invierno .gracias

moiven esta ven saber non ocupa lujar

En realidade non lle chama cazurro, senón que di exactamente referido ao noso avó: "O Fígaro de Corme é un home de cara ridente, pelo rizoso e OLLAR CAZURRO, poseedor dun repertorio inacabable de contos, cántigas e refrás cos que decora a súa engaiolante converdsa, mantendo a atención dos parroquianos. Galego de corpo enteiro, dende a Cruz do seu primeiro apellido ás Cousillas do segundo, ten vena de poeta fácil i é o autor das cousas que os mozos de Corme cantan nas comparsas de Carnaval e noutras festas da mocedade, arte herdada polas súas fillas que improvisan cántigas coa misma facilidade con que rosan as esppesas barbas de toxo dos rexos mariñeiros"

- As curiosas circunstancias que levaron a Ben Cho Sey a Corme están descritas polo autor nunha carta publicada no vespertino compostelán "La Noche" o 15-11-1947, e publicada moitos anos despois no seu libro "Galicia no Corazón", en forma de relato que lle adica ao noso avó baixo o título de "O Barbeiro de Corme". El estivera desterrado en Cáceres, e alí un día, "paseando a miña morriña pola estrda que sae de Cáceres para Salamanca vin arrombado á sombra duns eucaliptos un auto de liña sobre cuio fondo de sinople campaba este letreiro: <<O Coteo de Corme>>". E pasado o tempo, no verán do ano 1947, un día, en Carballo, volveu a ver un auto do Cotelo..."e foi tan grande a ledicia que me produxo o atoparme co vello amigo, que me embarque nil, sin reparar na súa vellice, nin nos seus alifaces que os anos lle foron deixando, decidio a seuilo ata o final do seu roteiro". Contaba el que tan pronto baixou do coche escoitou música de guitarras e aló foi, na súa dirección, chegando á barbería do Roxiño. - Claro que había instrumentos musicais... Penso eu que esa faceta era a máis interesante de todas. Di Ben Cho Sey: "Das paredes do local penduran guitarras, bandurrias, violís e toda clas de instrumentos para formar unha rondalla. E namentras as fillas do barbeiro rasuran facianas e tonsuran testas, xurden cantos enxebres de rexo sabor mariñán, misturados con outros barudos de terra adentro". E finaliza o seu artigo: "Cando os anos decorran e as radios infesten a nosa terra de cantares flamencos e mixicanos, ainda ficará en Corme algunha velliña de mantelo e algún patrón farto de singladuras que, lembrando tempos da súa mocedade, canten mainiño as cántigas deprendidas na barbería de Cousillas, que por elas ficará para sempre incorporado á ialma do pobo como un anónimo e ben intencionado versolari"

Cando eu fun á escola de pequeno, na Trabe, tódolos pais estaban clasificados como "adictos al Régimen". Menus teu pai (e máis o meu) que era, segundo os papeis, "indiferente al Régimen"...

E a ilusión que che da facer os teus propios xoguetes non cha da ningún outro! 👏👏