Видео

Serdecznie dziękuję za zaproszenie!

The most thread-on-eggshells careful attempt at a neutral (closest to unbiased i've seen) analysis of international law and war. Towards the end, well done, subscribed hoping for more anglophone content (but subtitres will suffice as i only half understand Polish). Nobody and no country can be truly neutral today, because we ARE in a global hybrid-WW3. If the more or less free "western" world refuses to fight this war it did NOT start, it will be defeated not by guns but from inside. There is no neutrality, and those who claim to be are lying traitors or just enemies of democratic world in disguise. "Always take sides. Neutrality helps the opressor, not the victim." - Elie Wiesel

Bardzo dziękuję za publikację ciekawej rozmowę. Pozwala lepiej zrozumieć mechanizmy międzynarodowe.

Thank you for another fantastic episode.

Ale piękne tło

Będzie zajebiscie.

Może niech swoje archiwa otworzą. Poznamy wtedy prawdziwe oblicze drugiej "rasy panów".

Prokurator Khan mówił o intencjonalnym mordowaniu cywilów. Nie jest to równoznaczne z ludobójstwem?

Trybunał zapomniał jednak o zakladnikach palestyńskich przetrzymywanych przez Izrael.

Wyborna prelekcja!

Broni oligarchów

Prawo jest prawem kiedy jest przestrzeganie

mnie interesuje Polska i na tym się skupcie, dziękuję

Trochę uwag ode mnie: 1. Traktat wersalski i traktat z Saint-Germain owszem określają Polskę jako państwo nowe, ale nie wiąże się to z żadnymi konsekwencjami prawnymi. Są to zwykłe nazwy opisowe. Jednocześnie w tych samych traktatach Polska odzyskuje własność dawnego Królestwa Polskiego (i jest to wskazane wprost). Występuje zatem wyraźny dysonans, ale na korzyść koncepcji, że Polska nie jest państwem nowym. Poza tym, nie ma ŻADNEJ umowy międzynarodowej, w której Polska jest określona jako państwo nowe i wiąże się to z jakimikolwiek konsekwencjami prawnymi. 2. Kluczową kwestią przy ius postliminii jest brak dobrowolnego poddania się, zrzeczenia się terytorium. Tak jak w prawie rzymskim - z ius postliminii nie korzystał ten, kto dobrowolnie oddał się w niewolę. 3. Zawojowanie - owszem - było legalne, ale nie zawsze. Na zawojowanie składa się podbój i aneksja i o jego trwałości decyduje uniemożliwienie rewindykacji praw do zajętego terytorium. To ostatni najprościej osiągnąć uzyskując formalne zrzeczenie się nich przez dotychczasowego suwerena. Stąd mocarstwa rozbiorowe były zainteresowane uzyskanie oficjalnych cesji ze strony Rzeczpospolitej, a po trzecim rozbiorze zawarto konwencję petersburską, która miała trwale uniemożliwić pojawienie się rewindykacji. Dlatego też zawojowanie bez formalnej cesji było co do zasady zawojowaniem odwracalnym. Zgodnie z ius postliminii jego skutki były retroaktywnie odwracane po wyzwoleniu danego terytorium. Dopiero od tego momentu zaborcę uznawano za okupanta. Wszystko to wynikało z prawa zwyczajowego. 3. Nie mylmy przymusu wobec państwa z przymusem wobec przedstawiciela państwa [sic!]. To ostatnie zostało już uznane za nielegalne co najpóźniej w XVI wieku. Natomiast przymus wobec państwa to wynalazek XX wieku. 4. Upływ czasu co do zasady nie jest uznawany jako czynnik uniemożliwiający skorzystanie z ius postliminii. Przede wszystkim trudno wskazać, kiedy mija ten czas, że restytucja państwowości już nie będzie możliwa. A ponadto już przy XVI wiecznym sporze o Calais, gdzie wprost odwołano się do ius postliminii wskazano, że „między książętami nie przedawnienia”. Tak samo zresztą sądził Baltazar Ayala, który pierwszy wprowadził tę instytucję do prawa narodów. 5. Rzeczywiście traktat oliwski jest dziś trudny do wyegzekwowania, ale to nie podważa tożsamości prawnej państwa polskiego. Już samo to, że minister rządu w zakresie swoich kompetencji przyznał, że traktat oliwski może stanowić dla Polski jakąkolwiek podstawę prawną świadczy o tym, że III RP uznaje ciągłość prawną z I RP. 6. Z tymi traktatami welawsko-bydgoskimi to mocno naciągane. Po pierwsze, traktat odnosił się do państwa, a nie tylko regionu. Po drugie, wydaje mi się wątpliwie, aby ten traktat mógłby być obowiązujący po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku. Po trzecie, z tym wygaśnięciem Hohenzollernów to też tak średnio. 7. Panowie odwołują się do jakiś abstrakcyjnych rzeczy, tymczasem restytucja państwowości polskiej po 1918 roku miała szalenie praktyczne znaczenie - tak jak zawsze przy ius postliminii. Podstawowym argumentem, by powołać się na to prawo jest chęć odzyskania praw do terytorium. I tutaj (w odróżnieniu od założenia, że Polska jest państwem nowym) mamy szereg dokumentów: od uchwał sejmowych odwołujących się do praw Rzeczpospolitej do granic z 1772 po umowy międzynarodowe. Niemożliwe jest bowiem interpretowanie umowy warszawskiej z kwietnia 1920 roku, gdzie Polska dokonuje cesji terytorium do granicy z 1772 roku czy umowy ryskiej, gdzie Rzeczpospolita z 1921 i 1772 jest traktowana jako jeden podmiot, jeżeli założymy, że Polska jest państwem nowym. 8. Oczywiście, że była próba restytucji państwowości Wielkiego Księstwa Litewskiego. Już sama odezwa do mieszkańców WKL z kwietnia 1919 roku na to wskazuje. Są zresztą wypowiedzi Piłsudskiego, Żeligowskiego (który w swoich wspomnieniach wprost mówi, że „bunt” nie był po to, aby przyłączyć Wilno do Polski, tylko, aby zrobić tam Wielką Litwę), no i mamy negocjacje projektów kantonalnych w 1921. 9. Państwa bałtyckie to nie jest przykład ius postliminii. Ale to popularny błąd. Ius postliminii nie jest możliwe do zastosowania, jeżeli nie pojawiło się założenie o upadku państwowości, a to z powodu doktryny nieuznawania sytuacji sprzecznych z prawem międzynarodowym jest wykluczone. Jeżeli szukamy przykład restytucji państwowości po rozpadzie ZSRR to jest to Gruzja. 10. Regulamin haski obowiązuje jedynie mocarstwa układające się. Polska w 1921 roku takim nie była. Poza tym, Polska nie uznawała się za stronę powstań śląskich. Ale to jeszcze można rozważyć. 11. Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej nie sprawował efektywnej kontroli nad terytorium Polski w momencie uznania. Było to typowe uznanie przedwczesne. Ale to temat na szerszą publikację. 12. Gdyby Republika Litewska uznała się za kontynuację państwowości WKL, to nie było byłoby wspólnego dorobku traktatowego z Rzeczpospolitą i Koroną. Wykładnia unii lubelskiej wskazuje, że to były trzy osobne podmioty. Ale to też temat na szerszą publikację. 13. Reasumując, nie dostrzegam podstaw prawnych do uznania, że Polska jest państwem nowym. Więcej, takie założenie rodzi nam mnóstwo problemów. Nie da się tego obronić nam gruncie chociażby traktatu ryskiego, not dyplomatycznych pierwszych lat niepodległości, a nawet wspomnianego przez Panów traktatu wersalskiego czy Saint-Germain. Pytanie skąd się wzięły takie rozbieżności w doktrynie? W mojej opinii, to w znacznej mierze efekt błędu Cezarego Berezowskiego, który w 1934 roku wydał swoją książkę o stworzeniu państwu polskiego. Berezowski prawdopodobnie nie znał prawa ius postliminii i jego zasad w prawie międzynarodowym. W 1937 roku wydał swoją książkę Stanisław Hubert wskazujący na ius postliminii jako podstawę restytucji. Berezowski dopiero w latach 50. przyznał, że rozbiory były nielegalne, ale nie zmienił poglądu, że Polska jest państwem nowym, gdyż zawojowanie był niegdyś skuteczną metodą nabycia terytorium. Czyli znów założenie dość powierzchowne. Ponadto generalnie temat jest słabo zbadany i większość przepisuje utarte przed wojną poglądy. Nikt niemal nie zastanawia się, na jakich zasadach w prawie narodów opierała się restytucja państwowości. Niektórym nawet umyka różnica między sukcesją a ciągłością. Dość wspomnieć, że przed wojną istniały trzy poglądy w orzecznictwie, co do tożsamości państwa polskiego - państwo-kontynuator I RP, państwo nowe i państwo-kontynuator Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego [sic!]. Przy okazji polecam mój tekst w tym temacie: J. Wojas, „O wskrzeszeniu Rzeczypospolitej raz jeszcze. Problem restytucji państwa polskiego z perspektywy prawa międzynarodowego”, Przegląd Sejmowy 5 (172) 2022, str. 175-199. Pozdrawiam, Jakub Wojas

MTK interweniuje w sytuacjach, gdy z tego czy innego powodu nie jest możliwe właściwe dochodzenie i ściganie osób podejrzanych o popełnienie poważnych przestępstw lub nawet oskarżonych o ich popełnienie w kraju pochodzenia lub w kraju, w którym przestępstwa zostały popełnione.

Należy podkreślić, że Palestyna /Trans Jordanien Jest to sztuczny podział. Brytyjskie interesy. Jordania dzisiaj jest domem dla 75% Palestyńczyków rządzonych przez plemię Beduinów z Arabii Saudyjskiej