Видео

ΤΕΛΕΙΟΟΟΟ

ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μπράβο. Ο. Φίλος. Γιώργος. Από. Φιλιατρά.

Δοσε πονο

Καλόγερας αξία

Έτσι

Δεν έχω ωραιότερη εκτέλεση του τραγουδιού αυτού από τον ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΑΖΊ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΑΙΧΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΎΌ ΤΟΥΣ. ΤΏΡΑ ΒΛΈΠΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΊΝΤΕΟ ΘΗΣΑΥΡΟ ΚΟΝΤΕΎΕΙ ΔΎΟ ΜΕΤΆ ΤΑ ΜΕΣΆΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΈΧΩ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΧΑΡΆ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΎΩ. ΛΑΤΡΕΎΩ ΤΟΝ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΛΛΆ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΕΊΝΑΙ ΌΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΆ. ΠΟΛΎ ΩΡΑΙΑ Η ΠΑΡΆΣΤΑΣΗ ΣΑΣ. ΜΕ ΠΟΛΎ ΜΕΡΆΚΙ ΚΑΙ ΚΈΦΙ. ΜΠΡΆΒΟ ΣΑΣ ΠΟΛΛΆ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΌ ΣΤΑΘΜΌ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΊΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΒΊΝΤΕΟ. ΜΕ ΠΟΛΎ ΕΚΤΊΜΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΜΌ ΑΓΆΠΗ ΑΓΓΕΛΙΚΉ. 4/12/2021. 🧜‍♀️🇬🇷🇬🇷🇬🇷👏👏👏👏👏👏👏❤️👌👌👌👌❤️💎💐🎶💯💥👍👍👍👍🌹👍👍👍🌹🙏💝🤭

Έτσι όμορφα 🤗❤🤗

200χρονια. πέρασαν από. την Ελληνική επανάσταση του. 1821 και όλα αυτά τα τραγούδια είναι ΑΚΟΜΑ. Επίκαιρα Ας μην ξεχνάμε κανέναν ΑΞΙΟ πρόγονο Μας ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!¡Ας τους τιμήσουμε και εμείς ακολουθώντας το παράδειγμα τους και ας ενωθουμε ΟΛΟΙ μαζί να ξεσηκωθούμε για να τους πετάξουμε από τον θρόνο που κάθονται όλους αυτούς τους Ανθελληνες που κάθονται στο θρόνο τους και αυτοί περνάν καλά και εμείς χειρότερα

νικολα γιγαντα νασαι παντα γεροσ και δημιουργικοσ??????

Ψυχαρα Νικόλα Καλογεροπουλε!!

ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ ΜΑΓΚΑΣ

2020 still here !!!

ΝΙΚΟΛΑΡΑ εισαι ΦΩΣ !!!!!!!!!

Είμαστε κι εμείς εκεί

Omg I love the Saudi team

Ευχαριστούμε πολύ!!!!Περάσαμε υπέροχα!!!facebook.com/psixeskaiagapes/

ήμουν εκει

Marietta,συμφωνώ...Έτσι κι αλλιώς η Μποφίλιου είναι...ροκ.Κ πίσω από αυτό το...λίγο ....κατά τη γνώμη μου υπεροπτικό στυλ της αισθάνομαι ότι βρίσκεται ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Είμαι ροκάς ,αλλά τη Μποφίλιου τη συμπαθώ πολύ.Ήμουν στη συναυλία,εξαιρετική...

πολλά μπράβο εξαιρετικό το βιντεο!!

Νατάσσα♡

Εξαιρετικό βίντεο!

Σε ευχαριστούμε παρα πολύ !!!!❤❤❤

Τα παιδιά μας θύμισαν άλλη μια φορά γιατί αξίζει η αναμονή για κάθε δουλειά τους. Η επιτυχία της <<Βαβέλ>> είναι προδιαγεγραμμένη. :)

Οι επιζώντες (Άλλη μια χρονιά) Άλλη μια χρονιά που δεν αρρώστησα, που με αγάπησαν, που δε φτώχυνα. Άλλη μια χρονιά που έχω το σπίτι μου και τους ανθρώπους μου, που ονειρεύομαι, που κάνω σχέδια. Άλλη μια χρονιά που πήγα θέατρο κι άκουσα δίσκους κι είδα ταινίες που με συγκίνησαν. Άλλη μια χρονιά που ταξίδεψα και δούλεψα, που έγραψα κι έσκισα και δεν απελπίστηκα. Άλλη μια χρονιά που βρήκα ανθρώπους να με εμπνεύσουν και τους κράτησα και μου το επέτρεψαν. Που δεν έχασα το δρόμο μου και που εκπλήρωσα έστω ένα στόχο απ' τους πολλούς. Που παρατήρησα και που στοχάστηκα και που απόρησα και που κατάλαβα, για όσο μπόρεσα, ό,τι κατάλαβα, όπως κατάλαβα, όσο κατάλαβα. Που άνοιξα τα μάτια μου κι ας έχασα κομμάτια μου σε σύνορα και θάλασσες. Οι απώλειες με μεγάλωσαν κι ας έγιναν οι ελπίδες μου κομμάτι από τις θάλασσες, ένα με τις θάλασσες. Άλλη μια χρονιά που μπορώ να μετράω τα καλά με σιγουριά. Άλλη μια χρονιά που τα μικρά είναι τα πιο σημαντικά. Άλλη μια χρονιά γεμάτη που με γράμματα δικά μου καταγράφομαι κι εγώ στους επιζώντες

Τα επόμενα φιλιά Το πρώτο σου φιλί δεν το λαχτάρησα πολύ το πήρα γιατί έτυχε Έν' άλλο πιο μετά σ' έφερε λίγο πιο κοντά διψούσα και με πέτυχε Κι από φόβο ή δειλία είπα αγάπη τη φιλία κι ένιωθα λίγο σαν να φταίω κι έτσι δεν έβγαλα μιλιά σ' όλα τα επόμενα φιλιά μέχρι το τελευταίο Το πιο όμορφο φιλί σ' ένα νησί μι' ανατολή με βρήκε ζαλισμένη και ύστερα από ΄κει ένιωθα κάπως να μου αρκεί η γεύση που απομένει Κι από φόβο ή δειλία είπα αγάπη η φιλία κι ένιωθα λίγο σαν να φταίω κι έτσι δεν έβγαλα μιλιά σ' όλα τα επόμενα φιλιά μέχρι το τελευταίο

Τα μεθύσια Έρχεσαι στα μεθύσια μου Και πιάνεις πρώτη θέση Λες και δε ξέρεις πως μεθώ Γιατί όταν είσαι όπου βρεθώ Τ' αφήνω όλα στη μέση Μπλέκεσαι κάτι Σάββατα Που πάω να ανασάνω Όποτε θες φεύγεις, γυρνάς Και τις παρέες μου κερνάς Και πέφτω να πεθάνω Εγώ εσένα αγάπη μου Και σου το λέω στα ίσια Δε σε πενθώ στο δάκρυ μου Ούτε στ' άδειο κρεβάτι μου Εγώ εσένα αγάπη μου Σε κλαίω στα μεθύσια Έρχεσαι εκεί που κάθομαι Και κάθεσαι στο πλάι Και με κοιτάζεις διαρκώς Σαν να 'σαι φίλος μου παλιός Κι η γη δε με χωράει Εγώ εσένα αγάπη μου Και σου το λέω στα ίσια Δε σε πενθώ στο δάκρυ μου Ούτε στ' άδειο κρεβάτι μου Εγώ εσένα αγάπη μου Σε κλαίω στα μεθύσια

Ανταλλάγματα Ζήτησε ανταλλάγματα η ανάσα μου ένα βράδυ και γύρεψε απ΄ τον ύπνο μου να πάρει πληρωμή ζωή αυτό δε λέγεται, να ζεις μες στο σκοτάδι να κόβεις μεροκάματα σε ίδια οικοδομή Γι’ αυτό άσ’ τα προγράμματα αν δεις πως δεν χωράς και βρες της γης τα θαύματα σ’ αυτά που λαχταράς δεν είμαστε αγάλματα μ’ αιώνια ζωή χρωστάμε ανταλλάγματα για κάθε αναπνοή Ζήτησε ανταλλάγματα η ανάσα μου να πάρει μου είπε τη φωτιά του όποιος την κρατάει κρυφή μονάχος του θα καίγεται γιατί η χαρά, να πάρει τραβάει ντουγρού στα δράματα και στην καταστροφή Γι’ αυτό άσ’ τα προγράμματα αν δεις πως δεν χωράς και βρες της γης τα θαύματα σ’ αυτά που λαχταράς δεν είμαστε αγάλματα μ’ αιώνια ζωή χρωστάμε ανταλλάγματα για κάθε αναπνοή

Δάκρυ Κλάμα που μας δένεις με τη μεγάλη θλίψη χρόνια μας μαθαίνεις τα βάθη και τα ύψη Κλάμα που δροσίζεις τις λύπες και τα κέφια χρόνια ξεχωρίζεις τους ξένους απ΄ τ΄ αδέρφια Και ρωτάω πώς γίνεται το δάκρυ να μην πίνεται και ρωτάω ποια μοίρα του δίνει την αλμύρα Και ρωτάω πώς γίνεται σαν ποταμός να χύνεται ποια λέξη το μαγεύει και άξαφνα στερεύει Κλάμα μου μας δείχνεις σε ποια χαρά χρωστάμε στο γκρεμό μάς ρίχνεις και στάλα δεν κουνάμε Κλάμα που ανθίζεις απ΄τα παλιά μας λάθη πιο βαθιά βυθίζεις στο στήθος μας τ΄ αγκάθι Και ρωτάω πώς γίνεται το δάκρυ να μην πίνεται και ρωτάω ποια μοίρα του δίνει την αλμύρα Και ρωτάω πώς γίνεται σαν ποταμός να χύνεται ποια λέξη το μαγεύει και άξαφνα στερεύει

Ο αϊτός της αγάπης Πού πετάς, αϊτέ της αγάπης, πού πετάς; με ποια χαμοπούλια τα βάζεις; Δεν κοιτάς, αϊτέ της αγάπης, δεν κοιτάς ποιες αθώες καρδούλες σπαράζεις; Μη μ’ ακούς, να χαρείς, μη μ’ ακούς μέρα νύχτα να έρθεις προσμένω μη μ’ ακούς, αϊτέ μου καλέ, μη μ’ ακούς όταν φτάνεις σωπαίνω Πού χτυπάς, αϊτέ της αγάπης, πού χτυπάς; σαν μοίρα κοινή μας ενώνεις Όπου πας, αϊτέ της αγάπης, όπου πας ζωή δίνεις σ΄ όποιον πληγώνεις Μη μ’ ακούς, να χαρείς, μη μ’ ακούς μέρα νύχτα να έρθεις προσμένω μη μ’ ακούς, αϊτέ μου καλέ, μη μ’ ακούς όταν φτάνεις σωπαίνω

Βαβέλ Μέρα νύχτα θυμάμαι μια βάρκα στη γη του Κάφκα χάσαμε τη μπάλα κι ας μας τα ΄παν αλλιώς ξόφλησε ο κόσμος ο παλιός τα λεφτά μας βγήκαν άχρηστα κι αυτά τα καλά λεφτά μας μας ‘ριξαν στα κάτεργα Μέρα νύχτα εργάτες στον πύργο να ζούμε λίγο μυρμηγκοφωλιά, δουλειά, ξαφνικά Κυριακή βόλτες, καφέδες τουμπεκί στις ειδήσεις είπαν πάλι εκλογές και γελούν με μας δώδεκα φυλές Τι τις θες, ρε κόσμε, τόσες άδειες γλώσσες; δε θα τις ξορκίσεις έτσι τις σιωπές σου λες και ντε και σώνει κάποια απ΄ τις τόσες θα σ’ ελευθερώσει από τη Βαβέλ σου Το εμπέδωσα το πράγμα η σιωπή μας είναι τραύμα πια Μέρα νύχτα στην ίδια πορεία σα συμμορία με την ίδια μάσκα και τη ίδια στολή και μυαλό και σώμα σε καταστολή στις ειδήσεις είπαν θα ‘ρθουν πάλι βροχές κι άντε να στεγνώσουν οι φτωχές μας ψυχές Τι τις θες, ρε κόσμε, τόσες άδειες γλώσσες; δε θα τις ξορκίσεις έτσι τις σιωπές σου λες και ντε και σώνει κάποια απ΄τις τόσες θα σ’ ελευθερώσει από τη Βαβέλ σου Το εμπέδωσα το πράγμα η σιωπή μας είναι τραύμα πια

Αντιγόνη Άλλη μια μέρα από ‘κείνες τις ευθείες που δεν μιλά ελληνικά κάτι σπουδαίο οι εφημερίδες έχουν μόνο αγγελίες κι είναι από χρόνια διαβασμένο κάθε νέο Άλλη μια μέρα που ξυπνάνε τα θηρία Γίνεται ο κόσμος ο πλανήτης των πιθήκων Μια πυρκαγιά ξεσπά στην πολυκατοικία Και διακόπτει τα βαλσάκια των ενοίκων Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους η εποχή αυτή κομπάρσους δε σηκώνει με δυο γονείς αριστερούς ονειροπόλους τόσο καιρό κρατούσα μόνο το κοντάρι ήρθε η στιγμή να βγω να παίξω Αντιγόνη Άλλη μια νύχτα που η σκέψη μας φρενάρει κι ησυχία μας δεν είναι πια ησυχία βγαίνει το πρόσωπό μου, κλαίει στο φεγγάρι κι ό,τι αγαπάμε φακελώνεται σ' αρχεία Αυτό το έργο έχει μόνο πρώτους ρόλους η εποχή αυτή κομπάρσους δε σηκώνει με δυο γονείς αριστερούς ονειροπόλους τόσο καιρό κρατούσα μόνο το κοντάρι ήρθε η στιγμή να βγω να παίξω Αντιγόνη Άλλη μια μέρα από 'κείνες τις ευθείες που όσα πιστέψαμε έχουν γίνει ο εχθρός μας κι οι αγαπημένες περιττές μας ασχολίες έχουνε γίνει η τροφή του τέρατός μας

Hotel Vienna Κάνει κρύο και παγώνουνε στο χρόνο οι στιγμές πριν το αντίο, ξαπλωμένοι να μετράμε στο ταβάνι τις ρωγμές Ένα σώμα, ένα σύμπλεγμα από πάντα ταιριαστό Λίγο ακόμα απομένει, δώσ’ μου άλλη μι’ αγκαλιά να ξεχαστώ Μέσα στα χιόνια της Βιέννης είσαι αέρας που περνάς Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις και σε ποια ζωή γυρνάς; Να ‘ξερες πόσα μου παίρνεις έτσι αέρας που περνάς. Πάντα λίγο, δεν αντέχει η ευτυχία για πολύ Σου ανοίγω κι ασφαλίζω μη σε πάρουν από μένα οι πολλοί Ήρθε η ώρα, πότε πέρασε μια ολόκληρη ζωή; Φύγε τώρα όσο ελπίζω πως μια μέρα θα ξυπνήσουμε μαζί Μέσα στα χιόνια της Βιέννης είσαι αέρας που περνάς Όταν φεύγεις πού πηγαίνεις και σε ποια ζωή γυρνάς; Να ‘ξερες πόσα μου παίρνεις έτσι αέρας που περνάς.

Η ομορφιά στην Αθήνα Αυτή την πόλη την ξέρω κάθε κρυμμένη γωνιά της έχω φλερτάρει μ’ αγνώστους Έχω μεθύσει στα μπαρ της Σ' αυτή την πόλη έχω παίξει κι έχω κρυφτεί στις σκιές της σε φασαρίες έχω μπλέξει κι έχω χαρεί στις χαρές της Αυτό το γκρίζο της χρώμα κάθε χορού μου το βήμα γιατί δεν σώπασε ακόμα η μουσική στην Αθήνα Αυτό το γκρίζο της χρώμα είναι μονάχα βιτρίνα γιατί δεν ξέφτισε ακόμα η ομορφιά στην Αθήνα Αυτή η πόλη η δόλια σημάδια μου ‘χει αφήσει στους τοίχους διάβασα λόγια που τα 'χουν όλα εξηγήσει Θα της χρωστάω πάντα κάτι γιατί εκεί ζούνε τ’ αγόρια που με φωνάξαν «αγάπη» στα πιο μεγάλα που ζόρια Αυτό το γκρίζο της χρώμα κάθε χορού μου το βήμα γιατί δεν σώπασε ακόμα η μουσική στην Αθήνα Αυτό το γκρίζο της χρώμα είναι μονάχα βιτρίνα γιατί δεν ξέφτισε ακόμα η ομορφιά στην Αθήνα Κι αν γκρεμιστεί αυτή η πόλη θα μείνω εγώ στα θεμέλια να της ποτίζω τη ρίζα με των παιδιών μου τα γέλια Αυτό το γκρίζο της χρώμα κάθε χορού μου το βήμα γιατί δεν σώπασε ακόμα η μουσική στην Αθήνα Αυτό το γκρίζο της χρώμα είναι μονάχα βιτρίνα γιατί δεν ξέφτισε ακόμα η ομορφιά στην Αθήνα

Άνθρωπος του κόσμου Καθόσον σκεφτικός είχες κλειστό το φως στα χείλη ένα τσιγάρο σαν πλοίο φορτηγό που βγαίνει μ' οδηγό ένα σβησμένο φάρο Μια σκέψη σου κρυφή σου αλλάζει τη μορφή και μοιάζεις πια με ξένο και χάνομαι κι εγώ που χρόνια σ' εξηγώ και σε καταλαβαίνω Ήσουν άνθρωπος του κόσμου όλη η γη δικό σου κτήμα όμως άνθρωπος δικός μου δεν υπήρξες κι είναι κρίμα ούτε μια στιγμή δικός μου Καθόσουν σκεφτικός σου άναψα το φως κι ας το 'χα ενώσει ήδη ετούτη σου η σιωπή σχοινί που 'χει κοπεί και γίνεται ταξίδι Ήσουν άνθρωπος του κόσμου όλη η γη δικό σου κτήμα όμως άνθρωπος δικός μου δεν υπήρξες κι είναι κρίμα ούτε μια στιγμή δικός μου

Τα δικά μου τραγούδια Σκονισμένα παπούτσια σε δρόμους μεγάλους Ένα βήμα για μένα εκατό για τους άλλους Φέρνω βόλτα τα χέρια πιάνω λέξεις στην τύχη στα δικά μου τραγούδια έτσι γράφονται οι στίχοι Δανεικό πανωφόρι φαρδύ και μοιραίο εαυτέ μου προχώρει να βρεις το σπουδαίο Βγαίνω νύχτα στην πόλη με κεφάλι σκυμμένο μια στροφή όλη κι όλη σε τραγούδι κλεμμένο Κάθε λέξη που βρίσκω στο χαρτί μου μολύβι για να βγάλω σε δίσκο όσα ο κόσμος μου κρύβει Κάθε λέξη καινούρια κι ένα νόημα σβήνει για να γίνουν τραγούδια όσα ο κόσμος μου αφήνει Σκονισμένα παιχνίδια σε ανήλικα χρόνια δάκρυα από κρεμμύδια κι εραστές σε χαρτόνια Πλαστικά τα λουλούδια χαρτονένιοι οι τοίχοι στα δικά μου τραγούδια έτσι γράφονται οι στίχοι

Ευχαριστούμε ρε άρχοντα!!!

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΑΙΡΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΥΠΕΡΟΧΗ... Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΝΑΡΑ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ ΛΑΙΒ, ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Ήσουν άνθρωπος του κόσμου όλη η γη δικό σου κτήμα όμως άνθρωπος δικός μου δεν υπήρξες κι είναι κρίμα ούτε μια στιγμή δικός μου...

Μας μάγεψε παλι♥

Μας μάγεψε παλι♥

αααχχχ..💘💞💗💖

Καλή επιτυχία στον Εθνικό! ;)

χαχα, πολυ κεφατο φαινεται!

<3

Ημουν εκεί...ΥΠΕΡΟΧΗ ΒΡΑΔΙΑ...!!!!

Χίλια α α Μπράβοοοο είναι λίγα.....Σευχαριστουμε Καλογερα που εξαιτιας σου ομορφαινει η Κυπαρισσια........!!!!!

Μπράβο σας ρέ Συνέλληνες είμασταν νοητά μαζί σας,ο Αλκιβιάδης,η Στελίνα,η Μαριάνα,τά εγγόνια μας. Πάντα τέτοια, σύντομα κοντά σου ρέ Νικόλα.