Gdy umierał, leżąc tutaj sam,
Za ojczyznę, którą kochał ponad życie
Widział przyszłość, która zła była i podła
Chmury czarne wiatr ze wschodu gonił z wolna
Łzy pociekły mu po twarzy poszarpanej
Słowa żalu przedzierały się po gardle
On umierał! Z bólem w sercu mocno tkwiącym
Widząc przyszłość, a w niej klęskę swojej Polski
Dziesiątki lat męczona i nękana
Przez życie szła o przyszłość niespokojna
Kto głupi tak zaprzedał swą ojczyznę
Kto skazał kraj na rządy komunizmu
Gdy umierał, splunął resztką krwi
Na ordery wpuszczające w pierś korzenie
Gdy zrozumiał, ujrzał w ogniu własny dom
Komunistów mordujących jego ziemię
Śmierć nadeszła otulona w czerwień gwiazd,
Którym ufał wczoraj jeszcze walcząc z wrogiem
Bezlit...